Çanakkale Destanı...(57.Alay) | DonanımHaber Forum

Çanakkale Destanı...(57.Alay) - Sayfa 3

DesertRose · 2005-12-19T16:36:36.0000000+03:00

________ Az önce 57.Alay isimli arkadaşımı görünce buralarda yine aklıma geldi Çanakkale destanı.İçim bir tuhaf oldu yine.Ve internette gezerken şu yazıları gördüm; BİR FRANSIZ GENERALİ "1930 yılında Fransızlara ait bir mezarın açılışında bulunan general,Şehitlerimizin bulunduğu kabirleri de ziyaret etmeden gidememiş ve yanındaki Fransız topluluğa şunları anlatmıştır." -Efendiler! Sizlere hafızamda hala taptaze kalan canlı bir hatıramı anlatmak istiyorum.Türk askeri,dünyada eşine ender rastlanan hasletlere sahiptir... Dinleyiniz! Bir sabah vakti günün ilk ışıklarıyla birlikte Türklerle süngü harbine başlamıştık.Türkler çok mahir ve cesur döğüşüyorlardı.Onlarla başa çıkmak mümkün görünmüyordu.Akşamın geç vakitlerine kadar süren çarpışmalardan sonra,yaralılar toplanırken,ben de harp sahasına gelmiştim.O karışık hengamede gördüğüm manzarayı,her şeyi bir kenara bırakarak büyük bir şaşkınlık ve hayranlıkla seyre koyulmaktan kendimi alamadım.Şöyle ki: "Bir Türk askeri kendi yaralarına yerden aldığı toprakları basarken,kucağına yasladığı başka bir askerin yaralarına da,gömleğinden yırttığı parçaları sarıyordu... Efendiler! Bu fedakar,kahraman ve asil Türk askerinin kucağındaki yaralı kimdi biliyor musunuz? Sözlerini hıçkırıklarla sürdüren general,gözyaşlarını mendiliyle silerek,heyecanlı bir ses tonuyla,o Türk yiğidinin kucağındaki yaralı asker,bir Fransız,bir Fransız askeriydi! ardından da yere çöküp bir süre daha gözyaşları akıttı." Ruhları şad olsun. 57.Alay;arkadaşım çok güzel bir kullanıcı adı seçmişsin gerçekten zamanında

tembel hayvan

Yüzbaşı

304 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Çanakkale'de kara savaşları 25 Nisan 1915'te başladı, tam sekiz ay sürdü.
Savaşın ilk dört günü verilen muharebelerin şiddeti tüm sekiz aya bedel.
Düşmanı ilk karşılayan 27. Alay'ın komutanı Şefik Aker'dir, ardından 57. Alay'dır, komutanı Mustafa Kemal'dir.

Bir manga dokuz kişiden oluşur. Dokuz manga bir takım demek...
Bir bölük,üç takımdan oluşur.Düşmanın ilk çıkartması dörtbin askerdir,bu dörtbin askere karşı önce,sadece iki takım asker savaşmıştır.
Yani arkadan 27. Alay gelene kadar otuz-kırk kişi düşmanı oyaladı... Dörtbin kişiye karşı otuz kişi...
Tarih kitapları bu birkaç manga askerin kahramanlığını ayrıntılarıyla yazmakta. Mesela bir çavuşumuz, omuzundan vuruldu, devam etti,diğer omzundan vuruldu,yine devam etti,bir bacağından vuruldu,yine devam etti...

