Şimdi Ara

PSİKOLOJİK BUNALIMLAR YAŞIYORUM.

Daha Fazla
Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az
2 Misafir (1 Mobil) - 1 Masaüstü1 Mobil
5 sn
8
Cevap
1
Favori
691
Tıklama
Daha Fazla
İstatistik
  • Konu İstatistikleri Yükleniyor
1 oy
Öne Çıkar
Sayfa: 1
Giriş
Mesaj
  • Yaşım 21. Orta halli memur bir ailenin çocuğuyum. Hala okul okuyorum. Öyle şikayet edebileceğim bir hayatım yok, şımarık bir yapım hiç olmadı. Elimdekiyle yetinmeyi hep bildim. En son bu tür bir bunalımı ergenliğimde yaşamıştım. Dönemin bitmesiyle birlikte kurtuldum. Fakat ben kurtuldum sanıyormuşum. Son 6-7 aydır ne yaptığım işten ne okuduğum okuldan ne de yaşadığım hayattan zevk alıyorum. Geceleri aklıma ekseri şekilde acılarımı sonlandırma fikri geliyor ama bu kötülüğü aileme yapmayı istemiyorum. Ben giderim defterim kapanır ama arkamdan ağlayacak olan annem, babam, abim gelince duraksıyorum hep. Sanki kötü hissedip karamsar davranarak onlara ihanet etmişim gibi hissediyorum, sanki böyle düşünmeye hakkım yokmuş gibi hissediyorum. Sanırım beni burada tutan tek his bu. Çocukken babam elinde avucunda para olmasa dahi ben bir şey istediğimde kırk dereden su getirip onu oldururdu. Ama ne kadar nankörmüşüm ben.. Bunun farkına vardığımda 18 yaşıma gelmiştim ve çok şükür 3 senedir onun sırtına yük bindirmiyorum. Bir ihtiyacım olduğu zaman gerekirse gecemi gündüzüme katıyorum, kenara 3-5 biriktirip 3 ay 5 ay olsa da geciktirip kendim karşılıyorum. Ama işte önceden yaptığım düşüncesizlikler bile gece üzerime çöküyor, çok üzülüyorum. Tabi bu karamsar halimi kimseye göstermiyorum, zaten aylardır annem babam ben pandemiden dolayı evden dışarı çıkmıyoruz. Tek başıma yaşasam her akşam ağlardım muhtemelen ama onlar varken bunu yapmam, çünkü üzülmelerini istemem. Bir gün uyandığımda hayata karşı çok umutlu oluyorum. Bir başka gün uyandığımda ise yok olmak istiyorum, toz olup kaybolmak. Eskiden yapamadığım işlerin hep üzerine giderdim, çabalardım. Şimdi ise hiçbir şey için ne motivasyonum, ne de hırsım var. Birazcık bir gücüm var o da okuldan mezun olup ailemi mutlu edebilmek için. Tanrı her ikisine de uzun ömür versin. Ama onlar buradan gittikten sonra benim de zamanım pek uzun olmaz gibi.. Bir abim kalır geriye ama o da atlatır, güçlüdür o benden. Bilmiyorum bu karamsarlıktan nasıl kurtulacağım. Ben de eski deli dolu yarını düşünmeyip anı yaşadığım günlere geri dönmek istiyorum. Psikolojik destek almak bunu geri getirir mi? Bilemiyorum. Yaşım 21 ama şimdiden yolumun çoğunu gitmişim gibi hissediyorum. Ne acıdır ki her geçen gün de sona biraz daha yaklaşıyorum.







  • Ben şunu anladım, insan kendisine yardım etmedikçe kimseden yardım bulamaz.

    Bu forumda yüzlerce insan hayatlarını döktü, yaşadığı psikolojik sorunları anlattı ve bence hepsi elinde bir hiç ile döndü buradan. Birilerine iç dökmek rahatlatıyor insanı tabii ama sorunu çözüyor mu? Hayır.

    İnsan kendi doğrularına sahip bir canlı, inandığımız şeyler farklı çünkü yaşadığımız şeyler farklı. Herkes kendi penceresinden bakıyor.

    Psikolojik destek elbette yardım eder fakat özünde sen de bu konuda istekli olursan. Kendine yardım etme cesareti olmayanın iyileşmesi zor.

    Kendinle konuş, belki de neyi yanlış yaptığını çok iyi biliyorsun ama kendine bunu itiraf edemiyorsun. Belki de kaçıyorsun bir şeylerden böyle davranarak, gerçeklikten ve mücadeleden. Bu şekilde kaçmaya bağımlı olmuş olabilir misin?

    Kendini al karşına ve konuş. Seni vazgeçirmeye çalışmıyorum. Sadece denemenin bir ihtimal iyi gelebileceğini söylüyorum.
  • Ben şunu anladım, insan kendisine yardım etmedikçe kimseden yardım bulamaz.

    Bu forumda yüzlerce insan hayatlarını döktü, yaşadığı psikolojik sorunları anlattı ve bence hepsi elinde bir hiç ile döndü buradan. Birilerine iç dökmek rahatlatıyor insanı tabii ama sorunu çözüyor mu? Hayır.

