Malumathanenin Son Katibi I ölümün de bir rengi var mum ışığında eriyen sesi korkuların da bir sınırı var elbet
II gün ışır, atlar kişner, kaybolur kader yıldızı çünkü alageyiğin ahı avcısından ağır çeker ve bir sessizliğin eceli diğer sessizlikle bildirilir ölümün elbisesi sessizce giydirilir diriler içinde
III çünkü geyiğin öldüğü yerdir durduğum atların uzaklara baktığı yer yani yağmurun dinlediği makam karla seyreldiğim mevki
bembeyaz bir kağıdı buruşturup mürekkep lekelerinden arındığım mekan