Beyin minciklayan filmler listem

Filmin sonu

Bölüm 1

Bölüm 2

Filmin sonuyla ilgili alıntı


Jüpiter ve Sonsuzluğun Ötesi

Biraz da Kubrick’in “Jüpiter” seçiminin üzerinde durmak gerekirse, Jüpiter, Güneş sistemimizin en büyük gezegeni olmasının yanında bilindiği üzere tanrılar tanrısı Zeus’u simgelemektedir. Aynı zamanda astrolojide Jüpiter, değişim ve gücün kaynağı olarak görülür. Yani güneş sistemimizde bir mutlak güç simgelemek isteseydik bunu ancak Jüpiter ile yapabilirdik. Böylelikle insan sonsuzluğun ötesine, Jüpiter’in içinde bulduğu evrenin bilincini temsil eden yekpare taş ile geçebilecektir. Evrenin bilgisine vakıf olmaya, aydınlanmaya başlayan insanlığın bu geçişini bir renk cümbüşüyle tasvir eden Kubrick, geçiş tamamlandıktan sonra bütün fütürizmini bir kenara bırakıp sürrealist bir ressam gibi hazırladığı beyaz odasına bizleri davet eder.


İnsanlığı temsilen kendini sonsuzluğun ötesinde bulan Dave, karşısında kendi yaşlanmış halini bulur. Usta bir geçişle yaşlı Dave arkasını dönerken astronot Dave -yani insanlığın rekabet tarihi- kaybolur. Kubrick açıkça insanlığın son yemeğini tasvir ederken bizleri de sona hazırlar. Yaşlı insanlık, onun temel yaşam kaynağı olan, vücudunun üçte ikisini kaplayan suyu, tarih boyunca yemek masasından hiçbir zaman eksik etmemiştir. Bu insanın son yemeği için de geçerlidir ve Kubrick’in yemek masası tasvirinde kristal bir bardağın içinde su vardır. İnsan doğasının sonucunda bu kadeh kırılır ve su zemine dağılır. Bulunduğu kabın şeklini alan su, kabı kırılsa dahi varlığını sürdürecektir. Bu eşsiz bilinç ve beden tasvirinden sonra son yemeğini yiyen insanlık kendini ölüm döşeğinde bulur. Artık beden kırılmış, çürümüş ve bilinç kalmıştır. Hayvanı geride bırakması gerektiğini anlayan insan ellerini son kez, bu sefer anlamış olmanın verdiği o dayanılmaz istekle “dikilitaş”a, mutlak “bilinç”e uzatır. Buradan Michelangelo’nun Sistine Şapel’in tavanındaki ünlü “Âdem’in Yaratılışı” freskine de bir gönderme yakalayabiliriz. Bunu bir de Strauss’un Nietzsche’nin başyapıtı Böyle Buyurdu Zerdüşt’ten ilhamla yazdığı senfonik şiirle birleştiren Kubrick, karşımıza yıldız-çocuğu çıkarır. Artık bilinç özgürleşmiş, hayvan ölmüş ve üstinsan doğmuştur. Peki, neden yıldız-çocuk? Bunu da senaryonun yazım aşamasında Clarke ve Kubrick tarafından akşam yemeğine davet edilen Carl Sagan’dan bir alıntıyla cevaplayıp yazımı sonlandırmak isterim:


“Hayatlarımız, geçmişimiz ve geleceğimiz, Güneş’e, Ay’a ve yıldızlara bağlıdır. Biz insanlar, atomların var ettiği doğayı ve onun heykeltıraşlığını yapan güçleri gördük. Bizler, evrenin bu kısmının gözleri, kulakları, düşünceleri ve duygularıyız ve sonunda, aslımızın ne olduğunu, kökenimizi merak etmeye başladık. Bizler, yani yıldız tozları, 10 milyar-milyar-milyarlarca atomun organize birlikteliğinden oluşan yıldızların ve sonunda bilince varan maddenin evriminin uzun soluklu sürecinde anlam bulduk, belki sadece Yeryüzü’nde, belki de tüm evrende… Biz tek bir türüz, yıldız ışığını toplayan yıldız tozuyuz.”

Yazının tamamı →http://filmhafizasi.com/bilinc-disindan-bilince-bir-uzay-macerasi-2001/