Daha ilk gün,düşman,Arıburnu'ndan karaya çıkınca,hemen harekete geçen düşmanı göğüs göğüse karşılayan 27. Alay'ın komutanı Şefik Aker'dir.Ardından ona yetişmeye çalışan 57. Alay'ın komutanı Mustafa Kemal'dir.Hem Şefik Aker, hem Mustafa Kemal,komutanları Enver Paşa ve Limon Von Sanders tarafından eleştirildi.Oysa hem Şefik Aker,hem Mustafa Kemal, ilahsız,bombasız, topsuz,alayına sürekli cesaret ve yiğitlik telkin ederek,onları,çıplak bir boğazlamaya sürüklemekte,eşsiz nutuklar atmakta.Türk tarihine geçen:'Size ölmeyi emrediyorum,sizler ölürken arkadan birliklerinizin yetişmesi için zaman kazanacaksınız' nutku,57. Alay'a söylenmiştir.

Mermileri bittikten sonra elleriyle ve süngüleriyle gırtlak gırtlağa savaşan bu alayımızın tümü şehit olmuştur..

İlk günkü savaşların en trajik yanı, 27. ve 57. Alay'ı çaresiz bırakan,27. Alay'ın sol yanını korumakla görevli 77. Alay'ın çözülmesi ve savaş dışı kalmasıdır.

Muharebenin en çetin safhasında 27. Alay'a takviye diye gelen 77. Alay,bir Arap birliğiydi.O kadar ruhsuzdu ki,cesed gömmek için verilen küçük aralarda keyifle nargile içiyorlardı

Mustafa Kemal'in 57. Alay'ı yönettiği yerin adı Kemalyeri konuldu. Bugün toprağı kazın, havada birbirine çarpışıp kaynaşmış mermiler bulacaksınız.

Birbirlerinin gırtlaklarına sarılmış iskeletler göreceksiniz. Birbirinin kaburgasına süngü girmiş ve ikisi de karşılıklı dizçökmüş iskeletlerle karşılaşacaksınız.

Boğaz boğaza, gırtlak gırtlağa böyle bir savaşı tarih yazmaz.

omondoles

Yüzbaşı

426 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

DesertRose

Yüzbaşı

830 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

DesertRose

Yüzbaşı

830 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

arkadaşlar geçen gün bir grup ile çanakkale2ye gittik (okullla) ..

Allah razı olsun çok da güzel bir rehber bulmuşlar..

kat kat giyinmiştim o gün üşümeyeyim diye.. çok soğuk bu aralar çanakkale..

ama yine de vardığımızda rehberi beklerken donuyordum desem yeridir..
(şehitlerimizin böyle havalarda savaştığını hatırlayp gençliğimden de utandım biraz)

sonra rehber geldi, başladık yayan gezmeye..

o anlattıkça bizim yavaş yavaş içimiz geçmeye başladı.. ve akşama kadar şehitlerimiz nasıl kanlarıyla suladıysa

biz de gözyaşlarımızla suladık o mübarek toprakları..

hatta bir ara toprağa bastığım için içim burkuldu.. sonuçta her karış toprak kahraman askerimizin "son

örtüsüydü."

gezi faslını fazla anlatmayacağım, çünkü yazarak anlatılacak gibi değil.. hatta gidip görmeden asla

yaşanamayacak birşey..

....

gezi sonunda rehberimiz bize şöyle dedi.. " Şuradaki anzakları görüyorsunuz değil mi çocuklar.. onlar her gün kıtalar aşarak yaz ve kış demeden yıllar önce burada yatan dedelerini ziyaret edip onlarla gurur duyuyorlar.. peki ya biz.. yıllardır burada şehitlerimizin kutsal ruhları, canlarını seve seve verdikleri milletin çocukları ile kucaklaşmak için bekleşiyorlar.. ne zaman onlara layık olacağız.. ne zaman onların kıymetini anlayacağız.. şimdi evlerinize döndüğünüzde herkese buraları anlatın, herkesin buralara gelmesini sağlayın.. dünya tarihinde eşi görülmemiş destanlar yazan sehitlerimiz bu sefer sizin için ağlasın.. ve son olarak da buraya gelip dedelerinizi sevinç gözyaşlarına boğduğunuz için hepinize çok teşekkür ederim.."

