Bu psikoloji nasıl düzelecek arkadaş!? (2. sayfa)

OKB bir girdimi çıkmıyor. Kaygı bozukluğu günümüz şartlarında çoğunlukla maddi olabiliyor.

OKB ve anksiyete kaynağına göre tedavi şart. Fakat sadece işin sonunda onunla yaşamayı öğreniyorsun. 4 senedir okb hastasıyım. İlaçlar tek başına çare değil.

Kimyasal olarak mutluluk verecekleri kesin ama birebir konuşma terapileri şart. İşin sonunda çok azaltırsın. Kontrolün altında olur. OKB içerisindeyken serotonin ve dopamin yerlerde, sağlıklı düşünemez ve karar veremezsin. Hayatını daha da zorlaştırır. Tek bilmen gereken doğru düzgün değerlendirme sonrası gereken ilaçlar, ve kesinlikle terapi. Nefes alır ve karar vermeye başlarsın. Yanlış kararlarında seni zorlamaz, aksine düşünmeni ve doğruya daha da yaklaşmanı sağlar. Zaten bu da tedavinin bir sonucudur.

Mücadele edecez de kardeşim hedef belli değil nereye gideceğimi bilmiyorum, kursları araştırıyorum ama nerdeyse hiçbiri ilgimi çekmiyor 13 senedir şok halindeyim resmen, yaşadıklarıma hala anlam veremiyorum ve ben varlık içinde yokluk yaşadım çok saçma bir sebepten üst üste bu kadar olaylar oldu. İster istemez düşünüyorum acaba zamanında o okulu değil de başka okulu tercih etseydim bu derece sancılı ve sıkıntılı olur muydu bu süreç diye? Ne kendimi ne de başkalarını suclayabiliyorum bu öyle bir durum ki. Herkes lise yıllarını ozlerken ben yıllar geçmesine rağmen hala büyük bir pişmanlık ve öfke hissediyorum. Her şey bir yana 31 yaşına geldim ama zerre kadar olgunluk yok çünkü 13 yıldır resmen komada gibi yaşadım çektiğim sıkıntılar bana tecrübe yerine stres, sinir ve kaygı dışında hiçbir şey kazandırmadi. Benden kaç yaş küçükler bile çok daha olgun. Şöyle söyliim hala anneme babama bağlı yaşıyorum onlar da yaşlandı eğer ölürlerse ne yapıcam diye düşünüyorum. Dışarı çıktığım zaman hemen ter basıyor bir an önce eve gelmek istiyorum eve biri geldiği zaman tedirgin oluyorum konuşacak hiçbir şey bulamıyorum. Şimdi iki yerden mülakat sonucu bekliyorum eğer olursa bir şeyler değişebilir yoksa bu sefer gerçekten yandigimin göstergesidir. :( :(

Bende okbden ziyade depresyon ve anksiyete var En son gittiğim doktor EMDR tedavisi yapmaya çalıştı ama olmadı. Prozac verdi. Ama o da işe yaramadı. Kesin çözümünü bilmiyorum ama şunu anladım ki insanın hayatta mutlaka onu motive edecek onu hayata bağlayacak bir sebep olması gerekiyor. Ayrıca hayatta ne istediğini bilmesi ve bir hedef belirlemesi gerekiyor. Eğer bunlardan hicbiri yoksa çok zengin bile olsa hayattan keyif alabileceğini pek zannetmiyorum.

Hocam okurken daraldım bende elde olmayan sebeplerden çok çalıştım çabaladım hayat imkan sunmadı hayata küstüm baba parasıyla geçiniyorum.

gerçekten çok zor durumlar hepinizin yazılarını okurken içim acıdı....

ben şahsen türkiye'den uzaklaştığımda huzuru bulmuştum bu herkes için aynı olamaz tabii... türkiyede yaşayıp parası olan tüm tanıdıklarımın aileden gelen varlıkları var. kendilerinin çalıştığı 4-5k lık aylık işlerle de işte kiralarını vs veriyorlar ama yeni mezun bir bireyin uluslararası bir şirkette çalışmadığı sürece özellikle istanbulda tutunması çok zor hele de aile yanında değil tek kalmayı saymıyorum bile

sözün bittiği yer... ülkemde bu kadar genç akranımın durumunu görmek beni üzüyor (28 yaşındaym)

22 yaşındaki halinim hocam. 

zaten forumun geneli böyle hocam, birtek siz böyle değilsiniz yani.

önceki sayfadaki "monoman" nickli arkadaş öyle, örnek vermek gerekirse.

İLAVE NOT = Merak ettiğim bir husus var, sizde "insanlar ile konuşma isteği" varmı hocam? Bende yok bu. 

Bu durumda ne kadar çok insan varmış; gerçi 20-22 yaşındakiler de gelmiş "umutsuzum" diyor. Dur daha yaşın kaç? Önüne birçok fırsat çıkacak, arayıp bulup değerlendirmek senin elinde. 30 yaş da düşünüldüğü kadar geç değil, belki bu ülkede değil, ama başka bir ülkede iyi bir meslek öğrenilebilir. 40 yaşını aşıp da sağlam bir iş bulamamış, düzenli geliri olmayan, hayatını kuramamış insanlar da var. Tabii insanların bu duruma gelmelerinin sebebi kişinin kendi psikolojisiyle ve ülkenin ekonomik durumuyla ilglili. Almanya'da çöp de toplasan buradaki bir doktordan daha yüksek bir refah seviyesine ve dolayısıyla daha sağlıklı bir psikolojiye sahip olabilirsin. İnsan gibi yaşayacak kadar para kazanıyorsan kaygı da yok stres de yok. Maalesef Türkiye'de çalışsan da köle gibi çalışıp yarı aç yarı tok yaşıyorsun, yaşama isteği kalmıyor, gelecek hedefi filan zaten hiç yok. İmkânı olan yurtdışında okusun ya da çalışsın, Türkiye ile ilgili bir tavsiye veremeyeceğim artık. 2023 seçimlerinden sonra her şeyin birden güllük gülistanlık olacağını sanan en hafif tabirle saftır.

Normalde insanlarla konuşmayı sohbet etmeyi severim ama bu durumda konuşacak hiçbir şey bulamıyorum konu illa bir yerde tıkanıyor

İnan ki beklentilerim yüksek değil, ben istiyorum ki en azından elimde bir mesleğim olsun kendi ayaklarımın üstünde durabileyim ama yok, amele olacaksam da vasıflı bir amele olmak isterim zaten evlilik de hiç düşünmüyorum hayattaki tek hedefim kimseye muhtaç olmadan ömrümü tamamlamak. Ha diceksin belki bunlar için naptın gittim kurslara başvuru yaptım açılmadı bazı şirketlere başvurdum iş öğrenmek için onlardan da cevap yok şu an iki yerden mülakat sonucu bekliyorum eğer ki onlar da olmazsa y....ğı yedim demektir

Bi tanıdığım olsa ya da Almancam olsa iki dk durmam giderim heralde o dereceye geldim artık

Sizin yaş öğrenim durumu iş durumu nedir?

yaş 22 eğitim fakültesi son sınıfım hocam ama biraz daha okuyacağım boşluktayım biraz birikimim var 25 ine kadar boş takılacağım sanırsam.