Profil: alidemiral | DonanımHaber Forum

alidemiral (Ali Demiral) · Müzik genel altına konu açtı. 3 yıl

Müzik Söyleşisi

Geçtiğimiz günlerde ilk stüdyo çalışmasına klip çekerek, müzik dünyasına adım atan ve gençlik hayalini gerçekleştiren Fehmi Kaya'yla söyleşi yaptık. Yanımızda, Fehmi beyin hayatına dokunan ve birkaç ay önce kendisiyle de söyleştiğim Türk Halk Müziği sanatçısı Uğur Oğuz da vardı ve bize eşlik etti.

ali demiral

Fehmi Kaya Hayalini Gerçekleştirdi

https://alidemiral.net/fehmi-kaya/

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

alidemiral (Ali Demiral) · Site Tanıtımları altına konu açtı. 4 yıl

Karşılıklı Reklâm Ağı

Blog sahipleri olarak hepimiz çokça insana ulaşmak isteriz. Ne kadar çok kişiye ulaşırsak, yazılarımız o kadar çok okunur. Karşılıklı reklâm ağına katılmak, yeni okuyucular kazanmak demek. Blog takipçi sayımızı artırmanın yollarından biri karşılıklı banner değişimidir. Üstelik ücretsiz...

https://alidemiral.blogspot.com/2020/10/isacotur-karsilikli-reklam-agi.html

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

alidemiral (Ali Demiral) · Diğer sanatlar altına konu açtı. 5 yıl

Figüranlıktan Müdürlüğe

Bir gün evvelinden randevulaştığımız yerde arkadaşım (ve gönüllü fotoğrafçım) İsmail Bugan ile hazır olduk. Bilenler bilir; Ercan Kont cep telefonu kullanmıyor. Biz de ev telefonunu iki kez aradık; açan yok. Yolda olabileceğini tahmin ettik. İsmail abi, "Ercan hoca!" dedi irkilerek, heyecanla. Bir baktım, Ercan Kont koşaraktan İller Bankası'na doğru gidiyor. Biz de İller Bankası'na yakın bir yerdeyiz; randevu mekânını kolay bulması için banka civarını tarif etmiştik. İsmail abi arkasından koştu ve nihayet bir araya geldik. "Disiplin kuralıma aykırı" diyerek röportaj sırasında bir şey içmediğini belirtti. "Formumu korurum, oldum olası 63 kiloyum ve bunun üstüne çıkmamaya gayret ederim" dedi. Ercan hocada sigara ve alkol de yok. Vaktiyle çalıştığı bir mekânda her personelin 1 bardak içki hakkı varmış. "İçsene, bedava" demişler, o da "Hayatım da mı bedava" diyerek teklifi reddetmiş. Rol gereği esrarkeşi canlandıracağı bir oyunda, esrar görüntüsü versin diye kat kat kâğıda sarılan sigarayı içmemek için oyundan vazgeçecek olmuş ama yönetmen bir formül uydurup onu razı etmiş. 74 yaşındaki Ercan Kont'a imrendim. İlk günkü aşkla, heyecanla karşımızda bir sanatkâr vardı çünkü. Röportaj esnasında hem kendisinin unutmaması, hem de benim soru çıkarmam için bir deftere notlar almış önceden. Yanında şiir defteri de vardı ama vakit darlığından inceleme fırsatım olmadı. Çünkü "Edebiyat Matineleri" etkinliği kapsamında düzenlenen "Yaşar Kemal'i Anma Programı"na yetişmesi gerekiyordu Ercan hocanın. Onu gören selâmladı, hâl hatır sordu. Bu kadar meşhur ve saygın bir sanatkârla yaptığımız röportaj çalışmasını sunuyoruz şimdi...

Klâsik bir soru: Tiyatroya nasıl başladınız?
Fakir bir ailenin çocuğuydum. Okul saati dışında işportacılık yapardım. Malları satarken güzel bağırıyorum diye esnaflar bana yevmiyeyle çığırtkanlık yaptırırdı. Öbür çığırtkanlar, "İthal mal bunlar!.. İtalyan malı, Alman malı!.. Batan gemiden çıkan mallar, yanan fabrikadan kurtarılanlar! Mağazada 10 lira, bizde 5 lira!.." derken, ben farklı davranıp; ne ithal mal, ne İtalyan, ne Alman malı, ne Amerika!.. Ne yanan fabrikadan kurtarılan, ne de batan gemiden çıkan mallar! Türk malı bunlar, Türkiye'de imal ediliyor, Türkiye'de satılıyor! Mağazada 10 lira, bizde 20 lira, diye bağırırdım. Herkes şaşırırdı ama farklı söylem olunca merak edip alırdı. Bir gün zabıta mallarıma el koydu. İtiraz ettim. "Belediyeye gidip oradan geri alırsın" dediler. Şimdiki Adana Büyükşehir Belediyesi binasının olduğu yerde zabıtaları beklediğim sırada belediye hoparlöründen, "Dikkat dikkat! Adana Belediyesi Şehir Tiyatrosu için figüran aranıyor. İsteklilerin tiyatro müdürlüğüne başvurması gerekmektedir" anonsu yapıldı ve ben kendimi tiyatroda buldum. İlk oynadığım oyun, William Shakespeare'nin Othello'suydu.
Sanat kariyerinizden bahseder misiniz?
Sanat kariyerim boyunca birçok oyunda rol aldım, turneye çıktım, sunum yaptım. Altın Koza Film Festivali'nin ikincisinde Yılmaz Güney, ödülünü benim elimden almıştı. Çok mütevazı bir insandı rahmetli. Tiyatroya ilk başladığımda saçım sakalım uzun diye Adanalılar beni yadırgamışlardı. Horladılar, aşağıladılar, lâf attılar ama hiç karşılık vermedim. Hep sakindim. İçimden; tamam, şimdi siz bunları söylüyorsunuz, beni beğenmiyorsunuz fakat gün gelecek değerimi anlayacaksınız. Karşılaştığımız zaman sevgiyle saygıyla selâmlayıp, iş yerinizde çaya davet edeceksiniz, diye geçirirdim. Öyle de oldu. Şimdilerde internette dolaşan "Cinnet" şiirini okuyuş tarzımla dalga geçenler var ama ben yine sakinliğimi koruyorum. Bir de, Adana Büyükşehir Belediyesi Şehir Tiyatrosu'nun yanındaki parka "Abidin Dino" adını ben koydurmuştum. Eskiden orada birtakım uygunsuz şeyler yapılırken halk yaklaşamıyordu. Şimdi benim sorumluluğum altında olduğu için bizzat ilgileniyorum. Klâsik müzik çalınıyor, sergiler düzenleniyor. Aileler geliyor, insanlar teşekkür ediyor.
Tiyatroyu çoğu kimse meslekten saymıyor. Neden?
Şimdi ben meslek hayatımın ilk yıllarında komik bir şey anlatıyorum veya espri yapıyorum; gülüyorlar. Rahmetli anama, "Sıdıka hala, senin oğlun sahnede soytarılık yaparak ona buna kendini rezil ediyor" demiş bizim tanıdıklar. Küçükken benim yaşadığım yerde bir şeyi abartarak anlatırlardı. Anam da bir gün bana, "Senden için 'şöyle böyle' diyorlar. Oğlum, sahneyi bırak. Yoksa sütümü helâl etmem" demişti. Ama daha sonra bir esrarkeşi canlandırdığım oyunu seyreden rahmetli annem performansımı başarılı bulmuş ki, "İyi ki de bildiğin işi yaptın" dedi. Evet, bildiğim işi yaparak figüranlıktan tiyatro müdürlüğüne kadar yükseldim. Müdürken bile kollarımı sıvayıp temizlik yapmışımdır. Tiyatroculuğu meslekten saymak veya saymamak; insanın, hayatı sırasındaki olayların kendine verdiği yöne bağlı. Yani bu bir düşünce meselesidir.

