aile evinden ayrılıp sıfırdan hayat kuran var mı?

sevgili gencolar ve sevgili büyüklerim! öncelikle konu troll/csb değil. forumun eski dinazorlarındanım buradan çok arkadaş edindim, birçok sorunumu paylaştım yani çok ekmeğini yedim. şimdi uzun bir aradan sonra yine buradayım. yazı birazcık uzun olacak.

24 yaşındayım diyorum ama malesef ruhen o yaşta değilim. ailemin tek çocuğuyum, orta halli aileyiz(bunu da anlayamıyorum babam 2 ay önce tarla aldı nasıl orta halliyiz) lafa gelince onlar için hayatta benden daha değerli hiçbir şey yoktur.

lise dönemimi sorunsuz bir şekilde kendi halimde geçirdim, ailevi sorunumuz yok denecek kadar azdı ayrıca ailemi üzecek birçok şeyden uzak durdum. psikolojimi yıprandıracak hiçbir şey yaşamadım.

üniversitede aile yanında kaldım çünkü hem sorunumuz azdı yani memnundum hayatımdan hem de boşa masraf etmesinler gerek yok dedim hayalimdeki bölüm için bir de tekrar sınava girecektim. tek derdim buydu yani. onlar da tamam dediler problem yoktu.

2017 aralıktan itibaren hayatta odalarımızda bulunan süs bitkisinden farkım yok, hadi onlar yine fotosentez yapıyor oksijen veriyor ben daha da faydasızım. ailevi sorunlarımız başladı, sürekli kavga ediyorlardı, babam apartmandan biriyle kavgalıydı, adam üst komsumuzdu evin üstünde aylarca tepindi durdu, kalp carpıntısı mı dersiniz sese tahammülsüzlük mü hep o günlerden icimde kaldı. evin icinde siz olmasanız öldürürdüm diye dolasıp duruyordu(cok tesekkurler ya minnettarım)

tabi bu sürecte asla ders calısamadım odaklanamıyordum, sadece 1 tane arkadasım vardı o da okula gidip geliyordu ben ise kütüphanede calısmaya calısıyordum ama yetmiyordu. eve gidince beni neyin bekledigini bilmiyordum.

2018 yazında ev buldum bir sekilde 20 yıllık evimizden tasındık bela kaza olmadan, bu sefer babamın annesi bizimle yasamaya basladı.( kendisi gercek bir seytandı, babalın yanında bile bana iftira atardı ama babam yemiyordu sagolsun). amcamlar bakmadı bize kaldı, bu sefer onun yüzünden kavga etmeye basladılar. kavga etmelerinden korkuyordum cünkü ne annem ne babam tahsilli insanlar degil, babam yine kendine bakar ama annemle sürüklenen ben olurum, kii annem de cok sert ama gücsüz biridir bosanmak onun becerebilecegi bir durum degildi. psikolojik olarak da hıncını benden cıkarma ihtimali yüksek biri. annem ailesini aradı elbette ama dedem "benim huzurumu kacırmayın" dedi ve yapayalnız oldugumuzu bir kez daha hissettirdi.

yıllar böyle böyle gecti, ben asla ders calısmadım okul falan düsünmüyordum sadece yasıyordum, youtubeda vakit öldürüyordum, onlar da ses cıkarmıyordu, bir ucuruma yuvarlanıyordum ama asla rahatsızlık hissetmiyordum. bu yıllarda 5 cesit antidepresan deneyimledim.

bir ise girip calısmadın mı dingil diyecek olursanız babam izin vermiyordu part isler buluyordum ama aksam 10da isten cıkıp eve mi dönecektim hayır hayır olmaaaaaz daha neler. bir de okudugumu sanıyordu kendince. halbuki okulu sallamıyordum biliyordu. bölümden de nefret ediyordum. icine girmeden anlayamadım.

babam izin vermiyordu diyorum cünkü aksi halde hareket edemezdim, onun dediginin dısına cıkamazdım, cıkarsam bu evden defolup gitmem gerekecekti kapı oradaydı.

sonra sadece haftasonu calısabilecegim bir is buldum ona izin verdi(!). 1,5 yıl calıstım biraz daha iyiydim.okula dönmeye karar verdim tamam dedim ama cidden calıssam da olmuyordu her gün daha da nefret ediyordum. düzgünce konustum yapamıyorum dedim insan gibi anlattım, baska bölüme de gecemezmisim neymis babam beni okutmus ben okumamısım hic okulumun üstüne düsmemisim (memleketimde okuttu tabi sagolsun baya masraf yaptı ya hakkını ödeyemem(!) ) ben illa bu okulu bitirecekmisim bir de beni okutamazmıs bir daha. stratejik davranıp yks calısayım dedim bir süre okul derslerine calısır gibi yaptım, gercekten her gün "okulunu bitir artık sen de" laflarından doldum tastım. artık hayallerim hedeflerim bile beni ayakta tutamıyor. gidicem geberticem kendimi diyorum geber dedi babam, ağlayamıyorum ağlamam yasak cünkü hepsi benim sucummus.

tüm bu olanların üstüne aile baskısı da yasıyorum, onlara göre asla yasamıyorum tabi zindana kapatmıyolar sagolsunlar, en basitinden dus alma sıklıgım bile onların gözüne batıyor. aksam 5ten sonra eve gelemem, 8de cıkıp arkadaslarla kahve icemem hem aksam dısarı cıkmak neymis babam cıkıyor muymus ??? para biriktirsem de tatile gidemem, arkadasımda kalamam, sevgilim zaten olamaz hop orda dur bakalım, gündüz dısarı cıktıgımda 55 kere aranırım neredeyim ne yapıyorum gec kalmamalıyım. kıyafet falan zaten almıyorum.

