Belki birgün kavuşurum

Bilmem nasıl anlatsam o karanlık gecelerde güneşin bile aydınlatamıyacak kadar karanlık ve sesiz buz gibi kesen soguğunu Belki 3 belki 4 yaşlarında bir erkek çocuguyum gayet gülen ve etrafını neşelendiren ve yeni annesinden ayrılmıs bir çocugum annemi çok zor hatırlıyorum kafamda resmi bir gelip bir kayboluyor.annem çok sabırlı ve çok iyi birisiydi belkide melekti anneleri nasıl anlatayım bilmiyorum gerçekten annem ben 3 yaşlarında öldü? annemden sonra babamın vijdanına kalmışız babam bize bakamadı ve dolayısıyla çocuk yurduna yerleştirdi babama nere gidiyoruz dediğimde babam bize kuş yuvasına gidiyoruz diyordu.ben annemi istiyorum diyordum sürekli aglıyordum kardeşim yeni süten kesilmiş bense sürekli ağlıyor idim babam bizi artık kuş yuvası dediği bir yere getirmişti bizi görevlilere teslim etmişti ve her hafta gelecegini ve sizi en yakın zamanda burdan cıkaracam demişti soguk suratlı bir görevli teslim etti görevli ağlamak yok burda dedi ve bizi yatacagımız bir kogusa götürdü bana alt kattan bir ranza verdiler akşam olunca burda yatacagımı söyledi ben etrafıma bakıp bakıp ağlıyordum ordaki sert yüzlü çocuklar gel ağlama alışırsın diyordu oyun parkında biraz oyun oynadım salıncaktan düştüm ağladım görevlinin biri geldi ağlama artık ağzım kan içinde görünmüyordu dişerimden 1 kırılmıştı ağlamaktan başka elimden gelen başka 1 sey yoktu akşam olup yatagıma girince hep annem aklımdaydı şimdi gelir beni götürür diye annem aklıma gelince içim sızlıyordu ağlamaktan göz yaşım kalmadı rüyalarım kesik kesk di gece karanlık ve soğuktu bataniyemin altından kafamı hiç çıkarmıyordum korku her yanımda tek eksik annemdi okul çagına kadar hep yanlızdım ve savunmasısızdım 1.ci sınıfa başladıgımda tek hayelim yurtdan farklı bir yere gitmekti sürekli dışarı dolaşmak özgür olmaktı okula başlayınca dayak yeme yaşımda gelmişti abartısız her gün dayak yerdim sudan sebepten yurta gerçekten çocuk olmak şuçmuş haberim yoktu ne okumakta hevesim kaldı nede yaşamakta artık kişiliğim değişiyordu yüzümdeki mahsum yüz buz gibi bakışlara bırakıyordu içimdeki iyilikler tek tek ölüyordu yerine kötülük tohumları ekiliyordu nefes almak kolay ama yaşamak çok zordu eskiden kalp atışlarımı hisederdim şimdi kalbim solmuş çiçek gibi belkide bir daha hiç açmayacak artık göz yaşlarım bile bitmişti en son ne zaman ağladım ne zaman üzüldüm bilmiyorum farklı oldugumu fark etiğimde bana olan olmuştu 5 ci sınıfı zar zor bitirdim öğretmenlerim sayesinde yurta kalmasaymışım beni geçirmiyecklerdi onlara anlatamıyordum okulu seviyorum okumak istiyorum ama ödevlerim çalıştıgım sırada ya dayak yiyorum yada karanlık bir oda kitliyorlardı yemek yasak dışarı yasak şuçumda çocuk olmaktı ben bilmiyordum ama onlar biliyordu ben hala çocugum annem gelir diye bekliyorum babam hiçmi hiç gelmedi başkasıyla evlenmiş sanki biz o babanın değilde yurdun çocuklarıydık içimdeki nefret her gecen gün büyüyor ve bende büyüyodum etrafımda olana bitene anlam vermeye çalışıyordum artık annemi unutmuştum belkide yanlızlıktan hoşlanır olmuştum kimsenin olmadıgı ve yaşamadıgı yerleri sevmeye başlamıştım yurtan kaçışlarımda böyle oldu ilk kaçısımda 12 yaşındaydım nere gitiğimi bile bilmeden annemi arar gibi karanlık gecelerde aç ve susuz o kapkaranlık gecelelerde annemim ay gibi yüzünü hatırlayarak hıçkırarak yürüyordum geceyi aytınlatan umutlarım ve yanlızlığımdı bir yanım korku bir yanım karanlıktı hiç gece bitmeyecek gibi hiç güneş doğmayacak gibi yürüyordum artık ayaklarıma engel olamıyordum durusam yakalıyacaklar diye beni yine oraya götürecekler korkusu yanımdan gecen bir polis arabası geri geri geldi yanıma nereye gidiyorsun dedi eve gidiyorum dedim bu saatemi saat kaç oldu bilmiyorum artık gecenin yarım ayın ışığıla yüzlerindeki ifadeyi görüyorum bana evimi soruyorlar ama bende cevap yok takrar sordular artık kısık sesle yurta kalıyorum dedim korktugum polislerin beni götürmesi değil oradaki görevlilere teslim edecek olmaları içimi derin bir üzüntü aldı polisler neden ağlıyorsun dedi seni götürecegiz sana orda iyi bakarlar dışarlar sana göre değil polisler