Şimdi Ara

Neyim var merak ediyorum.

Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar

Editörün Seçtiği Fırsatlar

Bu Konudaki Kullanıcılar:

2 Misafir - 2 Masaüstü

5 sn

2
Cevap

0
Favori

54
Tıklama

Daha Fazla
İstatistik

Konu İstatistikleri Yükleniyor

Konuya Özel

0 oy

Öne Çıkar

Cevapla

Sayfa: 1

Giriş

Mesaj

Kendimi sevmiyorum.

Denediğim Hic bir işi beceremiyorum,hatta deneyemiyorum bile.Birseyler yapıyor gibi (görünüyorum.)
Bu yazıyı yazarken bile zorlanacak kadar beceriksizim. Düşünemiyorum yada artık kafa yormak istemiyorum.
Hayatim boyunca birsey başaramamış ve başarmiyacak olucagimi biliyorum.Bu ozguven eksikliği değil sadece kendimi tanıyorum birsey basarabilicek potansiyelim varsa bile bunu hayatim boyunca denemeyecek kadar beceriksizim.Oturup 2 saat ders çalışmayı bile beceremiyorum çünkü ilgim olmadığı şeye katlanamıyorum sorunda şu ki artık hiç birseye ilgim kalmıyor. İletişim kurma becerilerimi kaybedicek noktaya kadar geliyorum dahada dibe iniyorum ve gün içinde hatırladığım bir tane bile olumlu düşünce yok zihnimde.

Hayatta anlam yok.

Bazı istekler ve hayallerin gerçek olması için kendiliğinden olması gerekir temelde.
hayatta istediğim 2 3 şeyde yapabilmemin imkansız olduğu şeyler ve bu seyler her zaman aklımda olacak , her zaman mutsuz edecekler beni.Yani genel varsayıma göre başarılı bile olsam (ki onu bile yapamam) asla mutlu olamayacağım. Bu benim için demek oluyor ki başarılı olmak için bile kendime bir sebebim yok , bir amacım yok,veya bir motivasyonum bile yok.Hayata karşı tam anlamiyla isteksizim. Sadece tüm gün yatıp günün bitmesini bekliyorum, ölene kadar basit bir döngüden ibaret.Herkese göre başarılı olmak iyi bir iş, aile , eğitim gibi faktörlerden ibaret ve bu tam anlamıyla bir "SAÇMALIK". Bu şekilde asla ama asla mutlu olamam. hayali bile güzel değil.Ben bu modern hayat için iyi değilim. -not: ölünce hersey boşa gidecek düşünceside ayrı düşündürüyor.

Tek suçlu benim.(mi acaba ?)

Kabullenmesi en ama en zor şey. Bu zamana kadar kendime söylediğim en büyük yalan herseyi tanrıya bağlamak oldu sanırım. Neden oldu ? Olmak zorunda mıydı ? Neden ben ? Bu hayata gelmek zorunda mıydım ? Bu nefret içimde asla sona ermeyecek. Fakat diğer yapamadığım , yaptığım ve beceriksiz olduğum herşey ? Bunların benim suçum olmasını kabullenmek en zor şey ve hala kabullenemiyorum, içimde hala hayata karşı olan nefretim büyüyor ve kendime olan.
-----------------------------
Özguven meselesi değil,
Ben sadece Kendimi tanıyorum.

< Bu ileti Android uygulamasından atıldı >