4 kere mezuna kalan bir depresifin hikayesi

Maalesef bu benim.

Herhangi bir doktor teşhisi olmamasına rağmen, geçtiğimiz bu 4 senede depresyonda olduğumu düşünüyorum çünkü araştırmalarıma göre birçok belirtisini gösteriyordum. Aile sorunları, kişisel sorunlar, çevre baskısı, üniversite kazanamama sonucu oluşan aşağılık sendromu, sevdiklerinin kaybı vb. sebepleri olan, aslında kötü olmayan sadece vücudun savunma modu da diyebileceğimiz bir rahatsızlık.

Her sene büyük bir hevesle başlayan yks hazırlık süreci yine her sene 1 2 hafta sonra yeni bir depresyon atağıyla mahvoldu. Sadece bişeyler izleyip, yemek yiyip, oyun oynadığım uzun dönemler...

Sonucunda her sene aynı gelen sıralamalar, kendimce pause'a aldığım ama dışarıda devam eden bir hayat, dökülen saçlar, stres etkisiyle bilinmeyen hastalıklar oluşması vb. durumlar kaçınılmazım oldu.

Biraz farkına varmam ve kendimi toparlamaya çalışmam geçen sene başladı aslında ama haberim yoktu, onu da mahvedecektim.

Geçen sene ailemin bu sene de "üniversite kazanamazsam doğru askere" şeklinde ifadeleri, kötü insanlar olmadıkları halde halimden anlamamaları-ki ben bile kendimi nornal sanıyordum - beni "kazandım" şeklinde yalan söylemeye itti ve 2020 2021 dönemi boyunca beni üniversite okuyor bildiler.

Bu dönemde ben de askerlik tecilinin biteceğinin korkusu ve aileme yalan söylediğimin utancı ile çalışmaya başladım ve gerçekten fena olmayan bir plan ve eforla çalışıyordum. Bu sefer 2 hafta sonra çökmemiştim ama evde düzenli spora başlamıştım, sağlıklı besleniyordum. Gel gelelim bu sefer de depresyon ayağından ziyade eskiden beni ilk kez depresyona sokan o olayların kahramanlarıyla yüzleşme isteği geldi içime. Düzelmiştim ya hani, adam olmuştum onlarla yüzleşebilirdim (:

Tabii ki işler beklendiği gibi gitmedi ve bu benim tüm çalışmalarımı, terapiye param olmadığı için kendimce düzelttiğim akıl sağlığımı tekrar zora çoktu. 5 senedir sınava yarım yamalak da olsa hazırlanıp hala hiçbir hedefi olmayan ben, bu zor durumda üniversite okumaktan vazgeçme noktasına gelmiştim. Ama yerine ne yapacağımı bilmiyordum.

Psikoloji ile ilgilenmeye başladım, Carl Jung 'un bilişsel fonksiyonlar teorisini inceledim ve bu yaşadıklarımın aslında psikolojik olarak atlatılabilecek durumlar olduğunu fark ettim ve düzeltmeyi denemeye başladım. Tabii ki bu sıralarda sınava çok az bir süre kalmıştı ve askere gitmek istemediğim için biraz çalışayım da bari buradaki üniversitede bir bölüm yazarım, sonra ne yapacağıma karar veririm şeklinde düşünerek biraz çabaladım.

Sınav sonucum 90k sayısal 100 k eşit ağırlık geldi ki her zamanki gibi zamanında kendim için hedeflediğim, genel olarak çevrem tarafından beklemen ve doğru düzgün bir yere girmem için çok düşük bir sıralamaydı. Potansiyelimin çeyreğini bile ortaya koyamamışken böyle gelmesi beni tekrar denemem gerektiğine itse de herhangi bir hedefim olmadığı için şu anda ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bulunduğum şehirdeki bilgisayar mühendisliği geçen sene 95 bin ile almış ama kontenjanı %50 arttığı için girebilme şansım var. Aynı zamanda elektrik elektronik mühendisliği de tutabilir. Eşit ağırlıktan ise ybs tutuyor. Tekrar denersem de askerliği tecil ettirebilmek için üniversiteye yazılıp öyle çalışmam gerekiyor.