Kaba saba, kıro birisine bir tiyatro oyunu seyrettirseniz, oyun çıkışı o insanın duygu ve düşünce dünyasında medenî bir dönüşüm kıpırtısını görebilmek olasıdır. Bunun sırrı nedir? Tiyatro tılsımlı bir meydan mıdır?
Sanatçının sanatına bağlılığı ve onu topluma başarıyla yansıtmasının sonucudur, diye düşünüyorum. Piyesteki bir karakterin bağırması ve kibarlaşmasını gören seyirci, iki ruh hâlini ölçüp tartıyor ve hangisi daha normal geliyorsa onu kendi yaşamında uyguluyor. Yani tiyatrodan ders çıkartıyor.
Merhum sanatçı Kemal Sunal bir röportajında, "Tiyatro sahnesinde oyuncu ile seyirci arasında buzdan perde vardır. Ama sinema perdesi öyle değil... İnsanlar, film artistini kendine daha yakın, daha sıcak hissediyor" der. Katılıyor musunuz?
Tiyatrocular halk içerisinde değil... Değil derken, kendilerini elit tabaka gibi özel bir yerde görüyorlar, anlamında söylemedim. Sadece, herkesle haşır neşir olarak hem "ünlenmeye çalışıyor" denmemesi, hem de oynadığı rolün inandırıcılığını yitirmemesi için seyirciyle arasına bir mesafe koyuyor, diyebiliriz. Tabiî bu kişisel tercihtir.
Televizyondaki tiyatro-şov programlarını izliyor musunuz? Nasıl buluyorsunuz?
Ben onları çok hoş buluyorum. Şu 24 saat içerisinde öyle can sıkıcı olaylar var ki insanlar gülmeye muhtaç. Bu tür programların yayınlanması güzel bir şey.
Hiç filmde oynadınız mı?
Kadir İnanır'ın "Tatar Ramazan Sürgünde" filminde hapishane başkâtibini, "Ezo Gelin" filminde imamı, "Kara Duvak"ta papazı ve "Asi" dizisinde cevizleri çalınan hacıyı oynadım. Kısa filmci bir genç kardeşimiz, Adanalı bir arkadaşının benden bahsetmesi üzerine, "Cinnet" şiirinden esinlenerek bir kısa metrajlı film çekmeyi düşünüyor. Onun görüşmesini yapacağız birkaç güne kadar.
Ercan Kont şu an ne yapıyor?
Birçok derneğin ve kurumun gerçekleştirdiği özel gün ve gecelerde, festivallerde, şenliklerde ve daha birçok etkinlikte sunuculuk yapmaktayım.

(Ercan Kont geçen ay vefat etti. Bu röportaj bir hatıra kaldı)

Fotoğraf: İsmail Bugan
2 Şubat 2016 - medyanoz.org
edebiyatvesanatakademisi.com tarafından 14 Şubat 2019'da Günün Yazısı seçildi.
Kaynak:https://alidemiral.webnode.com.tr/products/figuranliktan-mudurluge/

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

alidemiral (Ali Demiral) · Kitap Üzerine Sohbetler altına konu açtı. 5 yıl

Romantik, Nostaljik ve Asi

1 yıldır bu günü bekliyorduk. İlk karşılaşmamız "Dörtyol Kültür ve Sanat Derneği"nde olmuştu. Ben o zaman yine bir röportaj için oradaydım. O da elinde ilk eseri "Yüreğimin Sesi"yle gelmiş, "Ben de Erzinli'yim toprağım" demişti. Hatay'ın Dörtyol ilçesinde yaşıyor ama aslen Hatay Erzinli. Yazmak hakkında birçok soru sormuş, beni ilgiyle dinlemişti. "Sizinle de röportaj yapmak isterim" dediğimde, "İkinci kitabım çıktıktan sonra yapabiliriz" demişti. Nihayet kitap çıktı; röportaj sözümü tutmak üzere kolları sıvadım. Röportaja hazırlanmak için yeni kitabı "Buradan Bir Kadın Geçti"yi henüz okuduğum esnada, şiirlerini nasıl bulduğumu sorunca, "Gözlerim doluyor" dedim. "Niye" dedi. "Çünkü duygularıma tercüman olmuşsun" cevabını verdim. Meselâ şuna bakın: "Bir battı çıktı var şuramda, tam sol yanımda. / Bıçak mı desem, hançer mi? / Acıyor içim acıyor, batıyor dikenli tel her yanımda. / Çuvaldız mı desem, iğne mi? / Dar geliyor her yer bana, kalbim sığmıyor kınına. / Aşk mı desem, özlem mi?" İçli ve hisli kalem Aysel Çınar Demirci'nin buna benzer çok güzel şiirleri var; yüreğe dokunan. Ama sadece gönül işiyle ilgili yazmıyor. Çocuk, doğa, yoksulluk, özgürlük temalı da kalem oynatıyor. Bana göre şiirler, şarkılar, türküler; ezilmişliğe, haksızlığa, ihanete, kalleşliğe karşı açılan isyan bayrağıdır, yakılan bir ağıttır zaten. Ezenler, sömürenler, hak yiyenler, terk edenler bu çirkefliği öven methiyeler düzmez ammavelâkin masum insanlar saf duygularını mısralara ilmek ilmek işleyip, acılarını ve isyanlarını dizelerler. Emekli hemşire olan Aysel Demirci, "Özgürlük" sözcüğünü dilinden düşürmüyor. "Çocukluğumdan beri özgür ruhlu bir insanım. Kimsenin etkisi altında kalmam. Kendi doğrularımda ısrarcıyımdır. Sağlık okuluna gittiğim yıl, okulun müdiresi yatakhanelerimizi değiştirmek istedi. Birbirini tanıyan kişileri bir araya getirip, beni yabancıların arasına gönderince, 'Neden ayrım yapıyorsunuz' diyerek isyan ettim, bağırdım. Tokat yedim iki tane de. Ağladım. Duvara sıkıştırdı beni, 'Nasıl karşı geliyorsun' dedi. 'Ayrımcılık yapmayın' diye bağırdım. Eşitlik ve özgürlükten yana bir insanım. Belki şimdi değil ama yıllar sonra beni herkes konuşacak. Kimileri, 'Çok uçarıydı, aşırı özgürdü' diyecek, belki de 'Deliydi' diyecek. Kimileri örnek alacak, kimileri takdir edecek" diyor. Şiirlerinde onun bu meziyeti bariz. "Bir Kadın Geçti Buradan" kitabındaki kadını kendisi olarak gördüğünü belirtiyor. Aysel ablayla geçirdiğim 4 saatten bayağı keyif aldım. Çok tatlı bir insan. Çevremizde onun gibi birkaç insan yaşasa ne güzel olurdu! Aysel Çınar Demirci'ye sanat yolculuğunda kolaylık ve başarı temenni ediyorum. İlhamı ve okuru bol olsun. Zihnine ve kalemine sağlık.

