Ruh sağlığım harap olmuş durumda. (2. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: Kappa Face

Bi dövüş sporuna başla bence muay thai gibi çok efor sarfedebileceğin bişey olsun sinirini atarsın deşarj olursun en azından

quote:

Orijinalden alıntı: Dying of Humanity

quote: Orijinalden alıntı: sadistbeyin Aynı durumdayız hocam. Bende şu an 25 yaşındayım ve anlatılamayacak duygularım var. Yalnızlığımdan şikayet ederken daha kötüye gideceğimi düşünürken ailemin yalnızlığınıda gördüm. Panik atakta var zaten. En son annemle tartıştık bağırdım ona sonra gördüğüm rüya yüzünden daha da beter oldum. Böyle şikayet ederken annemizin bizim arkamizi yoplamasi bizim icin caba gostermesi beni daha da cileye soktu dayanamadim haliyle gidip agladim. Koca adamim tamam hadi gel beraber uyuyalim dedi bende tamam dedim gittim uyudum eger yanina gidip uyumasaydim cileden cikacaktim belki de intihar bile edecektim. Durdum dusundum ben ne ara bu kadar kotu bir insan oldum diye. Dun annem hastaneye gitmisti bende gelene kadar bulasiklari yikadim dedim gelince yorulmasin diye oturup dinlensin dedim. Dunyadaki en degerli insan annelerimiz kiymetini bilin lutfen. Lutfen onlar sizden daha yalniz yediginiz yemegin bulasigini yikiyorlar sizse butun gun orda burada gezmekten ona buna gulmekten eve gelip zibarip uyuyorsunuz. Ama o hep sizi dusunuyor. Yaslanmis etmis ne soylese tamam deyin kirmayin annenizi. Hayat ne kadar kotu olursa olsun bugun gidip elini opun yaninda oturun isterseniz 50 yasinda olun.

Ben de annemi çok seviyorum, hatta canımdan çok seviyorum ama kalbini çok kırıyorum. Annem benim için her şeyden öte, o olmasaydı muhtemelen ben de düşünmeden canıma kıyardım. Annem de bundan korkuyor zaten, o yüzden tüm çabası beni düzeltmeye çalışmak yönünde. Ben de çok istiyorum düzeleyim, normal bir hayatım olsun ama insanların anlamadığı şey şu ki, ruh sağlığı bozuk olan insanın davranışlarına hakim olması çok güç. Ben her şeyi deniyorum, yine de olmuyor. Genetik çeşitlenmemden ziyade, bugüne kadar yaşadıklarım bu hale gelmemde etkili. Benim yanlış tavırlarım olmuş olabilir ama insanlar, özellikle de babam beni çok aşağıladı. Benim de hakaret ettiğim insanlar olmuştur, yanlış tavırlarım olmuştur ama yediğim hakaretleri topladığımızda daha fazladır. Babamı hayatımdan çıkartabilmeyi başardım, artık bana hakaret eden kimseyi hayatımda tutmuyorum ama iş işten geçti maalesef. Bu arada çok ciddi bir intihar girişimim de oldu, 3 gün boyunca ne yaptığımı hatırlamıyorum ve nasıl ölmediğimi anlamıyorum. Tedavi bittikten sonra çıktığımda hayatımda hiçbir şey değişmedi ne yazık ki. Sanırsam hayata tutunacak bir sebep bulamıyorum. Amacım hep insanları bilgilendirmek ve yaptığım işte insanlığa faydalı olmak ama artık insanların neyi hak ettiği konusunda şüphe duymaya başladım.

quote:

Orijinalden alıntı: sadistbeyin

quote: Orijinalden alıntı: Dying of Humanity quote: Orijinalden alıntı: sadistbeyin Aynı durumdayız hocam. Bende şu an 25 yaşındayım ve anlatılamayacak duygularım var. Yalnızlığımdan şikayet ederken daha kötüye gideceğimi düşünürken ailemin yalnızlığınıda gördüm. Panik atakta var zaten. En son annemle tartıştık bağırdım ona sonra gördüğüm rüya yüzünden daha da beter oldum. Böyle şikayet ederken annemizin bizim arkamizi yoplamasi bizim icin caba gostermesi beni daha da cileye soktu dayanamadim haliyle gidip agladim. Koca adamim tamam hadi gel beraber uyuyalim dedi bende tamam dedim gittim uyudum eger yanina gidip uyumasaydim cileden cikacaktim belki de intihar bile edecektim. Durdum dusundum ben ne ara bu kadar kotu bir insan oldum diye. Dun annem hastaneye gitmisti bende gelene kadar bulasiklari yikadim dedim gelince yorulmasin diye oturup dinlensin dedim. Dunyadaki en degerli insan annelerimiz kiymetini bilin lutfen. Lutfen onlar sizden daha yalniz yediginiz yemegin bulasigini yikiyorlar sizse butun gun orda burada gezmekten ona buna gulmekten eve gelip zibarip uyuyorsunuz. Ama o hep sizi dusunuyor. Yaslanmis etmis ne soylese tamam deyin kirmayin annenizi. Hayat ne kadar kotu olursa olsun bugun gidip elini opun yaninda oturun isterseniz 50 yasinda olun. Ben de annemi çok seviyorum, hatta canımdan çok seviyorum ama kalbini çok kırıyorum. Annem benim için her şeyden öte, o olmasaydı muhtemelen ben de düşünmeden canıma kıyardım. Annem de bundan korkuyor zaten, o yüzden tüm çabası beni düzeltmeye çalışmak yönünde. Ben de çok istiyorum düzeleyim, normal bir hayatım olsun ama insanların anlamadığı şey şu ki, ruh sağlığı bozuk olan insanın davranışlarına hakim olması çok güç. Ben her şeyi deniyorum, yine de olmuyor. Genetik çeşitlenmemden ziyade, bugüne kadar yaşadıklarım bu hale gelmemde etkili. Benim yanlış tavırlarım olmuş olabilir ama insanlar, özellikle de babam beni çok aşağıladı. Benim de hakaret ettiğim insanlar olmuştur, yanlış tavırlarım olmuştur ama yediğim hakaretleri topladığımızda daha fazladır. Babamı hayatımdan çıkartabilmeyi başardım, artık bana hakaret eden kimseyi hayatımda tutmuyorum ama iş işten geçti maalesef. Bu arada çok ciddi bir intihar girişimim de oldu, 3 gün boyunca ne yaptığımı hatırlamıyorum ve nasıl ölmediğimi anlamıyorum. Tedavi bittikten sonra çıktığımda hayatımda hiçbir şey değişmedi ne yazık ki. Sanırsam hayata tutunacak bir sebep bulamıyorum. Amacım hep insanları bilgilendirmek ve yaptığım işte insanlığa faydalı olmak ama artık insanların neyi hak ettiği konusunda şüphe duymaya başladım.

Hocam simdi bu noktaya nasil ve ne sekilde geldik önce onu ele alalım. Cogumuz ya ilgi gormek istedigi icin baska insanlara deger verdigi icin cogumuz tamamen kaygiya dayali ve biraz genetik ve duygusal yapimiz.
Kendimi ornek olarak gostermem gerekirse, bizim aile ici sorunlarda bir hayli fazlaydi. En son 5 yil once bir kiz tarafindan karsilik goremedigim icin bir anda dunyam ve duygu durumlarim degismeye basladi. Cevreme ve soludugum havaya karsi daha duyarliydim. Sonsuz omrum varmis gibi yasarken bir anda kendimi hayatin kiyosinda yasarken buldum.
Geçiş süreci ve sonrası ne kadar sıkıntılı oluyor değil mi? Bir günde bu hale gelmiyoruz ve bir günde iyilesmeyi beklemekte anlamsiz olur. Bu noktadan sonra ailemizin kiymetini, daha cok annemizin kiymetini bildigimiz zaman o zaman gercegi goruyoruz ve yeni bir surec basliyor. Yavas yavas alisacagiz buna ve bu sancılı dönem bitecek.
Yapmamiz gereken en dogru sey bu onlari uzmemek.
Zamanla inancimi kaybettigimi saniyordum ama gordugum kabustan sonra daha fazla tutunmak icin cabaliyorum. Oldukten sonra yasam olmayacaksa cennet ve cehennrm olmayacaksa ve bizi buyutenler, annemiz olmayacaksa cevremizdekiler dostlarimiz olmayacaksa yasamda bir mantik goremiyorum brn acikcasi. Daha cok inanmaliyiz bence, huzura.