Yaşamdan artık zevk alamıyorum (2. sayfa)

quote:

Orjinalden alıntı: Achen06

Uyurken hiçbir sorunum yok. Taaa ki sabah oluncaya kadar. Sabah olunca herşey üstüme üstüme geliyor. Daralıyorum bir kalp çarpıntısı, bir baş dövmesi, nefesim yetmiyor. Akşam olsa da yatsam diyorum. Eskiden yaptığım hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Boğazımı sanki biri sıkıyor. Oysa 1 hafta önce böyle değildim. Birdenbire oluverdi herşey. Hep düşünüyorum acaba bu sabah da olacak mı? Bu sabah da nefesim daralacak mı yataktan kalkarken? Ama her seferinde aynı şey,hep aynı şey. Hayattan kopmak bu kadar kolay mı? Bu kadar kolay mı zevklerimden vazgeçmek? Yanımda birilerinin olmasını istemek? Bazen diyorum buraya kadar artık vaktim doldu,sonra buna ben mi karar vereceğim diyorum kendi kendime. Ağlama krizlerine giriyorum, ama onda bile nefesim yetmiyor. Şu an bile boğazımda bir şey var sanki,yutkunmak zor geliyor. Oysa daha çok gencim,niye bu sıkıntılar beni buluyor. Daha 1 hafta öncesine kadar o kadar neşe doluydum ki. Şimdi ise karamsar ve sadece sıkıntılarıyla başbaşa bir insanım. Bunu ömür boyu çekmeli miyim? Benim de mutlu olmaya hakkım yok mu?