evet arkadaşlar.. ben bu konuşmadan sonra bu yaşıma kadar çanakkale2ye niçin bu kadar az gittiğimi

düşündüm.. ve sebebinin yalnızca kendi duyarsızlığım olduğunu anladığımda gözlerim doldu..

kimimizin belki bir aylık sigara parası, kimimizin belki bir elektronik parça parası, kimimizin belki bir pantolon

parası... ne olursunuz arkadaşlar, bizim için canından, ümitlerinden, gençliğinden, sevdiğinden, anasından,

babasından vazgeçerek yalnızca bizim için şehit olan dedelerimiz için bir kez de biz fedakarlık yapalım ve

onlara yalnız olmadıklarını gösterelim...

saygılar..

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi ::kelebek:: -- 22 Aralık 2005 14:02:39 >

DesertRose

Yüzbaşı

830 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

DesertRose

Yüzbaşı

830 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

aSSembLy

Emekli Yönetici

1733 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

єянαη

Yüzbaşı

846 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

akaras

Yüzbaşı

481 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Onlara ölmeleri emredildi , hepsi birden , gözünü kırpmadan öldüler….

20 Ocak 1915'de Mustafa Kemal tarafından komutası üstlenilen tümen, biri 7. Tümenden 57. Piyade Alayı ile ikisi Acemileri yetiştiren Depo Alayı'ndan kuruludur. O, askerlerine savaş gücü vermeye çalışırken, müttefik çıkartması tehlikesini yakın gören Başkomutan Vekili, "bu iki alay yetişmemiştir" diye acemileri İstanbul'daki 6. Kolordudan 72. ve 77. Alaylara değiştirdi.Daha bu alaylar gelip tümen kuruluşunu bitirmeden, 57. Piyade Alay ile hareket emrini aldı. Vapurla Tekirdağ'dan Maydos'a yola çıktı (24 Subat 1915).

Gelibolu’ya ulaşan Mustafa Kemal , kendi tümeninden 57. Alay’ı Sarafim Çiftliğine, kalan birliklerini de geldikçe Maydos bölgesine tertiplemeye başladı. Bölgeyi gezerek 26. Alay’ı Seddülbahir, 27. Alay’ı Kabatepe kıyılarına yerleştirdikten sonra , Seddülbahir'e bir de akıncı müfrezesi çıkardı.

24-25 Nisan akşamı,çıkarmanın ilk günü, İngiliz ve Anzak kuvvetleri Arıburnu’ndan karaya çıkmaya başlamışlardı.Bu bölgede kıyı gözetlemesi yapan bir Türk takımının direnişine karşın, kıyıdan belli bir noktaya kadar ilerlemeyi başardılar.Bölge yakınlarındaki 27 Alay’ın ise sahile geniş birşekilde yayılmış olması da karşı koymayı oldukça güçleştiriyordu.Bu sırada Bigalı köyü’nde bulunan ordu yedeği 19.Tümen Conkbayırı yönünde tatbikat yapmakta idi.Top seslerinin duyulmasıyla 19.Tümen Komutanı Yarbay Mustafa Kemal, Ordudan emir gelmemiş olmasına karşın girişimi ele alıp tüm sorumluluğu yüklenerek, 57.Alay’ı bir batarya ile Kocaçimentepe yönünde harekete geçirdi. Kendisi de durumu izlemek üzere Conkbayırı’na çıktığında, Arıburnu kesiminden bazı askerlerin çekilmekte olduklarını ve düşman birliklerinin de bunları izlediklerini gördü.

O anı Mustafa Kemal , Ruşen Eşref Ünaydın ile yaptığı görüşme sırasında şöyle anlatmaktadır:

“...Bu esnada Conkbayırının güneyindeki 261 rakımlı tepeden sahilin gözetleme ve korunmasıyla görevli olarak orada bulunan bir müfreze askerin Conkbayırına doğru koşmakta, kaçmakta olduğunu gördüm... Bu askerlerin önüne kendim çıkarak:

-Niçin kaçıyorsunuz ? dedim.

