çok kötü bir sosyal hayat geçirdim ve şimdi özgüveni 0 kimse ile adamakıllı bağı olammış bir yıkığım

20 yaşındayım üniversiteye gidiyorum, küçükken asla evden çıkamazdım en güvende hissettiğim yer ve ortam evdi bu yüzden anaokuluna ve kreşe gitmek istemediğimi ağladığımı falan hatırlıyorum hatta lisenin sonuna kadar gece evde tek olduğumda uyuyamıyordum. (sanırım bunlar agrofobi ya da benzeri birşeyin belirtisi) Orta okulda hem utangaçtım hemde zorbalandım dışlandım travmalarım falan oldu özgüven dibi gördü böylece aşırı asosyal abartmıyorum kimse ile doğru düzgün bağ kuramamış bir eleman olarak üniversiteye başladım ve farkındalık da hafiften o aralar geldi tamam dedim bu sorunu halledicem sosyalleşicem herkes gibi normal olcam dedim ilk iyi gidiyordu fakat zaman ilerledikçe diğer insanlara ayak uyduramadım birbirleri ile çok daha hızlı kaynaştılar ve o an bende az bir umutla gelen özgüvenimi kaybettim bu arada yanlış anlamayın sosyalleşmeye çalışırken tabiki zorlanıyordum korkuyordum kendimi biraz zorlamaya çalıştım fakat yine de onlar gibi bir bağ kuramadım bu durum da geçmişten beri herkezden uzak durduğum için mi böyle acaba diye düşündürüyor beni açıkçası ki o yüzden zaten şuanda da bu durumla boğuşuyorum. Önceden gerçekten abartısız kimseyle muhattap olmaz uzak dururdum lisede okula gelir dersleri bile adamakıllı dinlemez ve hiçkimse ile bir kelime kelam veya bakışma dahi yapmadan servis ordan eve oyuna yani anlayacağınız üniversiteye kadar hayatım bomboş geçti. Üniversitenin hazırlık senesinde kendimi insanlarla tanışmak için zorlamam sayesinde en azından artık önceki gibi korkmuyorum sosyal fobim ya da her ne varsa bir nebze hafifletebildim (tabi kızlar istisna da o işleri dert etmiyorum bile) insanlarla göz teması falan kurabiliyorum ancak yine de pek bir gelişim kaydedebilmiş değilim zorlayınca oluyor gibiydi fakat artık katlanamamaya başladım, bütün herkes birbiri ile sanki başka bir dilde konuşuyorlar birbirlerini anlıyor yani içinde bulunduğum arkadaş grubu ile hergün sanki yeni tanışmışız gibi bir muhabbet dönüyor asla ilerlemiyor ama diğer herkez birbirleri ile kaynaşıyorlar ve bunu gözümün önündeki herkes yapabilirken benim yapamıyor oluşum beni hergün kahrediyor,benim abim de var o ya da ailenin diğer fertleri farketmez hepsi benim tam zıttım mesela abimi tanıyan biri beni gördüğünde şok oluyor şaşırıyorlar inanamıyorlar benim bu kadar sessiz olduğuma bu çok koyuyo moralim bir anda yere çakılıyor,

bunu her gün yaşıyorum ve işin garibi buna ramen hiçbir şey yapmıyorum ya da yapamıyorum o şeyler tetiklenince mentalimi koruyamıyorum

dersleri de dinlememeye falan başlıyorum özgüvenim falan da düşüyor gitgide yine sosyal fobim artacak göz teması kurmakta zorlancam falan yine battık *** çukuruna geçmişte hep bu durumdan kaçtım ya da erteledim ya da farkında bile değilimdir belki. Mesela birde ortamlarda duruşumun birtık ezik gibi göründüğünü düşünüyorum, işte durum bu biraz uzun yazmışım kusura bakmayın buraya kadar okuyan herkeze çok teşekkür ediyorum. Bu durumu nasıl düzeltebilirim?

