(Lütfen yardım) - hayat Tecrübeli arkadaşlar

ViRuS.99

13 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

Selam aleyküm. Beyler ben Azerbaycan'da yaşıyorum yani buraliyim. 1 ay sonra 20 yaşıma gireceğim, üniversite 3 geçeceğim. Şimdi asıl konulara gelirsek.

Uzun gele bilir. Lütfen sonuna kadar okuyun arkadaşlar.

Ben 1.5 yaşımda epilepsi hastalığına yakalandim düşünün gecenin 4u beni apar topar hastaneye goturdukleri olmuş. Neyse annemin doğru yanaşmaları ve tedaviler ile 11 yaşımda geçti. Sonra 10. Sınıfta üniye hazırlanmaya başladım çoğu kişi gibi. Ama ben hiç bir zaman üni falan istemedim. Yani bana anlamsız zaman israfı gibi geliyordu ki halada bu fikirdeyim. Aile ısrarı ile hazırlandım ilk sene dışarıda kaldım. Mat falan kötü bilmiyordum, fizik biraz sorunluydu falan filan 2 ci yıl kursa yani dershaneye gjttim, ordada pek kötü okumuyordum, Lakin sınavlarda hep barajı kıl payı geçiyordum bazan geçemediğim bile oluyordu. Uni sınavına girdim İlkinden 195 aldım dışarıda kaldım yine. bi nevi birileri önüme taş koyuyordu resmen. Neyse depresyon kitap yırtma falan filan 2 haftaya anca toparladım. İng mat iyi bildigim derslerdi neyse bu 2si en esasida ing sayesinde 216puan topladim ki bu 2ci yılın 2 ci sınavının puanı. Aslında benim gibi bir bilgi seviyesine sahip hemen hemen herkes 350+ kesin alırdı.

Beni okulda öğretmenler falan hep işte bilgili çocuk gibi görüyorlardı. Hastalığım sebebiyle okula pek gitmedim sadece başta 2 ay sonda 3 ay şeklinde oda bazan toplasan 4 ayı anca bulurdu toplam gittiğim günler.

Neyse üniye girdim. Girdiğim üni eski Kafkas üniversitesi şimdiki Mühendislik Üniversitesi. Çocukluğumdan beri hiç çalışmadım. Yani fiziksel hiç bir işte çalışmadım, en basit şeyleri bile yapmadığım şeyler vardır. Ki bunun suçlusu olarak annemi görüyorum; sen yapma ben yaparım git takıl falan tarzında en ufak bir iş bile yaptırmazdi bana. Ben israr etsem bile.

Şimdi unide hiç huzurlu değilim yani içimden okumak zorlasam bile gelmiyor. Sadece barajı geçip kurtulmayı düşünüyorum. Bu yıl geçilen dersler bayağı ilgi çekici, ilgimi çekiyor da. Ama niyeyse okumak gelmiyor içimden bir türlü. Anlam veremiyorum buna. Grup çocuklarının çoğu 70+ puan alıyor her sınav. Bense pek çok sefer bembeyaz kağıt verdim. Sorun bende biliyorum ama nerede? Yani buna sebep olan ne? Onu anlamıyorum bir türlü. Yani bende isterim burs falan alayım 4 dönem bitiyor hiç olmadı. Velhasıl kelam, şimdi ben bu uniyi bitirince elimde bir hiçe eşdeğer diploma olacak. Yani ben bu 4 yılda hiç birşey kazanmiyacagimi biliyorum. Unide paralı yıllık 2000x4=8000+günlük+yeniden ders, sınav paraları falan filan derken 12 13k yi buluyor. Ki bu parayı benim kendi ilgi alanim olan telefon bilgisayar, programlama vs gibi yerlere harcasalardi benim için daha kazançlı olacağını düşünüyorum. Üni falan hepten formelite bana göre. Yani ben okuttum gerisine karışmam.

Buraya kadar gelenler teşekkürler. Devamını okursanız çok memnun olurum.

Kavga bilmem, enstrüman bilmem, sanat bilmem, kopya bilmem(vicdanım hiç el vermiyor. bu gün de yapamadım) tarım işleri bilmem bilmem de bilmem der gider bu liste.. en onemlilerden; hayatım boyunca çoğu zaman ezildim, acinan oldum, benimle hep alay ederdiler, gruplarin içine pek almazdılar çoğu zaman dışlanırdım. Son 2 senedir artık annem de iyice dalga geçiyor benimle hep bi laf sokmalar falan filan. Bide son yıllarda bana olan ilgileri falan da iyice azaldı. Kendimi fazlalık hissetmeye başladım iyice. Gah dayım gah onun oğlu gah halam gah onun çocukları falan filan. Hepsi de benden büyük. En az yaş farkı olan 4. Ortalama fark da 9. Yani neslin çok gerisinde hissediyorum kendimi. Herkes iş Araba ev, evlenmek(ki hiç düşünmediğim birşey) falan filan konularında konuşurken

BEN: bu gün çocuklar böyle dedi hahaha, veya hoca filan şeyi yaptı sınıf koptu falan filan tipte çoğunun atladığı artık ilgisini çekmeyen konular.

En esas kısıma gelirsek; şu an annemlerin 58 yaşı var, babamın kalbinde sorun bulunmuş geçen annemde halsiz falan filan şimdi bunların ömrü de sonsuz değil sonuçta, 10 yıl bilemedin 15 yıl max ömürleri kalmış. Şimdi 2019 girdiğinden beri kara kara düşünüyorum, nereye gidiyor bu olanların sonu? Yani sonraki 3 4 yıllık hayatımı düşündüğümde içime korku vuruyor.. hiç kimse olamama, ezigin biri olmak elinden hiç bir iş gelmeyen gereksiz biri gibi hissediyorum kendimi ki zaten gidişin sonu da budur.. Piskologa gjtmeyj düşünüyorum ama annem falan filan anında deli damgasi falan vuracak diye konusunu dahi açmak istemiyorum.

Şimdi bunları sonuna kadar okuyan tecrübeli arkadaşların önerilerini bekliyorum.

Önem verip okuduğunuz için teşekkür..

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi ViRuS.99 -- 20 Nisan 2019; 0:27:49 >
< Bu ileti DH mobil uygulamasından atıldı >

(Lütfen yardım) - hayat Tecrübeli arkadaşlar

Benzer içerikler