Eğer yeniden başlayabilseydim yaşama, İkincisinde daha çok hata yapardım. Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım. Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar. Çok az şeyi ciddiyetle yapardım. Temizlik sorun olmazdı aslında, Daha çok riske girerdim, Daha fazla seyahat ederdim, Daha çok güneş doğuşunu izler, Daha çok dağa tırmanır daha çok nehirde yüzerdim. Görmediğim birçok yere giderdim, Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye. Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine. Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben. Yeniden başlayabilseydim eğer, Yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem, Yaşam budur zaten: Anlar, sadece anlar, sizde anı yaşayın. Hiçbir yere yanında termometre, su , Şemsiye ve paraşüt almadan gitmeyen insanlardandım ben. Yeniden başlayabilseydim ilkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım. Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla. Bilinmeyen yollar keşfeder, güzelin tadına varır, Çocuklarla oynardım, bir şansım olsaydı, eğer. Ama işte 85'indeyim ve biliyorum...
Nutuk falan atmak istemiyorum ancak genel olarak gözlemlediğim bir durum hakkında yorum yapmak istiyorum.Çok genç yaşta 80 yaşındaki insanlar gibi mutsuzuz.Neden mızmızlanıp dururuz anlamam. Günün birinde 80li yaşlara gelipte bir parkta bank üzerine oturup top oynayan çocukları, el ele dolaşan çiftleri ve akıp giden hayatı gördüğünüzde pişman olmak istemiyorsanız içinizde bulunduğunuz anın kymetini bilin ve anı yaşayın.O an binlerce adım atmak istersiniz ama bunu yapacak güç olmayacaktır bacaklarınızda.
çok doğru hocam da biz şu an bu sıkıntıları çekmezsek 80 yaşına geldiğimizde başımızı sokacak bir ev bulamayız...