Öncelikle yeni eserin için seni kutluyorum. Hayırlı olsun. 1 yıl önce seninle burada; Dörtyol Kültür ve Sanat Derneği'nde tanışmıştık. O gün bana ilk kitabın "Yüreğimin Sesi"ni hediye ederken, bir kâğıda yazmış olduğun kısa özgeçmişini ve sanat yolculuğunu anlatan bir de metin vermiştin. O kâğıdı ben saklamıştım. Bir gün röportaj yaparsak yararlanabilirim, diye. İşte o gün geldi çattı. O metnin sonuna, "Pembe Elbise" şiirini eklemişsin. Bu şiir, "Bir Kadın Geçti Buradan"ın 23'üncü sayfasında yer alıyor. Bana verdiğin kâğıda şöyle bir not düşmüşsün: "Yaşanılan her gerçekten bir şiir çıkardığım, yazmış olduğum şiirden anlaşılır. Bu şiirin benim için manevî değeri çok büyük." Pembe Elbise'nin hikâyesini anlatır mısın?
4-5 yaşlarındaydım; güzel elbiseler, bağcıklı ayakkabılar giyen kızlara imrenerek bakardım. Bir akrabamın kızına teyzesi pembe bir elbise dikmişti. Tıpkı şiirde tarif ettiğim modelde o elbiseden giymeyi çok istedim. Geceleri ağlardım pembe bir elbise giyemediğim için. İçimde onun eksikliğini yaşayarak büyüdüm. İlkokul öğretmenim bile; soluk siyah önlüklü, lâstik ayakkabılı öğrencileri arka sıralara, bağcıklı kırmızı ayakkabı giyen öğrencileri ön sıralara oturturdu. Derste en çok onlarla ilgilenirdi. Bu durum beni hırçınlaştırır, içimden isyan ettirirdi. Saçları permalı güzel öğretmenimin ayrım yapması benim daha fazla içime kapanmama neden olurdu. Bir gün kendime; "Kır seni küçük gösteren aynaları. Hayallerini büyüt Aysel" dedim. O günden sonra hep farklı olma çabasına girdim. Düşüncelerimi her gün biraz daha büyüttüm. Elimdekilerle yetinmeyip, daima yukarılara tırmanmaya çalıştım. Kendimi yenileyerek içimdeki ezikliği yok ettim. Ortaokulu öz güvenli bir şekilde okudum. Artık kendime güveniyordum. Antakya kız yatılı sağlık okulunda 3 yıl başarıyla okudum. Bana göre kendimi ispatlamıştım. İyi bir kariyerim vardı. Çalışma hayatımda hep sevildim. İnsanların sorunlarına çareler arayıp, yardımcı olmaya çalıştım. Bazen onlarla güldüm, bazen beraber ağladım. Kimilerine abla, kimilerine kardeş oldum. Yüreğimde sevgiyle yaklaştım insanlara. Herkesi sevdim ayrım yapmadan. Herkes de beni sevdi, biliyorum bunu. Hayatımda hiç kimse için zerre kadar kin, nefret duymadım. İlkokul öğretmenimi bile affettim. Büyüdüm, evlendim. Doğan ilk kızıma o pembe elbiseden diktim. Kızım 3-4 yaşlarındaydı. Diz altı beyaz çoraplarını, kırmızı ayakkabısını, bebe yakalı ve etekleri kuşlu pembe elbisesini giydirince mutlu oldum. Sanki onu ben giymişim gibi; eskiden kalma bir eksiğimi kapattım. Bana öyle geldi. Hep giymek istemiştim ama bir türlü giyememiştim. Alan da olmadı zaten. Çocukluğum ne gül bahçesinde geçti, ne de karanfil... Gösterişli, zengin bir ailenin kızı değildim çünkü. 10 kuruş harçlıkla okula giden bir çocuktum. Bunun adı yokluktu.
Duruyor mu o elbise?
Yok eskidi, eskittik. Benim de olsaydı saklamak değildi amacım, eskiyinceye kadar giyecektim. Hani gezmeden gezmeye değildi. Öyle canım istiyordu, her gün giyecektim. O elbiseyi 38 yıl önce kızıma giydirerek o eksiğimi kapattım. Fakat yine de bu şiiri yazma ihtiyacı duymuşum demek ki; bu yaştayım, yine de yazdım. Onu unutmamışım, hâlâ içimde o eksiklik duruyor. Yazdığım birçok şiirde belki de ondan esinlendim.
Var var; birçok şiirinde entarili, ayakkabılı ögeler var.
Aynen, evet.
En içli, en hisli şiirlerin bence ayrılık ve hasret üzerine kaleme alınmış olanlar. Yarım kalmış bir beraberliğin tutkuya, kara sevdaya dönüştüğünü düşünmeden edemiyor insan. Yaşanılan her gerçekten şiir çıkaran usta bir kalem olarak mısralarına ektiğin duygulu sözlerin çıkış sebebini, daha başka bir ifadeyle kaynağını öğrenebilir miyiz?
Yarım kalan bir aşkım olmadı. Şunu belirteyim; hayal gücüm kuvvetlidir. Olmamış bir şeyi kafamda canlandırırım; bir hikâye gibi yazar, şiirler çıkarırım. Bunu hayal gücüme borçluyum. Özgür ve geniş fikirlere sahibim. Hayallerimi de hep önemsedim. Hayaller olmazsa olmaz. Hayali bitik bir insan bomboş yaşar. Yalnız şöyle söyleyeyim: Belki de o güzel şeyleri, aşkları, yaşanması benim için zor olan şeyleri yaşamak isteyişimden dolayıdır yazdıklarım.
Aysel abla, böyle söylüyorsun ama sosyal medyada enişteyle seni kadeh tokuştururken görüyorum, maşallah çifte kumru gibisiniz...
Yaparız öyle. Artık alışkanlığımız da oldu bizim birbirimize. İki kopmaz arkadaş gibiyiz. Enişten üstüme çok düştü benim. 1970'de karşılaştık, 72'de evlendik. Gezdik, tozduk, sonra da evlenme teklif etti. Aslında eşimi ben, beni koruyucu olarak sevdim, güvenerek evlendim. Ara sıra kavgalarımız, anlaşamadığımız durumlar oldu tabiî.
Okuduğun duygusal ve romantik kitaplardan, seyrettiğin Yeşilçam'ın aşk filmlerinden etkilenerek o duygunun eksikliğini hissettin kendinde belki. Baktın eşine; bir Kartal Tibet gibi, Ediz Hun gibi değil... (Gülüyoruz)
Erzin gibi bir yerde okuduk biz. Hiç erkek arkadaşım olmadı. Oradan yatılı okula gittim Antakya'ya. 3 yıl sadece kızlarlaydık. Erkeklerle bir alâkamız yoktu. Mezun olduk, atandık. Karşımıza çıkan ilk beyefendiye "Evet" dedik.
Şöyle mi diyorsun: Ben, duygularını yoğun yaşayan bir kadınım. Ama eşim daha oturaklı, ağırbaşlı, daha gerçekçi bir adamdı...
Aynen öyleydi. Eşim sert mizaçlı, ağır ağbiydi. Bense hayatı kucaklayan, romantik geçinen, duygulu, hoşgörülü, sevecen biriydim. Fikirlerimiz fazla uyuşmuyordu ama birbirimizden yine de vazgeçemiyorduk. Ben şiir ruhluydum. Espriyi severim. Sevgili eşim şaka yapmaz, gülmez, şakalarımı da kaldıramazdı. Hâlâ da öyledir. "Düşüncelerimi gözlerime bak da anla. Sana olan hislerimi gözlerimden anlamıyor musun" der. Ben onları duymak isterim. Hâlâ da duymak istiyorum şu yaşımda. Onlar benim hayatımda duymadığım eksiklerim; "canım, gülüm" meselâ... En basit şeyler. Onlar da özlemlerim her hâlde; onlara da dayanarak düşüncelerimi, duymak ve yaşamak istediklerimi kâğıda döktüm. Başta belirttiğim gibi, yarım kalan aşkım olmadı. Eniştenle bu güne kadar idareli bir şekilde sürdürdük aşkımızı. (Gülüyoruz) Aşkı bitirmedik, hepsini birden kullanmadık. Bölerek, o günden bu güne idare ettik, getirdik. Kitabımda bir şiir var: "Bize ne oldu yâr; Güzelliklerden ne kaldı elimizde. / Zamanı durdururduk zaman içinde. / Günlerimiz geçerdi aşkla sevgiyle, biz ne zaman değiştik böyle." Eşime yazdım. Şiirlerimin çoğu benden, çoğu etraftan gördüğüm olaylar.

