2 yıldan fazla Mezuna Kalmak, Balık Metaforu ve Yeni Yıla Umutla Girmek (2. sayfa)

Çikinova · 2017-12-28T07:26:55.0000000+03:00

Bu yazımı 2 yıldan fazla mezuna kalan, yalnız başına kütüphanelere giden, tek dostu test kitapları olmuş, kimi gün üzülen, kimi gün yalnızlıktan sıkılan, uykusunu alamadan uyanan, ailesine yük olduğunu düşünüp içten içe utanan emekçi mezun dostlara armağan ediyorum. Nasrettin Hoca bir gün uzun bir yolculuğa çıkar, yolda acıkınca hem biraz soluklanmak hem karnını doyurmak için yol üstündeki bir hana girer. Bu sırada başka bir yolcu da hocayla birlikte hana girer ve aynı anda hancıdan yemek isterler. Fakat hancı yemek için sadece bir balık kaldığını söyler ve bu balığı paylaşmalarını ister, bu esnada Hoca hancının sözünü kesip: ‘’Ben balığın sadece kafasını yemek istiyorum’’ der Hancı bunun nedenini merak edip sorunca Hoca: ‘’Balık zekayı arttırır, balığın başını yiyen insan akıllı olur’’ der. Bunun üzerine yolcu hırsla söze atılır ‘’Balığın başını niye sen yiyormuşsun? Ben yiyeceğim!’’ der. Hoca itiraz etmez. Hancı balığın başını yolcuya, kocaman gövdesini de Hocaya getirir. Yemek biter, yolcu, masasında gayet keyifli görünen Hoca’ya doğru dönerek: ‘’Sen koca gövdeyi yedin karnını doyurdun, ben kafasını yedim aç kaldım…’’ Hoca ağzını silerek gülümser: ‘’Bak nasıl da akıllandın!’’ Bazı komşular, teyzeler, amcalar, bilimum üniversiteye oğlu/kızı giden insanlar gururlanıp duruyorlar. Nerede olurlarsa olsunlar laf dönüp dolaşıp çocuklarına geldiğinde araya sıkıştırıyorlar. Elbette haklarıdır ama bu çocukların çoğu balığın kafasını almışlar farkında değiller. Aileleri de farkında mı değil mi bilmiyorum, onlara gururla, övünerek anlatacak bir başarı hikayeleri var mı? Yoksa o aileler için aslolan çocuklarının üniversiteye girmesi mi? Artık günümüzde herhangi bir 4 yıllık bölümü kazanmak o kadar kolay ki ilerde bu bölümlerin getirileri değil balığın başı kadar, kuyruğu kadar bile tatmin etmeyecek. Herkeste bir diploma varsa ve mezun olan herkes diplomalı işsiz statüsüne geçiyorsa, bunda övünülecek ne var? Bu çocuklar 4-5 sene sonra diploma alındıktan sonra akıllanacak mı? Bilmem. Ama görüyorum ki KPSS kursları ağzına kadar dolu, bankalara, sigorta şirketlerine müracatlar gırla gidiyor. İnternetteki her bir iş ilanına 400-500 başvuru geliyor. Bu manzara ailelere ve gençlere ne düşündürüyor? Daha geçen gün annemin uzak bir akrabası misafirliğe geldi, kadınla ayaküstü konuşuyorum, anneme bakarak bana eşşek kadar olmuş senin bu oğlan dedi, eşşek kadarmışım. Kadına sen de şişman köy tavuğu gibi görünüyorsun teyze diyesim geldi. İşte bu kadın 45-50 yaşlarında kolunda sıra sıra bilezik dizmiş, mesut bir kadın, sinsilik akıyor gözlerinden, bana acıyarak bakıyor, ‘’ne oldu senin sınav?’’ diye soruyor, okul vakti evde olduğumu bile bile bu soruyu soruyor bilerek, hem beni hem annemi utandıracak aklı sıra, çalışıyorum tekrar hazırlanıyorum dedim, ‘’daha kazanamadın mı sen, bizim oğlan bak kazandı gitti’’ dedi. O anda kendimi ailemin yerine koydum. Bu Bürüksel lahanası suratlı kadının beni aşağılamasından, aptalmışım gibi bakmasından utandım… İnsan ister istemez, ne kadar bilinçli de olsa üzülüyor. Sonra sordum ne kazandı senin oğlan diye. ‘’Kamu yönetimi kazandı’’ dedi gururla, birkaç saniye suskunluk ve açtı fare ağzını ve şu cümleyi kurdu: ‘’kaymakam olacak mezun olduktan sonra’’ O anda beni bir gülme tuttu, sandım ki oğlu adam akıllı bir üniversite kazanmıştır, havası cakası bundandır. İsmini vermeyeyim üniversitenin tahmini 250 binden kamu yönetimine girmiş çocuğu ve anasına kaymakam olacam anne demiş. Binlerce kamu yönetimi mezunu arasından birisinin kaymakam olma ihtimali nedir? Bu çocuk şimdi ne yapıyor? karı kız peşinde, okey tavla masalarında gününü gün mü ediyor? Birkaç sene sonra anasını arayıp ‘’bir iki bilezik