Yazımı okuduğun ve cevapladığın için çok minnettarım, dediklerin doğru çalışmayı falan bende isterim ancak şuanki psikolojimi malesef bozdum ve özgüvenim gerçekten normal birine göre çok düşük seviyelerde bu dışarıdaki duruş şeklimi hareketlerimi bile hafiften etkiliyor ve takıntılarım falan da oluşuyor geceleri uykuya dalmakta zorluk çekmeye başladım ve bu ara berrak, gerçekçi düşünemiyorum gitgide kötüye gittiğini hissediyorum bir yandan da dersler beni korkutuyor vizeleri bir şekilde hallettim ama şuan finallere iyi giremeyeceğimden korkuyorum duygularımı bastırıp ders çalışmaya çalışıyorum ama olmuyor işte benim biryerden yardım almam falan lazımda nasıl olcak nerden bulucam bilmiyorum, önceden kaçtığım gibi yavaş yavaş şimdi de kaçmaya başlıyorum bu sosyalleşme işlerinden. Tekrardan teşekkür ederim

https://forum.donanimhaber.com/devlet-hastanesinde-psikolog-ve-psikoterapi-var-mi-tum-bilgiler--157897899

çok klasik bir öneri, kitap okuyun. hayata dair oturduğunuz yerden tecrübeniz olur. ben de asosyal ve çekingen kişilik bozukluğundan müzdaribim.

cevabın ve tavsiyelerin için minnettarım, bu bir süreç ya artık bu durumla boğuşurken depresyon girdi işin içine geçmişten pişmanlık falan şuanki tek amacım geleceğimin geçmişimdeki gibi olmaması ama çok zor ya inşallah hepimiz için hayırlısı olsun Allah yardımcımız olsun

tavsiyen için teşekkür ederim geçmiş olsun hocam inşallah durumun daha iyiye gider

AMİN.Hepimizin...

Geleceğe umudunu kaybetme.

Güzel fikir, böyle şeyler yapmayı planlıyorum tek kafelere sinemaya falan gitmeyi bunları yaparsam özgüven bir tık artar ama işte artık yapsamda işe yarayacakmı şüpeliyim hazırlıkta bir girişimim başarısızlıkla sonuçlandı tanıştığım kişilerle arkadaşlığı ilerletemedim mesela onlar gün geçtikçe daha farklı bir boyuta geçiyolar ama bende hep sabit hergün röpörtaj yapıyormuş gibi muhabbet dönüyor aramızda birde onların(onlar dediğim yaş grubumun %99u) yaptığı çoğu şeyide yapmıyorum futbollla yakından uzaktan hiçbir alakam yok aynı şekilde siyasetle ya da yaşadığım şehirle falan da bu yaşa kadar nasıl geldim bende bilmiyorum :D yani işte böyle eksiklikler var bende kendimi nasıl tanıyıp geliştiricem bilmiyorum ama hiçbirşey yapmıyorum

Psikoloğa gitmenin faydası olmaz. Kitap okumanın da bir faydası olmaz. Bunun çözümü yavaş yavaş insanlarla kaynaşmak. Bir anda insan değişemez. Yavaş yavaş olur. Birisi demiş insanların ne düşündüğünü umursama, takma. Konuya mantıklı gelen tek cevap buydu.

Kusura bakma da yorumun 5 para etmez. Adam zaten takmasa derdi yok ki. Nşye taktığını çözemiyor. 38 yaşımdayım. Kendimi bildim bileli bu sıkıntıları çekiyorum. Yıllarca bu boş öğüdü verip durdular. Bu öğüt aslında " zerre anlamıyorum ama bilmediğim her konuda bişey demeliyim" zorlantısondan geliyor. Yavaş yavaş ne kadar yavaş? Mümkünse kimseye öğüt verme. Bir de mantık demişsin. Sana göre öyle. Yılllarca temizlik takıntısından bıkmış birisi akıl edemedi mi takmamayı? Sokağa çıkamayan birisi akıl edemedi mi "aman boş ver demeyi? Yavaş yavaşmış. Sırf yazmak için yazmayın böyle konulara. Bi halta yaramıyor. Hatta koca koca pankartlara yazalım asalım sağa sola. Milenyumun çözümü bu öyle es geçilmesin.

