FD

F.D. Adı ve soyadının başharfi. Onu bir hastanede heyet raporu kuyruğunda tanıdım. Ben engelli bakım merkezinden kendisine danışmanlık vermek üzere bir başka arkadaşım ile görevli olarak gelmiştim. Annesi ile arkamda sırada bekliyordu. O zaman 30 yaşındaydı. evli ve 1 çocuk sahibiydi. Ben 37 yaşındaydım, ben de evli ve 2 çocuk sahibiydim. Sırada benim arkamdaydı, önümde ise bir avustralya vatandaşlığı bulunan türk ingilizce konuşarak orada bulunmanın ne kadar sıkıcı ve yanlış olduğunu yakınlarına anlatmaya çalışıyordu. İngilizcem iyi olduğu için yaptığı bir espride güldüm, onu görünce sohbete başladık. Arkamda bekleyen F.D. sıkılmış olacak ki bizi dinlemeye başladı. Tam anlamadığı belliydi, ama yinede dinlediğini belli eden davranışları vardı. Bir süre sonra sohbet kesildi. O sırada arkamı döndüm, F.D. yi ilk kez dikkatle izledim, minyon tipli, şaşı, zayıf, 1.50 boylarında kapalı bir bayandı. En fazla 20 yaşlarında gözüküyordu. Yüzünde soğuk mat bir bakış vardı. Önümdeki avustralyalı ne iş yaptığımı sordu Sosyal Hizmet Uzmanıyım dediğimde F.D. birden bana baktı, ilk kez gözgöze geldiğimiz andı. Bende sosyal hizmetler 4. sınıf öğrencisiyim dedi. Derslerinin zorluğundan bahsetti, çocuk gelişimi mezunu olduğunu, okulu bitirince sosyal hizmet uzmanı olarak çalışmak istediğini anlattı. Meslek ve çalışabileceği alanlar üzerine biraz sohbet ettik. Sonra işlemler bitmeye yakın ona döndüm telefon numaramı verdim, yardımcı olabileceğim bir konu olursa aramasını istedim. Aradan 2 gün geçti, öğleden sonra kurumda çalışıyordum, beni aradı mesaiden sonra staj raporu yazmasına yardım edip edemeyeceğimi sordu, elbette dedim. Öğretmenevinde çalışmak üzere sözleştik. Buluştuk, birer çay aldım, raporunu hazırlamaya başladık, ben anlatırken sürekli beni izliyordu, ama dinlemiyordu. Sonra rapor bitti, çok üzgün gözüküyordu, sanki asıl yardım istediği konu rapor değildi, tam kalkalım diyecekken , bir sorunu olduğunu ve dinleyip yardım edip edemeyeceğimi sordu. Elbette dedim, anlatmaya başladı. 17 yaşında iken babasının çeşitli sorunları olduğunu, annesinin de psikiyatri tedavisi gördüğünü, babasının annesini sürekli aldattığını, kötü bir çocukluk geçirdiğini ve kurtuluşu evden kaçmakta bulduğunu, o dönem tanıştığı bir asker ile kaçarak Bitlise gittiğini, orada evlendiğini, sonra ailesi ile barışarak geri geldiğini, ancak eşinin kendisine kötü davrandığını, aldattığını, kendisinin kızını tek başına yetiştirmeye çalıştığını , çok yorulduğunu, ne yapacağını bilmediğini söyledi. Sürekli ağlıyordu, aynı zamanda yumurtalık kanseri olduğunu ve tedavi sürecini tek başına atlatmak zorunda kaldığından bahsetti. Durmuna çok üzülmüştüm, ancak gözlerinin içine bakıp, hey baksana hala nefes alıyorsun, birçok insana nasip olmayan sağlıklı bir çocuğun var, annen baban hayatta, hayatta başarmak istediğin şeyler var, pozitif düşünmelisin diye uzun bir konuşma yaptım. Çok zeki bir kadındı, sadece kendisine fırsat verilmemiş, ne istediği hiç sorulmamıştı. Bundan 1 yıl sonra meslek sahibi olacağını, belki iyi bir işi olacağını, kimseye muhtaç olmayacağını anlattım. Daha iyi hissettiğini gördüm. O güne kadar kimsenin onu bu şekilde dinlemediğini söyledi. Sonra vedalaştık. Ertesi gün tekrar aradı, yine buluşmak istediğini söyledi, kabul ettim, öğretmen evinin önünde bekliyordu, geldiğim için teşekkür etti, elinde bir kavanoz reçel vardı, onu verdi, yardımım için teşekkür etti, bir çay da kendisinin ısmarlamak istediğini söyledi, belki parası yoktur diye kabul etmedim, ancak başka sebepten çekindiğimi sanıp üzüldü, teşekkür edip vedalaştım. Birkaç gün sonra mesaj attı, konuşmaya ihtiyacı olduğunu söyledi, buluştuk, yine ağlıyordu, biraz sakinleşince anlatmaya başladı, eşinin kötü davrandığından, başka bir kadın ile ilişkisi olduğunu öğrendiğinden bahsetti, onu güçlendirmeye çalıştım. Bir plan yapması ve hayatını ona göre yaşayarak bazı kararlar alması gerektiğini anlattım. Sonra bir sessizlik yaşandı. Benim hakkımda sorular sormaya başladı. Anlattım, 9 yıllık evliyim, aslında buralı değilim, iş için gelmiştim, eşimle aynı yerde çalışırken tanıştık, o dönem 5 yıllık sevgilimden ayrılmıştım, o boşlukta eşimle tanıştığım için kısa sürede evlilik kararı aldık, annem de beni ziyaretinde eşimi çok sevdi, mutlaka evlen kaçırma dedi, bu nedenle biraz görücü usulü oldu, eşim iyi bir insandı, biraz kariyerine ve maddiyata önem veriyordu ancak genel olarak iyi anlaşıyorduk, sonraları onu tanımaya başladıkça benim yapmaktan keyif aldığım şeyleri sevmediğini, ortak paylaşımlarımızın azaldığını, ailesinin aldığımız kararlara çok karışmaya başladığını, ondan soğumaya başladığımı ve son 4 yıldır ondan iyice uzaklaşarak başka bir kadın ile ilişkim olduğunu anlattım. Bunları ilk kez tanımadığım birine anlatıyordum ama çok rahatlamıştım, ona yardım etmek için orada bulunurken yardıma ihtiyacım olduğunu anlamıştım. Çocuklarımızın resimlerini birbirimize gösterirken gözlerimizin içinin nasılda gururla ve hüzünle güldüğünü hiç unutmuyorum. Sonraki günlerde hep mesajlaşmaya ve belirli aralıklarla buluşup dertleşmeye başladık. kendime çok iyi bir arkadaş bulmuştum. Yeri geldiğinde ona abilik yapıp kıskanıyor, koruyor, yeri geldiğinde babası oluyor, yeri geldiğinde teselli ediyordum. Bir gün çocuklarımız da alıp tiyatroya gittik, sonra dondurma yemeye, birbirimiz iyice tanımaya başlamıştık. Bu yaklaşık 2 ay devam etti. Birgün eşimle çok ciddi bir tartışma yaşadık ve evi terk ettim. İlk yaptığım ne annemi babamı, ne de kardeşlerimi aramak oldu, F.D. yi aradım, o sırada o da evini terk etmiş, kocasına boşanmak istediğini söylemiş ve annesinin evinde kalıyordu. o gece annesinde kaldım. Annesi çok açık görüşlü, anlayışlı ve iyi bir kadındı. Bana ilk sözü, gel oğlum bu dünyada insanın başına herşey gelebilir olmuştu.

