Öncelikle foruma yeni kayıt oluyorum. Hayattan bunalmış birisi olarak buraya sadece içimi dökmek istiyorum. Tavsiye ve nasihat istemiyorum. Çünkü bunlar genelde hayatları benzeyen kişiler üzerinde işe yarar. Benimkisi ise çok farklı. Öncelikle 19 yaşındayım. Ortalama üstü bir üniversitede iyi bir bölüm okuyorum. Alkol, madde, sigara falan yok. Nihilistim. Bu yere kadar problem yok. Ancak sorun şu ki hiç istemediğim halde yalnızım. Ama bu yalnızlık şöyle böyle yalnızlık değil, bu yaşıma kadar en fazla 2-3 kişiyle adam akıllı arkadaş kalabilmişimdir o da 3 sene önce ve tabi ki onlarında en yakın arkadaşı ben değilim. Zeten erkeklere durum böyleyken kızları anlatmama gerek yok sanırım. İnsanlara elimden geldiğince iyi davranmaya sırf benden korkmasınlar diye ekstra çaba sarfederek onlarla iletişim kurmaya çalışıyorum ama yok. Olmuyor, kimse ciddiye almıyor kimse benimle konuşmak istemiyor, kimse takmıyor, umursamıyor. Bu insanı oldukça değersiz ve kötü hissettiriyor. Böyle olmamın sebebi aşırı utangaç olmam(aynı zamanda sosyal anksiyete), özgüvensiz olmam ve en önemlisi sohbetimin sarmaması ve diksiyonumun berbat olması. Bunların bende olmasının sebebi ise muhtemelen aşırı otoriter ve umursamaz ebeveynler, çocukluk travmaları, zorbalanma, çocukluk dönemindeki duygusal açlığın giderilememesi gibi gibi... Kendimi bildim bileli hayatın çoğu günü sarsıntılı geçiyor benim için. Hayatta geriye doğru baktığım zaman hiçbir şey yok hiçbir şey yaşayamamışım. Tek gördüğüm şeyler babamın beni dövdüğü anılar, zorbalanma anılarım, utanç verici anlar, kendimi çürüttüğüm aşırı düşünceler. Gerçekten hayatım berbat geçmiş diyorum kendimce. Şu an dahi berbat geçiyor. Tek yaptığım düşünmek, oyun ve ders. Bu kadar. Artık böyle yaşamaktan bunaldım. Ha ileride düzelir belki diye düşünebilirdim ama hangi ileride ne kadar ileride, işlerin daha kötüye varmayacağı ne malum? Hayat bizi mutsuz etmeye mi çalışıyor yoksa biz mi mutlu olmaya çalışıyor ve beceremiyoruz? Artık çok sıkıldım. Artık dışarıdaki içerideki internetteki mutlu insanları gördüğüm zaman üzülmüyorum. Artık nefret ediyorum. Kalabalığın içinde yürürken o umursamaz ve acınası bakışlardan usanmıyorum. NEFRET EDİYORUM. Bundan daha önceleri intiharı düşünmüştüm ama ilginçtir ki acı çekmeyi nötrselliğe tercih etmiştim. Artık negatif duygularım kendini coşkulu bir nefrete dönüştürmüş. Zaman geçtikçe üzüntüm azalıyor ama insanlığa olan nefretim iyi kötü farketmeksizin artıyor. Çocukluğumda başkalarının ölümünün ne kadar korkunç olduğunu düşündüğümü hatırlıyorum. Ama gel gör ki artık bunu yapmak istiyorum. Bu korkunç şeyi yapmak istiyorum. İnanılmaz bir istek var içimde. Dünyadan kuru kuru göçmek olmaz bu kadar acıyı yüce insan medeniyetinin yanına bırakamam. ABD deki toplu katliamları araştırmak garip bir şekilde rahatlatıyor(Faillerle oldukça ortak noktamız var). Hiç silahlara ilgim yoktur ama nedense artık silahları araştırmaya başladım. Gerçekten bu kadar değiştim. İşte bana bunu yaptıran insanlığa ve hayat standartlarımızı arşa çıkartan yüce insan medeniyetine lanet olsun.

Şu an elimde yüce aile kurumumun asker tanıdıkları sayesinde bulunan SAR 223 ve MPT 76 var. Bir gün gerekli motivasyonu kazandığımda YEMİN EDİYORUM insanlıktan intikamımı alacağım. Bu sefer ezilen ben değil sizler olacaksınız. Bana hayatın kazanılamayan bir mücadele olduğunu gösterenlere bedelini ağır ödeteceğim. İNSANLIĞIN EVRENİN MERKEZİNDE OLMADIĞINI İNSANLARA GÖSTERECEĞİM. HAYAT BİTTİ.