Şimdi Ara

BABAMI NEDEN SEVEMIYORUM (3. sayfa)

Bu Konudaki Kullanıcılar:
4 Misafir (2 Mobil) - 2 Masaüstü2 Mobil
5 sn
44
Cevap
3
Favori
5.685
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
0 oy
Öne Çıkar
Sayfa: önceki 123
Sayfaya Git
Git
Giriş
Mesaj
  • quote:

    Orijinalden alıntı: KLOREX

    Kardeş bayağı var baba sevmeyen evlatlardan :D ben doğduğumdan beri anlaşamazdım zaten bi ilk ygs denemede cancıyer olduk yinede sevmiyordumda nebileyimm para veriyordudu sağa sola yemeye gidiyorduk iyiydi yani sınavdan çıktım sınav kötü geçti baba dedim tata adam eskiye döndü bi günde yüzünde iğrenç bir ifade beni istemediğim bölüme yazdıracaktı itiraz ettim 1 seneden uzun bir süredir konuşmuyorum üni sınavına tekrar girdim beş kuruş vermedi dershaneye fe lan annem sağolsun çalıştı dayım dedem yardım etti kazandık Allaha şükür konuşmasamda sağda solda bahsettiğini duyuyorum benden gurur duyuyormuş onun sayesinde kazanmışım gülüyorum çokta taktıgım yok artık benden uzak olsun yeter başka bir şey istemiyorum sevsin sevmesin umrumdadeğil. zaten sevmek zorunda olduğunu da düşünmüyorum. Bende senin sayende içimi dökmüş oldum dostum bize artık kendi kaderimizi çizmek kalmış artık takılmıyacağız onlara yapacak başka bir şey yok
    bölüm ne hocam




  • bende aynı durumdayım bende 31 yaşındayım babamla hiçbir zaman baba oğul olamadık hep el gibi olduk birgün olsun gelip oğlum ne yapıyon nasılsın demedi....
  • İlk mesajı okumadım zaten eski mesajmis ama aynı sorun bende de var. 23 yaşındayım ama küçüklüğümden bu yana hep uzak geldi bana. Ablama davranışı farklıydı bana farklı, ki bu hala geçerli. Falan filan artık kafayı takmıyorum saniyodum ama yanılmışım :/

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >
  • 31 yaşındayım ben de 15 yaşından beri babamla görüşmüyorum. Ben farklı bir şehirde lise okurken annemle babam ayrılmışlar. Benim sonradan haberim oldu. O günden beri de arayıp sormuyor. 15 yaşına kadar benim babam da sizin anlattığınız kişiye benziyordu, ben de hiç ondan para istediğimi hatırlamıyorum, haftanın 1 günü aynı sofrada yemek yerdik fakat o gün gelmesin diye dua ederdim. Bize bu süreçte annem sahip çıktı, neredeyse sıfır noktasındayken inanılmaz bir şeyi başararak beni ve kardeşimi okuttu. O nedenle sizi anlayabiliyorum. Benim tavsiyem öncelikle yapamayacağınız/kaldıramayacağınız şeylerin sorumluluğunu almaya kalkmayın. Elinizde olmayan sorunları görmezden gelmeye çalışıp önünüze bakın ve çıkan problemler karşısında vazgeçmeden kendinize bir hayat kurmaya çalışın. Bu yaştan sonra babanız değişmez. Gelecekte iyi bir noktaya gelirseniz babanız ancak o zaman size saygı duyacak.
    Not: Her ne kadar böyle keskin düşüncelerim olsa da bu yaşımda bile hayatta karşıma çıkan iyi/kötü şeyler için konuşabileceğim, tavsiye alabileceğim bir babam olmasını çok isterdim.



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Ken Thompson -- 16 Ocak 2020; 14:48:47 >




  • 
Sayfa: önceki 123
Sayfaya Git
Git
- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.