Profil: VURDUMDUYMAZ386 | DonanımHaber Forum

Şimdi Ara

@VURDUMDUYMAZ386

Takip Et 0 takipçi

Özel Mesaj

27 Haziran 2019
Tarihinde Katıldı

Takip Ettikleri
0 üye

Görüntülenme
Toplam: 14 (Bu ay: 0)

Fırsat Ekle

Gönderileri

Tümü (2)

Sadece Konular (2)

Sadece Bağlantılar (0)

VURDUMDUYMAZ386 · Eğitim ve Sınavlar Genel Sohbet altına konu açtı. 6 yıl

OKURKEN SINAVA GİRMEK

4 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

VURDUMDUYMAZ386 · Eğitim ve Sınavlar Genel Sohbet altına konu açtı. 6 yıl

Herkese merhaba,

Biliyorum yazı çok uzun ve korkutucu görünüyor:) Ancak sırf okumanız bile belki de hayattaki son hislerimi ve düşüncelerimi de yıllardır bütün hislerim gibi sadece kendimle paylaşmış olmamamı sağlamış olur.

Ben ortalama gelirli 4 çocuklu bir ailenin tek erkek çocuğuyum. Babam asker, annem ise sınıf öğretmeni. Hatırı sayılır bi zaman önce Türkiye'nin sayılı liselerinden birinden mezun olmuş bir arkadaşınızım-abiniz sayılırım-. Sınava ilk girdiğimde dünyadan çok da haberim yoktu, lise hayatım lay lay lom geçmişti tabiri caizse. Zaten okul puanımın 80 olması bunu destekler nitelikte. Her neyse sınav sonucunda 30 bin civarı bi sıralama yapmıştım. Hedefim diş hekimi olmaktı ancak bunun sebebi mesleğe yatkın veya hakim olmam değildi, sadece sağlık alanında mesleğin garanti olduğunu ve maaşlarının kötü olmadığını biliyordum. Bir önceki sıralamaya göre çok kaliteli olmayan bir üniversitenin %50 burslusuna ucu ucuna girebiliyordum-ki benim için hava hoştu.

Ancak tercih dönemi zamanlarında ailemden "Biz senin derece yapabileceğini de biliyoruz ama sen üzme kendini." şeklinde teselliler almaya başladım. Az önce belirttiğim gibi benim için hava hoştu aslında üzmüyordum kendimi, düşünmüyordum bile. Bu tesellilerin ardı arkası kesilmeyince ailemin aslında beni değil kendilerini teselli ettiklerini anladım ve bu benim içime oturdu. Ailemin beklentilerini karşılayamamıştım ve onlar bunu açık açık söylemek yerine benim üzerimden kendilerini teselli etmeye çalışıyordu. Neyse fazla uzatmayacağım, ölü tercih yaptım ve bir sonraki sene sınava tekrar girmeye karar verdim.

Eylül ortaları gibi sınava çalışmaya başladım, bir de eve yakın bi dersaneye yazıldım. Dersaneye yazılma sebebim ise kesinlikle konuları öğrenmek değildi. Mezuna kalıp da konular dersanede öğrenilmez, en kötü evde öğrenir dersanede üstünden geçmiş olursun o kadar boş zamanın var sonuçta. Asıl sebebim rekabet duygusunu kaybetmemekti çünkü önceki girişimde son 2 ay evde kendi başıma takılmıştım ve kim neler yapıyor sınav nasıl bir şeye benzeyecek pek bi fikrim yoktu ve bu büyük bir hataydı.

