Öncelikle herkese merhaba.  Biraz uzun bir yazı olacak ama elimden geldiğince ilginç tutmaya çalıştım.

Arkadaşlar ben Türkiye'nin en önde gelen üniversitelerinden birinin Bilgisayar Mühendisliği bölümünden 4 yıl önce mezun oldum. 27 yaşındayım. 4 kez iş değiştirdim, şu an Ankara'da ufak bi patron şirketinde mütevazı bir maaşa çalışıyorum. Gayet mütevazı bir hayatım olduğunu söyleyebilirim.

Kendimi bildim bileli hep çekingen ve asosyal olmuşumdur. İlköğretim ve lisede bunun çok bir zararını görmedim, az arkadaşı olan kendi halinde takılan bir insandım. Üniversitede kendi bölümümden çok fazla arkadaşım yoktu, hobi kulübünden birkaç arkadaşım vardı ve genelde onlarla takıldım. (Bunun hangi hobi olduğunu söylemeyeceğim çünkü Türkiye'de çok az ilgilenilen bir hobi olduğu için ifşa olmak istemiyorum. Bu hobiye hala aktif olarak devam ediyorum.) Bölümde ne kadar istesem de pek arkadaş edinemedim ve bunun zararlarını çok yaşadım, mesela ders kaçırdım diyelim o gün hoca ne anlattı diye soracağım pek arkadaşım yoktu veya insanlar ödevlerini beraber yapardı ben tek başına yapmak zorunda kalırdım filan. Böyle böyle derken üniversitenin sonlarına doğru dersler ağırlaştıkça ben acaba mezun olabilecek miyim stresiyle depresyona girdim. OKB, OKKB ve sosyal fobi hep vardı zaten.

Ardından ilaç tedavisi ve psikolojik terapiye başladım ve bu arada da bi şekilde mezun olmayı başardım. Mezun olmanın rahatlığıyla bol bol düşünecek vaktim oldu ve ben bu süreçte çok büyük aydınlanmalar yaşadım. Aydınlanma dediysem bu bir anda olmuyor, uzun bir süreç. Bunun detayına şimdilik girmeyeceğim, merak eden olursa detay verebilirim. Birkaçından bahsetmek gerekirse, Freud'un psikoseksüel gelişim teorisi, çakralar mevzusu ve okuduğum bazı kişisel gelişim kitapları aydınlanmama yardımcı oldular. Ben bu dönemde kendimle barışık olmayı, insanlarla empati kurabilmeyi, kendimi insanlarla özdeşleştirebilmeyi, insanlara ruhumu açıp samimi arkadaşlıklar kurabilmeyi öğrendim. İlk kez kendimi normal bir insan gibi hissettim, daha ötesi var mı ya?

Şimdi gelelim zurnanın zırt dediği yere. Arkadaşlar dediğim gibi ben bu saydığım 4 psikiyatrik hastalığı (ve tabii çekingenliği de) neredeyse %100 yendim fakat şu an kendimi inanılmaz boşlukta hissediyorum. Hayata ve kendime dair farkındalığım inanılmaz yüksek, fakat hayattan beklentimi tam olarak kafamda oturtabilmiş değilim. Hayatın çalışıp para kazanmaktan ibaret olduğunu düşünmüyorum, istesem 2-3 yıl sonra Google'a veya Amazon'a girebilecek kapasiteye sahip olmama rağmen. Okuma yazmayı 4 yaşımdayken kendi kendime öğrendim, yani zekam ortalamanın epey üzerinde. Tip deseniz gayet de yakışıklıyım. Ablam yurtdışında çalıştığı için dolarla maaş alıyor yani para deseniz o da var. Ama bunları nasıl kullanabileceğimi bilmedikten sonra çok da bir önemi kalmıyor. Tamam farkındalığım epey yüksek eyvallah ama bu insanı o kadar çok yalnızlığa iten bir şey ki. Genelde çevremdekiler entelektüel ve olgun bir insan olduğumu söylerler fakat çoğunun algıları benimki kadar açık olmadığından dolayı beni tam olarak anlamıyorlar.

Konuyu açmamın asıl amacı şu: Arkadaşlar bana ne önerirsiniz? İçimdeki bu boşluk hissini nasıl aşacağım? Sizce her şeye yeniden başlayıp kendime sıfırdan bi çevre kurmak için çok mu geç kaldım? Nasıl bir yol izlemeliyim yani her türlü öneriyi dikkate almaya çalışıcam. Fakat sizden bir ricam var lütfen özelden soru sormayın. Sorularınızı buradan sorun ki hem genç arkadaşlar okuyup feyz alsın, hem konu canlı kalsın. Özellikle benim gibi bu hastalıklardan muzdarip olup da atlatanların yorumlarını dört gözle bekliyorum.

Okuduğunuz için çok teşekkür ederim.