Doktor faciasına ramak kala...ve üçüzlerle mutlu son... (4. sayfa)

quote:

Orijinalden alıntı: cahit038

selamlar arkadaşlar...hep haberlerde izleyip, inanmak istemedigim Türkiye gerçegi bizzat başıma gelince, yazıp paylaşmaya karar verdim...

hikayem bebeklerimizle ilgili...bebeklerimiz 28 haziran 2009 da dünyaya geldiler. iki erkek bir kız...üçüz yani...

eşim 7 Aylık hamileydi. üçüz bekledigimiz için hep tetikteydik tabi. ne zaman ne olacagı belli olmayacaktı.

40 haftalık dogum serüvenine başladıgımızda, tavsiye üzerine özel erciyes tıp merkezinde görevli operatör dr.zeki yılmaz kontrolünde başladık yolumuza...

ilk tehlikeli dönemleri atlattıktan sonra, kritik olan son 6 haftaya girdik. 30-36 haftalar arasında eşim üçüz bebek taşıma sıkıntısına başladı. doktorumuz operatör dr.zeki yılmaz , dogumun 37.haftadan önce olmayacagını, oldugu takdirde ambulansla Ankaraya gönderecegini, ankara üniversitesinde tanıdıkları oldugunu, en iyi bakımın yapılacagını söyleyerek bizi avuttu (uyuttu)...

31.hafta cumartesi günü öglen, bebeklerimizden biri artık hayata merhaba demek istedi...hemen doktorumuzun yanına koştuk...muayenede dogumun başladıgını söyledi...dogumu yaptıramayacagını söyleyerek, erciyes üniversitesini aradı...

tabiki aylarca kötüledigi, bebekleriniz orada yaşamaz dedigi erciyes üniversitesinde boş küvez yoktu...

bir anlık şaşkınlıgımızda, gayet ferah bir şekilde, siz eşinizi alın, ankaraya yola çıkın dedi. telefonla gerekli yerleri arayacagını söyledi...

o panikle, saat 16.00 gibi kendi aracımla Ankaraya dogru yola çıktık...

saat 19.30'da, ankara üniversitesi hastanesine geldik. doktoru telefola aradık hemen...ama arkadaşına ulaşamadıgını, bizim normal yolla acilden girmemizi istedi...acil kadın dogum üçüz gebelik oldugunu duyunca, yer olmadıgını, çok acil Zekai Tahir Burak hastanesine gitmemiz istendi. telefonla doktorumuz dr.zeki yılmaz la görüştük. zekai tahir burak hastanesinin kimseyi geri çevirmedigini söylediler...

ankaranın yabancısı olarak, çok yakında bulunan hastaneyi bulmam, 1 saatimi aldı. 24-25 yaşlarında bir bayan doktor, acil muayene etti ve yer olmadıgından alamayacagını, etlik zübeyde hanım kadın dogum hastanesine gitmemizi istedi... tabi hemen telefonla kayserideki doktorumuz dr.zeki yılmazı aradık...ankaradaki doktorun eline telefonu verdik...bol bol sohbet ettiler ama, 15 dakika daha oyalanmış olduk...

hastaneden çıktıgımızda, 1 dakika sakin kafayla düşündüm... dr.zeki yılmaz ı telefonla aradım..bana, Ankarada yer bulunmuyorsa, hiçbir yerde bulunmayacagını söyledi, telefonda güya isyan etti...

hep televizyonlarda izledigim ve inanmak istemedigim olay, başıma gelmişti...tabi bu arada saat 21.30 olmuştu...

eşim arabada sancıdan kıvranırken, kafam durmuş vaziyette, 5 dakikada bir taksicilere yolu sorarak Gülhane Askeri Tıp Akademisini buldum...hemen girişini yaptırdık...dogum için çok erken oldugundan, hemen igne yaparak bebeklerin gelişini ertelemeye çalıştılar. ancak fayda etmedi. ertesi gün pazar sabahı saat 10.15 de üçüz çocuklarımız dünyaya merhaba dedi...

kayserideki doktorumuzun vermiş oldugu clexane adlı ilaç yüzünden (eşime günde 2 iğne yapılıyordu) kanama durmadı... 8 ünite kan verildi ve 3 gün yoğun bakımda mücadele etti...

bebeklerimiz ise gülhane gibi bir yerde doğmanın şansıyla hayata tutundular...2 hafta küvezde kaldılar...

doktorumuz zeki yılmaz, bizi o günden sonra hiç arayıp sormadı bile... ben aramalımıyım peki??? bence hayır...

sanki bir rüya gibi geldi geçti 3 hafta...şu an bebeklerimiz yanımızda. ufak tefek sıkıntıları var sadece...ama eşimin toparlanması çok zor oldu...

Gülhanede bulunan bebek yogun bakım ünitesinde başta ümit hocam olmak üzere, ali hocam, dr.ali korhan bey, orçun bey, aslı hemşire, nesrin hemşire ve adını şu an heyecandan unuttugum tüm doktor ve hemşirelerimize (Ümit hocam tam 16 gün, neredeyse 24 saat hastanedeydi..) tüm personel bebeklerimizi saglıklarına kavuşturmak için uğraştılar...

quote:

Orijinalden alıntı: cahit038

Allaha şükür 4 yaşını bitirdiler....
anaokuluna kaydettirdim benim küçükleri...
Allah kimseyi evlatsız bırakmasın, evlat acısı göstermesin...