Tanrıların Köle Türleri

HAYVAN DAVRANIŞI

Genetiğe ilk ilgi duymaya başladığımdan beri, anatomimizin bu kadar önemli bir parçası olan genomun, bu kadar rafine bir molekül yapısının eksik yaratılmış olması ilgimi çekmiştir. Aslında gerçek şu ki, bünyesinde hiç kullanılmayan büyük parçaları bulunan genom bol miktarda yaratıldı. Sanki genomun aktif olmayan kısımları, bazı dışsal faktörlerin onları harekete geçirmesini bekliyor. Genomun uykudaki bölümlerinin hangi hayal edilemez özellikleri veya süper yetenekleri kontrol ettiği sorusu akla geliyor. Hangi insan yeteneklerini saklıyorlar? Ve bu, bir tür olarak evrimimizi nasıl etkiledi?

Genom, bir bireyin sahip olduğu genlerin ve DNA'nın tamamına verilen addır. İnsanlarda genom, o belirli bir birey için tüm genetik programı içeren ve vücudumuzdaki her hücrenin çekirdeğinde yer alan 23 çift kromozomdan oluşur. Bu genetik program, büyümemizi ve işlev görmemizi sağlayan tüm bilgileri kontrol eder. Genomumuz her birey ve her tür için benzersizdir. Doğduğumuzda, bizi neyin beklediğinin gayet mutlu bir şekilde farkında değilizdir. İnsanın yetmiş yaşı olabilir, ama hepsi görünmez bir gücün yönettiği uzun bir gerçeklik performansına dönüşüyor. Performansımızı burada, Dünya'da sergilememiz için hepimize ortalama olarak yetmiş yıl verildi; gerisi her bireyin kendisine kalmış. Soldan sahneye girin ... sağdan çıkın. Şu anda kesin olan tek şey, çıkacağımız. Yetmiş yaşında ne yapacaksın? Hepimizin katıldığı bu yolculuğun, bu hayat oyununun amacı nedir? Bu zamanı yaratıcı bir şekilde kullanacak, insanlık ailesine katkıda mı bulunacaksınız, yoksa sağdan sahneden çıkmadan önce sadece bir seyirci, olanakların gaspçısı mı olacaksınız?

Dünyayı dolduran 6,5 milyar insana rağmen insan ırkı oldukça kırılgan ve ilkel bir türdür. Ne kadar zeki ve akıllı olduğumuzu düşünürsek düşünelim, sürekli olarak türümüzün göz açıp kapayıncaya kadar yok olmasına yol açabilecek temel hayvan davranışları sergiliyoruz. Tarih boyunca hemcinslerimize savaş açtık ve 21. yüzyılda da savaşmaya devam ediyoruz. Eylemimiz için her zaman ahlaki bir yüksek zemin veya gerekçe var gibi görünüyor. Kabil ve Habil’den George W. Bush'a kadar, zayıfları ezip yok edenler her zaman güçlüler olmuştur. Kutsal Kitap'ın Eski Ahit bölümü merhamet ve bağışlama konusunda hoş bir öykü değildir. Aslında, tam tersi. Göze göz demekten; Tanrı adına erkek, kadın, çocuk ve hayvanları yok etmekten bahseder ve düşmanı kötü adamlar ya da şeytanın müritleri olarak kişileştirerek onları sık sık ismiyle birlikte anar. Görünüşe göre Tanrı en başından beri taraf tutuyor. En sevdikleri vardı, bir de "diğerleri" vardı. Her zaman bana anlatılan Tanrı'nın daha tarafsız ve sevgi dolu olması gerektiğini düşünmüşümdür.

