''' KAYBEDENLER KLÜBÜ ''' (16. sayfa)

quote:

Orjinalden alıntı: R.Sambora

13 yıl annesiz yaşadım ben 9 yasındaki ablam ve 4 yasındaki kardeşimle 8 yasında annesiz kalmıstım

sadece babam vardı basımızda
annem bizi terketti gitti
yıllar boyu böyle yaşadık
kendi kendimize baktık
anne nedir şimdi pek hissedemiyorum, anlamlandıramıyorum

aç kaldık acıkta kaldık ,ama hep tutunduk
nereye kadar böyle gidicek bilmiyorum

arkadaslarım her gün anneleri eve çağırıp yemek hazırladıklarında
ben soğuk evimizdeki karanlık odalarda yalnızlıkla beraber geceyi minik avuçlarımla kucaklıyordum

13 yıl sorna annemi tesadüfen gördüm
yolda arkadaslarla yürürken
bir kadın gördüm
uzun siyah saçlı
elinde kağıtlar dosyalar
bir yer arar gibi bir hali vardı

annemi öyle çok zaman geçmiştiki unutmustum artık hafızamda hiç anı yoktu
gördüğümde annem demedim ilk zaten ,
birden bire birşey oldu bana ve dondum kaldım
orada durdum
gözümü bile kırpamıyordum ama gözlerimden yaşlar dökülüyordu
arkadaslarım hayretler içinde bir bana bakıyorlardı birde yolun karşısındaki kadına yani anneme
etraftan geçen insanlar yüzüme baktıklarında şok olduklarını görebiliyordum

ben hiç kırıpdayamadım ,bütün vücudum taş kesildi,nefes bile zor alıyordum
gözümün önünden yıllar geçti

anne die bağırmaya calıstım, olmadı
denedim calıstım anne die bağırmaya calısıyordum
ama hiç sesim çıkmıyordu
içimden anne die bağırırken sesimi duyuramıyordum
gözlerim yaşlarla doluyken gözümden kaybedicem die korktum zor görüyordum gözlerimi sildim
arkadaslarım kollarımdn tutuyordu
anne die bağırmaya calıstım tekrar
kendimi toparladım derin bi nefes aldım
ve sonunda yaptım
anne diye bağırdım
öyle bir bağırdımki
sadece bir kere anne die bağırdım ve gücüm kalmadı
bana baktı,elindeki dosyaları düşürdü titremeye basladı
dizlerimin üzerine çöktüm oracıkta kaldım
o kadar çok bağırmıştımki anne diye
etraftaki bütün insanlar bana bakıyordu acıyan gözlerle
bazıları ağlıyordu
....

şimdi annemle yasıyorum ,biraz mutluyum ama hep bir şeyler eksik
oda 13 sene boyunca olmayısı hiçbirşeyi yaşayamamam

anlatmaya kalksam hayatım boyu yaşadıklarımı burda hiçkimse birşey anlatacak durumda kalmaz oturup beni dinlersiniz.
ama başınızı çok ağrıtmıycam..


ekle benide...

quote:

Orjinalden alıntı: R.Sambora

13 yıl annesiz yaşadım ben 9 yasındaki ablam ve 4 yasındaki kardeşimle 8 yasında annesiz kalmıstım

sadece babam vardı basımızda
annem bizi terketti gitti
yıllar boyu böyle yaşadık
kendi kendimize baktık
anne nedir şimdi pek hissedemiyorum, anlamlandıramıyorum

aç kaldık acıkta kaldık ,ama hep tutunduk
nereye kadar böyle gidicek bilmiyorum

arkadaslarım her gün anneleri eve çağırıp yemek hazırladıklarında
ben soğuk evimizdeki karanlık odalarda yalnızlıkla beraber geceyi minik avuçlarımla kucaklıyordum