-Efendim düşman dediler!

-Nerede?

-İşte! diye 261 rakımlı tepeyi gösterdiler.

Gerçekten de düşmanın bir avcı kuvveti 261 rakımlı tepeye yaklaşmış ve tam bir serbestlik içinde ileriye doğru yürüyordu. Şimdi vaziyeti düşünün. Ben kuvvetleri (geride) bırakmışım, askerler on dakika istirahat etsin diye...Düşman da bu tepeye gelmiş...Demek ki düşman bana benim askerlerimden daha yakın! Ve düşman benim yere gelse kuvvetlerim çok kötü bir duruma düşecekti. O zaman artık bilemiyorum, bilinçli bir düşünme ile midir, yoksa önsezi ile midir, bilmiyorum. Kaçan askerlere:

- Düşmandan kaçılmaz, dedim.

- Cephanemiz kalmadı, dediler.

- Cephaneniz yoksa süngünüz var,dedim.

Ve bağırarak bunlara süngü taktırdım. Yere yatırdım. Aynı zamanda Conkbayırına doğru ilerlemekte olan piyade alayı ile dağ bataryasının yetişebilen askerlerinin ‘ marş marşla’ benim bulunduğum yere gelmeleri için, yanımdaki emir subayını geriye yolladım. Bu askerler süngü takıp yere yatınca, düşman askerleri de yere yattı. Kazandığımız an, bu andır...”

Bu sırada Türk askerleri mevzi alınca karşı taraf da mevzilenir ve 57.Alay’ın öncü bölüğünün Conk Bayırı’na yerleşmesi için süre kazanılmış olur.Bu an Çanakkale Savaşı’nın kilit anıdır.Çıkarmanın hızı kesilmiştir.Daha sonra, Kolordu Komutanı Esat Paşa’nın izniyle, 27. Alay’dan geri kalan birlikleri de emrine alan Tümen Komutanı Mustafa Kemal, karşı saldırıya geçmek üzere 57.Alay'a şu emri verir :

“ Ben size taarruz emretmiyorum, ölmeyi emrediyorum. Biz ölünceye kadar geçecek zaman zarfında, yerimize başka kuvvetler ve komutanlar kaim olabilir.”

25 Nisan 1915 günü, vakit ikindiye yaklaşırken, ilk çıkarma kademesi olan tümenin sahile çıkışı da tamamlanmıştır. Ne var ki, 27. Alayın birlikleri ve 57. Alayın yaptığı karşı saldırı ile süngü hücumları sonucu Anzaklar çok sayıda kayıp vermiş ve sahile çekilmişler, kritik ve endişeli anlar yaşamaktadırlar. Gene de gün batarken, Anzak Kolordusu’nun sahile çıkan Tümeni, Arıburnu’nun sarp yamaç ve tepelerinde yerleşme olanağı bulur. Bu tarihten başlayarak harekat, 1915’in Ağustos ayına kadar dört ay boyunca, Conkbayırı- Kocaçimentepe-kabatepe bölgelerinde, tarafların karşılıklı saldırı ve özellikle gece yapılan süngü hücumlarıyla, yakın boğuşmalar şeklinde ve çok kanlı çarpışmalarla geçecektir.

Arıburnu'nda görev yapan 27. Alayımızın yardımına koşan birliklerimizin bazıları dağılınca, 57. Alayımız daha geniş bir araziye yayılmak mecburiyetinde kaldı; dolayısıyla yoğunluğu azaldı. Kumandanı Kurmay Yarbay Hüseyin Avni şehit oldu. Kumandayı ele alan Kurmay Binbaşı Yusuf Ziya da şehit olunca alay müftüsü Hasan Fehmi kumandan oldu; o da şehit düştü. Kumandanları şehit düşen birlikler Arıburnu sırtlarında düşmanı durdurmak için canla başla savaşıyorlardı. Bombalarla düşmana saldıran Nazif Çakmak (Fevzi Çakmak'ın kardeşi) şehit düşerken, ardından gelen 57. Alay'ın 6. Bölüğü ile, Anzak Kolordusu'nun 3. Alayı'nın 4. Bölüğü süngü ve dipçiklerle birbirlerine girdiler.