Kutsal Kitap, binlerce yıl boyunca tanrı'yla doğrudan bağlantısı olan ve düzenli olarak tanrı'dan belirli şeyleri yapmaları için talimatlar alan peygamberler ve diğer kişilerle doludur. Kutsal Kitap'ı okumak sadece normal kabul edilmekle kalmaz, aynı zamanda bir dizi seçilmiş insanın tanrı'dan bu tür düzenli talimatlar aldığına inanmamız ve bunu kabul etmemiz beklenir. Sadece açık talimatlar ve uyarılar almakla kalmadılar, On Emir şeklinde fiziksel talimatlar ve toprak ya da sığır gibi maddi ödüller de aldılar. Ancak tanrı ile insan arasındaki en etkileyici etkileşimler, tanrı'nın çeşitli bireylere bizzat yaptığı birçok ziyaretti. Eğer bizzat gelemezse, halledilmesi gereken her durumla ilgilenmeleri için melekler gönderirdi. İlahi varlıklar fikirlerini paylaşır, şarap ve ekmeği paylaşır ve kaçınılmaz olarak tanrı kişiye belirli görevleri yerine getirmesi için talimat verirdi. Bu kişilerin hepsi erkek gibi görünmektedir. Kutsal Kitap'ın yazılmasına katkıda bulunanların hepsi de erkekti. Eğer "O" hepimizi eşit yarattıysa, tanrı'nın kadınların güvenilirliği ile bir sorunu var mıydı? Yoksa tanrı sadece erkek egemen bir toplumun kişileşmiş hali miydi? Basit tarihi gerçek, tanrı'nın insanla fiziksel olarak etkileşime girmiş olduğudur. Bugün, Tanrı'yla fiziksel bir etkileşime dair bu tür iddialar güçlü eleştirilere ve alaylara yol açacaktır. Nedenmiş o? Acaba tarih öncesindeki bu tür olaylar bugün bizi etkileyemez mi? Tarihin eski dönemlerinde yaşandığında bunu kabulleniyor, özgürlük mücadelemizi neredeyse fantastik bir peri masalına indirgiyor gibiyiz. Yoksa bu tür argümanları kamusal alana taşıyarak, gerçekleri analiz ettiğimizde mağdur olmaktan mı korkuyoruz? Bu sorular hayatımın büyük bir bölümünde beni rahatsız etti.

Peki Kutsal Kitap'ın sonuca ulaştığına kim ve ne zaman karar verdi? Belli ki bu, Tanrı tarafından esinlenen ve Kutsal Ruh tarafından dikte edilen başka bir adamdı! Gerçekten hakikat ve kurtuluş arayışı devam ediyor mu? Yeryüzündeki vahşetin azalmadığı kesin; yeryüzündeki insanların günümüz kargaşası ve suçlarıyla nasıl başa çıkacakları; diktatörlere nasıl karşılık verecekleri; sömürgecilik, ırkçılık, istilalar ve kötü zihinlerin diğer icatlarından nasıl kurtulacakları konusunda Tanrı'nın sürekli rehberliğine ve talimatlarına ihtiyaçları olduğu kesin. Bir tür olarak zalimlik kapasitemiz dayanılmaz boyutlara ulaştı. Medeni varlıklar olarak kurallar koyarız, ancak bu kurallar hukuk sistemini iyi bilen daha az medeni bireyler tarafından istismar edilir ve bize karşı kullanılır. Barış, sevgi ve diğer yanağını çevirme vaazları verenler, kendi felsefelerinin zayıflamış kurbanları haline gelmişlerdir.

Şimdi, insanların kurtuluşa her zamankinden daha fazla ihtiyacı var. Öyleyse kutsal yazılar neden devam etmiyor? Tanrı neden peygamberlerinden biri aracılığıyla daha fazla bilgelik buyurmuyor? Ya da birçok peygamberi aracılığıyla? Bazıları bunun devam ettiğini söylüyor. Pek çok kişi Tanrı ile düzenli olarak temas halinde olduğunu iddia etmektedir. Pek çoğu, tıklım tıklım dolu kiliselerde ve diğer ibadet yerlerinde Tanrı'nın mesajlarını iletir. Küresel toplum, mucizeler, Tanrı'nın sesini duyma ve yanıta sahip olma gibi fantastik iddialarda bulunan bireylere nasıl tepki veriyor? Pek çok durumda bu modern peygamberler, her emre itaat edecek körü körüne bir mürit kitlesiyle bir kült statüsüne yükselirken, bazı durumlarda da vidaları gevşemiş çatlaklara dönüşüyorlar.