yine de hala evin temizligini yapıyorum sofra kuruyorum. düsündüm de 9 gündür dısarı cıkmadım.

ama gitmeyi kafama koydum ya olurum ya ölürüm. kenarda bir gram altınım var bir de biraz param, yaza dogru gitmeyi düsünüyorum havalar ısınır biraz daha harclık biriktiririm.

gercekten ben ailemle kaldım büyüyemedim. potansiyelimi göremedim, budadılar bitki gibi. koruyucu olmayı paranoyaklıkla karıstırdılar. iyice sindirdiler ağzımı acmadıkca tepeme cıktılar acarsam dayak yiyecegim biliyorum.

cok uzun oldu ama icimi döktüm rahatladım.

bu sekilde olup evden ayrılan giden var mı? hem calısıp hem okuyan var mı aileden bir kurus almadan? neler yaptınız bunu merak ediyorum?

yazının basında uzun olacagını söyledim  

hocam öncelikle sabrınıza tesekkur ediyorum cidden uzun bir yazı olmustu.

annem de yumusak bir karakter degil, cok rahat küfür eder, siler. 10 ağlamamdan tas catlasın 3ünde ağlama kıyamam demistir.

bu sehirde calıssam yine ayrı eve cıkamam yine baskıları olacak "bak gelir kontrol ederim" cinsinden. bir de bu sehirden cok bunaldım arkadas sayım yok denecek kadar az. boğuluyorum ve degisiklige ihtiyacım var, eskisi gibi disini sık sabret diyip kendimi gazlayamıyorum.

asgari ücrete is bulsam düzen kurabilir miyim yoksa savrulup gider miyim onun derdindeyim. beni silmeleri artık umurumda degil, onlar mal mülk bırakacakları icin beni elde tuttuklarını düsünüyor ama artık umurumda degil. yitip giden en güzel yıllarımı ve psikolojimi geri getiremiyorum yaslanınca ne yapayım o parayı? istese özel tıpa gönderebilirdi ama o öldükten sonra babalık yapmak istiyor. cok para harcayan, ailesini begenmeyen, cemkiren bir cocuk olmadım. yine de yaranamadım.

illa gidip kafama mı sıkmam lazım ne yapabilirim ki anlamaları icin hocam. düzgünce konussam da olmuyor damarıma basıyorlar.

ne acıdan imkansız dediniz hocam biraz acar mısınız

otellerde iş bakabilrsin otelde kalabileceğin şekilde ilk etapta biraz birikim yapıp sonra eve çıkabilirsin diyecem fakat onun için dahi oteller kadınlara ön yargılı bakıyor, erkek olsan yatılı çalışabileceğin iş kolay bulursun fakat işin biraz zor. Okulu askıya alma şansın varsa yanına ev arkadaşı arayan birini bulup onunla kalabilirsin kiraya ortak olarak, bu süreçtede tam zamanlı çalışman lazım tabi

ben düzgünce bile evden ayrılmak istiyorum desem "ne b* gördün de gidicen, nereye gidicen, bizi begenmiyo sgit" derler cünkü en ufak bir seyde bile kapıyı gösteriyorlar. o yüzden su sıralar bosuna aglatmam kendimi, bu soguk havalarda biraz sabretmem lazım hem biraz daha para biriktirmis olurum.

kafamda sadece taslak cizdim sehir belirlemedim ama muhtemelen arkadaslarımın yasadıgı sehirlerden biri olur. o da parazit olmak icin degil, belki ev arkadasi ve is bulmama yardımcı olur bir de nerede ne var gösterir sıfır gitmem. simdilik böyle düsündüm hocam.

niye hocam ev arkadasi bulsak da zor mu olur asgari ücretle?

bebe misin dostum bu nedir kendi paran olsa istediğini yaparsın 24 yaşında insan ana babasından harçlık almaya utanır yaw

malesef hocam, toplumda da bir ayar yok. ya gevşetiyorlar çocukları kii onlar da gidip kokocu oluyor ya da iyice sıkıyorlar sonra birçok yönden baskılanmış kişilikler ortaya çıkıyor. çok çok küçük bir azınlık ise baskıyla gevşetme ayarını iyi yapıyor, çok daha sağlıklı ruh haline sahip bireyler yetişiyor.

kabul etseler bu şehirde hem çalışır hem okurum ama asla etmezler.tam zamanlı işe başlarsam hadi bitmiştir buraya kadar deyip okul hayatıma bölüm değişikliğime her şeyime engel olurlar.part time iş buluyorum ama akşam çıkışları 10da olduğu için ona da izin yok. yetişkin insanım biraz bırakın dediğimde o zaman bize ihtiyacın yok deyip kapı gösteriliyor.

şimdilik düşüncem bir arkadaşımın olduğu şehire gitmek, belki eve çıkmayız ama hiç bilmediğim bir şehirde fare gibi hissetmem en azından.nerede ne olduğunu bilirim asgari ücretle çalışabileceğim bir iş bulana kadar idare ederim. artık hem çalışıp hem okumaya da razıyım yeter ki birey olduğumu göreyim. bunu sürekli söylüyorum çünkü fark ediyorum ki biriyle flörtleşirken veya arkadaş olduğumda çocuk gibi hareketler yapıyorum engel olamıyorum. baskılardan hırçınlaşıp insanları tersliyorum. ayrık otu gibi yaşamak zoruma gidiyor artık.

bu mesajları da kendi aldığım 5s telefonumdan yazıyorum, babanın sıcak evinden sallaması kolaydır diyenlere veya diyecek olanlara ithafen...