"Aşkımızı idareli sürdürdük, idare ettik" demişken... Evinizde idare lâmbası var mı?
Eskiden vardı, şimdi yok.
Şöyle sorayım o zaman: Gittiğin bir yerde bir idare lâmbasının tozlanmış olduğunu gördün ve lekeyi temizlemek için lâmbayı azıcık ovalayınca içinden bir cin çıktı; "Dile benden ne dilersen. Üç tane dilek hakkın var" dedi. Neler dilersin? Fantastik bir soru.
Ne hakkında cevap vereyim sana?
Maddî olur, manevî olur.
Tabiî ki. Maddî isterdim. Yani yaşantımın, maddî düzenimin iyi olmasını dilerdim. Bir tanesi bu olurdu.
Şiirlerine konu ettiğin, hayalindeki yaşamak istediğin şeyleri yaşamak...
Mutlaka isterdim; mutlaka güzel bir hayat, değer verilmiş bir hayat...
O lâmbadaki cinden sonra evine gidiyorsun; gül yaprakları falan, masa donatılmış, masanın üstünde şamdanlar... Tango çalıyor, "Sevdim bir genç kadını..."
Romantik yaşamayı kim istemez! Evine gittin, evinde temizlikçi evini temizlemiş, pırıl pırıl her yer. Yemeğin önüne konmuş veya eşin, "Hadi bu akşam dışarı yemeğe gidiyoruz" demiş, sana bir çiçekle gelmiş. Bu teklifi beklemez mi bir kadın?
Üçüncü dileğin ne olurdu? Bir rahatsızlığın var mı?
Rahatsızlığım yok Allah'a şükür. Belli bir hastalığım yok. Çocuklarımın daha iyi yerlerde olmasını dilerdim. Üçüncü dileğim bu olsun.
Duygusal, romantik şiirlerin yanı sıra tabiat üzerine de edebî çalışmaların var; "Antalya Kıyıları", "Düden Şelâlesi", "Erik Ağacı" gibi... Sanatçı olmak isteyen insanların bol bol gözlem yapması tavsiye edilir. Bu husus edebiyatçılar için de geçerli, oyuncular için de... Sana şu şekilde sorayım: Gözlem yapmadığın, "Ben buradan bir şeyler çıkarayım, üretmek için bir malzeme bulayım" demediğin zamanlar oluyor mu? Bir ortamda ister istemez illâki ilham alır mısın yoksa?
Ben gördüğüm şeye şiir yazıyorum. Meselâ Antalya'ya bir arkadaşıma gitmiştim. Arkadaşımla eşi, beni Düden Şelâlesi'ni gezdirdiler. İlk defa görüyorum. Gezerken etrafıma iyice, her yerine baktım. "Ben buraya bir şiir yazmalıyım, gelmişken bu tabiat güzelliğini değerlendirmeliyim" dedim. Arkadaşımın evine gelince hepsini gözümde canlandırdım. Hikâye gibi kafamda yazdım. "Çevrilmiş dört bir yanı / İçine girenlerin kaynar kanı / Dünyaya yayılsın şanı / Antalya Düden Şelâlesi."
O anki psikolojine bağlı o zaman. Canın sıkkın, moralin bozuk olsa, insanın aklına gelmez belki yazmak, uğraşmaz yani. O an kendini ilhama açık hissediyorsun.
Canım sıkkınsa da, moralim bozuksa da morali bozuk bir şiir yazıyorum.
İllâ çıkacak yani. Aslında doğru; bir roman okurken bile oradaki bir cümle, kafamızda bir ışık yakabiliyor, bir yazı konusuna kapı aralayabiliyor.
Ben duygularımı dile getirmeyi seven bir insanım. Aklıma gelen güzel şeyleri, kötü şeyleri kâğıda dökmeyi severim. Bi' de Ali; hüzünlü zamanlarım, ağladığım günlerim de çok oldu vaktiyle. Hâlâ da olur zaman zaman. Ben çok duygusal bir insanım çünkü. Hüzünlendiğimde hüznümü kimseye aktaramazdım. Elime defteri, kalemi aldım, aynen yazdım. Neyi yazdım biliyor musun; onun açıklamasını yazdım. "Neden böyle oluyor? Nasıl oluyor? Şöyle olsaydı, böyle olsaydı..." Sanki karşımdakiyle konuşuyormuşum gibi. Sayfalarca yazdım. İki, üç, dört sayfa. Eşimleyse kavga, eşime yazarım. Mektup yazarım; bayağı bildiğiniz mektup... Sonra n' ağaparım onu; birkaç gün okurum, kendime gelirim, rahatlarım. İnsanlara söyleyemediklerimi kâğıda söylerim ben. Kâğıt üzerinde küfrederim yeri gelir. Derken öfkem geçer, rahatlarım. 3-4 gün sonra rahatlayınca onun içinden bir tane şiir çıkarırım. Mısraları alttan, üstten, ortadan birleştiririm. Kâğıda döktüğüm zaten benim duygularımdır. Şiirler de duygu yüklü. Oradan hüzünlü bir şiir çıkar işte.
Sanat yolculuğunda kendini şu an yolun neresinde görüyorsun?
Baştan anlatayım. Şöyle ki; çocukluğumdan beri kitap okumayı severim. Küçükken kardeşlerimin, ağabeylerimin kitaplarını gizli gizli okuyup yerine koyardım. Kendime ait kitabım olmazdı. Hep okudum. Bulduğum kitabı, gazete parçasını okurdum. Ailemle olan kavgalı bir günümde odaya çekildim ve ilk kitabımdaki "Nerede Sevdiklerim" adlı ilk şiirimi yazdım. Severdim şiir yazmayı. Çocukken birkaç mısra karalayıp atardım; insanlar görüp de, "Şair mi oldu bizim kız" demesinler diye. Arkası geldi; sevindim şiir yazdım, üzüldüm şiir yazdım. Gitgide kendimi geliştirdim. İnsana, aşka, ayrılığa, vuslata, ihanete, doğaya, sarı kuşa, gül ağacına, mendil satan çocuğa, hayata dair ne varsa yazdım. Yüreğimden süzülüp parmak uçlarıma gelen bütün duygularımı yorgun kalemimle yazıp kitaplaştırdım. Aslında kitaplaştırmayı hiç düşünmemiştim. Şöyle ki, şiirlerimi arkadaşlarıma okurdum; bazen yüz yüze, bazen telefonda... Hepsi de beğenerek bana cesaret verdiler, kitaplaştırmamı istediler. Şiirlerimde herkes kendinden bir parça buldu. Zaman geçtikçe ilk kitabım olan "Yüreğimin Sesi" basit gelmeye başladı bana. "Sen bu değilsin Aysel" dedim kendime. Benim düşüncelerim daha büyüktü. "Ben neden bunu yazmışım, niye böyle yazmışım? Olmamış. Ben tam oturaklı bir kitap çıkaracağım" dedim. Bazı şairlerin kitaplarını okudum, her birinden bir üslûp kavradım. Belki yine eksiklerim vardır mutlaka. Üçüncüye ömrüm yeter mi, Allah bilir. İkinci kitabımın şiirlerini yazarken sayın Orhan Kibar sayesinde, çok değerli Hikmet Öztürk beyefendiyle tanışmıştım. Telefonda birkaç tane şiir okudum. Beğendiğini söyledi. Ama bu bana yetersiz geldi. Şiir defterimi inceleyip inceleyemeyeceğini sordum, "Memnuniyetle" dedi. İnceledikten sonra bana söylediği söz şuydu: "Şiirlerin artık oturmuş." Bunun üzerine ben bir cesaretle yazmaya devam ettim. Hatta onun için de şiir yazdım ben. Okudun mu?