beni gecenin bir saatinde görevliye teslim etti bende 12 yaşındaki bedenimi görevliye ruhumu anneme teslim ettim okadar dayak yedimki gözümü açtıgımda yatagımda kanlar içinde uyandım etrafımda 3 5 çocuk nereye kaçıyorsun sen burdan kaçamasın diye dalga gecip gülüyorlardı her gün bir birini sanki bıcakla kovalar gibi geçiyordu artık insalara olan güvenim tamamen bitmiş bedeninden ruhu çıkarılmış iblisler gibiydim artık annem hiç aklıma gelmiyordu annem geldiğinde hiç üzülmuyor hiç ağlamıyordum nasıl bir çocuktum veya insandım belkide çocukluğum ölmüş insanlımsa kaybolmuş gibiydi hayatı sadece gece ve gündüzden ibaret sanıyordum anne demek baba demek sanki rüyalarda görünen birşey sanıyordum etrafımda okadar zavallı çocuk vardiki onlarla oyunlarım hiç kibar ve sakin geçmiyordu herşeyde kavga ve döğüş vardı belkide cesaretimin kırılma noktasıdır.kendime güvenimi çoktan çaldırmış bir çocuktum hayata bir insan nasıl mutlu olur bilmiyordum çocugun babayla yagurulup anne sevgisiyle büyüyen bir çocuk değildim hep mutsuz ve çaresizdim kalbimin sesini duyamaz olmuştum iyi bir çoçuk değildim belki annem görseydi beni biryerlerden kahrından ölürdü kesin hayvanlara işkence yapmaya başladıgımda mutlu oluyordum belkide benden daha zavallı olduğu içindir onların son bakışlarındaki yalvarış beni son derece mutlu ediyordu içimdeki son anne sevgisi çıkana kadar devam ettim.acıma duygumu tamamen şeytana satmıştım artık kötülükle beslenir oldum bende büyükler beni benden küçükleri ise ben döver olmuştum onarı çok kötü dövüyordum belkide geçmişin intikamını alıyordum onlara tek söylediğim ağlamak yok diyordum erkekler ağlamaz diyordum ama gözlerindeki son damlayı görenedek içindeki son sevgiyi öldürene kadar vuruyordum yaşlarını pek hatırlamıyorum ama çocuk olduklarını hatırlıyorum insaları çok iyi tanımaya başlamıstım kimi 1 sigara için kimi kendini koruyacak bir arkadaş için yanaşıyordu yurta 100 kişiydik ama hiç arkdaşım yoktu konuşupda beni anlayacak 1 kişi bile yoktu ben yanlızım onlar bendende yanlız bazen dışarı cıkıp dolaşırdım yanında ailesi olan çocuklara sanki cennten bir yerde duruyoarlar gibi gelirdi bana onlara bakardım attıgım bakışlar bana yanlızlığımı hatırlatıp sinirlerindim acaba onlarda benim gibi diye düşünürdüm o çocukta benim gibimi büyüyor çocugun 1 ağlamasına dondurma bir bagırmasına dünyaları alacak bir annesi vardı ne sanslı diyordum ve kendime dönüp kalbimle yüzleşiyordum kalbimden gelen sesler artık hiç iyi değildi acılarla dolu bir kalp gözyaşlarımda boğulmuş bir çocukluk arkadamı döndüm ama kalbim orda sevgi arıyor ama yüzler yabancı çocukluğum acılı geride bana kalan tek şey o çocugun annesi olması hem seviniyorum hem üzülüyorum nasıl bir duygudur anlatamıyorum belkide o çocugun yerinde olmak hiç yanlız bırakılmamak babamın güvenip bıraktıgı O yerde belki 15. senem ama çocuklugum bittiği 3 yaşında biri değilim sürekli kendime soru sordum aldığım cevap ise bir hiç yediğim içdiğim su bardagı bile demirden buz gibiydi aynı benim gibi duyguları olmayan sevgiyi hiç tatmayan Tadını bile bilmediğim bir duyguydu İnsalara hep Şüpheyle bakıyordum onların bana zarar Verecegini düşüp uzaklaşıyordum ve Yanlızlığıma haps oluyordum içine girdiğim zor durumlardan hep kötülük yaparak çıkmaya çalışıyordum tek çaremim ölmek olduguna inanıyordum etrafıma zarar vermekten artık korkuyordum onlarında benim gibi kalplerindeki iyilikler ölmesin istiyordum onlara acımıyordum ama kırmakta istemiyordum.bir kızın bile elini tutacak kadar onu sevdiğimi söylemeye bile korktugum içindir sevmek sevilmek nasıl bir duygudur ağlamayı özledim insan olmayı özledim içimdeki kalbimden sevgi sesleri duymayı özledim çocukluğumu 3 yaşındaki beni özledim anne diye ağlayan gözleri özledim annemim son sesini yemeğimi verdiği ellerini özledim son göz yaşımı ve o mahsumca bakışlarımı özledim ve birgün ölüp annemim dizinde uyanacagım günü özledim eğer bu gördüklerim bir rüyaysa uyanınca anneme onu çok sevdiğimi Söylüye bilecem korkusuzca ve ağlamadan annemden tek kalan bana gözyaşlarımı kalbime giden sevgiyle Yıkayacağım

Benzer içerikler