Kısa Öyküm: Rüşvet

Uygurca

Yarbay

3075 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Rüşvet

Meslektaşının söylediklerini kelime kelime aklından geçiriyordu pek
zavallı polis. Zavallıydı çünkü diğer polislerin aksine bir türlü rüşvet almayı
becerememişti. Birçok kez denemek istemişti ancak daha başlamadan
korkusunun ve beceriksizliğinin kurbanı olmuştu. Ne yaptıysa yapsın bir
türlü para almayı becerememişti. Belki ofiste çalışmanın verdiği
gerginlikten ötürü yapamıyordu. Belki de trafik polisi olsa çoktan zengin
olmuştu. Ancak diğer ofis polisleri rahatlıkla yaparken pek zavallı polis
neden yapamıyordu? Vezneye ne zaman biri gelse ve zavallı polisin
aklından rüşvet geçse, hemen o anda kekelemeye ve terlemeye
başlıyordu. Öyle ki polislerden çekinen bazı kimseler, bu zavallı polis
karşısında horozlanıyordu. Hatta kaba saba davrananlar bile olmuştu.
Göbekli polislerin aksine bu kekeleyen ve terleyen polis sıskaydı. Öyle
böyle sıksa değil hem de. 'Fasulye sırığı' da diğer bir lakabıydı. Gerçi
'zavallı' yerine 'fasulye sırığı' diye adlandırılmayı tercih ederdi ama ne
zaman tercihleri ciddiye alındı ki? Başarısızlığın ve ezikliğin yaşayan
örneğiydi bu zavallı polis. Birer birer uygulaması gerektiği sözleri
tekrarladı içinden: "Heyecanlanma! Kekeleme! Sert görün. Belgeleri al.
'Bir şeyler eksik sanırım' diye geri uzat. Ve kurbanın gözlerine manalı
manalı bak." Bu sözler rüşvet alma konusunda uzman sayılabilecek bir
meslektaşı tarafından söylenmişti. Bu direktifler yapıldığında başarılı
olacağına oldukça inanmıştı kekeleyen ve sürekli terleyen sıska polis.

Sıska polis veznede beklerken içeriye kısa boylu, takım elbiseli ancak
oldukça rüküş bir adam girdi. Bol kesimli takım elbisesi içinde boğulur gibi
bir hali vardı. Bir an veznelerden birkaç metre uzakta uzunca ayakta
dikildi. Sanırım hangi vezneye gideceğini karar vermeye çalışıyordu. Sıska
polis, bu adamı süzerken göz göze geldiler. Hemen gözlerini aşağıya
indirdi polis. Gözleri aşağıdayken adamın ayak seslerini duyuyordu. "öh
öh" diye boğazını temizleyerek söze girdi rüküş adam, "Affedersiniz
memur bey. Şu belgeleri onaylatmak için gelmiştim". Nihayet bir kurban
gelmişti. Ancak Türkçesi, kıyafetine göre oldukça iyiydi. "Eğitimli olsa
gerek" diye düşündü. Zavallı polis terlemeye başladı hemen. Yüzü de
kızarmıştı. Bacakları rüzgarda sarsılan ağaçlar gibi titriyordu. Söze
başlamadan hemen sihirli talimatları hatırladı: "Heyecanlanma! Kekeleme!
Sert görün. Belgeleri al. 'Bir şeyler eksik sanırım' diye geri uzat. Ve
kurbanın gözlerine manalı manalı bak." Heyecanlanmaması gerekiyordu
ama heyecanlanmıştı. Hemen sakinleşmesi lazımdı. "Sakinleş! Sakin ol!
Yapabilirsin! Yapacaksın!" diye heyecanını yok etmeye çalışıyordu polis.
Gözlerini kaldırdı, gülümsedi ve "Bel- Belgelere bakalım" dedi. "Kahretsin!
Kekeliyorum. Sakin sakin sakin" dedi kendine kendine. Adam belgeleri
uzattı. Sıska polis talimatları düşünmeye başladı. Sert görünmesi lazımdı.
Oysa o başta gülümsemişti. "Aptal! Aptal!" diye kızdı kendine. "Şimdi o
beni sert değil, nazik polis olarak algılamıştır" diye geçirdi aklından. Bir
şekilde 'kötü polisi' oynaması lazımdı. "Bu belgeler neden sırasına göre
dizilmemiş? Ben mi dizeceğim senin yerine? " diyerek sert çıkış yaptı.
Adam, "Şey ben-" diyecekti ki "Tamam tamam bekleyin şurada!" diyerek
sözünü kesti polis. Sert görünmüştü. Oldukça sert. Bunu adamın şaşkın
suratından anlamıştı. Gülümsedi. "Sanırım başaracağım" diye düşündü.