Tabi mezun senesinin zorluklarına gelmeden önce etrafımın tepkilerine değinmek istiyorum, en yakın arkadaşlarım dediklerime konuyu açtığımda "Abi her hayalin gerçek mi olacak amk, herkes Boğaziçinde mi okuyacak amk saçmalama, ben bidaha girsem kesinlikle daha kötü yaparım, gelemem, çekemem, katlanamam, mal mısın" tarzındaki tepkiler gırlaydı. Ama ben karar almak için danışmamıştım onlara, aldığım karardan bahsetmiştim ve onlar da tabiri caizse ağzıma s*çtılar. Sonradan farkettim ki arkadaşlarım ailemin yaptığının aynısını yapıyorlardı; kendileri de çok memnun değillerdi sıralamalarından ve benim fikrime saldırarak kendi içlerini rahatlatıyorlardı. Şuraya bi parantez açaraktan paranoya olmuşsun demeyin çünkü biri ailem diğeri en yakın çevrem, tanımadığım birinden duysam tabi ki bu hükmü verecek değilim.

Neyse dersane sınavlarına başladık ancak benim matematik ve geometrim yerlerdeydi. 3-4 net civarından bahsediyorum. Çünkü üzerimde büyük bi sınav olmasının baskısı yoktu (baskı altında kafam iyi çalışır kolay stres olmam) ve en son ne zaman ders çalıştığımı hatırlamıyordum bile. Öyle böyle derken kararttım gözümü ve derse yüklendim. YGSde (o zaman öyleydi) derece yapıp ilk 1000e girdim. Ancak bunun karşılığı ağır oluyordu. Arkadaşlarıma hem kızgındım hem de onlardan utanıyordum sınava tekrar giriyorum onlarsa yerleşti diye. Herkesle aramı koparıp gittikçe yalnızlaşıyordum. 2 senelik kız arkadaşımla bile bütün mezun senesi boyunca bir kere görüştük ki senenin yarısında artık ilişkimizin yürümediğini anlamıştım. Sebebi ise ilgi göstermememdi. Bunu şu anki aklımla az da olsa anlasam da o zaman düşünüğüm şey şuydu. Ben partilemeye mi gidiyordum sanki? Çok zor bi zamanımda bana destek olmuyordu ve zor zamanımda yanımda olmayanın hiçbir zaman yanımda olmasını istemiyordum. Böylece arkadaşlarla sevgilimle hatta tanıdıklarla bile iletişimimi kestim. Aylarca uykusuz geçen geceler ağırlığını hissettirmeye başlamıştı. Kendime de kızıyordum; evde kavga kıyamet koparken-asker öğretmen evliliğini bilirsiniz- benim yapabildiğim tek şey oturup trigonometri çözmekti çünkü, aciz hissediyordum. Ve şaka yapmıyorum o sene hazirana kadar İstanbul neredeyse güneş ve sıcak hava görmedi, bilmiyorum psikolojik bir durum mu ama neredeyse her günüm hasta geçti ve YGS dahil deneme sınavlarına da şanslı atkımla girdim:).

Burası çok uzadı toparlıyorum mezun senesi bende farklı bi düşünme mekanizması oluşturmuştu, makine mühendisi veya endüstri mühendisi olmak istiyordum, girişimci olmak istiyordum, kolay yolu seçmek istemiyordum ki ders çalışmak aslında o kadar da zor değilmiş gibi geliyordu. Dersanenin rehber hocasıyla her gün en iyi üniversitelerin mühendislik bölümlerini tartışıyorduk - o bir şey bildiğinden değil ha, her gün bu muhabbeti çekecek tek insan olduğu için. Çoğu zaman ben kendi kendime konuşuyor gibi olurdum çünkü dediklerime argüman üretemezdi ve genelde kızlarla kahve falı bakıp dedikodu yapardı. Kaldı ki ilk kayıt olduğum zamanlar en üst üniversitelerde mühendislik hayalimi söylediğimde bana acıyarak bakan da oydu. YGSden sonra en azından yine anlamasa da ciddiye alan bi tavır takınmaya çalışıyordu - Neyse gelelim LYSye, LYS yaklaşırken evde tıp muhabbetleri baş göstermeye başladı tabi. Bu durum giderek arttı ve LYSden önceki gece babamın "Ben oğlumu doktor önlüğünde görmeden mi öleceğim?" demesiyle aşağıya inip sabaha kadar bahçede sinirli bir şekilde sigara içtim. Hava aydınlanınca da sınava gittim.