    İnsan kendi doğrularına sahip bir canlı, inandığımız şeyler farklı çünkü yaşadığımız şeyler farklı. Herkes kendi penceresinden bakıyor.

    Psikolojik destek elbette yardım eder fakat özünde sen de bu konuda istekli olursan. Kendine yardım etme cesareti olmayanın iyileşmesi zor.

    Kendinle konuş, belki de neyi yanlış yaptığını çok iyi biliyorsun ama kendine bunu itiraf edemiyorsun. Belki de kaçıyorsun bir şeylerden böyle davranarak, gerçeklikten ve mücadeleden. Bu şekilde kaçmaya bağımlı olmuş olabilir misin?

    Kendini al karşına ve konuş. Seni vazgeçirmeye çalışmıyorum. Sadece denemenin bir ihtimal iyi gelebileceğini söylüyorum.



    < Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi barryallenn -- 16 Ocak 2021; 6:31:31 >




  • Kardeşim daha çok gençsin hayatı olağan akışına bırak inşallah düzelirsin. Şunu da bilki insan mahiyeti, yaradılışı ve içerdiği duyguları itibariyle bu dünya için yaratılmamış. Bizi yapan bu vücudu veren mutlak gücün bizim için bu dünyadan çok daha mükemmel bir dünya yarattığını vücudumuzda zaten görebiliriz. Ölürüm defterim kapanır demişsin ama öyle bir şey olmayacak malesef. Öldükten sonra yepyeni bir hayat bizi bekliyor. Bunu söyleyenler çeşitli ve farklı zamanlarda insanlara gönderilmiş olan 124 bin peygamber ve 124 milyon evliyadır.

    Mutlak gücün sahibi farklı her zamanda dünyalılara gönderdiği mesajda insanın kendisine yapacağı en büyük kötülüklerden biri canına kastetmesidir diyor. Bu fani ve hakir değersiz dünyayı gözünde büyüterek gereksiz adım atman Allah korusun ahiret hayatında çok büyük sorunlara sebep olacaktır.

    Kalbini ferah tut, işinle ilgilen, arkadaşlar edin ki her kes için güzel arkadaşlar bulunur onlarla zaman geçir. Biraz dini ve metafizik konulara yönel. Göreceksin ki gerçekten dünyada yaşamaya değer pek çok olacaktır. Önemli olan yaşadığımız anda aldığımız nefesin hazzını yaşamak gerisi ilerisini düşünmek boş kuruntu. Dünyanın kralı da olsan dünyada bir saniye sonrasını yaşamana garanti yoktur. O yüzden keyfine bak hayatının değerini bil Allaha sana bu güzel aileyi sunduğu için şükr et.





  • quote:

    Orijinalden alıntı: barryallenn

    Ben şunu anladım, insan kendisine yardım etmedikçe kimseden yardım bulamaz.

    Bu forumda yüzlerce insan hayatlarını döktü, yaşadığı psikolojik sorunları anlattı ve bence hepsi elinde bir hiç ile döndü buradan. Birilerine iç dökmek rahatlatıyor insanı tabii ama sorunu çözüyor mu? Hayır.

    İnsan kendi doğrularına sahip bir canlı, inandığımız şeyler farklı çünkü yaşadığımız şeyler farklı. Herkes kendi penceresinden bakıyor.

    Psikolojik destek elbette yardım eder fakat özünde sen de bu konuda istekli olursan. Kendine yardım etme cesareti olmayanın iyileşmesi zor.

    Kendinle konuş, belki de neyi yanlış yaptığını çok iyi biliyorsun ama kendine bunu itiraf edemiyorsun. Belki de kaçıyorsun bir şeylerden böyle davranarak, gerçeklikten ve mücadeleden. Bu şekilde kaçmaya bağımlı olmuş olabilir misin?

    Kendini al karşına ve konuş. Seni vazgeçirmeye çalışmıyorum. Sadece denemenin bir ihtimal iyi gelebileceğini söylüyorum.
    Tespitin ırzına gecmissin hocam yapma ayiptir forumun ortasinda

    < Bu ileti mini sürüm kullanılarak atıldı >




  • Kebab yiyin kendinize gelin

    < Bu ileti iOS uygulamasından atıldı >
  • Hocam iyi güzel yazmışsınızda sorun nedir? Gelecek kaygısı, arkadaşsızlık, sevgilisizlik vs gibi şeyler mi var? İnsan durduk yere sabah uyanıp intihar mı etsem diye düşünmez veya sebepsiz yere hayata küsmez. Önce sorunun ne olduğunu bir belirleyin

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • İki sene önceki ben. 21 yaş bunalımı oluyor bu, merak etme geçer. Ama işin daha da ciddiye gittiğini hissettiğin an psikolojik destek al çünkü o insanlar bu konular üzerine kafa patlatmış insanlar, forumdaki normal insanların fikirleri zarar verici bile olabilir.

    < Bu ileti mobil sürüm kullanılarak atıldı >
  • Yapay Zeka’dan İlgili Konular
    Daha Fazla Göster
    
Sayfa: 1
- x
Bildirim
mesajınız kopyalandı (ctrl+v) yapıştırmak istediğiniz yere yapıştırabilirsiniz.