Garip ama uzun vakit isteyen herhangi bir şeye başlamaktan korkuyorum. Bu ödev, sınava çalışmak, oda temizliği, dekoratif-maket yapmak gibi şeyler olabildiği gibi single player oyunlar, dizi-film'e başlamak bile olabiliyor. Kendimi bir süre adamam gereken şeylerden kaçıp sürekli ani ve kısa çözümlü işlere bulaşıyorum. Anime-youtube gibi 10-20 dk'lık şeyler izliyorum. Lol-hearthstone gibi 1 saatten fazla uğraş istemeyen oyunlar oynuyorum. Benim gibi olan başkaları da var mı?

Giden bir kişinin arkasından ne söylenebilir ki? İki akan gözyaşı bazen kelimeleri örtmez mi? Yüreğin söyleyeceklerini göz hissettiremez mi? Kelimeler bazen çok anlamsız geliyor bana. Çünkü ağzım "güle güle, mutlu ol" derken kalbim "bırakma" diyor sanki. Hatta bazen ben bile anlayamıyorum ne demek istediklerini.

Güneşimi kaybettim galiba

Gün hiç doğmuyor sanki

Gözlerimi kamaştıran ışık

Neredesin şimdi?

Yağmur mu yağıyor ne?

Havada da tek bulut yok oysa!

O zaman yüzüm neden ıslak?

Görüşüm de bulanıklaştı hem de.

Genç atik kalbim

Neden durdun ki birden?

Oysa onu ne zaman görsem

Yerinde duramazdın

Parçalardın kafesini saatlerce.

Ve aşk kaçırdı yine gözlerini gözlerimden...

İstek olursa yeni şiiirler atabileceğimi söylemiştim. (https://forum.donanimhaber.com/hangi-birimiz-gercekten-buyuyebildi-ki--144439690#) Bir kaç beğenen olmuş. Elimde bulunan ve paylaşmak istediğim 1 şiir daha var. Bir süre sonra onu da atacağım.

Oysa küçükken hepimiz çabucak büyüyüp koca adam olmak istemişizdir. Ama hangimiz gerçekten büyüyebildi? Hatalarını inadına yapmaya devam eden bir insan gerçekten büyüyebilir mi? En azından ben maziden aklımı çekip asla önüme bakamadım. Tökezleyip durdum boş yere. Benden altı yaş büyük ablamla da asla barışamadım. Bu yüzden şundan eminim.Ben hiç büyümedim.

Ben hiç büyümedim

Gözlerimi sebepsiz yaşlar aldı bazen

Bazense çocukluğumu özledim

Ama ben hiç büyümedim

Büyüyemezdim bir gözü yaşlı maziye bakarken

Yüreğime kürek kürek kumlar serpilirken

Başımı kaldıramadım göğe hiç

Gözlerimdeki musluk kapanmazken

Büyüdüm diyemezdim asla

Biliyorum ben hiç büyümedim

Benden altı yaş büyüklerden çok daha doğru kararlar alsam da

Aklımın dinginliğini asla eşitleyemedim onlara

Dizlerim bir yandan titrerken,

Diğer yandan bakamadım dünyaya

Ben hiç büyümedim, büyüyemezdim de

Aklım hatalarıma sürekli boyun eğerken

Düşünemezdi asla mantıklı olanları

Yani hatalar ardı arkası kesilmeksizin

Boynuma vurup dururlardı hançeri

Ve ben işte burada kaybettim

Büyüdüm yalanına saklanamazdım bu yirmi iki yıl boyunca

Kalbim asla kabullenemezdi büyük adamın hata yapmasını

Boynumu eğerek de olsa kabullendim büyümediğimi

Ve asla büyüyemeyeceğimi

Zamanında böyle bir şeyler karalamıştım. Yine böyle bir moda girince buraya da atayım dedim. Sanmam ama olur da istek olursa bir kaç parça daha atabilirim.