Hangisi?
"Saçların dağınık kalsın: Varsın eksin olsun bazı şeyler, canın sağ olsun. / Senin gök kadar yüreğin zaten var." Engelliler Günü'nde ben o şiiri ona yazdım ve telefonda okudum kendisine. "Bu şiiri kitabına koy lütfen" dedi. Biz kanka olduk, kan kardeşiz şimdi.
Romantik olduğun kadar, nostaljik bir insansın da. Sözlerin seni ele veriyor Aysel abla. Şiirlerindeki geçmişe özlem teması göze çarpıyor. Örneğin, "Merhaba Çocukluğum" şiirin. "Merhaba çabucak geçen çocukluğum. / Yağmurlarda ıslanıp çamura düşüşüm, saklambaçlar, körebe oyunlarım. / Aynı bardaktan su içtiğim, bir simidi beşe bölüştüğüm çocukluk arkadaşlarım, merhaba. / Çocukluğumdaki saf yüzümü, duru gözlerimi geri veren bana." Böyle bir şiir. Aslında çoğu insan özellikle çocukluk çağlarına geri dönmek istediğini dillendiriyor. Zaman makinesi olsa en yoğun seyahat çocukluk çağına yapılırdı sanırım. Sen bu konuya nasıl bakıyorsun?
Büyüdükçe insanların hayalleri de büyüyor. Çocukken küçük hayalleri var çocuğun zaten, onun ihtiyaçları görülür. O şiirde şöyle diyorum: "Aynı bardaktan su içtiğim, bir simidi beşe bölüştüğüm çocukluk arkadaşlarım, / Biz böyle değildik, ne çok doymaz olduk. / Bir fincan çayı esirger olduk birbirimizden." Yani büyüdükçe insanın gözü doymuyor artık. Çocukluk saf, duru, temiz, her şeyle mutlu olan bir zaman dilimi.
Bi' de hani, insanın artık nazını çekecek kimsesi kalmıyor ya. Ne bileyim; acıktığında illâ "Yemeğini ye" diyen, soğuk havada üstünü örten, onun sağlığını düşünecek birisi olmuyor. Biz yaş aldıkça büyüklerimiz de bu dünyadan göçüyor. İnsan, nazını çekecek ve hırçınlığını hoş karşılayacak birilerinin yokluğunu fark edince geçmiş zamanı özlüyor. Bu da bir etkendir bence...
Sen 15 yaşında da olsan, nazını çekecek birisinin kalmadığını anlayınca o zaman zaten kendiliğinden büyüyorsun. Bir çocuğu düşünelim: Annesi babası ölmüş veya ayrılmış. Ya annede kalıyor, ya da babada diyelim tamam mı! Bir taraftan eksik bu çocuk. Özellikle annenin yokluğunu düşünelim. Eve yabancı bir kadın geliyor. Çocuk ona hemen, kolay ısınamaz. Bu çocuk mecburen büyüyor Ali. Çünkü onun nazını götürecek kimsesi yok artık. Hayallerini küçültüyor, kendisi büyüyor. Büyüdükçe her şeyi anlıyor. Onun kendi annesi olmadığını anlıyor. Analığından doğacak çocuğa babasının daha yakın olacağını düşünüyor. Kendini büyütmek zorunda kalıyor. "Keşke eskisi gibi olsaydım; annem varken veya babam varken gibi..." Ve eskiye dönmek istiyor.
Senin de özlem duyduğun oluyordur, düşünüyorsundur...
Ben hep düşünürüm. Bak o yokluk içerisinde bile, "Keşke o günler geri gelseydi" diyorum bazen.
"Keşke annem yaşasaydı veya babam..." diyorsun...
Bu yaşımdayım, özellikle annemi diyorum. "Ah anam!" diyorum, özlüyorum. Bazen şöyle düşünüyorum: "Keşke kalksa. Üç günlüğüne gelse, âdet olsa Allah'tan. Onun yerine ben yatsam, o gelip dinlense." Olmayacak bir şey istiyorum, mucize istiyorum Allah'tan. Dinlendirmek istiyorum onu topraktan çıkarıp. Sanki canı orada mı; değil. Ama beden olarak bir görmek ister insan. Bu sadece benim için değil, herkes için geçerli.
Benim bir arkadaşım var. Annesi vefat etti, çocuk 21-22 yaşlarındayken. Anasının kırkı çıkmadan babası evlenmişti. Arkadaşım her gün kabristana giderdi. Derdi ki: "Keşke yılın belli zamanlarında topraktan çıksalar da bir görsek, sonra geri girseler mezarlarına."
Yani bak aynı düşüncedeyiz. O çocuk o yaşta, ben bu yaşta aynı şeyi düşünüyoruz. Büyük, küçük fark etmiyor geçmişe özlemde.
Hemşirelik yaparken yazdın mı? Meselâ sağlık hakkında, hastalıklarla ilgili şeyler...
Zamanım olmadı. O aralar çocuklarım büyüyor, evin işiyle, yemeğiyle uğraşıyorum. Zaten işim gereği çoğu zaman dışarıdayım. Arada 1-2 satır yazdıysam da devamı gelmedi.
Oynadığın "Satılık" isimli kısa filmden bahsedelim biraz da...
Yazar Hatice Elveren Peköz bir gün beni aradı, "Selahattin Yılmaz diye bir arkadaşım var. Bir kısa film çevirecek, anne rolünde oynayacak birisini arıyor, seni tavsiye ettim. Ne dersin" dedi. "Tanışalım" dedim hiç düşünmeden. Selahattin beyle bir kafede buluşup tanıştık bir gün. Konuyu anlattı, "Olur" dedim. Ondan sonra beraber çalıştık.
Nasıldı oyunculuk? Zor mu, kolay mı?
Yok, rollerimiz zor değildi aslında. Fakat ses tonunu tutturmak çok önemli. Yönetmenin dediği şekilde olmak zorundasın. Birkaç defa tekrarlıyorsun tabiî aynı olayı. "Şöyle yap, böyle yap, karşıya bak" diyor. O zaman kızıyorum içimden Selahattin'e. Çok karışıyor bana. (Gülüyor) Karışmasa daha güzel yapacağım aslında. Ve tamamladık filmi. Köylü bir anneydim. Şalvarlı, başı örtülü; beyaz tülbent başımda, elimde baston vardı. Yönetmenimin annesi oldum. Selahattin'in çocukları da torunlarım rolündeydi. Bu filmden sonra ana-oğul gibi olduk Selahattin'le. O bana "Annem" der hep. Dörtyol Atatürk Parkı'ndaki imza günümde arkamdan bir sarıldı, "Annem" diyerek.
Peki daha önce oyunculuk hayali var mıydı kafanda?
Yok yok hiç. Şu anda bile yok. Ama anîden bir şey çıkarsa gene olabilir yani.
Değer verip röportaj teklifimi kabul ettiğin için, sorularımı samimiyetle yanıtladığın için teşekkür ederim.
Sen de değer verip benim kitabımı ele aldığın için, bana değer verip buralara kadar geldiğin için ben teşekkür ediyorum.

