Major depresyon vb. /Ortak Nokta/Pm grubu (2. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: Mr. Akineton

2014 yılında ilk atağımı yaşadım.

Acil serviste buldum kendimi, kalbim hızlı çarpıyor, nefes alamıyorum, her yanım uyuşuyor, yoğun bir korku hissi yaşıyorum, midem bulanıyor, alakasız bir şekilde ''ya akli dengemi kaybedersem, delirirsem'' düşüncesi geçiyor aklımdan vs. Meğer ilk atağımı yaşamışım. Acilde kan değerlerime bakıyorlar, tansiyonuma bakıyorlar hiç bir şeyim yok. Diazem yapıp sakinleştiriyorlar. Psikiyatri servisine yolluyorlar. ''Panik bozukluk'' denilen bir rahatsızlıkmış. Antidepresanımı yazıyor kullanmaya başlıyorum. 1 hafta sonra yaşadığım atağı unuttum derken bir yenisi geliyor. ''Noluyo lan'' diyorum. Aynı korku düşünceleri var, bir ton takıntı geçiyor aklımdan, kalbim yine hızlı çarpıyor, midem bulanıyor. Sonra yine hastaneye koşuyorum...

Hastalığı öğrenme, tanıma evresini geçince takıntıların, korkuların artık iyicene artıyor. Herkeste hemen hemen aynıdır bu ''ya ölürsem, ya ailemin başına bir şey gelirse, ya delirirsem, ya yaşadığım şey hiç geçmezse, ben eskiden böyle bi insan değildim lan noldu bana'' vs. Birini çözüyorsun bir diğer takıntı zincileme bir şekilde seni kovalıyor.Her gece yatağa girerken tuhaf bir his kaplıyor bedenini. Düşüncelerini kontrol edemiyormuşsun gibi geliyor. Her düşüncene bir takıntı eşlik ediyor, takıntılar zincirleme bir şekilde diğerine geçiyor. Bu takıntılar seni depresyona sürüklüyor ve hastalığına depresyon ekleniyor. Hiç bi b.ktan zevk almamaya başlıyorsun, yataktan kalkmaya halin yok, durduk yere ağlama nöbetlerin oluyor. Değiştiğini, karakterinin değiştiğini, eskisi gibi olmadığını düşünüyorsun, iyicene bunaltıyor seni bu düşünceler. Hiç atlatamayacağına, hiç geçmeyeceğine iyicene inandırıyorsun kendini. Hep böyle hissedeceksem atayım kendimi lan şurdan diyosun. İntihar düşünceleri geliyor aklına. Yeni bir atak yaşadığın zaman hemen hastaneye koşuyorsun. Kendini doktora gitmeye şartlıyosun, sana iyi geliyor çünkü. Çok sık git gel yaptıktan bir süre sonra doktorda kesmiyor seni 'ulan ya eski ilacın dozunu arttırıyor ya da yeni bir ilaç ekliyor, sürekli aynı b.k.. Zaten ilaçlarda bi b.ka yaramıyor'' demeye başlıyorsun. Sürekli internette panik atak, majör depresyon, anksiyete bozukluğu, obsesif kompulsüf bozukluk gibi hastalıklarla ilgili araştırmalar yapıyorsun, forumları sözlükleri dolaşıyorsun. Bu hastalığı yaşayan insanların yazdıklarını okuyorsun. Onlarında senin gibi hissettiklerini görünce ''sadece ben yaşamıyormuşum lan'' diyip tuhaf bir şekilde mutlu oluyorsun. Bir an iyileşeceğine inanıyorsun ama lanet olası hastalık hemen yeni bir takıntı getiriyor aklına ''lan ben iyileşince nasıl bir insan olacağım?'' yada ''ee iyileşsem bile bu yaşadıklarımı unutamayacağım aklımda hep bir yer edinecek'' falan filan. Korkmayın bu yazdığım düşünceler sizin düşünceleriniz değil hastalık yüzünden aklınıza otomatik gelen düşünceler. Hepsi GEÇECEK! Şimdi diyebilirsiniz internette bu hastalığa sahip olan kişiler 3-5 yıldır kurtulamamış, kronikleşmiş vs. Ulan bu hastalığı atlatan milyonlarca insan var atlattıktan sonra ben iyileştim diye sözlüklere, forumlara yazmaz ki.. Çünkü iyileşmiştir, takıntıları bitmiştir, umrunda da değildir.

Bakın ben 6. veya 7. aydan sonra hiç atak yaşamadım. (''Büyük bir atak'') 9.-10. aylardaysa hastalıktan tamamen kurtulduğumu düşünüyorum. 1 yıl sonunda da ilaçları bıraktım. 1 hafta zorluk yaşadım bırakırken ama sonrasında gün geçtikçe ilaçlara bağlı olmadığım düşüncesini kazandım. İlk zamanlarda korkuyorsunuz ya tekrar yaşarsam diye ama 3-5 ay sonra o ya ''hiç geçmezse'', ''niye ben bunları yaşıyorum'' türünden yaşadığım o takıntılar, düşünceler aklıma geldikçe komik gelmeye başladı. 6-7 ay daha geçtikten sonra hastalıkla ilgili yaşadığım şeyler aklıma bile gelmiyordu. Forumlarda falan gördüğümde okumuyordum bile yazılanları. Hayatıma bakıyordum. Korkmayın bu psikolojik hastalıklar tamamen iyileşiyor, iyileştikten sonra da hayatınızda yer kaplamıyor unutup gidiyorsunuz. Bu forumdaki yazıyı da tesadüfen gördüm yaşadıklarımı anlatmak istedim. Anlatırken de sanki geçmişte yaşadığım bir günümü anlatmışım gibi hissettim o günlere falanda dönmedim rahat olun yani sizde böyle olacaksınız.. İYİ-LE-ŞE-CEK-Sİ-NİZ :D

quote:

