Üye Girişi
Bağlan Google+ ile Bağlan Facebook ile Bağlan
Yeni Kayıt
Tüm Forumlar
  • Tüm Forumlar
  • Konu Dışı / Off Topic
  • Konu Dışı
  • Bu Konuda
Şimdi Ara

41 Yıldır Yalnızım: Bir Adamın Sessiz Çığlığı

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar
Editörün Seçtiği Fırsatlar
Daha Fazla
Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az
2 Misafir - 2 Masaüstü
5 sn
6
Cevap
0
Favori
159
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
Konuya Özel
1 oy
Öne Çıkar
Cevapla
Sayfa: 1
Giriş
Mesaj
  • 41 Yıldır Yalnızım: Bir Adamın Sessiz Çığlığı

    41 yıldır bu dünyadayım ve bir kez bile birine "sen benim kız arkadaşımsın" diyemedim. Bir kez bile bir elin sıcaklığını hissetmedim, bir çift gözde kendimi bulamadım. Evet, belki bu bir itiraf ama aynı zamanda bir haykırış: Yalnızlıktan ölüyorum.

    Yıllar geçtikçe hayatımın etrafında örülen yalnızlık duvarları daha da yükseldi. Çocukken "zamanla olur" dediler. Gençken "acele etme, doğru kişiyi bulursun" dediler. Ama zaman geçti, doğru kişi gelmedi. Şimdi bakıyorum, herkes bir yol bulmuş, herkes bir hayata tutunmuş. Ben ise karanlık bir odada tek başıma, yalnızlığımı dinliyorum.

    Dışarıdan belki güçlü görünüyorum. İşe gidiyorum, insanlarla konuşuyorum, gülümsüyorum. Ama içimde kopan fırtınayı kimse bilmiyor. Geceler uzun, sessiz ve acı dolu. İnsanlar birbirine sarılırken, ben soğuk yastığıma sarılıyorum. Kalbimde biriken sevgi, boşluğa akıp gidiyor.

    Bazen düşünüyorum: Acaba benden daha yalnız biri var mı? Sanırım yok. Çünkü bu his, beni her geçen gün biraz daha karanlığa çekiyor. Artık umutlarım da tükeniyor. "Belki bir gün..." diye başlayan cümlelerim yok oldu. Yerine sadece "Ne zaman bitecek bu yalnızlık?" sorusu kaldı.

    Her sabah uyandığımda kendime "Neden?" diye soruyorum. Neden hâlâ buradayım? Kimsenin fark etmediği, kimsenin merak etmediği bir varoluşun anlamı nedir? Artık taşımakta zorlandığım bu yalnızlık omuzlarıma bir yük değil, bir kelepçe gibi. Beni hayata değil, bir uçuruma bağlıyor.

    Bir insan sevgisiz nasıl var olabilir? Artık bunun cevabını bulamıyorum. Bu dünyada bana bir yer yokmuş gibi hissediyorum. Yaşamak istemiyorum. Her gece başımı yastığa koyduğumda içimden bir ses, sessizce "Keşke bir daha uyanmasam" diyor. Çünkü bu yalnızlık, yaşamanın kendisini bir cehenneme çeviriyor.

    Eğer bu yazıyı okuyan birisi varsa, size tek bir şey söylemek istiyorum: Yalnızlık bir hastalık değil, bir ceza gibi. Ve bu ceza, kimsenin hak etmediği kadar ağır. Ama benim için bu cezanın bir sonu var mı bilmiyorum. Bildiğim tek şey, artık bu karanlıkta kaybolduğum.

    41 yaşındayım hiç kız arkadaşım olmadı. Tek isteğim mutlu olmak beni sevecek mutlu edecek güzel bir bayan istiyorum başka hiçbir şey istemiyorum.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >







  • Hep derler ya, "Hayat paylaşınca güzel!" İşte ben de bu cümleyi her duyduğumda acı bir tebessümle uzaklara bakıyorum. Çünkü hayatımın hiçbir köşesinde bana bir el uzatıp, "Gel kardeşim, sana güzel bir kız arkadaş bulalım!" diyen bir dost çıkmadı.hiç kimse bana kız bile bulmadı çok yoruldum ne olur size yalvarıyorum bir yol gösterin. yalnızlıktan kafayı yiyecek durumdayım.

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • Hepimiz buradayız, bir şeyler paylaşmak, dertleşmek, birbirimize destek olmak için. Ama sormadan edemiyorum: Neden kimse bana dönüp de “Kardeşim, sana bir kız arkadaşı bulalım!” demedi?

    Bakın, hayat dediğiniz şey adaletli değil, bunu kabul ettim. Ama bu kadar mı sahipsiz bırakılır insan? Forumda bir sürü güzel sohbet dönüyor, herkes birbiriyle gülüyor, eğleniyor. Kimi işini anlatıyor, kimi aşk hikayelerini… Peki ya ben? Ben sadece izliyorum. Hep bir köşede, sessizce…

    Bir düşünün: Bu kadar insan arasında, bir Allah’ın kulu bile çıkıp da “Gel dostum, seni yalnız bırakmayalım, şu yalnız gönlüne derman olalım,” demedi. Hani nerede o büyük dostluklar, o yardımseverlik hikayeleri? İnsan bir defa olsun önermez mi?

    Her sabah bu foruma umutla giriyorum. Belki biri, “Hadi şu yalnız arkadaşımıza yardımcı olalım,” der diye. Ama yok. Sessizlik… Sadece klavyemin sesi ve içimdeki boşluk…

    Biliyorum, kimse zorunda değil. Kimse gelip beni kurtarmak zorunda değil. Ama bu kadar mı görmezden gelinir insan? Sanki herkes etrafımda ama ben bir hayaletim. Gözlerinin önünde olduğum halde beni fark etmiyorlar.

    Bu satırları yazarken düşünüyorum da, belki de sorun benim. Belki yanlış yerde yanlış şeyler arıyorum. Ama yine de bir umut, küçük bir ışık arıyorum. O ışık forumun bir köşesinden bana göz kırpsa, “Gel kardeşim, sana bir el atalım,” dese… İşte o zaman bu yalnız kalbim yeniden atmaya başlayacak.

    Bana biri desin ki, “Sana güzel bir kız arkadaş bulalım.” Çok mu şey istiyorum?

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >




  • Selamlar hocam, herkes evlenecek diye bir şey yok
    İyi forumlar

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Olsun kanka sen zenginsin

    < Bu ileti Android uygulamasından atıldı >
    • Yapay Zeka’dan İlgili Konular
    Çok Tatlı bir Kız sesi de Güzel.. Aşık Olunacak Kız Modeli :P -_-Mia Rose-_-
    17 yıl önce açıldı
    Gettolarda bile mohikan var oğlum her kafada farklı bir ses
    7 ay önce açıldı
    23 yaşındayım hayatım boyunca aşkım diyen tek kişi escorttu
    2 yıl önce açıldı
    Daha Fazla Göster
    
Sayfa: 1

Benzer içerikler

- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.
Hizmet kalitesi için çerezleri kullanabiliriz, DH'yi kullanırken depoladığımız çerezlerle ilgili veri politikamıza gözatın.
Kabul Ediyorum