Fotoğraf: Fevzi Yavuz
edebiyatyolu.com tarafından 4 Kasım 2019'da Günün Altın Yazısı seçildi.
Kaynak:https://alidemiral.webnode.com.tr/products/romantik-nostaljik-ve-asi/

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

alidemiral (Ali Demiral) · Kitap Üzerine Sohbetler altına konu açtı. 5 yıl

Kâğıtlarla Dertleşen Adam

Onu bir yazar ablamın sayesinde tanıdım. İlk filmini çekecekmiş, oyuncu arıyormuş... Bana rol teklif etmişti ama bazı çok özel gerekçelerimden dolayı teklifi geri çevirmiştim. İyi bir röportaja imza attığımıza inandığım şair, yazar ve artık yönetmen de olan Selahattin Yılmaz'la bu şekilde tanıştım. Filmde oynamasam da arkadaş olduk. Aslında bu röportaj için birkaç ay önce söz vermiştim. Kısmet bu güneymiş. Selahattin ağabeyin, "İyikileri Gölgeleyen Keşkeler" adında bir şiir ile "Kara Trenin Kaçak Yolcuları" adında bir öykü kitabı olmak üzere toplam iki tane eseri var. Adana'nın Ceyhan ilçesinin Kızıldere köyünde dünyaya gelen Selahattin Yılmaz, şu an Hatay'ın Dörtyol ilçesinde yaşıyor. Özel sektörde kalite kontrol sorumlusu. Birkaç öyküsünden yola çıkarak Selahattin ağabeyin, Ömer Seyfettin'e çaldığını düşünüyorum. Merak eden, röportajın sonundaki numarayı arayıp kitap için Selahattin Yılmaz'dan bilgi edinebilir. Edebiyat alanında ödülleri var. Yeni çekeceği filmi ise, "İman Genetik Bir Olgudur" adlı öyküsünden uyarlayacak. Yolu açık, okuyucusu ve seyircisi bol olsun. Bugüne kadar röportajları ya soru sorduğum kişinin mekânında, ya da belirlediğimiz uygun bir yerde yaptık. Ama bu kez kendi evimde görüştük. Onu ağırlamaktan keyif aldım, tanıştığımıza memnun oldum. İki kitabını da imzalayarak armağan etti. Teşekkür...