GobliN

Yarbay

3424 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Savaşın İÇİNDEN :
Siperler
Uykusuz uykuların yeriydi siperler ...
Ölüme gidilen ölümden dönülen yerlerdi.
Bir saç demetinin kokusuna ceset kokuları karışırdı o insan boyundaki hendeklerde.
Orada cesetlerle birlikte canlılarda çürürdü. Küçük defterlere notlar düşerdi okumuş yazmış askerler."Paralandı her yanım benim"derdi birisi. Birisi "Yaşım 21"derdi."Saçım sakalım ağırdı.Bıyıklarıma ak düştü. Suratım buruştu ve vicdanım çürüdü."
Hücuma kalkarken. bir hucumu göğüslerken, ansızın başlayan bir topçu ateşiyle, bir makineli baskınıyla veya bie el bombasıyla ölmemişseniz daha...
Dizanteriden, akrep sokmasından düşmemişseniz henüz... Ya da hasret hala kıymamışsa canınıza... Demek vaktiniz var siperin altına kazılan lağımın,barutla dinamitle patlatılmasına kadar...
Siperin üstündeki kalasların tutuşturulmasına, dumanların alevlerin siperi sarmasına kadar...
Bu gece yine birbirine karıştı ingilizce şarkılarla anadolu türküleri... Coni, özlemiş sisli limon kasabasını, kızıl saçlı kardeşlerini,hüzünle gönderiyor şarkısını gökyüzüne.Bir alkış kopuyor sonra karşı siperlerden. Ve bir sessizlik.
Sonra Mehmet başlıyor türküsüne. Ot tıkadığı yaralarından yükselen bir sesle yeryüzünün en yaralı türküsü dalga dalga yayılıyor Arıburnu siperlerine... DErtli doğmuş bu Türk... Dertli ölecek... O nasıl alevdir türküsünde.... Onun kalbinin tutuştuğunu hissedersiniz... O sese herkes hayran... İşte coniler ön siperlere akıyor o türküyü yakından dinlemek için...
Yine bir alkış kopuyor... Yine bir sessizlik... Bir iki mermi patlıyor tok dağınık bir sesle... vurulup düşüyor şarkılar ve türküler küçük parçalar halinde.
Hey coni diye bağırır, karşı sipere biraz pestil atardı Mehmet. Adını da belletirdi: Coni Bu pestil pestil, coni hey Mehmet diye seslenirdi Al buda reçel...!... çikolata...!...
Bazen bir tomar kağıt düşerdi Türk siperinin ortasına. Bu defa ki ne ? Kahire'deki Türk esirlerinin mektupları, özenle çekilmiş"kanlı-canlı" resimleri. "Teslim olursan rahat edersin " demek istiyor coninin akıllı komutanı.. Mehmet kızıyor. Cevap ingiliz siperlerine çabuk ulaşıyor: "Sadakanızla beslenen domuzdur"...
Şu dört Mehmetçik ne yapıyorlar orada? Bir battaniyeyi germişler bekliyolar ama niçin? Onlar sipere düşecek el bombalarını karşılamaya çalışıyorlar. Bomba battaniyenin üzerine yumuşacık indiğinde silkeleyip dışarı atacaklar...
Ya şu düşman askerleri ne atıyor siperlerinin önüne? Konserve kutularını. Sessiz yaklaşmak isteyen Türk olursa çıkacak sesle silahlarına davranmak için...
Asker, siperinde yanlız değildi. 18.Piyade Alayı Takım Komutanlarından Burhanettin "siperler içinde kendimize yatacak yer olarak kazdığımız oyukların toprak duvarlarındansarkan kol bacak gibi vücut parçalarını oradan çekip çıkarmaya imkan yoktu diyordu...
Bütün bir Anadolu son siperimiz, son savunma hattımız değil midir?
Siperlerin yakınlığı ve el bombalarından bazılarının ateş alma süreleri uzaması askerlerimizin bu bombaları patlamadan alıp düşmana fırlatmayı denemelerine yol açıyordu. Bu sırada ellerini, kollarını kaybeden veya şehit olan çok askerimiz olmuştur.
Ağustos 1915 ten itibaren savaş tamamen siperlerde toplanmıştır.Kayacıkağılı Muharebesi'nden sonra genel bir hucum olmamış, savaş siperlerde devam etmiştirr.
Derler ki topçu ateşi ya da el bombaları öndeki bir mangayı yok ettiğinde yerine derhal yenisi getirliyordu...
Hucumlar esnasında değişmez manzara siperler arasına yığılan cesetler ve bunların arasında kalmış yaralıların yürekleri dağlayan inlemeleridir..........