Peki, yirmi birinci yüzyılda bir yargıç, on yaşındaki kızını arka bahçedeki bir masaya bağlayan ve onu bıçaklayarak öldürmek ya da boğazını kesmek üzereyken polis tarafından yakalanan bir adama nasıl tepki vermelidir? Eğer Tanrı'nın, yüce efendisine itaatini kanıtlamak için onu kurban etmesini emrettiğini iddia ederse, böyle bir karakter modern bir inançlı ya da psikopat örneği olarak mı görülmelidir? Yine de İbrahim'e, Tanrı'nın oğlunu öldürme talimatına itaat ettiği için, güçlü ilkeleri olan sadık bir Tanrı adamı ve insanların önderi olarak bakarız. Yine de İbrahim'e, Tanrı'nın oğlunu öldürme talimatına itaat ettiği için, güçlü ilkeleri olan sadık bir Tanrı adamı ve insanların önderi olarak bakarız. Ancak Kutsal Kitap buna "kurban" der. Bu olay bugün Johannesburg'un ya da Paris'in zengin bir banliyösünde gerçekleşseydi böyle mi görürdük?

Dışarıdaki dini faaliyetler gerçekten kafa karıştırıcı bir durum. Binlerce din, hepsi insan yapımı, hepsi de cevabın kendilerinde olduğunu iddia ediyor. Sadece onların takipçileri yaratıcı tarafından kurtarılacak ve cennetin zevklerini tadacaklardır. Görünüşe göre ne kadar çok paraları olursa, o kadar çok güce sahip oluyorlar ve Tanrı'nın kulağına o kadar yaklaşabiliyorlar.

Ve böylece dini tartışma başlıyor ve düşük evrimsel durumumuzun ilkel tarafını açıkça sergiliyoruz. Bunlar inaktif genler tarafından kontrol edilebilen ilkel özellikler midir? Geçmişteki büyük medeniyetlere bakıyor ve bir şekilde kendimizi üstün hissediyoruz. Tarih öncesine ait pek çok şeyi açıklayamadığımız gerçeği, "Mısırlılardan kime ne... hepsi öldü" denilerek çabucak bir kenara atılıyor. Tüm başarılarımız ve bilimsel keşiflerimiz ışığında, ne kadar gelişirsek, dini dogma da o kadar güçleniyor. Bu durumda fanatizm olarak da adlandırılabilecek dini dogmanın doğrudan parayla bağlantılı olduğu görülüyor. Bir ulus ne kadar zenginse, kendi dini görüşlerini diğerlerine o kadar fazla dayatabilir. Amerika Birleşik Devletleri her bakımdan özgür bir toplum olduğunu iddia edebilir, ancak bunun başlıca nedeni %96'sı Hıristiyan olan toplumlarının kendilerini rahat hissetmeleridir. Azınlıktaki haydut dinlerin zamanlarını kendi anlamsız kurtuluşları için harcamalarına izin vermek onlar için güvenlidir.