Klâsik bir soruyla başlayalım Selahattin ağabey: Yazı yazmaya nasıl başladın?
Önce okumak arzusu; kitap okumak. Her yazar gibi ben de okuyarak başladım yazmaya. Orta 1'e kadar okulumu okuyabildim ben. Orta 1'den sonra bıraktım. Sonra dışarıdan bitirmelerle lise diplomasına kadar aldım. Okulu bıraktıktan sonra içimde müthiş bir okuma arzusu belirmişti. O zamanlar çizgi romanlar vardı; Tommiks, Teksas, Zagor... Onları müthiş okurduk böyle. Sanki okurken içine giriyordum, ben de onlarla beraber savaşıp, onlarla beraber yürüyüş yapıyordum. Onları çok hevesle okurdum, okudukça da bu sefer yazmaya meyillendim. Şiir yazmaya başladım 20'li yaşlarda; amatör olarak... Daha sonra şair ve yazar arkadaşlarla tanıştım, ben ulaştım onlara. Kendimi biraz daha geliştirdim. Onların bana faydası çok oldu. "Hocam" diyebileceğim insanlar var içlerinde. İlk başlarda yazdıklarım epey amatörceyken, onların sayesinde düzeltmeye başladım. Baki Yıldırım adında bir hocam vardı; şimdi rahmetli oldu. Ben şiir yazarken, onun, "Öykü niye yazmıyorsun" diye yönlendirmesiyle öykü de yazmaya başladım. Öyküyü düşünmüyordum daha önce. İlk denememde çok iyi oldu. Ondan sonra öyküye daha çok merak sardım.
Yazıyla neyi anlatmaya çalışıyorsun? Var mı bir derdin?
Derdim var, evet. Öncelikle ben, "Hadi bir şeyler yazayım" diye yazmıyorum. İlham geldiği zaman kâğıtlara içimi döküyorum. Kâğıtlarla dertleşmek benimkisi. Ama yazdığım şey mutlaka insanlara bir mesaj vermeli, doğruyu ve iyiyi göstermeli. Ben, genelde felsefî ve psikolojik yazılar yazarım. İnsanların duygularına hitap etmek istiyorum. Ezilmiş bir insan olarak da, aklını yitirmiş bir insan olarak da, hakkını yedirmek istemeyen ama hakkı yenen bir insan olarak da onların duygularını yazmaya çalışıyorum. Bir köylünün baş kaldırışını, haksızlığa uğrayan birisini, sevdiğine kavuşamamış bir insanın gönül acısını yansıtabilmek için yazıyorum. Babasız büyüdüm ben. Çok ezildim. Ezilmiş insanları, haksızlığa uğrayanları kendime yakın görüyorum. Onlara baktıkça vicdanım sızlıyor ve yazılarımla yanlarındaki yerimi aldığıma inanıyorum. Aç bir kedinin, bir insanın etrafında miyavlaması ve insanların buna duyarsız kalması bana çok dokunur. O yüzden, ezilenlerin duygularına tercüman olabilmek benim için çok güzel bir şey.
Selahattin Yılmaz, önce şair midir, yoksa önce yazar mıdır?
Önce şairdir, diyelim. O yönüm ağır basıyor. Çünkü çok duygusalım. Ve bana sürekli ilham gelir; olur olmadık yerde...
Kitap çıkartmak için mi yazıyorsun, yoksa ilham geldikçe kâğıda döktüğün düşüncelerini biriktirip, "Bir gün kitap yayınlayacak olursam, kullanabilirim" mi diyorsun?
Şimdi, şiir veya öykü yazarken, para kazanayım veya bir kitabım olsun, diye yazmıyorum ve yazmayacağım hiçbir zaman. İlk yazmaya başladığım dönemde hiçbir kurala bağlı kalmadan, içimden geldiği gibi yazdım. Yazmak benim için bir tutku. Yazdıkça deşarj oluyorum. Yani herhangi bir sıkıntımı, kederimi, borcumu; her şeyimi bir yana bırakıyorum. Rahatlıyorum. Bunun için yazmaya başladım. Hayal gücüm çok geniş. Yazdıkça daha çok içine dalıyorum. Ama para kazanayım veya kitabım olsun veya bir yerlerde ismim duyulsun, diye değil, içimi dökmek için yazıyorum ve kitap hâline getiriyorum.
Okunmak nasıl bir duygu?
İnsanın hoşuna gidiyor tabi. Hele hele bana geri dönüş yapılması müthiş sevindiriyor beni. Para vermelerinden çok önemli. O tarif edilemez bir duygu. Zaten yazarların kitabını okuyup da geri dönüş yapıldığı zaman, o kitaba hiç para vermeseler bile o dönüş, yazarı mutlu ediyor.
Yazmaya 20'li yaşlarda başladın ama ilk kitabın 37 yaşında çıkmış. Arada bu kadar zaman neden var?
Çok ara verdiğim zamanlar oldu çünkü. Yazdıklarımı da şekillendirmeye uğraştım. Yani olgunlaşmasını bekledim. Yazdıklarımı hemen olduğu gibi kitaba dökeyim, demedim. Kitap taslak hâline gelinceye kadar defalarca düzeltmeden geçti elimden. Tabi bu da yıllar aldı.
Esasında bir fikir işçisiyken, ekmeğini kazanmak için beden işçiliği yapıyorsun. Bir yazarın, alanı dışındaki bir işte çalışması, o yazarı olumlu ve olumsuz yönde nasıl etkiler? Sadece yazarlıkla uğraşması avantaj mıdır, dezavantaj mıdır?
Olumsuz yönde belki bir tek şöyle etkiler: Yoğun çalışıyorsa kişi, yazmaya pek zaman bulamayabilir. Ama olumlu yönde çok iyi etkiler. Meselâ ben çalışırken ve insanlarla fikir alış verişindeyken sürekli herkesten bir şeyler kapabiliyorum. Çalışırken de, yolculuk yaparken de; hangi durumda olursam olayım, insanlarla bir arada olmanın yardımını görüyorum. Herkesten hikâyeler duyabiliyorum çünkü. Hem yazmak, hem de farklı bir iş'te çalışmak iyidir, yararlıdır. Sadece yazarlıkla uğraşmak bence dezavantajdır. Sırf hayal gücünü kullanarak çok bir şey üretemezsin. Yazarın bizzat yaşaması da gerekiyor. Hayatın içinde bulunmak lâzım. İnsanlarla hemhâl olmak, yeni ve farklı fikirler getirir. O yüzden mutlaka dışarı çıkmalı insan. Hayatın içinde olmalı. Bir yazar, denizin kıyısında manzarayı seyrediyorken bile bir balıktan, bir martıdan yola çıkarak bir hikâye oluşturabilir.
Bir kitapsever olmasına rağmen, dikkat dağınıklığı yüzünden okuduğunu kolayca anlayamayan, okuduğuna yoğunlaşamayan ve sıkılan insanlara, sen bir yazar olarak nasıl bir çözüm yolu tavsiye edersin?
O sorunu ben de yaşıyorum bugünlerde. Kafam çok karışık. Farklı farklı plânlarım var. İş yerimde biraz yoğunluk yaşıyorum. Bu yüzden dikkat dağınıklığı bende de oluyor. Tavsiyem şudur: Kitap okumayı sevmek lâzım. Fakat, illâ kitap okumuş olmak, entelektüel olmaya çalışmak veya birilerine yetişebilmek için değil de, severek, okumaya can-ı gönülden bağlanarak okursanız, sizin için çok daha sıkıcı olmayacaktır. İlgi alanınıza uygun şeylere yönelin. Meselâ ben, teknoloji kitabından pek zevk alamam. Tarihi severim ama tarih kitapları beni genelde sıkmıştır. Felsefe ve psikoloji türünü seviyorum. Bir kapıldığım zaman da, bir oturuşta sayfalar dolusu okuyabilirim.
Selahattin ağabey, ben okurken şöyle oluyor: Orada şöyle bir cümle var diyelim meselâ; "Yaşadıklarımı yazıyorum." Kafam o basit cümleye takılıyor. "Yaşadıklarımı yazıyorum, ne demek acaba" diye düşünmeye başlıyorum ve o cümlenin anlamını çözmeye çalışıyorum. Derken bir paragrafı defalarca okuduğum oluyor. Birkaç kitabı bu yüzden yarıda bıraktım. Bu önemli bir sıkıntı benim için. Kelimelere takılıp kalmak zaman alıyor. Sıkı bir kitap kurdu olmamın önündeki en büyük engel bu.
Şimdi, bazen ben de öyle oluyorum Ali. Senin o düşündüğün, takıldığın şeylerin aynısı bende de mevcut. Aslında bunu çok sorun etmemek lâzım. Kelimelere takılabiliriz ama yazının bütününe gittiğimiz zaman, o sayfanın devamında veya birkaç cümleden sonra anlayabiliyorsunuz artık ne demek istendiğini. Veya tekrar dönüyorsunuz başa, ondan sonra anlıyorsunuz. Bir şekilde anlaşılıyor yani.
Ben şöyle bir yöntemle bir nebze de olsa aştım meseleyi: Geçen sene bir roman okuyordum "Eroin" diye. Kelimelerle oyalanmamak için, film seyredermiş gibi gözümde canlandırmayı denedim. İşe yaradı, romanı kısa sürede bitirmeyi başardım.
Zaten benim demek istediğim bu işte. Az evvel söyledim ya; bir çizgi roman okurken kahramanlar ben oluyorum, elimde baltayla atın üstünde görüyorum kendimi... Öyle gördüğün zaman daha çok içinde oluyorsun. Sanki sen yaşıyorsun. Hayal gücüyle ilgili bu. Herkes bunu yapamaz. Her kitap okuyan da bunu yapmıyor. Meselâ ben, bir bayan anlatılıyorsa, o bayanın bütün hatlarını gözümün önüne getiririm. Bir ev anlatılıyorsa evin rengi, çatısı, bacası; her şeyi gözümün önündedir. Okuduğunu hayalinde canlandırırsan, o zaman daha net anlayabiliyorsun kitabı.
Bir oturuşta kaç sayfa okuyorsun?
Duruma göre değişiyor. Yarım saatlik bir boş vaktim varsa, değerlendirmek için birkaç sayfa okuyabilirim. Ama fırsat buldukça 30-40 sayfa okuduğum oluyor benim bir günde. Tabi durmaksızın, soluksuz okumuyorum. 60'ıncı, 70'inci sayfada okumayı bırakıp, dinlenirim. Bence bir kitabı, bir oturuşta bitirmek de doğru değil. Biraz kafayı dinlendirmek gerekiyor. İlgimi çeken bir kitabı, bir solukta bitirmişsem, "Keşke hemen bitmeseydi" diyebiliyorum. Hatta sayfanın sonuna gelirken, "Eyvah! Bitecek" diye korkuyorum.
