En yakın arkadasınız sınavda sizden yüksek yapsa kıskanır mısınız (2. sayfa)

Neden kıskanayım? Onun başarısıyla gurur duyarım. O çalışıp çabalayıp bir şeyler elde edebiliyor ve beni kendine arkadaş olarak görüyorsa ben de az çok onunla aynı seviyedeyim demektir. Çevremde başarılı insanların olmasından gurur duyarım.

Buna yine kendimden örnek vereyim. Yakın arkadaşım erkek ve ben kızım. Ortaokulda ve ilkokulda genelde başarı konusunda başı biz çekerdik. Kız arkadaşlarımdan da kıskanıp iftira atma derecesine gelen oldu. Erkek arkadaşlarımdan da iftira atma derecesine gelen oldu ve karşılaştığımız da oluyor onlarla. İki yüzlülüklerine devam edenler de oluyor:D. Yani diyeceğim şu ki genelde kızlar mı olur erkekler mi bilemem ama karakteri bozuk olan genelde kıskançlığını da doruklarında yaşıyor diyebilirim.

olum kıskanan da ne bileyim, senden iyi olsun ki sen de iyi ol..

Ustad arkadasi falan bosver 120/80e kitlen isteyen istedigini yapsin sonra. Gokyuzune cikamasan da yildizlari gormus olursun minik egolarla da ugrasmamis olursun

   o kadar cani mi duruyorum cidden :)

Bu tamamen senin hayata bakış açına, hayat felsene göre değişen bir durum. Burada bakma "ben kıskanmazdım" diyenlere, kıskanan insan da kıskanmam der, kıskanmayan insan da. Ha şu var: Kimisi zaten istediği puanı alır veya istediği hedefe ulaşır, kendisinden biraz daha iyi şeyler başaran arkadaşlarını falan pek kıskanmaz, hani bir söz var ya, "kendi ışığına güvenen başkasının parıldamasından rahatsız olmaz" diye aynen bu mantalitede ilerler ama bu aradaki fark biraz fazla olunca bu kişi de kıskanır (Normal şartlarda). Ancak dediğim gibi son tahlilde her şey senin hayata bakış açına, hayatı nasıl yorumladığına göre değişir. Şahsen birkaç yıl öncesine kadar kendimden başarılı insanları kıskanmadığımı söyler, buna inanmaya çalışırdım ancak şu an düşününce aslında kıskanıyormuşum. Şu an ise hiç mi hiç içimde bir gram ne nefret, ne bir hasetlik var. Çok ahlaklı bir insan olduğumdan falan değil sadece benim hayat felsefeme göre artık çok çok çok çok normal bir durum bu. Ancak kendi çevremdeki insanların neredeyse %99'u şu an arkadaşım değil, bahsettiğin bu kıskançlığı onlar çok belirgin bir şekilde yansıtıyorlardı bana tabii ki onları yargılamıyorum, sadece onlardan daha şanslı olduğum için onlardan daha başarılı(!) oldum, onlar da böyle düşünsün ve arkadaşlığımız devam etsin isterdim.

Not: bu arada arkadaşlarım değil bizzat ben bitirdim arkadaşlıklarımı ancak onları sevmediğim için değil çok sevdiğim içindi. Sebebi ise şuydu: arkadaşlarımın arasına girdiğimde hedeflerim,imkanlarım,sahip olduklarım bu kişilerin kendilerini şanssız ve mutsuz hissetmesine yol açıyordu. Bu yüzden en doğru olan şeyi yapıp tek taraflı olarak arkadaşlığımı bitirdim, şahsen böyle olması gerektiğini de düşünüyorum.

İyi yapmissiniz hocam.Benim de ilkokuldan cok sevdigim dostum dedigim 2arkadasim vardi ancak ben iyi bir liseyi kazanip onlar mahalledeki liseye gidince birden tavirlari degisti.Lisenin ilk haftasi okul çikisi dogaclama kendi okul formamla onların okulunun bahcesine onlari ziyarete gittigimde sen bu formayla bu okula hava atmaya mi geliyorsun dediklerinde sok oldum asagilik komplekslerine inanamadim sonra birdaha ne ben aradim ne onlar.Yani bu iğrenç sınav sistemleri yarisa dayali egitim sistemi cok arkadasliklari kaybetmeme sebep oldu ama bi bakimda iyi oldu gercek dost olmadiklarini gordum.Bence kisi iyi bir sonuc yaptiginda annesinden babasindan baska icten gercekten samimiyetle hicbir arkadas ya da akraba sevinmez dostluk denen kavrama artik pek inanmiyorum.Allah anamizi babamizi basimizdan eksik etmesin.

Dostluk dediğin şey menfaatdir. İyi menfaat var kötü menfaat var. Birinin sohbetinden keyif almak, birinden bir şeyler öğrenmek iyi menfaattir tabi bu karşılıklıdır aksi halde dostluk pek uzun sürmez. Onun senden alabileceği bir şey yoksa bile kendisini bir şeyler biliyor zanneder ki bu his de onun için yeterli olur bazen. Açıkçası bana kalırsa maddiyata dayalı dostluklar da maneviyata dayalı dostluklar da temelde aynıdır. Hatta aile dediğin şey de aslında menfaate dayalı işler. Annen, baban sana bir zarar gelmesini istemez, çünkü sana bir zarar gelirse bu acıyla yaşayamayacağını düşünür. Buradan anlaşılıyor ki eninde sonunda iş yine kişinin kendisine varıyor, kendi rahatının bozulmasından korktuğu için senin rahatının bozulmasından korkuyor. Yani o yüzden öyle "uğruna ölünecek dost olsun" mantalitesiyle hayat sürme. Dost kavramına da pek fazla takılma bence, ne kadar insanla vakit geçirirsen, ne kadar insanla tanışırsan o kadar iyidir senin için daha dolu bir hayat yaşamış olursun. Birilerini ömürlük dost belleyip tek bir mahalleye, tek bir ortama bağlanmış kişiler gibi bir ömrünü her gün aynı insanlarla aynı muhabbetleri yaparak geçirmek yerine arkadaşlıklarını bitirmekten korkmadan farklı arkadaşlıklar edinmek en iyi yol bence. Şunu da unutma ki yalnız başına doğdun yalnız başına öleceksin :) (Tabi doğal şartlarda). Eninde sonunda o arkadaşlıklar bitecek, yani çok takılma hocam yaşa hayatını yaşayabildiğince :)

Bu arada emin ol senin başarını kıskanmayan ve gerçekten senin yerine sevinen adeta seni yaşıtın,arkadaşın olmasına rağmen bir film karakteri gibi gören insanlar da mevcut hayatta. Tabi sayıları çok çok az ancak bunu bilerek yansıt duygularını. Bilirsin birini nasıl görmek istersen öyle görürsün, kimisi "beni yanlış anlar" diye onu kıskandığını düşündürtecek bazı hareketleri yapmaktan doğal olarak kaçınmaya çalışırken bu kişiyi gerçekten senin kötülüğünü istiyormuş gibi görebilirsin, hatta gayet normal davranan bir insanı bile olduğundan farklı davranıyor olarak görebilirsin. O yüzden insanları zan altında bırakmaktan her zaman kaçınmanı öneririm, aksi halde yanlış bir anlaşılmadan sana faydası olacak bir arkadaşlığı bitirebilirsin.