Şimdi Ara

Parçalı Femur Kırığı Günlüğüm

Daha Fazla
Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az
2 Misafir (1 Mobil) - 1 Masaüstü1 Mobil
5 sn
7
Cevap
0
Favori
1.899
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
1 oy
Öne Çıkar
Sayfa: 1
Giriş
Mesaj
  • Yaklaşık 4 gündür hastanede kalıyorum. 'Sağlıklı Yaşam' başlığı altında kanserden tutun da bir sürü ölümcül hastalığa sahip (çoğu da çaresiz) ya da bu hastalığa sahip yakını olan insanların yaşam hikayesini okuyoruz. "O yüzden benim yaşadığım nedir ki?" diye düşünmeden edemiyor insan. Yine de yazmak insana iyi geliyor, herkesin derdi kendine büyük maalesef. Ancak gerçekten sağlık hayatta her şey demekmiş. Klişe olsa da maalesef doğru...

    Günlerden cuma, hatta bu cuma... Oldukça sıradan birgün, evde egzersiz filan yapıyorum. Tatil bitene kadar 3-4 kilo vermeye niyetlenmiştim. Bir de bacaklarımı açacaktım 1 ay içerisinde, çünkü vücudumdan memnun değildim. Kilo almıştım, yeterince iyi bulmuyordum vücudumu. Sanki tanrı (veya artık nasıl bir güç varsa) bu şikayet etmelerimden bıkmış olmalı ki bana "dert mi istiyorsun al sana dert" demiş gibi trafik kazası yaptık. Ve sürücü koltuğunda oturan annem hiçbir şey hatırlamıyor.

    Dayımgile gidecektik, birkaç gün kalacaktık. Uykum gelmişti, annemin yanında sızmış kalmışım. "Hadi sen arkaya geç" dedi annem. Geçtim. Arkada uzanıyordum... Uyandım annem yanlış kavşağa girmiş, oradan çıkmaya çalışıyordu. "Anne dikkat etsene, napıyorsun?" dedim. Fark etmiş zaten. Her şey o 15 - 20 saniyede oldu bitti. Uyandım, araba sağ kavşaktan sapmış asfaltın kenarına doğru gidiyordu. "Anne! demeye kalmadan bam... 1-2-3 takla, ağlamaya başladım. Arka koltuk çıktı, bacağım kırılmış o esnada, fark etmedim. Beddua ediyorum, küfrediyorum, tabi ne yaptığımı hatırlamıyorum. 'Anne' diyorum, cevap yok.

    Öldü mü? Bayıldı mı? "Anne?" cevap geliyor... Ağlamaya başlıyorum, bacağım hareket etmiyor. Yığılı bir et parçası "felç mi kaldı lan?". Kırılmış, hayatta hiç kırık yaşamamıştım.



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi semachann -- 5 Şubat 2019; 9:15:17 >
    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >







  • Acile geldik. Sarsıla sarsıla geldiğimiz o yolda kabir azabı yaşıyordum. Hala yaşadıklarımızın kabus olduğunu düşünüyordum. Değilmiş... Ameliyat gerekiyor-muş? Ben ilk ameliyatımın 21 yaşında olacağını düşünmüyordum. Korkuyordum. Şehrimizin özel hastanesine sevk edildim. Bir saat de orada işkence başladı.

    Ameliyat olacağım kesinleşmişti. "Bugün mü olmak istersin, yarın mı?" Bugün olsun...

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Saat 10 civarı, geldiler... Allah'ım lokal anestezinin ne güzel kafası varmış. Çok mutluyum, taa ki ameliyatın sonlarına kadar. Dikiş atılıyor, bacağımda yine sızlamalar başladı. Gece ise yalnızca 2 saat uyudum. 2 defa ağrı kesici serum vuruldu, 1 kez iğne... Doğum sancısı yapan kadınlar kadar inliyorum, geçmiyor.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • 04.02.2019

    Bugün kabus görerek uyandım. Kan ter içerisindeyim. Sabah ağrı kesici için geldiler. Daha az ağrım vardı. Önceki gece bir doktor "tamamen bir seneye toparlarsın" dedi. Odaya ağlayarak geldim, okuyabildiğim kadar şey okudum internetten. Genelde aynı şeyler söyleniyor. "Hastanın bacağı platine kaynamayabilir, böyle bir durumda proteze geçilir. İyileşme süreci minimum 3 ila 6 ay sürmektedir. Ancak tamamiyle iyileşme 10 ila 12 ay arasında gerçekleşmektedir. Doktorumsa beni 1 ya da 1.5 ay içerisinde ayağa kalkacağımı iddia ediyordu. Yeter ki sigara içmeyeyim.

    Gerçi daha iyiydim. Bacaklarımı kolayca kırabiliyorum. Klozete kendi kendime oturabiliyorum. Ancak kalçam ve sağ bacağım öküz gibi şişmişti. Sol ayağıma henüz basamıyorum ancak fizik tedavide henüz 4 gün olmasına rağmen 51 dereceye kadar sorunsuz açabiliyordum. Dörtlü bastonla hastanede yattığım katı turlayabildim. Kol kası yapıyorum. Başım çılgınlar gibi ağrıyor. Okula gidebilecek miydim yani? Bu arada evimde ağırladığım, biraz olsun yakın gördüğüm tek bir arkadaşım bile aramadı.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >




  • Gerekirse 52 dereceye açabiliyor olmanızı bile yazmanızı öneririm. Nitekim bir süre geçecek ve çektiğiniz acıları tamamen unutacaksınız ancak yazdıklarınız, bu yaşadıklarınızı sizlere anımsatacak ve bir miktar daha hayata karşı tedbirli kılacaktır.

    Geçmiş olsun dileklerimi iletiyorum. Umarım hemen iyi olur ve okulunuza dönersiniz.
  • Hastaneden çıkalı neredeyse bir hafta oldu. Moral olarak daha iyi hissediyorum. Walker denen zımbırıkla tuvalete filan gidebiliyorum. Ancak hala kırık olan bacağımı kendi kendime kaldır indir yapamıyorum. Bugün dikişlerimin neredeyse tamemen kapandığını söyledi doktor. 5 gün sonra oradaki bantları atabilirmişim. Artık kendi kendine dikişler düşermiş.

    Bunun dışında sanki popoma oradaki platinlerden ya da çivilerden birisi batıyor gibi hissediyorum. Kelle paça, kemik suyu filan pek tüketemedim. Zaten en ufak yağlı bir şeyde midem acayip bulanmaya başlıyor. Bu süreçte verdiğim kiloları geri aldım tahminimce. Banyo yapabileceğim haftaya! Ancak başımın ağrısı hala geçmedi. Kalkınca migren gibi bir ağrı hissediyorum. Ayağıma bir süre daha basamayacağım belli ki... Her şey ay sonunda belli olacak. Doktor fizik tedaviye de gerek kalmayabileceğini söyledi. Şimdiden bacağımı 75, 80 derece bükebililiyorum. Spor ne zaman yapabileceğim gerçekten muamma...

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >




  • Yapay Zeka’dan İlgili Konular
    Femur şaft kırığı !!!!!
    12 yıl önce açıldı
    Daha Fazla Göster
    
Sayfa: 1
- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.