Arkadaşlar merhaba. Ben en başından beri tıbba uygun olduğumu düşünmüyorum. Çünkü ezber ve sözel şeylere çalışmakta aşırı zorlanıyorum ve sayısal-analitik zekamı kaybetmek beni çok üzüyor. Ayrıca tabi kötü durumda insanlar görme korkusu, benim yüzümden birine bi şey olursa düşüncesi, ya mezun olunca bu yükü taşıyamazsam düşüncesi beni çok korkutuyor. Artık mezun oluyorum ben napıcam diyorum. İşin sonunda mutsuz olursam diye korkuyorum. Hadi okulda temeli online geçtim de Tus a çalışmak beni çok korkutuyor. Bu yaz son şansım geçiş için. Ek madde birle Ankarada endüstri mühendisliğine mi geçsem acaba. bütün insan hayatı soumluluğunu atarım üstümden daha sayısal olur. Ama çok zor bir karar çünkü 29 yaşında mezun olmak artı iş güvencesi yok. Nolur bilinçli biri bana akıl verebilirse çok mutlu olucam.. Matematik zekası ve ezber nefretiyle tıbba uyum sağlayan var mı..

arkadaşlar tıp 3 . sınıfım. Ama bölümün ne teoriğini seviyorum ne hayatımı getirdiği ve getireceği hali. İnsanların sağlığıyla ilgili onca sorumluluğu almak, nöbetler, tus, asistanlık hepsi gözümde büyüyor. Üstelik ben sayısala aşık bi insandım kendimi bu bölümde aptallaşmış hissediyorum. Sizce bırakıp hacettepe bilgisayar mühendisliğine geçmeli miyim? Ben huzurlu bi hayat yaşamak istiyorum sürekli hastalık kavga gürültü nöbetlere okumaya strese harcanmış bi ömür değil..En azından derslerine çalışmayı sevsem çekilir ama bu kadar sözeli çekemiyorum... Şu an sevmediğim bi yerde debelenip dururken yaşını da yaşayamamış ot gibi bi insan görüyorum kendime bakınca. Bu arada ailem çok karşı tıpı bırakmanın geleceğimi karartmak olduğunu düşünüyorlar ya orayı da sevmezsen diyorlar.. Çevremden alacağım tepki de cabası. Millet mezun olurken attan inmiş eşeğe binmişim gibi bakacaklar bana. Ama napıyım hayatımı da böyle yaşayamam ki.. Ne tavsiye verirsiniz?

Hem burda kalıp ilerde hayatımı değiştirmek imkansızlaşmışken mk yol yakınken dönseydim demekten hem de geçip ulan haklılarmış bu piyasa daha zormuş demekten koruyorum.

arkadaşlar merhaba çok ciddi bi sorunum var. Kendimi bildim bileli sayısaldan inanılmaz zevk almama sözelden de nefret etmeme rağmen küçüklük hayalim olduğu için tıp yazdım. Ama geldiğim ilk günden beri çok zorlandım. Tonlarca ezber ve her şeyin sözel olması.. derslerde sıkıntıdan boğulacak gibi olmam ezber yeteneğimin olmayışı:( . Daha 1. sınıfta aileme söyledim ama çok büyük tepki verdiler. Pandemi mandemi derken 3. sınıf oldum ama çok çalışıp bunalmama rağmen sınıfta kaldım. Kendime şöyle bi bakıyorum da hayatım stresten memnuniyetsizlikten gelecekte de böyle olacağım kayıp bi hayat yaşıyorum korkusundan ibaret. Üstelik hayattaki bu mutsuzluğum aile ilişkilerime sosyal ilişkilerime her yere yansıyor:( iğrenç bi insan oldum büyüyemiyorum resmen her sene yeniden daha da zor bi üniversite sınavındaymışım gibi hayatım güzelleşmek yerine sürekli daha da zorlaştı.. en güzel yaşlarım stresle çalışmaktan nefret ettiğim tonlarca şeye çalışmaya zorlamakla geçiyor. sınıfta kalmışken cesaret edip okulu bırakıp dışardan ingilizce kursuna gidip seneye de geçiş mi yapsam. ailem çok tepki gösterecek ama ömür boyu böyle zırlamaktan iyi değil mi sizcede işsiz kalmaktan aşırı kokruyorum önlük steteskop hala çok sempatik geliyor ama arkadaşlar içerik ve feda edilen şeyler bana göre değil işte.. sürekli tus uzmanlık nöbetler hastalıklar hasta insanlar mecburi hizmetler..(sadece tus saç döker arkadaşlar öyle bir ezber ki..) tüm hayatımı stres sivilceleri çıkararak mı geçireceğim:/ (bu arada bildiğim matematiği de unuttum oraya da uyum sağlayamamaktan çok korkuyorum yazılım sonuçta:() sıkışmışlık seviyem %99. 2000li seneye üni 1 olayım mı ne diyorsunuz? hayatımın dönüm noktası olacak