Gelişim (3. sayfa)

şu yaşıma geldim hala çözemedim, genelde senenin 8-9 ayı iyi idare ediyorum ama 3-4 ay ruh gibi depresyona giriyorum

gerçekten başarılar

Bunları sekteye uğratmamak en önemlisi. Gelişim için bir şeyler yapmaya karar verip bir hevesle başlıyoruz, fakat gerisi gelmiyor. Alışkanlık, rutin haline gelmeyince de bu girişimler faydasız kalıyor.

Bu yalnızca spor için değil. Üşendiğimiz her konuda geçerli. Sosyalleşmek, kitap okumak, evi temizlemek, ütü yapmak...

8-9 ay.. woaw. iyiymiş.. ben 4 gün iyiysem 5. gün, 3 gün iyiysem 4. gün sabrımın sınırlarında, sinirlerim zıplamış oluyorum ve durumu zapt ederken zorlanıyorum..

işte bütün mesele bu.. sekteye uğramasa bir rutin oluşacak, rutin oluşsa zihin mutlu olacak..

burada devreye giren de irade.. irademizi geliştirmemenin bedelini bu sektelerle ödüyoruz..

ama olsun her deneme çabasının da getirisi vardır illa diye düşünüyorum ve pes etmiyorum, yeniden başlamaya niyetliyim..

Aynen öyle, fakat doğru yapıyorsun.

Daha önce başka bir konuda yazmıştım. İrade de, tembellik de bulaşıcı. Yapmaktan kaçındığımız görevleri erteledikçe, daha fazla işi ertelemeye başlıyoruz. Fakat tam tersi, küçük adımlarla harekete geçince, şu an zor görünen hedefler daha ulaşılabilir hale geliyor.

gerçekten ya, bi kere erteleyince her şeyi ertleyebilir oluyorsun ve bu bir silsileye dönüşüyor.. zaman geçtikçe de gözünde büyüdükçe büyüyor

ama az biraz bir şeyler yaptıkça bir şeyler yapabilir hissediyor insan.. kendime inanıyorum, bir şeyler yapabilirim.. (diye ümit ediyorum :))

çalışıyo musun yoksa evde misin?

beni kurtaran en büyük şey eve yorgun dönmek yoksa "bombalar hedef buluyor"

Yalnız doğduk, yalnız öleceğiz. Bunu kabul etmekte fayda var. Sonrasında her şeyi oluruna bırakırsanız hayatınızda düzelme olur mutlaka. Kendini melankoliye sürüklersiniz böyle.

Sadece bu tavsiyeyi verebilirim size. Tabi ki probleminiz vardır. Ama ben diğer insanların problemlerini görünce gene şükür diyorum. Zira en güçlü gördüğünüz insanların dahi ne problemleri var. Dışarıya mutlu gözükebilen gözüküyor sadece. Size de bunu tavsiye edebilirim. Başka insanların ne dertleri varken sizin en büyük derdiniz çözemediğiniz probleminiz olsun. :)

Her şeyi çözebilsek zaten sıkılırız hayattan da. Mücadele etmeli her şey için. Sıkıntı, stres diri tutar insanı.

benim de şahsımdan edindiğim tecrübemde insan çabalarsa değişebilir yönünde ki psikolojide değişim ve gelişim hususunda bilimsel nitelikte kaynaktır.

ayrıca "iyi" diye nitelediğimiz, saygın gördüğümüz insanlar da değişebilir, tercihen ya da bir şekilde iyiden kötüye kayabilir..

Fakat stresle başa çıkma yeteneği'ne katılıyorum, yaşam belki de böyle tanımlanabilir bir nevi..

bu konu birkaç gündür zihnimde döndürdüğüm bi meseleydi, bu mesaj da üstüne daha da şükretmeme vesile oldu ..

mücadele.... aslında daha çok kabullenmeliyiz bence mücadele ettiğimiz şeylerle..

akışa bırakmayı.. "öyle mi? peki." diyebilmeyi öğrenmeliyiz,

aslında yapmamız gereken bunu öğrenmenin mücadelesini verebilmek gibi sanki.

Tabi ki mücadele edilmeli. Sonuna kadar da zorlanmalı şartlar. Ama olmuyorsa sorunu kabahati kusuru kendisinde değil kişinin, biraz da o anki şartlara bağlayıp hayatına devam etmeyi öğrenmeli. Bunu öğrendiğinde zaten büyümüş oluyorsunuz. Ve hayatınızda sizi mutlu eden gerçeklere veyahut olaylara daha sıkı sıkıya sarılmayı öğreniyorsunuz.

O yüzden melankoliye yer yok, hayat zira çok kısa. Ufak şeyleri dert etmeye hiç gerek yok. 1dk sonra ne olacağımız hiç belli değil. Şartları zorlayıp istediğimizi elde etmeye çalışacağız olmuyorsa başka yollar deneyeceğiz.

Ben böyle düşünüyorum.