LYS sınavıyla ilk bindeki olan sıralamamı 4 bine, okul puanımla da 5400e çekmiştim. Açıklandığı günkü üzüntümü anlatamam. O yüzden anlatmaya girişmiyorum bile. Oturdum düşündüm ve kaliteli bir özel üniversitenin bir temel bilim bölümüne yerleşmeye karar verdim. ÇAP yapacaktım makine mühendisliğiyle, sonuçta ders çalışma disiplini edinmiştim ve normalde 5 yıla yayıp öğrenmem gerekenleri bir yılda fazlasıyla öğrenmiştim. Ama ailemden gelen tıp baskıları bir türlü bitmiyordu. Bir gün tanımadığım bi numara beni arayıp "Ben İTÜ jeofizik mühendisliği mezunuyum ülkede mühendisler aç ben şu bankada şu kadara çalışıyorum tıp yaz yoksa hayatının hatasını yaparsın" diyordu. Bu adam amcamın çalıştığı bankadan tanıdığı biriydi. Bu olayın yorumunu size bırakıyorum.

Tercihimi yaptım ve bahsettiğim özel üniversiteye gittim ve belki de hayatımın en büyük hatası olan hazırlığı atlama gafletinde bulundum. 2 sene sınava çalıştıktan sonra tutunduğum tek düşünce üniversitede ne kadar eğleneceğim ve güzel vakit geçireceğim idi (yurtta kalıyordum). Ancak mezun senesinin etkilerini hissetmeye başlamıştım. Hani köpek kovaladığında koştuğunuz hıza siz bile inanamazsınız ya da bi yerden düştükten hemen sonra acıyı hissetmezsiniz ya, ona benzer bir durum gibi düşünün. Kendime geriden baktığımda bütün yakınlarımı kendimden uzaklaştırmış, bütün hobilerime ara vermiş, içim dışım ders olmuş haldeydim ve nedense bunun üstüne hazırlığı atladım ve bölüme başladım. Dersler ağır gelmiyordu, arkadaş sıkıntısı çok da fazla çekmiyordum ancak hayalimdeki üniversite bu değildi, ben üniversite bitirmeden İngilizce üzerine bir dil öğrenecek, bir enstrüman çalmayı öğrenecek, yeni bir hobi edinecek ve kendim gibi hayattan alabildiği her şeyi almak isteyen hırslı insanlarla çevremi dolduracaktım. Hayallerim bunlardı ancak yaptığım şey makale yazmak ve deney raporu yazmak, teorem kanıtlamak laboratuvarda 3 saatlik deneyler yapmaktı. Üstüne üstlük okuldaki burssuzların dünya s*kinde değil, bursluların ise fakir psikolojisinden dolayı ineğin ve asosyalin önde gideni olduğu bir ortamdaydım (en az %80i böyle iki grubun da). Ben iki gruba da ait değildim ancak iki grupla da ortak hislerim vardı, bu kendimin kim olduğu hakkındaki düşünceleri iyice bulanıklaştırdı. Okuldaki en mutlu insanlar ya en zengin olanlar, ya da sabah ders akşam ödev sonra yatış şeklinde takılanlardı-ki asla ve asla üniversite hayatımı bu şekilde ot gibi geçirmek istemiyordum. Eski tanıdıklarımla da aramı kopardığım için kim olduğumu hatırlamak çok zordu (bu cümleyi bu b*ku yiyenler anlar). Evim de uzak olduğu için ve okulda yapacak işler sürekli biriktiği için 2 3 ayda bir belki dönebiliyordum. Bu da beni çok darlayan etmenlerden biriydi.