1. bölüm sonu

Oturdum düşünüyordum, acaba F.D. mi haklı, ben mi? O mu hata yaptı, ben mi? Kimin yüzünden bitti, giden oydu belki ama, terkeden benmiydim aslında? O başkasıyla evlendi ama, onu yapmak zorunda mı bırakmıştım? Bir çift birbirine bu kadar tutku ile bağlıyken nasıl olmuş tu da ayrılmıştık. Bunu anlamak için tarafsız birine anlatmak , onun da anlatmasını sağlamak gerekiyordu ki bir objektif değerlendirme yapılsın, ancak bu mümkün değildi, bende çözümü ilişkimizin başından itibaren kimsenin bizi tanıyamayacağı bir sitede insanlara yazarak anlatmak olduğuna karar verdim. Bittiğinde tamamen gerçekleri yazmayı başarabilirsem ben haklıyım, yazamazsam o haklı diye düşündüm. Tanışmamız ve ilk 2 ayı anlattıktan sonra bazı şeyleri atladığımı farkettim, önce bunları önemsiz diye geçtiğimi sandım, sonra benim için önemsiz ama belki onun için önemli diye düşündüm, bir süre daha yazdıktan sonra kendimi haklı çıkarmak adına bunları yaptığımı farkettim. Böylece anlamış oldum, bu ilişkiyi bitiren bendim, her ne kadar o gitse de ben üzerime düşeni yapmadığım için sonu böyle olmuştu.

Eğer konuşabilseydim son bir kez, hazırlarken umutsuzluğa kapılıp yarım bıraktığım yapılacaklar listesini ona okurdum, eklemek istediklerini sorardım, dinlerken hüzünlendiğim şarkıların adını söylerdim..

1- Boşanmak (ikimizde)

2- bizi tanıyanların bilmediği bi yere taşınmak

3- Evlenmek

4- Çocuk sahibi olmak

5- Bahçe ile uğraşmak, ağaç dikmek

6- Tekne almak, denize açılmak

7- Dalış kursuna katılmak

9- Tomb raider oyun serisini bitirmek

10- Alien film serisini izlemek

11- Galapagos adasına seyahat etmek

12- Arsaköydeki mağarayı keşfetmek

13- Gemiler adasında bir gece geçirmek

14- İzmirde Karşıyakaya vapurla geçmek

15- Bisiklet ile İzmir'den Fethiyeye gitmek

16- Resident evil oyun serisini bitirmek

17- Predator film serisini izlemek

18- Z3 satın almak

19- Çocuklarımızı bi araya getirmek

20- Piramitleri ziyaret etmek

21- Mors alfabesini öğrenmek

22- Sincap beslemek