ANLADIM Senden uzakta kalınca fark ettim bazı şeyleri.Senden neden bu kadar çok nefret ettğimi anladım.Anladım ruhumun neden ayrılmak istediğini bu bedenden.Yaptığım saçma sapan hareketlerin anlamı olduğunu anladım artık. Bundan sonra sen yoktun yanımda...Gerçi,yanımda değildin zaten ama,hiç değilse yakınımdaydın...Bir zamanlar. Aynı şehirde bile durmaktan rahatsız olduğum senden,neden bu kadar yanımda olmanı istediğimi anladım.Dostlarıma sönmüş bir ateş,sadece izi kalmış bir yara diye bahsederken senden,şimdi bu yaranın hala kanadığını anladım.Bazı yaraların hiç kapanmadığını ve yaralanan kişiyi ağır ağır,ızdırapla ölüme taşıdığını okumuştum kitaplarda.Sana hiç gönderemediğim mektupların üstüne düşen gözyaşlarımın renginden anladım yaranın dışarıadan değil,içeriden olduğunu...Ve merheminin benden kaçan kişide olduğunu fark ettim sonra.Neden sadece senin için ağladığımı,neden senden başkasını sevmeye çalışamadığımı bile anladım artık.Çünkü sen giderken,kalbimi de söküp almıştın yanına;hiç mi hiç istemeyerek.Giderken,taşıdığın yükün farkına neden varamadığını anladım.Sana hissedemeyeceğin kadar hafif,bana tutamayacağım kadar deli gelen bu gönlü,belki de,hiçbir zaman fark edemeyeceğini anladığımdaysa,üzülmek yerine gülümsedim adeta.Çünkü, hiçbir yüreğin, çöpe atıldıktan sonra hala atabildiğini duymamıştım şimdiye kadar...