Şimdi Ara

Niyazinin hikayesi belkide senin ya da benim hikayem...

Daha Fazla
Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az
1 Misafir - 1 Masaüstü
5 sn
7
Cevap
0
Favori
83
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
0 oy
Öne Çıkar
Sayfa: 1
Giriş
Mesaj
  • Bir zamanlar, Niyazi adında bir genç vardı. Her gün evde, annesiyle babasının sürekli kavgasına tanık olurdu. Her kavga, Niyazi'nin yüreğine derin bir korku ve hüzün bırakırdı. Annesinin ağlaması, babasının sert sözleri, tüm evin havasını karartırdı.Niyazi'nin içini bir boşluk gibi sarardı.

    Niyazi odasında eski laptobundan Donanımhabere girer ana sayfadaki haberlere baktıktan sonra,foruma giriş yapar,konu dışındaki konuları okur kafasını dağıtmaya çalışırdı.

    Birgün, yine sabahın erken saatlerinde, annesi ve babası yüksek sesle tartışmaya başlamışlardı. Niyazi, odasının kapısını sımsıkı kapatıp, odanın köşesine oturdu. Gözleri doldu, ama ağlamadı.Erkek adam ağlamazdı çünkü.Annesinin ve babasının mutlu olmasını istiyordu ama her geçen gün bu umut, bir o kadar da uzaklaşıyordu.

    Niyazi, annesinin elini tutup ona sarılmayı hayal etti. Ama hiçbir şey değişmedi. Her sabah, her akşam o kavgalar, sanki hayatlarının bir parçası haline gelmişti. Onun küçük dünyasında, sevgi ve huzur giderek yerini korkuya bırakıyordu.

    Birgün, o kadar derin bir üzüntüyle doldu ki, gözlerini kapatıp bir şeyler yapmak istedi. Kafasında, o an her şeyin değişmesini diledi. "Yaşadığım bu dünya artık bana dar geliyor," diye düşündü. Bir anda, vücudunda bir gariplik hissetmeye başladı. Gözlerini açtığında, birden kendini farklı bir şekilde hissediyordu. İçinde büyüyen bir güç vardı.

    Niyazi içinde aniden bir öfke birikmeye başladı. Ailesinin kavgalarının etkisiyle taşıdığı öfke, artık dayanılmaz bir hale gelmişti.Derin bir nefes aldı.O an, içindeki güç patladı.Zebani'nin bedeninde bir titreme hissetti ve ağzından koca alevler fışkırmaya başladı.Bu alevler odanın camından çıkıp geceyi aydınlatarak karanlığa doğru kayboldu.

    Niyazi'nin kanatları, birden daha büyük ve güçlü hale geldi. Onları çırpınca, çevresindeki hava şiddetle dalgalandı. Rüzgar, gücünden korkmuş gibi etrafında hızla dönmeye başladı. Havada, içindeki bütün öfke ve hüzünle birlikte, alevler tekrar yükseldi.

    Niyazi, bir zamanlar bir çocuğun kalbindeki masumiyetle dolan bu dünyayı terk etmişti. Artık sadece Zebani vardı, ağzından çıkan ateş, hem bir öfke hem de bir özgürlük simgesiydi. Kendi kanatlarını çırparak, havaya doğru yükseldi, öfkesini ve kederini geride bırakıp, yeni bir gücün peşinden gitmeye karar verdi. Tüm şehir, alevlerin ve kanat çırpışlarının yankılarıyla titrerken, Niyazi artık bir zamanlar kaybettiği huzuru değil, kendi gücünü bulmuştu...



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Ua-87 -- 13 Ocak 2025; 0:52:55 >
    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >







  • Yapay Zeka’dan İlgili Konular
    hachiko'ya ne oldu?
    5 yıl önce açıldı
    Daha Fazla Göster
    
Sayfa: 1
- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.