"Heyecanlanma! Kekeleme! Sert görün. Belgeleri al. 'Bir şeyler eksik
sanırım' diye geri uzat. Ve kurbanın gözlerine manalı manalı
bak." Talimatları oldukça iyi gerçekleştiriyordu artık pek kekelemeyen ve
terlemeyen polis. Kurbanının gözünü korkutmuştu. Artık tek bir darbe
kalmıştı. Bu da gerçekleşirse başarısızlık lanetinden kurtulacaktı. Artık
'zavallı' olmayacaktı. Artık farklı olmayacaktı. Sıradan olacaktı.
Sıradanlığın müthiş zevkini tadacaktı. Son bir adım kalmıştı. Heyecanlandı
ama bu kez başarının yakınlığının verdiği bir duyguyla. Belgeleri inceler
gibi yaparak geri uzattı adama. "Bu belgeler tamam ama sanırım bir
şeyler eksik" dedi ve hemen kafasını eğerek bir şeyle ilgileniyormuş gibi
yaptı polis. Gülümsememek için kendini zor tutuyordu. Başarmıştı. Adam
şimdi çaktırmadan para uzatacaktı. "Anlamadım ne eksik?" dedi adam.
Karnına yumruk yemişti sanki polis. Göz bebeği aniden büyüdü. Kalbinin
atışları hızlandı. Kulağıysa sanki sadece bu kalbin atışlarını duyuyordu.
Dum dum dum diye ritmik bir ses. "Nasıl anlamaz?" dedi polis kendine
kendine. "Her şeyi doğru yaptım" dedi. Sonra direktifleri hatırlamaya
çalıştı. "Heyecanlanmadım. Kekelemedim. Sert göründüm. Belgeleri
aldım. 'Bir şeyler eksik sanırım' diye geri uzattım. Ve kurbanın gözlerine
man-" derken durakaldı. "Hayır olamaz! Gözlerine anlamlı anlamlı
bakmadım! Gözlerimi eğdim!" dedi hızla kendine. Gözlerine bakmak
yerine kaçırmayı tercih etmişti o an zavallı polis. Direktiflerden birini
gerçekleştirememişti. "Başaramadım! Başaramadım!" diye ağlayacak oldu
polis.

Babasının dediği gibi her zaman başarısız olarak mı kalacaktı? En son neyi
başarmıştı bu pek zavallı polis? Evlenememişti. Ev alamamıştı. Polis
olması bile babasının arkadaşı sayesinde olmuştu. Rüşvet geleneğine
uyum sağlayamamıştı. Bundan rahatsız olan birkaç polis yardım etmesine
rağmen ve birkaç basit talimat söylemesine rağmen bunu da
başaramamıştı. Her daim kaybedecekti. "Hayır!" dedi. "Bu kez ne olursa
olsun başaracağım" dedi. Kafasını kaldırdı. Adama öyle bir bakış attı ki
adam korkmaya başlamıştı. "Belgeleri tekrar uzatın!" dedi. Bunu derken
sesinde ne bir endişe ne de bir heyecan seziliyordu, aksine öfke hakimdi.
Adam korkudan denilenleri hemen yaptı. Sıska ve öfkeli polis, bu kez
belgeleri alır almaz geri verdi ve "Gördüğün gibi bir şey ek-sik!" dedi. Bu
kez takım elbiseli adam kekelemeye başlamıştı. Bunun nedeni ağzı açık
kaldığından da olabilir. "Na- na- nasıl? Be- Ben an- anlamadım memur
bey" diyebildi nihayet. Sıska polis oldukça öfkeliydi. Adamın tekrar
anlamaması, onu öfkeden deliye döndürmek üzeriydi. Sert bir şekilde
belgeleri adamın elinden aldı ve aynı hızla geri uzattı, "Eksik! Bir şey
eksik! Aptal herif! Anlamadın mı hala? E-K-S-i-K diyorum sana eksik!"
dedi bağırırcasına. Adam korku, endişe ve şaşkınlık duygularını aynı anda
yaşıyordu. Yan veznedeki polis de endişelenmeye başlamıştı. Dikkatle
sıska polisi izliyordu. Sonra ayağa kalktı yandaki polis. "Sen bir nefes al
istersen. Ben bakayım" dedi. Sıska polis şahin gibi kurbanına kitlenmiş
iken yavaşça yandaki polise döndü. Omuzdan tuttu ve iterek oturmasını
sağladı. "Sen işine bak! Ben yapacağım bu işi " dedi. Komşu polis ne
yapacağını şaşırmıştı. Bu ezik polisi hiç böyle görmemişti. Bir an "Bu da
kim?" diyesi geldi.