Ama sonra gerçekte kim olduğumuza ve bu gezegende bir tür olarak kat ettiğimiz yola bakmaya başladığımızda, buradaki varlığımızın buzdağının görünen kısmına bile eşit olmadığını fark ediyoruz. Dinozor fosillerine hayranlıkla bakıyor ve dinozorların dolaştığı zamanlarda Dünya'nın nasıl bir yer olduğu hakkında konuşuyoruz. Nesillerinin tükenmiş olması durumu için “60 milyon yıl öncesi”, T-Rex'in ortalığı kasıp kavurduğu dönem için "200 milyon yıl" öncesi gibi rakamlar ortaya atıyoruz ve "400 milyon yıl" öncesinden kalan müzelerdeki böcek fosillerine bakmak gerçekten de nefesimizi kesiyor. Sonra zaman ölçeğini kendi referans çerçevemizdeki ünlü olaylarla karşılaştırmaya başlarız. Birinci Dünya Savaşı 100 yıl önce; Leonardo da Vinci 500 yıl önce; Vikingler yaklaşık 1.200 yıl önce; Muhammed yaklaşık 1.400 yıl önce; İsa 2.000 yıl önce; piramitler 4.000 yıl önce; son buzul çağı yaklaşık 13.000 yıl önce; o zamana kadar çoğumuzun referans noktaları tükenir.

Ve sonra bir gün mucizevi bir şey olur. Gözlerimizi milyarlarca yıldızla dolu gece gökyüzüne kaldırır ve sonsuzluğu hayal etmeye çalışırız. Birisi Mars ve Jüpiter'i işaret ediyor. Sonra bir teleskopla bakıyorsunuz ve ilk kez Satürn'ü halkalarıyla ve hatta birkaç uydusuyla görüyorsunuz ve birdenbire her şeyin gerçekliği biraz değişiyor. Her şey biraz daha büyür.  Alpha Centauri'ye bakıyorsunuz ve bize en yakın yıldızdan gelen ışığın saniyede 300.000 km hızla bize ulaşmasının beş yıl sürdüğünü fark ediyorsunuz. Bir gökbilimcinin konferansına gidiyorsunuz ve o kadar uzaktaki galaksilerin resimlerini görüyorsunuz ki, mesafeyi hayal etmek imkansız. Bir milyar ışık yılı uzaklıktaki galaksiler. Beş milyar ışık yılı ötede süper küme galaksileri; 12 milyar ışık yılı ötede bilinen evrenin sınırında ultra sıcak kuasarlar ve sonra -13,8 milyar ışık yılı ötede- sadece siyahlık. Hiçbir şey yok. Az önce tanık olduğunuz şeyin gerçekliğini sindirmeye çalışırken sessiz bir tefekkür içinde oturuyorsunuz. Az önce hiçbir şeyin var olmadığı öteye; bilinen evrenin sınırının ötesine baktınız. Ancak sabah uyandığınızda ve aydınlanmanızı bir grup yakın arkadaşınıza açıklamaya çalıştığınızda, içlerinden birinin "Hey, dün gece televizyondaki şu harika filmi izlediniz mi?" demesinden önce tam on beş saniye boyunca heyecanınızı paylaşırlar.   

Arkeologların tüm cesur girişimlerine ve bazen olağanüstü keşiflerine rağmen, insanlığın kökenini hala tam olarak belirleyemiyoruz. Çok sayıda bilim insanı tartışacak ve size her türlü kanıt ve delili sunacak, sonraki süreçte beş yıl sonra yeni bir bilim insanı tarafından yeniden yazılacak. Bunların hepsi bize bilimsel hipotezler ya da dini dogma olarak sunulan hesaplanmış spekülasyonlardır. Ancak gerçekte, tüm bunlar Büyük İnsan Bulmacasının parçalarının daha fazla manipüle edilmesiyle sonuçlanıyor. Uygar insanın yeryüzünde ilk kez ne zaman yürüdüğünü söyleyemeyiz ve insanın ne zaman yaratıldığını ya da nasıl evrimleştiğini kesin olarak söyleyemeyiz.

