30 yaşında hala aile ile yaşamak...

quote:

Orijinalden alıntı: yuxeses

Şu ana kadar belli bir işten anlıyor onu da yeterli derecede yapabilmeniz gerekiyordu. Evdeki sorunların asıl sebebi böyle durumlarda paradır! Düzgün bir işiniz olsaydı sabah gidip akşam gelirdiniz odanız zaten vardır çamaşır yemek zaten annede olur ona harçlık verirdiniz o öyle bir şey istemez ama çok mutlu olurdu arada bir küçük hediyeler dışarı çıkarmalar falan iyi gelirdi. Babana gelince içiyorsa arada bir içkisini sigarasını falan alırdın jest yapardın bak bakalım ortam nasılda yumuşak oluyor itibarın olurdu sonra faturalara mutfağa destek atardın küçük kardeşine de aynı şekilde... Yani evde bir itibarın olurdu 30 yaşına gelmişsin belli bir işin yok mesleğin yok sabahtan akşama kadar aynı evde baban haklı yani... huzursuzluğun asıl nedeni bu başka bir şey değil.

quote:

Orijinalden alıntı: IcyBox

32 yaşındayım ve hala ailemle yaşıyorum çok şükür ailemle her konuda anlaşıyorum neredeyse çoğu şeyi ben hallediyorum çünkü yönlendirmeme izin veriyorlar. ve giderler konusunda ortak olmakta güzel şu şartlarda asgari ücretle tek yaşamak zor gerçekten.  

quote:

Orijinalden alıntı: 01001101

insanlar genellikle aynı evde yaşadıkları kişilerle sorun yaşama eğilimindedirler. bizim ailede evdeki herkes (babamların evde kalmakta olan herkes) birbiri ile sorun yaşıyor, sırayla bana geliyolar kalmaya, bana gelen bi ay bende kalıyo rahatlıyo geri dönüyo. tabi kendi aralarında kavgalı falan değiller ancak sürekli aynı evde sürekli birlikte yaşamak sorun yaşamalarına neden oluyo işte.

insan sosyal bir varlık, yalnız yaşayamaz. ancak, tek başına bir evde yaşamakla yalnız yaşamak aynı şey değildir. yalnızlık demek hayatında gelen olarak görebildiğin, sosyalleşebildiğin, kimsenin var olmaması demektir. ben ailemden ayrı kendim yaşıyorum ancak ailedeki herkesle arası en iyi olan kişi de benim. yalnız da değilim zira, yılın rahat 3-4 ayı misafir var evde (sadece çekirdek ailem değil, arkadaşlarım ve bazen akrabalarım da geliyo) evde misafir olmayınca dinleniyorum

bir kardeşim evlendi, evlenmeden önce evdeki herkesle kavgalıydı, şimdi eve yakın bi yerde oturuyolar ve sürekli eve gelip gidiyolar. böyle olunca ailedeki herkesle kavgası sona erdi şimdi araları mükemmel

bakın bizim aile tek bir evden zamanla 3 farklı eve genişledi, böyle olunca çok daha iyi olduk. her gün birbirimizi görmek zorunda değiliz. birbirimizi gördüğümüzde de mükemmel vakit geçiriyoruz.

yani, özetle, mekanları ayırmak iyidir.

