“ Sende bir tuhaflık yoktu, yanılan bendim belki de… Ben senin bana değil, kendine sadık kalmanı isterdim.
Bir de benimle sevdiğin ne varsa, hep sevmeni istedim…
Bana gelmeden nasıl gülüyorsan, benimle ve benden gittikten sonra da aynı şekilde güleceğine inanmak istedim.
Benimle nelere ağladıysan, benden sonra da aynı şeylere ağlayacağını sandım.
Bir gün kuytu köşelerde saklanacağına ihtimal vermezdim…
Az yara almadım son zamanlarda ki yalanlarından. İstedim ki, benden sonra da bana söylediğin kadar yalan söyle ve olduğun kadar doğru ol hayata karşı.
Şimdi ne yaraları, ne yalanları, ne de doğruları umursadığını görüyorum.
Ben bana olan sadakatine inandım. Ya da inanmak istedim.
Yine de seni sadık biri olarak sevmiştim; kendine sadık…
Öyle bir izlenim vermiştin bana ve bu yakışıyordu sana.
Şimdi ılık, hüznü ertelenmiş sonbaharda kalbime seslenirken biliyorum ki, insan yolun sonuna vardığında kafasına dank ediyor bu gerçek…

Yani;
Sen benim kurduğum en güzel hayaldin.
Kavuşmamız kadar, ayrılığımız da güzel olsun isterdim.
Şimdi ise en büyük hayal kırıklığımsın benim…”