Kabul edelim ki: Geçtiğimiz iki yüzyıl, antik uygarlıkların, kayıp şehirlerin ve bu antik kültürleri geliştiren insanların -bilim ve evren hakkında olağanüstü bilgi ve anlayış sergileyen kültürlerin- daha yakından anlaşılmasını sağlayan şaşırtıcı keşiflere yol açtı. Kabul edelim ki: Geçtiğimiz iki yüzyıl, antik uygarlıkların, kayıp şehirlerin ve bu antik kültürleri geliştiren insanların -bilim ve evren hakkında olağanüstü bilgi ve anlayış sergileyen kültürlerin- daha yakından anlaşılmasını sağlayan şaşırtıcı keşiflere yol açtı. Yok olmuş birçok kültürün çeşitli metinlerini veya yazı stillerini çözmek onlarca yılımızı aldı. Tüm bilgi birikimimize ve gelişmişliğimize rağmen, bugüne kadar Balkan-Tuna yazısını ve İndus Yazısını çözemedik. Eski Çinlilerden, Amerika'nın çeşitli kültürlerine, Mısırlıların hiyerogliflerinden Sümerlerin çivi yazılarına ve Asya'nın kayıp şehirlerine kadar bu eski uygarlıkların çeşitliliği tarihçileri ve arkeologları şaşırtmıştır. Ninova'daki Kral Ashurbanipal'in kütüphanesi gibi, kayıp uygarlıkların büyük bilgisine işaret eden kutsal yazıların yaklaşık 30.000 çivi yazılı kil tabletinin bulunduğu antik kütüphaneleri keşfetmek bizi tamamen şaşırtmıştır.

Gökbilimcilerin 6.000 yıl kadar önce kendi güneş sistemimiz hakkında detaylı bilgiye sahip olduklarını keşfetmek ilginçtir. Yıldızlardan gelen savaş arabalarıyla dünyayı dolaşan ve yöneten kadim tanrıları ve bu kadim tanrılar arasındaki çatışmaları ve ihanetleri okuyoruz. Uzak geçmişte büyük işler başaran cesur adamlar ve yıldızlardan gelen birçok tanrı tarafından insanlara verilen bilgelik hakkında okuyoruz. Altın, bakır, kalay ve bronzun 9.000 yıl kadar önce üretilmesiyle değerli metallerin topraktaki cevherden çıkarılabilmesi, metalürjik prosedürün net bir şekilde anlaşıldığına işaret etmektedir. Amerika'nın gözle görülür maden çıkarma ve madencilik faaliyetlerine sahip antik kalıntıları, Kolomb, Cortes ya da sadece birkaç yüz yıl önce oraya ayak basan diğer vahşilerden çok önce dünyanın bu bölgesinde neden akıl almaz bir altın zenginliği olduğunu açıklamaktadır. Bu Güney Afrika'da 100.000 yıl öncesine kadar uzanan cevher madenciliğine dair daha fazla açıklanamaz kanıt, en cesur arkeologların bile kabul edemeyeceği kadar fazladır.

Tıbbi prosedür ve genetik manipülasyon bilgisi, "Adamu "nun -yeni bir türün- yaratılması, akıllı denilen insan tarafından ancak yakın zamanda anlaşılmış olan eski tabletlerde açıkça belgelenmiştir. Kablosuz iletişimin ve jeofizik bilgisinin doğal felaketleri önceden tahmin etme gücü; tüm bu bilgi zenginliği gözümüzün içine bakıyor. Yine de, gezegende yaşamış olan zekanın zirvesi olmayabileceğimiz gerçeğini kabullenemiyoruz. Bilgisayarın hızlı evriminden bu yana, bu kadim bilgeliği belgeleme ve eşleştirme yeteneğimiz, onu daha net bir şekilde anlamamızı sağladı. Peki, tarih öncesinden inanılmaz öykülerle yüz yüze geldiğimizde tüm bu bilgilerle ne yapacağız? İki seçeneğimiz var. Ya gelecek uygarlıkların kullanması ve üzerine inşa etmesi için bırakıldığına inanırız ya da Taş Devri'nden kalma bazı ilkel aptalların halüsinojenik çöpleri olarak dikkatimizi çekmeye değmez diye bir kenara atarız.

