YAŞLANDIKÇA ZAMANIN DAHA HIZLI GEÇTİĞİNİ DÜŞÜNENLER

YAŞLANDIKÇA ZAMANIN DAHA HIZLI GEÇTİĞİNİ DÜŞÜNENLER

ya da yaş aldıkça zamanın daha çabuk geçtiğini düşünler

"Zerre içinde zerreyim, ben kendimi bilmez miyim?"

Yani işin sırrı kendini bilmekte.

Değişmek istiyorsan eğer, bileceksin kendini.

Neyi terkettiğini bileceksin.

Neyi terkettiğini bileceksin ki,

Neye kavuşmak istediğini bilesin.

Şimdi düşünüyorum da...

Bırak bilmeyi,

Ben aslında hiç öğrenemedim kendimi..

Yöresi ERZİNCAN

Köyü Tercan

AŞIK DAİMİ

"Galiba ben insanlarla nasıl yaşanır bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur, arkadaşlarla neler yapılır, sevgilin olursa onunla nasıl vakit geçirilir, biriyle arandaki mesafe nasıl ayarlanır...

Ama hep biliyormuş gibi yaptım.

Ve hep yanlış yaptım."

İnsan bazen kendini o kadar yalnız hissediyor ki ya da o kadar çaresiz. Tamam diyor anladım bu dünya bana karşı kurulmuş bir tuzak hatta bir mayın. Doğduğum gün üstüne basmışım. Şimdi çeksem ayağımı şu koca dünya havaya uçacak. Ama şimdi durduğu yerde donuyor insan. Nefes almaya bile korkuyor.Geriye de işte yalnızlık kalıyor.

Ayağı kayan bir çocuk

Kadar şaşkınım, bilemedim

Düz yolda yürümenin imlâsını

Kanayan dizlerime bakıp da

Ağlamayı öğrenemediğim gibi

Sevgilisi değildim kadınlarımın

Bir papağan tüneğiydim belki

Ama birkaç sözcük öğrendiysem

Kadınlardan öğrendim, yine de

Bilemedim sevgilim diyebilmeyi

Büyülendim ama büyüyemedim

Aklım ermedi aynalara ve suya

Yüzümü gösterip kalbimi neden

Sakladıklarını öğrenemedim

Şaşkınım, cahilim ben bu dünyada

(Çocuksun Sen)

Ahmet Telli

Kayıt Tarihi : 21.11.2000 

uzun uzun susuyorsun bir gülü koklarken

yüzün büsbütün gülistan oluyor ve bitti

sandığımız yerde yeniden ürperen aşk

hangi hatıralarla kanadı hangisinde sustu

biz hangi şehirde güller taşıdık odamıza

hangisinde yaralarımızı saracak bir dost

bir yoldaş aradık ölürcesine, yoktular

zilsiyah hatıralar edinmişti şehirler ve barbar

zamanlardı şehla sessizliğimizde

nice yıkımlardan kurtardığın şeydi susmak

adressiz yaşamalardan, mutsuzluklardan

umutlardan geri kalandı ve yakıştırdın

kendine, yüzünün biçimi buradan geliyor

iki şehir, iki darbe arasında geçirdiğin yıllar

sana bir onur gibi susmayı ekledi ki güller

sessizliğin koynunda bulurlar renklerini

ayrılıkların bir rengi vardır, susuşların

bekleyişlerin, yalnızlıkların da öyle

şehrin görüntüsü unutmanın rengine benzer

istasyonlarsa özleme dönüktür nedense

ve bir köşesinde mutlaka taşra kokusu

kokunun rengi nasıl yayılır bilirsin

güllerden, fesleğenlerden ve acılardan

hiç konuşmayalım istersen susmak bir dil

bir hatırlamak olsun yitirdiğimiz ne varsa

hatırlamak deyince içimden bir rüzgar

ışıkları söndürülmüş kasabalar geçiyor

komşu bahçeden hoyratça kopardığım güller

kendimi pekos bill yerine koyduğum

günler düşüyor içime, kendime sığmıyorum

hatırlamak deyince annemin öldüğü gün

içimden bir mürekkep ırmağı akmıştı

se ve ateş, hava ve toprak ve her şey

cıvaya dönüşmütü orada, ikide bir

gülkurusu yolculuklara çıkışım bundandı

yön duygumu galiba o zaman yitirdim

hangi şehirde yoksan ben kayboluyorum orada

zarif hatıralar edinmiştik sokağımızdan

ve eğilip bakardı geçip giden bulutlar

sen mektubundan önce gelirdin, kuruyan

fesleğenler için yas tutardık yazsonları

devrim bir ihtimal olarak kaldı diyenlere

sessizce itiraz etmeyi öğrendik o günlerde

dokunsalar akasyalar gibi yaprak dökerdik

şimdi ürperten, onaran bir şey var, sen bir gülü

uzun uzun koklayarak anlatıyorsun bunu

kalbimizse küllerin altında kalabilen iki köz

iki cehennem; imlası bozuk mektuplar gibiyiz

çünkü imla evlilikle biten aşklara benziyor

rüzgarını yitirmiş vadiye, bulutsuz

yağmursuz bir gökyüzü de diyebilirsin

uzun uzun susuyorsun bir gülü koklarken

hatırlamak böyle bir şey olmalı diyorum

unuttuğumuz ne varsa barbarlar sızıyor

bizse şehla bir isyan oluyoruz şehrin

zilsiyah hatıralarından sıyrılarak

sevmek böyle bir şey herhalde diyorum

sen uzun uzun koklarken bir gülü

ve yüzünün doğusu gül kokuyor çünkü doğu

gülistandı dağın ve destanın bize anlattığı

Ahmet Telli