Hocam senin durumun nasıl şuan ve aşmak için neler denedin-yaptın? Özellikle lise ve üniversite yıllarından bahsedebilir misin özel değilse

orta okul ve lise, o zamanlar 4+4+4 yoktu, cehennem gibi geçti. gerek kendi kendime yaptığımdan gerek akranlarımın zorbalığından. üniye geçince, başka bir şehirde, kimse beni tanımıyor sal gitsin moduyla takıldım. kafam rahattı. ama bir çoğumuzun merak ettiği gibi manita işi yoktu. öyle bir yetenek yok. sosyal olarak ilgi duymuyordum. bu da haliyle tanışma vb gibi süreçleri en baştan yok ediyor. 24 yaşımdayken bi arkadaşım, abisinin anksiyete yüzünden hastaneye yattığını söyledi. biraz bakındım, resmen ben. doktor süreçleri felan öyle basladı. ilk defa en düşük güçteki ilacı aldım ve gördüğüm ilk kıza hayvan gibi baktım. kafamdaki tüm sesler susmuştu ve kızın yüzü dışında bi düşünce yoktu. işin garibi kız da pas verdi. ergenliğimden beri insan psikolojisini az çok incelerim. kendini ancak kendin çözümleyebilirsin. kendini o şekilde kabul edeceksin zira bu nezle gibi bişey değil, doğrudan beynin yapısı ile alakalı. bundan 100 yıl da geçse olayları anlayış şeklin çekingenliğe meyilli şekilde olacak. o kadar illet bişey ki ne kadar bilgili olsanız da hak ettiğiniz yere varamıyorsunuz. iş sadece manita değil hayatın tüm alanları ile alakalı. kendini ne kadar tanırsan ve kabul edersen, boyun eğme değil, işlerin o şekilde kolaylaşacak. bu bağlamda narsist insanları anlayacaksın. kesinlikle uzak dur, hayatından çıkart.

kaçırdığınız hayat tecrübesinii kitaplardan , konforlu ve zahmetsiz bir şekilde alacaksınız. öyle ki hayattaki zevkleriniz değişecek. bir kıza bakarken bile hissettikleriniz değişecek, ağzınızdan kelimeler zorla çıkacak, kendini tutamayacaksın. zibidiler hep olacak ve bunlar çamur olacak. boş boş konuşmaları yüzünden kendinizi üzmeyin. kimisi de kaba kuvvetten anlar. özgüven ve öz saygınız arttığında o kavgayı da yapabileceksiniz. dayak yemek değil yenilgiyi kabul etmek sizi düşüren şey olacak.

duygusal zeka kitabını okuyun, iyi hissetmek kitabını okuyun. hatta bir kaç defa okuyun. ancak dikkat edin, ne kadar dipte olduğunuzu görebilrisiniz.

insanların çoğu diğer insanları umursamaz. gerçekten umursamaz. ister yatağa atsın ister sohbet etsin, diğer insanların varlığına yeterince saygı duymadığından bir şekilde diğerleriyle dalga geçtiğini ve kendinisinin efendi olduğunu sanır. motivasyonu budur. insanları anladıkça onlardan nefret edeceksin.

her dönemin hayatı anlayışı farklıdır.10-20-30-40 yaşlar birbirlerinden farklı. büyükler bu yüzden çocuklara öğüt verirken onların ihtiyacı olanı söyleyemez zira çoktan unutmuştur o dönemini. çok zıt öneriler verebilirler. içinde bulunduğun çevreyi terk etmen de gerekebilir. bu yalnızlık değildir.

klasik önerim film kitap ve spordur. bir itici güç arıyorsan psikiyatriste gidip ilaç başlayabilirsin. sen rahat oldukça güzel düşünceler kafana kendiliğinden gelecek. forumda birisinin mesajında okumuştum "her insana salak gözüyle bakarım" diyordu. haklı.

özel mesaj atabilrisin istersen.

bu neyi ne yapacağını bilmediğinden ileri geliyor. mesela ilk defa bi konser salonuna girdin, lavaboyu bulamadın felan... bunlar normal ama sen sıradan şeylerde d eböylesin. bu sıkıntılı bir durum. benim görüşüm hayata dair bir temel eksikliğin var. bende de vardı. dediğim önerileri yap. ve kendini ortamlara çıkacam diye kasma. kasmadığında rahatlayacaksın.