Sadece 500 yıl önce Dünya'nın evrenin merkezi olmadığını öne sürdükleri için insanların kazığa bağlanıp yakıldığı, insan vücudunun sabahın erken saatlerinde hayatlarını riske atan cesur bilim insanları tarafından incelenen ve parçalara ayrılan gizemli bir kap olduğu, güneş sistemimizdeki son üç gezegeni sadece son 200 yılda keşfettiğimiz gerçeği, üstün ırk olmadığımızın açık bir göstergesidir.

Biz alt türüz. Kibrimiz zayıflığımız, cehaletimiz ise eninde sonunda bizi yok edecek olan doğuştan gelen bir hastalıktır. Dogma bizi tüketti ve korku bizi kontrol ediyor. Peki bizi çevreleyen gerçeklere ve kanıtlara karşı neden bu kadar körüz? Neden çoğunlukla intikam ve cezayı bir kontrol biçimi olarak kullanan bir tanrıya boyun eğen popüler dinlere bu kadar takıntılıyız? Hepimiz aynı yaratıcıdan geliyorsak, o yaratıcıya nasıl itaat edeceğimize dair hepimizin aynı kurallara sahip olması gerekir, ancak durumun böyle olmadığı açıktır. Dini çatışmalar tarihimizi binlerce yıl boyunca parçaladı ve yirmi birinci yüzyılda hala bizi yutmayı bekleyen bir kanser gibi başımızın üzerinde asılı duruyor.

Bu kitapta, bozukluğumuzun doğrudan piç ırk statümüzün bir sonucu olduğunu ve manipüle edilmiş çift sarmallı DNA'mızda gizlenen öngörülemeyen hayvan davranışlarını keşfedeceğiz. Zekamız bastırıldı, bilgimiz silindi, yaşam süremiz genetik olarak kısaltıldı ve hafızamız yok edildi. Bizler, Büyük İnsan Bulmacası'nın parçalarını toplamak ya da bir araya getirmek için geçmişin büyük uygarlıklarının, geride bırakılmış, genetik olarak klonlanmış aşağı bir mutasyonuyuz.

Genetik mühendisliği alanında kayda değer bir ilerleme kaydettik, ancak genomun haritasını çıkarabilmiş olmamız onun hakkında her şeyi bildiğimiz anlamına gelmiyor. Aksine, genom hakkında ne kadar çok şey öğrenirsek, karmaşıklığı karşısında o kadar hayrete düşüyoruz. İkili sarmalın temel prensibini anlıyor gibi görünüyoruz, ancak tüm işlevlerini anlamaktan çok uzağız. Bizi özellikle şaşırtan şey, kapalı gibi görünen büyük bölümler. Evet, genomun aktif olmayan büyük bölümleri olduğunu öğrenmek ilginç. Bu tür bir keşif, tüm evrimsel süreçlere doğrudan ters düşmektedir. Ancak asıl gerçek, genomun bol miktarda yaratıldığı ve hücrelerimizde ilkel formumuz için ihtiyaç duyduğumuzdan çok daha fazla DNA bulunduğudur.

Bu da akla şu soruyu getiriyor. Eğer genom tüm özelliklerimizi ve bedensel işlevlerimizi kontrol ediyorsa, o zaman genomun aktif olmayan kısımları tarafından kontrol edilmeyen şey nedir? Bunun insanlığın nihai sorusu olduğuna kesinlikle inanıyorum. Genetik yapımızın aktif olmayan kısımlarının ardında hangi atıl gizli güçler kilitli?

Genetik keşiflerin tarihine hızlıca bir göz atalım. Yaklaşık 250.000 yıl öncesine kadar uzanan tarih öncesi genetik faaliyet ve manipülasyona dair açık kanıtlar olsa da, modern insan genomu ancak 1950'lerde yeniden keşfetti.

