Tipsiz ve Yıkık İnsanlar Evde mi Kalır ?

19 yaşındayım , doğuştan beri sapım diyebilirim ve bu zamana kadar hiçbir şekilde kızlarla iletişimim olmadı ve kız arkadaşım da olmadı. Küçük yaşlardan beri sosyal fobili ve asosyalim ve tipsizliğin de getirdiği ağır özgüven sorunları nedeniyle çok zorluk çekiniyorum üniversiteye gitmeye korkuyorum çünkü yıllardan beri sosyal fobi ve aşşağılık kompleksi ile hayatımı devam ettirdim ve bunun sonucu olarak büyük travmalar yaşamamın sonucu olarak hayata dair hiçbir cesaretim veya harekete geçme isteğim yok ayrıca hadi tipi geçtim ağzım da laf yapmıyor lanet olsun sesimde berbat ve hiçbir çekici özelliğim yok kahretsin.

Neyse asıl sorum başlıktaki gibi: Bizim gibi bitik,hiçbir çekici özelliği olmayan insanlar hayatının sonuna kadar yalnız başına çürümeye mahkummudur ? Hiç mi kızlara karşı şansı yok ? Napacağız lan biz bu hayatta,yaşıtlarımız bebek gibi kızlarla evlenecek gitçek,çocukları olacak ve mutlu bir şekilde yaşayıp gidecekler ama biz yıkıklar ise bu foruma yıkık,tipsizlik konuları açıp hayatımızı boşa harcamaya devam edeceğiz.

Hocam, Büyük ihtimalle inanmayacaksın ama Gelecek ay 23'üne gireceğim ve sen ile birebir aynı durumdayım.

Evet

Ben de 21 yaşındayım hiç sevgilim olmadı

İlk sevgilim 22 yaşımda olmuştu. Ona çok değer yükledim. Bunun cezasını da çektim uzun zaman boyunca. Klasik olacak belki ama boşver hocam. Kendine odaklan, elini güçlendir. Sevgilin olduğu zaman ise hayatının merkezine kesinlikle koyma. Hayatının merkezinde hep sen ol. Tecrübe ettiğim için yazıyorum.

E-v-e-t. Ama sosyal fobiyi aşabilirsin. Tipsizliğin yüzünden sosyal fobin varsa şunu bil ki eğer aşırı tipsiz değilsen kimse senin tipsiz olduğunu umursamıyor çünkü direkt birey olarak umursanmıyorsun, dikkat çekmiyorsun. Bunun tam olarak bilince vardığımdan beri dışarıda fazlasıyla rahat hissediyorum ama işte mesele tam olarak bunun bilincine varabilmekte. Üniye gidince ister istemez sosyal fobiyi yeneceksin çünkü sunum vs yaptırıyorlar, mecbursun. (yaş 22, tipsizim, en son bi kızla lisede falan konuşmuştum heralde  )

Hocam biraz mantıklı ve gerçekçi olalım lütfen 19 yaşına kadar hiçbir kızla etkileşimi olmamış bir erkeğin 25inde (güzel mesleği olsa bile) kadın seçeceğini neye dayanarak, nereden öngörebiliyorsunuz acaba? İnsanlara boş umutlar yüklemenin lüzmu yok, verdiğiniz umutların boşa çıkmasının ileride o kişide nasıl bir tahribat yapabileceğini bilemezsiniz.

Bu dünyada kızlardan güzel şeyler var takmayın diyorsunuz ama evlenemeyip yalnız başına bir hayat sürersek yaşlılığımızda kim bakıcak bize ?

Nerede tipe bakmıyor hocam bütün kızlar neredeyse tipe göre yargılıyo eğer çirkinsen zaten suratına bile bakmıyor sadece bazıları konuşmalara,hareketlere falan bakıyo tipin haricinde. Ayrıca yıkıklığımın sebebi de tipsizlik zaten iyi bir tipim olsaydı ve ağzım da laf yapsaydı yıkık birisi olmazdım hatta bu forumda da takılmazdım.

İstanbul da değilim tekirdağdayım yani çok bir fark yok burasıda çok kalabalık,herkes sosyal hayatını sonuna kadar yaşıyor ,manitalar zaten bebek gibi sanki avrupa ülkesiyiz gibi ama trakya'nın yerlisi olup aşırı sıkıntılı ve yıkık bir insan olmayı başardığım için ödül almayı hak ediyorum.

Ya hocam yolun başında olsam ne olacak ki doğduğumdan beri sıkıntılı bir insanım ve bu saatten sonra ne değişecek ki ? Üzerimde öyle bir ağır özgüvensizlik var ki hiç cesaretim kalmadı hayata karşı keşke biz kaybeden yıkıklar olarak acısız bir şekilde bu dünyadan göçüp gitsek.

Sevgilinin olmaması çok normal. Benim şikayet ettiğim şey hayatım boyunca kızlarla hiç etkileşimim olmadı yani zorunluluk olmadıkça konuşmadım bile.

Neden biz bu hayata kaybeden olmaya geldik ki ?

Sevgilimin falan olmaması umrumda değil, benim derdim bu yaşıma kadar benimle konuşan kız bile olmadı ki bu saatten sonra nasıl olacak ? Kendimi ne kadar geliştirmeyi istesem de tipsizlik yüzünden büyük özgüven sorunları yaşıyorum ve bir şeylere karşı adım atmak için hiçbir gücüm ve cesaretim kalmıyor. Bu hayatta ağır bir kaybeden olduğumu düşünüyorum.

Hayatın zevklerinden mahrum kalmak insana çok koyuyor be   

Biz bu şekilde hayata karşı napacağız hocam ? Zaman su gibi akıp geçiyor ve eğer birşeyleri değiştiremezsek ömrümüzün sonuna kadar büyük bir pişmanlık çekeceğimiz kesin. Hiçbir şeye güvenim veya cesaretim kalmadı,sorunların üstüne adım atacak enerjim hiç yok. Ağır bir kaybedenim. Yaşadığımız yerler farklı olsada ruhlarımız yıkıklar mezarında beraber dirilecek