13 yıl sorna annemi tesadüfen gördüm
yolda arkadaslarla yürürken
bir kadın gördüm
uzun siyah saçlı
elinde kağıtlar dosyalar
bir yer arar gibi bir hali vardı

annemi öyle çok zaman geçmiştiki unutmustum artık hafızamda hiç anı yoktu
gördüğümde annem demedim ilk zaten ,
birden bire birşey oldu bana ve dondum kaldım
orada durdum
gözümü bile kırpamıyordum ama gözlerimden yaşlar dökülüyordu
arkadaslarım hayretler içinde bir bana bakıyorlardı birde yolun karşısındaki kadına yani anneme
etraftan geçen insanlar yüzüme baktıklarında şok olduklarını görebiliyordum

ben hiç kırıpdayamadım ,bütün vücudum taş kesildi,nefes bile zor alıyordum
gözümün önünden yıllar geçti

anne die bağırmaya calıstım, olmadı
denedim calıstım anne die bağırmaya calısıyordum
ama hiç sesim çıkmıyordu
içimden anne die bağırırken sesimi duyuramıyordum
gözlerim yaşlarla doluyken gözümden kaybedicem die korktum zor görüyordum gözlerimi sildim
arkadaslarım kollarımdn tutuyordu
anne die bağırmaya calıstım tekrar
kendimi toparladım derin bi nefes aldım
ve sonunda yaptım
anne diye bağırdım
öyle bir bağırdımki
sadece bir kere anne die bağırdım ve gücüm kalmadı
bana baktı,elindeki dosyaları düşürdü titremeye basladı
dizlerimin üzerine çöktüm oracıkta kaldım
o kadar çok bağırmıştımki anne diye
etraftaki bütün insanlar bana bakıyordu acıyan gözlerle
bazıları ağlıyordu
....

şimdi annemle yasıyorum ,biraz mutluyum ama hep bir şeyler eksik
oda 13 sene boyunca olmayısı hiçbirşeyi yaşayamamam

anlatmaya kalksam hayatım boyu yaşadıklarımı burda hiçkimse birşey anlatacak durumda kalmaz oturup beni dinlersiniz.
ama başınızı çok ağrıtmıycam..


ekle benide...

quote:

Orjinalden alıntı: S_A_H

odaklanın diorum size sadece....

sizi sevindiren şeylere odaklanın...

quote:

Orjinalden alıntı: R.Sambora

13 yıl annesiz yaşadım ben 9 yasındaki ablam ve 4 yasındaki kardeşimle 8 yasında annesiz kalmıstım

sadece babam vardı basımızda
annem bizi terketti gitti
yıllar boyu böyle yaşadık
kendi kendimize baktık
anne nedir şimdi pek hissedemiyorum, anlamlandıramıyorum

aç kaldık acıkta kaldık ,ama hep tutunduk
nereye kadar böyle gidicek bilmiyorum

arkadaslarım her gün anneleri eve çağırıp yemek hazırladıklarında
ben soğuk evimizdeki karanlık odalarda yalnızlıkla beraber geceyi minik avuçlarımla kucaklıyordum

13 yıl sorna annemi tesadüfen gördüm
yolda arkadaslarla yürürken
bir kadın gördüm
uzun siyah saçlı
elinde kağıtlar dosyalar
bir yer arar gibi bir hali vardı

annemi öyle çok zaman geçmiştiki unutmustum artık hafızamda hiç anı yoktu
gördüğümde annem demedim ilk zaten ,
birden bire birşey oldu bana ve dondum kaldım
orada durdum
gözümü bile kırpamıyordum ama gözlerimden yaşlar dökülüyordu
arkadaslarım hayretler içinde bir bana bakıyorlardı birde yolun karşısındaki kadına yani anneme
etraftan geçen insanlar yüzüme baktıklarında şok olduklarını görebiliyordum

ben hiç kırıpdayamadım ,bütün vücudum taş kesildi,nefes bile zor alıyordum
gözümün önünden yıllar geçti

anne die bağırmaya calıstım, olmadı
denedim calıstım anne die bağırmaya calısıyordum
ama hiç sesim çıkmıyordu
içimden anne die bağırırken sesimi duyuramıyordum
gözlerim yaşlarla doluyken gözümden kaybedicem die korktum zor görüyordum gözlerimi sildim
arkadaslarım kollarımdn tutuyordu
anne die bağırmaya calıstım tekrar
kendimi toparladım derin bi nefes aldım
ve sonunda yaptım
anne diye bağırdım
öyle bir bağırdımki
sadece bir kere anne die bağırdım ve gücüm kalmadı
bana baktı,elindeki dosyaları düşürdü titremeye basladı
dizlerimin üzerine çöktüm oracıkta kaldım
o kadar çok bağırmıştımki anne diye
etraftaki bütün insanlar bana bakıyordu acıyan gözlerle
bazıları ağlıyordu
....