Eve her döndüğümde, istisnasız her döndüğümde, babam bana tıpa geçmeyecek misin, devam mı edeceksin, derslerin nasıl, iki bölüm okumak zor değil mi, tıpa geç rahatla, doktorluk sana yakışır bilmemne bilmemne... Sürekli bunları duymak da benim kendi tercihimi sorgulamama neden oldu tabi, süreki "Lan acaba adam doğru mu söylüyor, lan yoksa yapamaz mıyım ben çok mu gaza geldim" şeklinde düşüncelerle boğuştum.

Gel gelelim şimdiye; almam gereken derslerin üçte birini almadım, yani alığ geri çektim ortalamamı düşürecek diye, ve ÇAP başvurumun kabul olacağını, olsa da devam edebilecek gücüm olduğunu sanmıyorum. Çünkü ya bir şekilde çok zengin olmam gerekecek ya da ders-ödev-sınav üçlüsüyle üniversite hayatımı idam ettirmem gerekecek. Tabi ki sosyal hayatla derse düzgünce ağırlık veren insanlar da mevcut, ancak bu yazının gerilerini okursanız psikolojimin artık neden buna çok elverişli olmadığını anlayabilirsiniz umarım.

15inde tıpa yatay geçiş başvurusunda bulunacağım çünkü artık inancımı kaybettim şu anki tek dileğim aile hekimi olup sabah akşam ilaç yazmak ve bana bahşedilen veya geliştirdiğim yetenekleri bakış açılarını heba etmek, böyle söyleyince her ne kadar kötü gelse de hayat beni buna razı olacak seviyeye getirdi, ancak bi dersim F ve sanırım başvuru için bunun olmaması gerekiyor.

Seçeneklerim şunlar;

-Kendimi iyileştirerek, kendime gelerek seçtiğim yolda düzgün bir şekilde devam etmek.
-Yatay geçiş kabul olursa tıp yazıp safe oynamak.
-Tekrar sınava girmek ve tıp veya diş yazıp gelecek kaygılarından kurtulmak

Ancak malesef hiçbirine kendimi adayacak halim yok artık. Farkındayım yazdıklarım karmakarışık ve hiçbir sonuca varmıyor, bunlar çok uzun zamandır çıkmayı bekleyen düşünceler ve bir anda çıkınca da düzgün bir şekilde olmuyor bu. Eğer olur da hayatımı düzgünce idam ettirebilirsem ve çocuklarım olursa umarım onların gelecek kaygısı çekmesini engelleyecek maddi durumum olur. Şimdiii, yukarıda saydığım 3 ihtimalin yanında bir ihtimal daha var ki siz bir çocuğu hayatı boyunca sınavdaki başarısıyla ölçmeye çalışırsanız ve o çocuk her ne kadar yıllarca sınavın hayat olmadığını düşünürse ve er ya da geç pes edip kendini bu düşünceye teslim ederse, kaç yaşına gelip hala bir baltaya sap olamamışsa ve kendinden birkaç yaş küçüklerle üçüncü kez saçma bir sınava girmeye takati kalmamışsa bahsedilen ihtimal hiç de uzak görünmüyor.

Umarım herkes okuduğundan kendince bir şeyler çıkarabilir, umarım hayat cidden sınav değildir, umarım bu foruma yeni hesabımla ilk ve son mesajım olmaz...

22 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

Temel Bilgiler ve İstatistikler

Aktiflik: Şu anda DH'de değil
Son Giriş: 5 yıl önce
Son Mesaj Zamanı: 6 yıl
Mesaj Sayısı: 0
Gerçek Toplam Mesaj Sayısı: 7
İkinci El Bölümü Mesajları: 0
Konularının görüntülenme sayısı: 1.130 (Bu ay: 11)
Toplam aldığı artı oy sayısı: 6 (Bu hafta: 0)
En çok mesaj yazdığı forum bölümü: Eğitim ve Sınavlar Genel Sohbet

Mesajları

İkinci El Referansları

OKURKEN SINAVA GİRMEK

İnancımı Kaybettim