Yeni mezun oldum, iş arıyorum ama bulmak pek kolay değil. Herhangi bir yerden gelirim yok sadece babam var para verebilecek. Ama ondan istemeye o kadar çok utanıyorum ki, bir de hiç sormaz ihtiyacın var mı falan diye ben de istemediğim için sanıyor ki hiç ihtiyacım yok. Temel ihtiyaçlarım dışında sıfır giderim var, sosyal hayatım sıfır. Herkes benim gibi mi merak ediyorum bu baba parası yiyenler nasıl yapıyor bu işi

Bıktım artık heyecanla umutla iş ilanlarına bakıyorum. Bütün kriterleri sağlarken pat diye deneyim olayı araya giriyor. Yeter artık en kötüsü bile 2 yıl deneyim istiyor. Ne yapacağız nerede deneyim edineceğiz artık aklım almıyor. Umudumu kaybediyorum. Kendimi geliştirmeye çalışıyorum boş durmadan ama artık ondan da vazgeçecek gibiyim çünkü değeri yok. Gerçekten tanıdığın bir yer ve torpil olayın yoksa sıfırsın

varken yokluğunu hissettirmesi mi daha kötü karar veremiyorum. Keşke dışarıda ne kadar iğrenç bir hayat olursa olsun, oradan kaçıp geldiğimde huzurlu, güvenli, mutlu bir ailem olsaydı. Bunun eksikliğini ömür boyu hissedecek olmaktan çok korkuyorum.

Bizim hiçbir zaman çözülemeyeceğine inandığım bir ailevi problemimiz var. Öyle sıradan bir mesele de değil maalesef. Sevgilimle uzun zamandır beraberiz ve bu durumdan hiçbir şekilde haberi yok henüz ailelerimiz tanışmadığı ve ben de bahsetmediğim için. Sizce bunu onunla paylaşmalı mıyım?

Muhtemelen hayata sıfırdan başlasaydım yine de değiştiremeyeceğim bir şey bu. İnsanların kolayca güzel hayatlara sahip olabilmesi beni çok yıpratıyor. Tabi emek vermeden hiçbir şey olmuyor ama ben ne kadar çabalarsam çabalayayım o rahatlığa ulaşamayacağımı biliyorum bu da gittikçe bütün azmimi azaltıyor. Hayat gerçekten hiç adil değil çok yanlış zamanda yaşıyorum

bunları kafana takma boşver demesi. Moralimin içine ediyorsun ama sonra sen kafana takma diyince hemen düzeliyorum zaten aynen öyle

içinizi kurt gibi kemirir durur. İçimi buraya dökeyim bari. Annemle babam senelerdir aynı evin içinde birbirleriyle konuşmayan iki insan. Mecbur kalmadıkça tek kelime bile etmiyorlar birbirlerine. Tek çocuk olmam sebebiyle de arada kalan da ben oluyorum, bütün yükü üstlenen de. Annem barışmaya çalışsa da babam sürekli soğuk davranan taraf. İkisiyle de defalarca konuşmama rağmen arada büyük bir problem olmadığını anladım. (Geçmişte diğer aile bireyleriyle yaşanan olaylar vs. var kişisel hiçbir durum yok). En yakın arkadaşlarıma, sevgilime dahi anlatamıyorum bu durumu ve zaten düzelecek gibi de değil. Aile ortamı, huzuru olmamasını geçtim acaba babam anneme yine bağıracak mı, acaba tartışacaklar mı diye düşünmekten nefret ediyorum.

geri kalan her şey eksik kalıyor. Keşke huzurlu bir aile yaşantımız olsaydı diğer şeylerin eksikliğini en azından bu kadar hissetmezdim.

5 yıllık sevgilimin arkadaşım diye bahsettiği kişinin eski sevgilisi olduğunu tesadüfen farkettim. İnkar etmedi. Ve eski sevgilisini sosyal medya hesaplarından takip ediyor. Bu durumdan rahatsız olduğumu, üzüldüğümü söyledim ama hiçbir şey yapmadı. Sizce ayrılmak için geçerli bir sebep mi ne yapmalıyım?

-