Öfke insanı değiştirebilir mi? Herkesi değiştirir mi bilinmez ama
kekeleyen, terleyen, alay edilen sıska polisi değiştirdiği bir gerçek. Artık
eskisi gibi davranmıyordu. Öfkeliydi. Hatta öfkeden sonraki faza geçmek
üzereydi. Bu öfke herkesi şaşkın hale sokmuştu. Polisi asabi görmeye
alışkın halk bile bu öfkeli polisten korkmuştu. Artık zavallı olan polis değil,
takım elbiseli adam gibi görünüyordu. Korkmuş ve şaşırmış bir şekilde
avcının önünde bekliyordu. "Hala anlamadın değil mi gerizekalı ?" dedi
öfkeli sıska polis. Zavallı adamsa bu soru karşısında yutkunmakla
yetindi. "Heyecanlanmadım.Kekelemedim. Sert göründüm. Belgeleri
aldım. 'Bir şeyler eksik sanırım' diye geri uzattım sana. Ve kurbanın yani
senin gözlerine manalı manalı baktım ve sen hala anlamadın öyle mi" dedi
ağlarcasına. "Ku- Kurban mı?" dedi şaşkınlıkla. "Evet kurbansın. Senden
rüşvet alacağım. Bana nakit vereceksin, para vereceksin bana. Ben de
senin belgelerini onaylayacağım. Para Para Para" dedi dişlerini sıkarak.
Adam artık gitmenin zamanı geldiğini anlamış olacak ki "Be- ben gideyim.
So- Sonra gelirim" dedi ve belgelerini almadan geri geri adım atmaya
başladı. "Gidemez! Giderse para alamam, rüşvet alamam, başaramam"
dedi aklından çok öfkeli polis. Elini beline götürdü ve bir hamle ile silahına
çekti. "Duuur!" diye bağırdı adama. "Yoksa vururum seni!" dedi. Bir anda
polis ofisinde çığlıklar duyulmuştu. Diğer polisler yakınarak ayağa
kalkmıştı. Bunların hiçbirini algılayamıyordu öfkeli polis. Bütün dikkatini
kurbanının üzerindeydi. "Hemen bana para vereceksin!" dedi. Zavallı
adam dona kalmıştı. "Hemeen!" diye bağırdı. Adam hemen ceplerini
karıştırmaya başladı. "Be- be- benim param yok. Yani üzerimde. Yani ay
sonu." dedi.

Titriyordu rüşvet isteyen polis. Artık sadece bacakları değil, her yeri
titriyordu. "Parası mı yok?" dedi sesli bir şekilde. "Parası yoksa para
veremez, ben de rüşvet alamam" dedi kendi kendine. "O zaman da
başaramam" dedi ardından. "Başarısız olamam ben. Başarmam lazım,
başarısız olamam ben" diye sayıklamaya başladı. Öfkesi gitmiş gibiydi.
Şimdi daha çok boşlukta süzülen polen gibiydi. Aniden ağlamaya başladı.
Sonra da dişlerini sıkabildiği kadar sıktı. Kurbanına bakarak bağırmaya
başladı. "Ben başarısız olamam" dedi bağırarak. Ardından gülmeye başladı.
"Başarısız olamam bu kez" dedi gülerek. Ve iki el ateş etti. Kurşunlar
zavallı adama isabet etmişti. Salon çığlıklarla dolmuştu. Üniformalı herkes
hareket halindeydi. Onlardan biri katil polisin üzerine atladı. Ama katil
polis kahkaha atarak gülüyordu. Zavallı adamcağız ölmek üzereydi.
Katilse hala gülüyordu. Bir şeyler söylemeye çalışıyordu ama gülmekten
bir türlü diyememişti. En sonunda heceleyerek "Başarısız olmayacağım"
diyebildi.

Bu kısa öykü Sare Edebiyat Dergisinde yayımlanmıştır.
Kaynak:http://www.saredergisi.com/sayi1/

HuzunSessizligi

Yüzbaşı

734 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

stf11

Yüzbaşı

667 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Meshhead

Yarbay

2689 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Uygurca

Yarbay

3075 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Benzer içerikler