Fotoğrafçılıkla ilgili garip bir sorum var.

Fotoğrafçılar olarak, fotoğrafların/videoların giderek artan yüksek çözünürlüğü ve netliğinin geçmişe bakışımızı, geçmiş anlayışımızı ve geçmişle olan ilişkimizi değiştirdiğini düşünüyor musunuz?

Örneğin, 1980'lerde 1960'lardan kalma bir resme bakan bir kişi, baktığı şeyden çok ayrı hissedecektir. Başka bir dünyaya benziyor.

Ama 2020'de 2000'lerden bir fotoğrafa bakan biri - kendimizi geçmişten kopmuş hissetmiyoruz.

Fotoğrafın kalitesinin/çözünürlüğünün iyileştirilmesi, zamanın geçişini nasıl algıladığımızı şekillendiriyor mu?

192.168.1.254

192.168.1.254

https://1921681254.mx

10.0.0.0.1

10.0.0.0.1

https://100001.onl

Epey arşiv taramış biri olarak bence zamandan kopma hisleri aşağı-yukarı aynı. 2000 senesinde basın-yayın, hatta sinema endüstrisi hala yaygın olarak kimyasal film kullanıyoridu. Belki farkı anlamak bundan sonra daha zor olacak. 60-80 arasında renk farkı var ama 70-90 arasında aldığım his, benim için bugün de yirmi yıl için aşağı yukarı aynı.

Bence zamanın kendisi zaten daha az değişiyor. Bugün aşağıdaki fotografa denk geldim. Eski olduğunu anlatacak birkaç ipucu var ama kıyafetler... şimdi sokağa çıksam aynılarını görebilirim. Kare 1971, Jacques Tati'nin 'Trafic' filminden, moda 50 senedir değişmemiş.

İkinci olarak da bence objektifler önemli. Yeni objektifler ağırlıklı olarak grafik render verirken 90'lara kadar objektifler hacimsel anlatımı önde tutuyorlardı. Makinalarımıza taktıklarımız sinema objektiflerinin ucuz versiyonları gibilerdi. Bunu biraz da netlik ve kontrast arayışı, LPI çizgisi saymaklar... yani spesifikasyon fetişi getirdi. Bu aşırıya kaçınca gelişen sonuca fotografta 'posterizasyon' deniyor. Ama bütünlüklü anlatım için optik karışma gereklidir (ve ses kayıtlarında da (hi-fi) akustik karışma gereklidir). Hava perspektifi, netliği ve kontrastı azaltan ama objelerin birbirlerine yanısıyan aydınlanmaların korunabileceği bir 'rendition' hacimsel anlatımı ve orada olmak hissini güçlendiriyor.n