Genel olarak az çok teknolojiden anladığım için ve açık uçlu meslekler olduğu için bunları seçmek daha mantıklı geldi, yazdım fakat hala içim rahat değil.

Buraya da bunları de yakın zamanda aldığım bir tavsiye sonucu yazdım.

Bu sırlarımı/düşüncelerimi içimde tuttukça daha kötü hissetmeme sebep oluyor ve açıkçası yazarken bile rahatladım.

Kendinizce herhangi bir konuda tavsiye vermekten çekinmeyin, eleştirilmeye de açığım. Dediğim gibi içimi dökmek ilk önceliğimdi.

hocam önce bir psikolojik destek alabilirsiniz... sağlık her şeyden önemli

Terapi şeklinde bir destek almak için maddi durumun hiç müsait değil, hatta yok.

Hastanelerdeki doktorlara da ilaç verip yollayacakları, ilgilenmeyecekleri endişesiyle gitmek istemedim. Başka rahatsızlıklarım için gittiğimde bile ilaç verip düzgün ilgilenmeyen yollamaları beni oradan daha da soğuttu.

maalesef devlette durumlar böyle

Sınıf öğretmenliğinin kampüsü evime çok uzak. Okuyup çalışmak istesem yapamam o yüzden onu düşünmedim.

Rekabet kısmı beni korkutmuyor, seversem yapabileceğimi biliyorum ama bu bilinmezlik korkutuyor aslında. Bunları seçmemin sebebinin ucu açık olmasını söylemiş olmam da o süreçte sevip sevmeyeceğimi anlamamla alakalı biraz da.

Hemşireliği ben de düşündüm fakat o eforu başka bir meslekte harcayarak insanlara daha çok yardımcı olabileceğimi düşünüyorum. Gereğinden fazla şekilde ve karşılığını alamadan çalışıyorlar.

Almanyaya gitme şansı tüm bu eksileri götürür farkındayım ama çok düşük bir şans ve geleceğimi şansa bırakma fikri mantıklı gelmiyor ya da doğru hissettirmiyor.

İnsanlar yola koyuldu ben de koyulmalıyım düşüncesinden çok, kendimize odaklanmamızın daha iyi olduğunu düşünüyorum.

Günümüzde belli başlı üniversitelerin dışındakilerin kaliteleri, bulunduğu şehirler göz ardı edildiğinde çok da farklı değil. 100 k 90k yaptıktan sonra mezuna bırakıp da iyi üniversitelere gireceğinde kararlı olmak, yeterince emin olduğunu hissetmek de çok zor.

5 senedir sınavlara gerçekten "çalışmadan" girip 90 k yapmış olmam çalışsam neler yaparım fikrini sürekli yüzeye çıkarıyor,rahatsız oluyorum. Eğer bu hayatım boyunca devam edecekse ayvayı yedim demektir.

hocam sizi anlayabiliyorum. bence istediğiniz bir alanı okumanız her zaman daha iyidir.ybs veya bilgisayar ,elektrik elektronik müh okumanız daha mantıklı ilginiz olduğunu düşünerek, bir yerden yönelmek lazım belki de üniversite ortamı bu depresif havanızdan çıkmanıza yardımcı olabilir.

nerede yaşıyorsunuz pek bilmiyorum ama bazı üniversitelerin kütüphaneleri 24 saat açık olabiliyor, bu şekilde istediğiniz gibi çalışabilirsiniz yks'ye tekrar hazırlanma kararı alırsanız da. Yks'den bağımsız olarak ders çalışmamak büyük sorun ve neden çalışamadığınızı da sorgulamanızı öneririm. Kendinize uzun uzun nerede hata yaptığınızı sorarsanız ve bunun nedenlerini ve cevaplarını yazılı çözüme dökerseniz belki belli şeyler açıklığa kavuşabilir.

yks hazırlanma sürecini sonlandırsanız da Türkiye'de herhangi bir üniversite kapısına girdiğiniz an yine ders çalışmak zorundasınız,kaçış yok.