En son hangi kitabı okudun?
Nutuk. Gençler için sadeleştirilmiş, sanırım 300-350 sayfalık bir kitaptı. 10 gün kadar sürdü.
Bendeki Nutuk böyle. (Kitabı uzattım Selahattin ağabeye)
Aliciğim sen de hem, "Okurken hemen anlamıyorum, sıkılıyorum" diyorsun, hem de bu kadar kalın bir kitabı okuyorsun. (Kitabı karıştırdı) 588 sayfaymış.
Yavaş yavaş, sindire sindire...
Öyle okumak gerekiyor. Bir an önce bitirmeye uğraşmak gerekmiyor. Nutuk'un sendeki geniş hâlini de okuyacağım, çok hoşmuş valla. Bendekini okuduğumda da çok hoşuma gitmişti. Bilmediğim şeyleri öğrenmiştim.
Ben de öyle... Meselâ, Sovyetler Birliği'nin kurucusu Lenin'in söylediği, "Mustafa Kemal, iyi bir teşkilâtçıdır" sözünün tam anlamını Nutuk'tan öğrendim. Millî Mücadele döneminde, Erzurum ve Sivas Kongrelerini toplayabilmek için Atatürk'ün yoğun şekilde çalışmasını, insanları örgütlemesini Nutuk sayesinde öğrenince, Lenin'in ne demek istediğini daha iyi anladım. Onun ağzından okuduğum için daha iyi kavradım mevzuyu.
Atatürk tam bir liderdir. Ve bir lider öyle olmalı bence. Bir daha da günümüzde böyle bir kişi gelir mi; bilmiyorum. Büyük bir önderdi.
Şu an üzerinde çalıştığın bir kitap projesi var mı?
Yayınlanmış olan şiir ve öykü kitaplarımın tekrar düzenlemesini yapıp, ikinci kez baskıya vereceğim. Yani kitaplara yeni şiir ve öyküler ekleyeceğim. Ama bu yeni, sıfırdan bir kitap olmayacak. Yeni baskıda, ilk versiyondaki yanlışlar da düzeltilecek.
Kırklareli Kültür, Sanat ve Edebiyatçılar Derneği (Kırkse-Der) tarafından 2013'te, ulusal ve uluslararası şiir ve öykü yarışmasında; öykü dalında 2'nci mansiyon ödülünü alan, "Delice Aşk" adlı çalışmandaki bir cümle kafama takıldı. "Deliler hep âşıktır" sözüyle ne anlatmak istedin?
"Âşık olunca akıl baştan gider" derler. Aşk, sorgulanamaz bir duygudur. Bilmeyen insana aşkı tarif edemezsin. İnsan, sorgulamadan yaşar aşkı. Akıl devre dışı kalır. Bizim "deli" diye adlandırdığımız; aklı başında olmayan insanlarda da sorgulama yeteneği olmadığı için, onların hep bir âşık gibi olduğunu anlatmak istedim. Aslında bu bir benzetme.
Robinson Cruose gibi, bir ıssız adaya düşseydin, yanında bulunmasını istediğin üç şey ne olurdu?
Açıkçası, sorulmasını istemediğim ama bir gün karşıma çıkacaktır ve sorulacaktır, diye hep beklediğim çok zor bir soruydu. Şöyle diyeyim: Valla çok uzun yaşamayacağım için, kısa anlamda bir şeyler isterdim. Bir kere, hayatımda hep kitap olmalı. Bir oda dolusu kitap isterdim. İkinci şey; hayatımı idame ettirebilmem için yanımda ateş olmasını isterdim. Ateşi yakmak için sayısız kibrit veya çakmak. Çünkü yemek pişirmem ve ısınmam gerekecek. Ve bir tane de baltaya sahip olmak isterdim; avlanmak, kesmek falan için. Kitapların yanında kâğıt ve kalem de olmalı. Çünkü yazmadan duramam.
"Selahattin Yılmaz" adı bulmacada çıkınca ne hissettin?
Müthiş bir duygu. O gün bir arkadaşım, "Adını, Posta gazetesi bulmacasında gördük, fotoğrafın da var" demişti. Kendimi görünce sevindim. Çünkü bu, okunduğumun göstergesi.
Çocukların da bir şeyler karalıyor mu?
14 yaşında bir kızım ile 12 yaşında bir oğlum var. İkisi de sanata meyilli değiller. Benden farklı algılıyorlar yaşamı.
Röportaj kaydına başlamadan önce, "Oyuncu olmak isterken, yönetmen oldum" demiştin. Bunun neden böyle olduğunu bizimle paylaşır mısın?
Çabuk vazgeçebilen bir yapım var. Tiyatroyla uğraştım ama o zamanki ailevî sorunlar yüzünden tiyatroyu bırakmak zorunda kaldım. İdeallerimin peşinden koşmadım fakat yönetmenlik ve yazarlıktan vazgeçmeyeceğim.
Sosyal medyada, oyuncu olmak isteyenleri dolandıran, bayanları istismar ve taciz eden, sözde "yönetmen, ajans sahibi" gibi üçkâğıtçıların teşhir edildiği paylaşımları görüyorum. Yönetmen sıfatınla bu durum hakkında ne söyleyeceksin?
Herkes oyunculuğa hevesleniyor. Dizilerde, filmlerde gördüğü şaşaalı hayat, ünlü olmak, imza için hayranların arkadan koşması, paparazziler falan; bu hayat, insanları cezbediyor. Sağlam ajanslar vardır mutlaka. İllâ bir ajansa yazılacaksa, öyle sağlam yerleri bulsun, yazılsın insanlar. Benim kendi fikrim; ben, oyuncu olacak olsam bir ajansa bağlı kalmak istemem. Çünkü, ben eğer yeteneğime inanıyorsam, eğer ben bu oyunculuğu yaparım iddiasındaysam, mutlaka araştırırım, birilerini bulurum, bir yolunu yordamını bulup birilerinin yanında bu işe başlarım. Öyle öyle isim yaparım. Zaten yetenekliysem, birileri beni bulup fark edecektir. Ajansa bağlı kalıp, "Ben evde oturayım, siz bana iş bağlayın" demek de, çok hoş bir davranış değil bence.
"Satılık" adlı kısa filminin, içine sinmediğini söylemiştin. Filmdeki kusurlar neydi?
Kameramanın istemediğim açılardan çekmesi, istediğim açıları yakalayamaması...
Kameramanı sen yönlendirmedin mi?
Ben yönlendirdim ama yapamadı. Ben de tekrar tekrar üzerine gidemedim. Anlatmak istediğim konu çok iyi bir konuydu ama konuyu, derdimizi anlatamadık. Seyirci anlamadı. Oyuncular, kameraman, yönetmen yani ben; herkes acemiydi. Tamamen acemilerden oluşan bir grup ve herkesin ilk denemesi. Bundan çok iyi bir sonuç çıkacağını bekleyemezdik. Fakat böyle olmasına rağmen yine de herkes, üzerine düşeni yaptı. Şimdi çekecek olsam, çok farklı bir çalışma çıkar ortaya.
"Sessiz Çığlık" filminden bahseder misin?
Sessiz Çığlık; kadın haklarını konu alan bir kısa film. Aslında bu çalışma diyaloglu olmadığı için "kısa film" kategorisine de girmiyor pek. Hani bir klip çekmişiz de, arkadan dış sesle şiir okunmuş gibi oldu. Zaten yarışmada böyle bir kategori de vardı. Kısa film olması şart değildi. Sonuçlar eylülde açıklanacak. Para ile plâket ödülü var. Ülkemizde yaşayan kadınların uğradığı haksızlıkları işledim. Bu film, "Nedir 8 Mart" adlı öykümün filme uyarlanmasıdır. Aylar öncesinden hazırlık yaptım.
Üzerinde çalıştığın film projen var mı şu an?
"Okul" adlı bir projem var. Benim başımdan geçen bir konuyu anlatacağım. Orta 1'de okurken, Din Kültürü ve Ahlâk Bilgisi öğretmeni, beni çok döverdi; duaları ezberleyemezdim diye... Diğer derslerde de çok başarılı değildim ama sanki kasten ben o derse çalışmıyormuşum gibi, bahçeden getirdiği yaş bir çubukla bir elime 8, öbür elime 8 kez vururdu. Şimdi aradan yıllar geçtiği hâlde, ben sana bunu anlatırken o acıyı avuçlarımda ve yüreğimde hissediyorum. İşte Aliciğim, o günlerde artık dayak yiye yiye usandım, anneme de bir şey söyleyemezdim ve bir zaman sonra artık, okula gidiyormuşum gibi yapmaya başladım. Okul, evimize uzaktı. Yürüyerek gider gelirdim. Arkadaşlarımla okula gidiyormuşum gibi evden çıkardım ama okula gitmeyip de bir derede saklanırdım. Okul çıkış saatinde de, arkadaşların arasına karışarak eve gelirdim. Annemi birkaç gün böyle kandırdım. Sonra bu, ortaya çıktı ve annem beni çok ikna etmeye uğraştı; "İllâ okuyacaksın" diye... Ama kafaya koydum bir kere, artık dayak yemek istemiyordum. Okul okumamaya şartlandırdım kendimi ve okulu bıraktım. İşte şimdi yeni kısa film projem bu durumu konu edecek. Birçok çocuk oyuncu olacak ve o gün yaşadıklarımın aynısını filmde yansıtacağım. Ama tabi, dinin kötü bir şey olduğu anlamına gelmeyecek bu. Hatta filmde yazı tahtasına, "İslâm sevgi, hoşgörü ve barış dinidir" yazacağız. İslâm'a karşı benim hiç ön yargım yok. Elhamdülillâh Müslümanım zaten. Fakat din hocasının yanlış tutumu yüzünden ben okuyamadım. Belki böyle hocalar hâlâ vardır. İşte bu filmle o hocaların önüne geçebiliriz belki. Yapmasınlar, çocukların hayatını karartmasınlar, diye mesaj verecek bir film düşünüyorum. Senaryo hazır, teçhizat da tamamlanınca önümüzdeki ayın ilk haftası çekimlere başlayacağız.
Sorular bitti. Son olarak eklemek istediğin bir şey var mı?
Seninle muhabbet etmek keyifliydi. Çok memnun oldum. Röportaj yaptığın için çok teşekkür ederim.

Kaynak:https://alidemiral.webnode.com.tr/products/kagitlarla-dertlesen-adam/
edebiyatevi.com tarafından 5 Nisan 2019'da Günün Yazısı seçildi.
edebiyatvesanatakademisi.com tarafından 3 Mayıs 2019'da Ayın Yazısı seçildi.
siirzamani.org tarafından 27 Eylül 2019'da Haftanın Seçkisi seçildi.
edebiyatyolu.com tarafından 28 Ekim 2019'da Günün Yazısı seçildi.

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0