şimdi annemle yasıyorum ,biraz mutluyum ama hep bir şeyler eksik
oda 13 sene boyunca olmayısı hiçbirşeyi yaşayamamam

anlatmaya kalksam hayatım boyu yaşadıklarımı burda hiçkimse birşey anlatacak durumda kalmaz oturup beni dinlersiniz.
ama başınızı çok ağrıtmıycam..


ekle benide...

quote:

Orjinalden alıntı: berber92
bende 2005 de annemiş kaybettm martta

quote:

Orjinalden alıntı: ULtraV1olet

quote: Orjinalden alıntı: berber92 bende 2005 de annemiş kaybettm martta

Allah rahmet eylesin

quote:

Orjinalden alıntı: S_A_H

odaklanın diorum size sadece....

sizi sevindiren şeylere odaklanın...

quote:

Orjinalden alıntı: Sauron_16

biz ne kadar mutlu olmayı istesekte yaptığımız işlerde yada başka seylerde mutsuz oluyoruz neden??? bişeyimiz eksik deil allahaşükür aklımız yerinde,fiziğimiz düzgün yerinde duygusalız ama kızlar neden sevmiyo beni dier konulardada böyle yeter artık

quote:

Orjinalden alıntı: Sauron_16

fiziğimiz düzgün yerinde duygusalız ama kızlar neden sevmiyo beni dier konulardada böyle yeter artık

quote:

Orjinalden alıntı: berber92

quote: Orjinalden alıntı: R.Sambora 13 yıl annesiz yaşadım ben 9 yasındaki ablam ve 4 yasındaki kardeşimle 8 yasında annesiz kalmıstım sadece babam vardı basımızda annem bizi terketti gitti yıllar boyu böyle yaşadık kendi kendimize baktık anne nedir şimdi pek hissedemiyorum, anlamlandıramıyorum aç kaldık acıkta kaldık ,ama hep tutunduk nereye kadar böyle gidicek bilmiyorum arkadaslarım her gün anneleri eve çağırıp yemek hazırladıklarında ben soğuk evimizdeki karanlık odalarda yalnızlıkla beraber geceyi minik avuçlarımla kucaklıyordum 13 yıl sorna annemi tesadüfen gördüm yolda arkadaslarla yürürken bir kadın gördüm uzun siyah saçlı elinde kağıtlar dosyalar bir yer arar gibi bir hali vardı annemi öyle çok zaman geçmiştiki unutmustum artık hafızamda hiç anı yoktu gördüğümde annem demedim ilk zaten , birden bire birşey oldu bana ve dondum kaldım orada durdum gözümü bile kırpamıyordum ama gözlerimden yaşlar dökülüyordu arkadaslarım hayretler içinde bir bana bakıyorlardı birde yolun karşısındaki kadına yani anneme etraftan geçen insanlar yüzüme baktıklarında şok olduklarını görebiliyordum ben hiç kırıpdayamadım ,bütün vücudum taş kesildi,nefes bile zor alıyordum gözümün önünden yıllar geçti anne die bağırmaya calıstım, olmadı denedim calıstım anne die bağırmaya calısıyordum ama hiç sesim çıkmıyordu içimden anne die bağırırken sesimi duyuramıyordum gözlerim yaşlarla doluyken gözümden kaybedicem die korktum zor görüyordum gözlerimi sildim arkadaslarım kollarımdn tutuyordu anne die bağırmaya calıstım tekrar kendimi toparladım derin bi nefes aldım ve sonunda yaptım anne diye bağırdım öyle bir bağırdımki sadece bir kere anne die bağırdım ve gücüm kalmadı bana baktı,elindeki dosyaları düşürdü titremeye basladı dizlerimin üzerine çöktüm oracıkta kaldım o kadar çok bağırmıştımki anne diye etraftaki bütün insanlar bana bakıyordu acıyan gözlerle bazıları ağlıyordu .... şimdi annemle yasıyorum ,biraz mutluyum ama hep bir şeyler eksik oda 13 sene boyunca olmayısı hiçbirşeyi yaşayamamam anlatmaya kalksam hayatım boyu yaşadıklarımı burda hiçkimse birşey anlatacak durumda kalmaz oturup beni dinlersiniz. ama başınızı çok ağrıtmıycam.. ekle benide...

bende 2005 de annemiş kaybettm martta