Mehmed Niyazi :
"... Çanakkale'de savaşmış Teğmen iden'in Almancaya tercüme dilen hatıratının bir bölümünün başlığı ingiliz olmaktan utanıyorum ifadesini taşır.
... Anadolu yakasındaki Kumkale2den gözlendiklerini iyi bilen yüzbaşı John Weinstock, Türk askerine dehşet saçmak, moralini bozmak ister. Büyücek bir barak yaptırır. Aldıkları yirmi iki esiri bu barakaya doldurtur. Geniş bir daire şeklinde elleri silahlı askerlerle barakayı kuşattırır.Barakanın üstüne çevresine benzin döktürür, bir paçavrayı yakıp fırlatır. Baraka tutuşur.Sağa sola kaçışan içindeki askerler ateşten uzak köşede üst üstte yığılırlar fakat çok geçmeden ateş onları yakalar.Çığlık çığlığa yanmaya başlarlar. İki ağaç boyu kadar yükselen alevle baraka çökünce cayır cayır yanan askerlerin çığlıkları da sona erer. Etrafı feci bir yanık kokusu kaplar. Barakayı çeviren İngiliz askerleri de uzaklaşırlar.
Bu vahşetin tanığı olan Teğmen iden bir ay kadar sonra Türklere esir düşer. Kendileri esirleri yaktıklarına göre kim bilir başına neler geleceği endişesi ile tir tir titrer:
"Onu, bir Türk Yüzbaşının çadırına götürürler.Yüzbaşı, Teğmen iden'in elini sıkar, oturması için bir sandalye gösterir.İşaretle anlaşırlar. Bir er üç dilim ekmekle bir tas çorba getirir. Yüzbaşı işaretle teğmene içmesini söyler . Teğmen bunu esir çorbası zanneder ve içer. Ancak yüzbaşının cebinden çıkardığı kuru peksimeti yediğini gören iden onun kendisine kendi çorbasını verdiğini anlayacaktır.
Gece ilerleyince Yüzbaşı ona işaretle şezlongda uyumasını söyler. Günlerden beri gece gündüz gördüğü korkunç rüyadan ter içinde sıyrıldığında yüzbaşının yerdeki pöstekide uyuduğunu görür. Kapıdaki nöbetçi erin gülümsemesi ile de rahat bir nefes alır. Ertesi gün Eceabattaki esir kampına sevk edilir...

Hani varya bize barbar diyenler hani varya soykırım iddia edenler hani varya çıkarları için vatanını satıp orda burda açıklama yapanlar size en güzel cevabı sizden biri vermiş siz daha anlamadınz mı ???????????

wolf1907

Yarbay

2703 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Çanakkale Destanı...(57.Alay) (3. sayfa)