Teşekkür ederim hocam. Bana da bu yönde ilerlemek daha doğru geliyor.

Çalışma konusunda da şu sınav ve tercih sonucu dönemi arasında kendimi geliştirmeye çalışıyorum, yksye tekrar hazırlanacakmıyım emin değilim ama dediğiniz gibi çalışmaya hazır olmam gerekiyor.

Hocam bir şey uğruna kalmadım zaten.

Çalışamadım ama girmek zorundaydım. Üniversite dışında bir alternatif görecek durumda değildim ama o gördüğüm yola bile konsantre olamıyordum.

Zaman geçip de kendime geldiğimde ki o da şimdi oluyor bir yer yazmayı düşünüyorum. Sınava tekrar hazırlanma fikri, önümdeki çalışma temposuna ne derecede uyum sağlayabileceğime bağlı.

niye kalınmaz

Arkadaşın profilini inceledim. Sınava hazırlanan biri değil ve sanırım üniden mezun bile olmuş. Ayrıca yazdığım o kadar şeyi okuyup da yazdığını düşünmüyorum.

İdealin varsa ve sağlıklı kalabiliyorsan kalınır.

İdealin yoksa ve sağlıklı kalabiliyorsan seçeneklerini arttırabilmek için kalınabilir.

İdealin yoksa/varsa ama sağlıklı kalamıyorsan iki ucu boklu değnek.

hocam emin olun devlette gideceğiniz psikayitristin yazdığı iki ilaç bir sene çalışmanızı düzeltirdi. Gene şu saçma devletteki doktor ilgilenmez başından savardı ilaç yazıp olayını söyleyip geleceğini yakan birisiyle karşılaşıyorum. Arkadaşlar en kral psikiyatriste de gitseniz ilaç yazıp yolluyor görüşmeleriniz 1-2 ayda bir oluyor. İlaç ve günlük hayattaki değişimleriniz ise sizi hayata döndürüyor. Kusura bakmayın ama 4 senedir durumunuz ortadayken. Dikkatinizi toplayamıyor, psikolojinizi düzeltemiyorken doktora gitmemiş olmanız sizin hatanız.

Benim hatam olmadığını iddia ettiğim yok zaten hocam.

Sadece depresyondaykenki önyargımdan ve biraz düzelince hastanede yaşadıklarım yüzünden bu Önyargımı kırmak yerine daha da güçlendirdiğimden bahsetmiştim.

Eğer dediğiniz gibi ciddi sonuçlar alınabiliyorsa denememde fayda olabilir aslında.

(randevu alamadım ama talep oluşturdum. Doktora gitmek en mantıklısı haklısınız.)

3 kere kalmışsın olmamış zaten sınav stresi osu busu anlarım da yani gidende ömür be 4 sene üniye gitsen mezun olup çalışmaya başlasan. Zaten tecrübeden dolayı kıdemin artar öte yandan tıp haricinde 4 yıl mezuna kalmak da saçmalık. Zaten bir garanti güvence yok. Yani hayatının 4 senesini bir sınav uğruna harcamayı mantıklı bulmuyorum. Günün sonunda baktığınızda aslında sandığınız kların çok bir öneminin olmadığını da görürsünüz. O 4sene giden zaman ve emekle kendinizi çok başka alanlarda geliştirebilirsiniz. Hayalmiş hedefmiş yahu 3 sene olmamış zaten bir yerden sonra bırakmayı da bilmek gerek bence. 70ine gelirsin hala BES bile emekli etmeyebilir seni. 4 yıl 4 dile kolay

Hadi ordan