Arkadaşlar bunaldım..

Kendimden bahsedeyim.26 yaşında, 1,5 yıllık evliliği olan bir insanım. Eşim de ben de çalışıyoruz.

Annem ve babam geçen yıl şiddetten ötürü ayrıldı. Kardeşim 22 yaşında bedensel engelli ve tuvaletini bile yardım almadan yapamıyor.

Annem 1saat uzaklıkta yaşıyor, kirasını dayım ödüyor. Ben de dayımın yanında çalışıyorum.

Haftanın 6 günü sabah 8 akşam 7 satış gerektiren zor bir işte çalışıyorum. Geriye kalan 1 günde eşimle mi vakit geçireyim, ailemle mi ilgileneyim, kendi ihtiyaçlarımı mı gidereyim gerçekten bunaldım. Eskiden iş değiştirmeyi, işi bırakmayı düşünürdüm ama artık dayıma muhtaç duruma düştüğüm için gerçekten bunaldım. Sürekli başım ağrıyor, sürekli geleceği düşünüyorum. Kardeşim büyüyor ve annem yaşlanıyor. Herhangi bir ilerleme yok durumunda. Ülkemizde sağlık sistemi belli zaten zenginsen bir şekilde tedavi olabiliyorsun ama zengin değilsen her şey çok zor. Hindistan'da kök hücre tedavisi varmış mesela. Seansı 7 bin dolar ve 2 seans gerekiyor...

Evlendikten sonra çocuk düşünüyordum fakat ailemin durumundan sonra bir de çocuk olsa nasıl ilgileneceğim diye istemiyorum.

Her şey üstüme geliyormuş gibi hissediyorum. Eşimle bile bazı şeyleri paylaşamıyorum. İşi bırakıp sadece ailemle, kardeşimle, olursa çocuğumla ilgilenmek istiyorum ama nasıl para kazanacağım diye sürekli kafa patlatıyorum. Belki kendi işim olsa çıkıp gidebilirim, evde biraz daha fazla kalabilirim diye aklımdan geçiyor ama daha da batmaktan korkuyorum.

Babamla görüşmüyorum. Hiçbir faydası olmayan, daha çok zararı olan, kendini beğenmiş bir insan. Arkadaşlarıma bakıyorum mükemmel aileleri var, bir de kendime bakıyorum hiçbir tutar yerim yok.

Dışarıdan çok pozitif, şakacı bir insan olarak görüldüğüm için bu şekilde konuşmaları kimseyle yapamıyorum ama artık içime de atmak istemiyorum. Buraya yazmak sizlerle paylaşmak istedim.