Gerçek aşk bulunabilir mi veya mümkün mü? (3. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: gogeta5858

Sorun şu ki kimse senin benim gibi duygusal bakmıyor duruma. Herkes boş koşturmaların peşinde aga.
İnsanlıkmış, ruhmuş, doğrularmış falan çok kişinin umrunda değil.
Evde oturup hissettiklerin, yazdığın bu yazı, dinlediğin müzikler kadarsın.. yapacak bir şey yok.
kimseye ben böyle hissediyorum diye anlatamazsın ona enjekte edemezsin o hislerin seviyesini.
kendi içinde kalır, öyle takılırsın. zaten kafamın sol arka tarafını sürekli ağrıtanda o.
19 yaşındayım. ergenlik etkilerinin geçmediği ama eskisi kadar çocuksu olmadığı yaşlar.
bir şeyler anlattığımda kız bana 90 yaşında teyze gibi konuşuyorsun dedi. senin bu yazdıklarınla benzer şeylerdi söylediklerim. hissetmek geri kafalılık,
popüler kültür doğru olan. her hafta birileriyle sevişmen doğru olan. sen ben aykırıyız, yanlış olan bu. onlar doğru..
yada adam gibi hissedememenin aşşalığık kompleksi ile yaşamak işlerine gelmiyor.
bir keresinde de başka bir kız "her şeyi çok derinden yaşıyorsun seni anlayamıyorum" dedi.
öyle insanlarla içli dışlı olan birisi değilim, lisede aynı sınıfta olduğum insanlar..
bende vurdum kendimi kaleme kağıda. kaç şiir, kaç paragraf çıktı duruyor kenarda öyle.
3 yıl oldu. zaman geçtikçe iyimser hislerin öfkeli bir umursamamazlığa dönüştüğünü gördüm.
bir yerden sonrada böylesi daha iyi demeye başladım. gerek yok. ne aşka, ne yaşamaya, ne duygulara. ne insanlara. otur oturduğun yerde zaten bi b.k olacağı da yok.

quote:

Orijinalden alıntı: gogeta5858

Doğal davrandığımda birçok insan dışarıdan bakıp hayattan bezmiş gibisin diyor. Burada da sen aynı şeyi dedin ben de farkındayım zaten.

Aşk, meşk falan yalan diyorsun ya. En çokta onun farkında olmak koyuyor zaten. Hayatımın merkezinde değil ama basit insanlarız işte hocam. Ne yapabiliriz ki? Çok sevdiğin ve çok sevildiğin bir insana sarılmak huzur vermez mi insana? Bazı şeyleri "ya hep ya hiç" olarak görüyorum. Eğer böyle olmayacaksa tek başıma gecenin 3 ünde balkonda o sessizlikte oturmaktır benim için huzur.

Mesela astronot olmak değil, uzaya çıkıp istediğim yere istediğim gibi istediğim kadar kafama göre gezmek istiyorum. Öyle olmayacaksa, bir şey beni sihirli bir şekilde astronot yapacak olsa bile tercih etmem.

Kalem kağıda gelirsek. Yazdıklarımın çok fazlasının aşkla meşkle alakası yok. Bir şeyler yazıyorum işte. Sürekli ilgilendiğim bir hobim yok. Onlara da taş koyuldu. Öyle ya, o lise bitecek.. Şimdi elimde ne okul, ne yaptığım başka bir şey var. Hala tutkunu olduğum bazı şeyleri yapmaya uğraşmaya hevesim kalmadı. Zati vakitte geç. Küçük yaştan olması gereken şeyler. O zaman daha kararlıymışım da işte pısırıktık. "Hayır! Ben böyle yapıcam" diyemiyordum, "Ama ben bunu istiyorum" diyordum. "Hayır! Sen öyle yapacaksın" diyorlardı. Öyle konuşuyorlardı ki tedirgin de oluyorum. Geleceğimden korkmaya başlıyordum. Elimde bir tek kalem kağıt kaldı adam gibi bir şeyler yapabildiğim.

Gece uyuyamazsın, düşünceler takılır ya kafana istemsizce. Televizyona bakarsın, sevdiğin bir diziye/animeye devam edersin, film izlersin, video vs. izlersin..Onların bir faydası yok. Yazıyorum öyle kendi kendime. Rahatlatıyor.. Bir kaç saatte olsa doğru düzgün uyumamı sağlıyor. Ama dil bilgisini geliştirse de devrik cümlelerin ırzına geçtiğimi farkettim.