1866 yılında Gregor Mendel bezelye bitkilerindeki faktörlerin kalıtımı üzerine yaptığı araştırmaların sonuçlarını yayınladı, ancak DNA'nın kimyasal yapısı ancak 1950'lerde modern bilim adamları tarafından yeniden keşfedildi. Sonunda bunun için bir isim buldular: deoksiribonükleik asit. Bu buluşta yer alan kişiler Maurice Wilkins, Rosalind Franklin, Francis H. C. Crick ve James D. Watson'dı. Bu keşifle birlikte yepyeni bir bilim dalı, yani moleküler biyoloji başladı. Aynı on yıl içinde Watson ve Crick, DNA molekülünün bükülmüş çift sarmal yapısını gösteren ilk modelini yaparak tarihe geçtiler ve genlerin kalıtımı belirlediğini kanıtladılar. 1957 yılında Arthur Kornberg bir test tüpünde DNA üretti. 1963 yılında F. Sanger proteinler için dizileme prosedürünü geliştirdi. 1966'da genetik kod keşfedildiğinde gerçek bir atılım yapıldı. Bilim insanları artık DNA üzerinde çalışarak karakteristik özellikleri tahmin edebiliyorlardı. Bu çok hızlı bir şekilde genetik mühendisliğine ve genetik danışmanlığa dönüştü.

1972 yılında Paul Berg ilk rekombinant DNA molekülünü üretti ve 1983 yılında Barbara McClintock genlerin kromozomlar üzerinde yer değiştirebildiğini keşfettiği için Nobel Ödülü'ne layık görüldü. 1980'lerin sonlarında uluslararası bir bilim ekibi insan genomunun haritasını çıkarmak gibi zahmetli ve zorlu bir işe girişti ve Portland, Oregon'da DNA parmak izine dayanan ilk suç mahkumiyeti gerçekleşti. 1990 yılına gelindiğinde gen terapisi ilk kez hastalar üzerinde kullanıldı. 1993 yılında Dr. Kary Mullis, Nobel ödülüne layık görüldüğü polimeraz zincir reaksiyonu (PCR - polymerase chain reaction) prosedürünü keşfetti. 1994 yılında FDA genetiği değiştirilmiş ilk gıdayı onayladı. Bunlar daha iyi lezzet ve raf ömrü için tasarlanmış FlavrSavr domatesleriydi.

1995 yılına gelindiğinde O. J. Simpson davasında kriminal DNA adli tıp manşetlere taşındı. 1997 yılında Koyun Dolly klonlanan ilk yetişkin hayvan olmuştur. 1998 yılında Clinton/Lewinsky skandalına ilişkin Senato soruşturması büyük ölçüde DNA kanıtlarına dayandırıldı ve 2000 yılında J. Craig Venter, Francis Collins ile birlikte tüm insan genomunun haritalanması ve sıralanmasının tamamlandığını duyurdu. Bu, başlangıçta beklenenden neredeyse on yıl daha kısa süren büyük bir başarıydı. 2003 yılında Craig Venter, dünya okyanuslarından şehir merkezlerine kadar çeşitli ortamlardan mikroplar elde etmek ve incelemek için küresel bir keşif gezisi başlattı. Bu görev, mikrobik yaşamın geniş alanını oluşturan genler hakkında kesin bir fikir verecektir. Ve şimdi gerçek genetik çağı kapımızda. İlk evcil hayvan klonlama şirketi 2004 yılında Amerika Birleşik Devletleri'nde faaliyete geçti. Özünde, türlerin yaratıcısı haline geldik. Ve böylece yarattığımız türler için "tanrı" haline geldik.

Kaynak: Michael Tellinger, Slave Species of the Gods The Secret History of the Anunnaki and Their Mission on Earth, İlk bölüm-Hayvan Davranışından bir parça.