Orijinalden alıntı: MelanieAngel

Peki İlaç kullanmadanda bu durumlardan kurtulma şansımız varmı?

quote:

Orijinalden alıntı: MelanieAngel

Bende 5-6 sene antidepresan kullandım sonra bıraktım en son prozac kullandım paxil nasıl memnunmusunuz gidişatdan

quote:

Orijinalden alıntı: Emin-Firtina

Normal insanın yanında normal olamıyorum ben,, çünkü benim moralim ve sinirlerim bozuk...
arkadaşım normal bir yerde dinlenmek ister, ben sakin yeri tercih ederim.. sırf kalabalıktan uzak diye, yurudugum yerden uzak yerde çay içmek istiyorum. Kalabalık başımı ağrıtıyor.. dolayısıyla benim bu durumum yanimdaki arkadasimada yansiyor... telefon mesajlarimda bile bazen arkadasima atarli yaziyorum, sinirli gibi,,, sonra niye böyle yaptım diye pisman oluyorum.. arkadaşım bana darilmaz ama onunda kendince sorunu varken niye bende canını sikayim... Herseyden çok sıkıldım, ailemle olmaktan,, daha evlenememekten, sevgilimden ayrılmış olmaktan, ayrildigimi halâ kiskanip ozlemekten... çok çekingen sakin ve çok sessiz biriyim, ailemle bile hiç muhabbetim yok, arkadaş ortamindan muhabbet olmadığı için kaçıyorum, kızlar sessiz olduğum için tepki gösteriyor.... evde ailemden çekindiğim için telefonla bile konusamyorum,, oturup tv falan izlemiyorum, kendi odamda sessizce vakit geçiriyorum... müzik dinlemeyi severim, ama ailem evden gidecekki öyle kabinleri açıp dinleyeceğim.. Bunlarada sinirleniyorum, iş yerinde bile birine birşey söylemem gerekirken seslenmem gerekiyorsa, seslenmekten çekinip, beni görmesi için bakıyorum.. otobüste para uzatmamak için, yani cekindigimden, yada biri benden birşey istemesin diye, arka tarafa oturuyorum. düğünde falan herkes bakıyor gibi oluyor, cok sıkıntı basıyor, oyun oynayamiyorum,, ki oyunda bilmem zaten... çok cok sıkışarak yaşıyorum,, >> ne yapabilirim yardım edin... kira eve cikmak istiyorum,, ayrı eve yani, tek başıma çok rahat edeceğimi düşünüyorum,, ama evleneceğim için boşa kira ve gider harcamak mantıksız geliyor.. bir yandanda diyorumki, piskolojik rahatlıkmı yoksa maddiyatmi... offff offffff, bir sevdiğim olsun hep yanımda olsun, yuvam olsun onunla olim hep, hayırlı olalım, evladımız da hayırlı olsun.. herşeyin hayirlisi olsun diye... bunalımda geziyoz.... boguldum herşeyden , kendimi yaşamak istiyorum artık..
ne yapabilirim.. çekingenlik ve sıkılma içe kapanik olma durumum beni çok sıkıyor, hiç bir atak yapamıyorum, neyapabilirim > yardımcı olun !!!!

quote:

Orijinalden alıntı: ANTİ BUG

Allah düşmanıma bile bipolar bozukluk vermesin bir insanın ruh hali saat başı değişebilir mi ?Bazen şehri esir alacakmış gibi hissederken 1 saat sonra en aşağılık insan gibi hissediyorsunuz geçmişteki en küçük üzücü olaylar aklınıza geliyor içimden nasıl bir hafızaya sahibim diyorum.

quote:

Orijinalden alıntı: Find yourself and be that

Uzun zamandır böyle bir konu açmak istiyordum ama üşeniyorum açıkçası bunlara ek olarak bende sosyal fobide var kendimi insanlardan soyutladım bu konudaki bir arkadaş hatta kendimi bu çağın insanı olarak görmüyorum demiş bu durum aynı şekilde bende de var topluma karıştığımda elim ayağım birbirine dolanıyor.
Mükemmelliyetçilik zaten hat safada herşeyi sürekli tekrar kontrol ediyorum son zamanlarda paranoyaklıkda başladı evde yalnızken sanki arkamda-dolapta gizlenen birileri varmış gibi hissediyorum insana en çok koyan şey ise diğer insanların anı yaşamaları ne yazıkki ne çocukluğumu yaşayabildim ne de gençliğimi hayata 1-0 yenik başlamak bu olsa gerek hiç hayat tecrubem yok hicbir şey deneyimleyemedim daha çok şey yazarım aslında bu arada bu konu iyi geldi biraz içimi döktüm