bozdur para lazım’’ diyecek mi geleceğin kaymakamı? Bu çocuk işte balığın başını almış, anası da babası da memnun. Kazandı ya. Gitti ya. Oh kaymakam da olacak, daha ne yapsın? Mezun dostlarım; işte birçoğumuzun ailesinin anlamadığı şey de tam olarak bu. Bize illa kazan git diyorlar, ‘’baba tıp kazanmak o kadar kolay değil’’ desen de anlamıyorlar, kazan artık diyorlar, kazan git, yani ‘’balığın başını ye’’ demek istiyorlar, oysa toplum içinde anlamlı, maaşıyla, itibarıyla cazip meslekler için çok çalışıp kazanarak elde edilir. Anlayan, destekleyen, bir dediğini iki etmeyen aileler yok mu? Elbette var ama çok azlar. Biz bu gücü kendi içimizde bulup çalışmayı göze almışız, tatlı üniversite hayatından feragat etmişiz test kitaplarına boğulmuşuz ama gel gör ki bazen ailemize bile anlatamıyoruz. 400 bin İİBF mezunu boş desen de, atanamayan öğretmen sayısı yarım milyona dayandı desen de anlamıyorlar. Daha sınava kaç öğrenci girdiğini bilmeyen, bunca öğrencinin arasında onlarca konuya hakim olup derece yapmanın ne kadar zor ve meşakkatli olduğunu gel de anlat akrabalara, akşama kadar dedikodu yapan komşulara, yahut 55’lik menapoz teyzelere anlat, anlamazlar. Onlar ‘’kazandı’’ diyene kadar kafa ütüleyip içten içe sevinirler ve falancanın oğlu/kızı boş duruyor evde derler. Ancak konuşurlar. Sınava hazırlanan ve özellikle mezunlar böyle ortamlarda, bu lafları duya duya kendini aptal gibi hisseder, sanki barajı geçemiyor, hiçbir bölümü kazanamıyormuş gibi bir his gelir insanın içine. (burada her aile, akraba böyledir demiyorum ama maalesef çoğu böyle) Mezun kardeşler, Aziz Romalılar: Sınava an itibarıyla 176 gün kalmış bulunmakta. Ve biz bu dedikoducu, böbürlenen insanlara prim vermeden, kendimizi onların gözünde düşürmeden, gururla, alnımızın teriyle hayal ettiğimiz bölümü kazanacağız ve tercihlerden sonra hepsini susturacağız. Öncelikle buna inancımızın tam olmalı, şunun oğluyla, bunun kızıyla kendimizi kıyaslamadan bu açtığımız, zorluklarını göze aldığımız yolda elimizden ne geliyorsa yapmalıyız. Yeni yıla umutlarımızı tazeleyerek, yaz aylarındaki motivasyonumuzu yakalayıp gireceğiz. Evet başarabiliriz! Başarınca bizim de bir hikayemiz olacak ve bu başarı hikayesini anlatacağız, ama öyle böbürlenerek değil, çünkü hiçbir başarılı insan emeğinin karşılığını böyle egosunu tatmin ederek anlatmaz. Elbette asıl gaye birileri sussun, belki kıskansın diye değil; asıl amacımız kendi geleceğimizi, beynimizle, canımızı dişimize takarak inşa etmek. Bu kutlu, özverili mücadelemiz birçoğumuz için hayatının dönüm noktası olacak, birçoğumuzun ailesi bu başarıdan sonra çocuklarının başarısıyla gurur duyacak ve yıllardır üzerimizde olan emeklerinin karşılığı olarak onlara yaşatacağımız gururun memnuniyetiyle bahtiyar olacaklar. Komşuluk gezilerinde, iş yerlerinde anlatacaklar ‘’benim oğlum/kızım X bölümü kazandı’’ diyecekler. Bu gurur da bize yetecek. İşimiz olduğunda, onlara olan borcumuzu maaşımızla maddi anlamda; hem de hayatları boyunca yaşlılıklarında, hastalıklarında destek olarak manevi anlamda ödeyeceğiz. Şimdi gevşeyen, yılgınlığa düşüp içten içe umudunu kaybedenlere pes etme demek istiyorum. Sınava gireceğimiz güne kadar umudumuzu kaybetmememiz dileği ile... (not: Kamu yönetimi bölümünde okuyan insanlara veya düşük puanlı bölüm kazanmış insanlara bir önyargımız yok, burada bu bölümleri tercih etmeyip daha yüksek hedefler peşinde koşan arkadaşların yaşadıklarından bahsettik, yoksa isteyen istediği bölümü yazabilir, bize ne)

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Daha Fazla

Bu Konudaki Kullanıcılar: Daha Az

2 Misafir - 2 Masaüstü

5 sn

56
Cevap

17
Favori

3.956
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

92 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa:

önceki 1 2 3

Giriş

Mesaj

neytullah1

Binbaşı

1295 Mesaj