ekleme: bir de şöyle bir şey var. yaş ilerledikçe insanların kimyaları değişiyor, insanların davranışları değişiyor. siz 15 yaşında iken anneniz-babanız ve kardeşinizle aynı evde yaşayabilirsiniz, çünkü 15 yaşındaki iki kardeş in birbirlerine yaklaşımları "kardeş" psikolojisi ile olacaktır. o yaşlarda annenin evlada bakış psikolojisi de "çocuğum" şeklinde olacaktır. ancak, siz 30 yaşında anneniz ve kardeşiniz ile aynı evde yaşarsanız, her şey değişir. biyolojik oalrak aynı ebeveynin evlatları olan 30 yaşındaki iki kişi birbirlerine "kardeşim" deseler bile, bu insanlar artık 30 yaşındadırlar, artık biyolojileri değişmiştir, kimyaları değişmiştir, hayattan beklentileri değişmiştir, kendileri farketmeseler bile aslında etrafındaki insanlardan beklentileri de değişmiştir, tüm bu değişimler ister istemez onları farklı bir insan haline getirir. ve onların arasındaki ilişki artık "15 yaşındaki iki kardeş" gibi olmayacaktır. sorun yaşarsınız. 30'da sorun yaşamazsanız 35'te sorun yaşarsınız. kaçınılmaz bir şey bu. insan denilen varlık kaçınılmaz olarak sürekli değişim gösteren, yaşlara göre kimyası sürekli değişen bir varlık. ölüm denilen şey de bunun bir sonucu zaten. ölüm ne kadar kaçınılmaz bir şey ise, insan yaşarken kimyasının sürekli değişmesi de kaçınılmaz olarak gerçekleşen bir şey. hayal kırıklığına uğramamak için bu değişimi idrak etmek zorundasınız. bu değişimi idrak edemeyip: "aileyiz işte, ben de babamlara destek oluyorum maddi olarak" derseniz, sonunda hayal kırıklığına uğrayabilirsiniz. çünkü diğer insanlara onların ihtiyaçları olmayan şeyler vermek onlar için anlamsızdır. anne-babanın 30+ yaştaki evlattan beklentisi aynı evde kalıp da maddi destek sağlaması değildir. anne-babaya bunu verip de: "bu iyiliğime rağmen bana sorun yaratıyolar, iyi niyetim havada kalıyo" diye haksızlığa uğradığınızı düşünebilirsiniz. bırakın anne babanız maddi güçlük yaşasın. onlar sizden maddi destek beklemiyolar. onlar sizin bir evlat olarak evden çıkıp gitmenizi görmek istiyolar. onlar sizin bir evlat olarak gidip kendi yaşamınızı kurduğunuzu görmek istiyorlar. onları mutlu edecek olan şey budur. bakın ben geçmişte 3 tane kardeşime yıllarca paralar yolladım, adeta onları ben okuttum üniversitede. askere giderken bile o güne kadar biriktirdiğim tüm parayı ben askerdeyken kullansınlar diye onlara dağıttım çünkü buna ihtiyaçları vardı, babam aileye bakmıyordu. şimdi benim çok iyi işler yağmış olduğumu ve aileme destek çıkmış olduğumu düşünebilrisiniz. ancak, benim onca süre boyunca yaptığım fedakarlıklar aslında benden talep edilmemişti. ve, sonuç olarak, o fedakarlıkların karşılığını ne kadar alabilmiş olduğum soru işaretidir. ben eğer o paraları bencil şekilde kendime harcayıp arabalar alsaydım, eve kızlar getirseydim, ailemin gözünde daha büyük ve saygıdeğer gibi görünebilirdim. "talep etmeden verilen hediye unutulur" ben de kimse benden talep etmediği halde kardeşlerimin ihtiyaçlarını karşıladım, yurt dışına çıkmadım ama onları yolladım parasını kendim verip, benim sayemde çok şey kazanmışlardır. sonuç? bunların hiçbiri bugün konuşulmuyor. nerereyse hepsi unutuldu. pişman değilim, 34 yaşındayım ve kendi evim ve arabam var yani en azından bi noktadan sonra kendime yönelip kendi hayatımla ilgilendim ancak şunu söylemek istiyorum, ben bugün babanım evine dönsem gene herkes benimle sorun yaşamaya başlar, anlatabildim mi? ben bugün kardeşlerimin yanına gidip: "ben sana şöyle şöyle iyilikler yaptım" diyemem. çünkü ben o iyilikleri tamamiyle standart dışı şekilde yaptım. hayatın bir yaşama kalıbı var, standartlar var. o stadanrtların dışında yapılan şeyler genelde size bir şey kazandırmaz. standart dışı yaşamayın. hayatın rolleriden kopmayın. 30 yaşında ailesine destek veren biri olmak yerine, kendi evinize çıkın. inanın bana aileniz de daha mutlu olacak.

quote:

Orijinalden alıntı: IcyBox

Özel güvenlik görevlisi olarak çalışıyorum bir yandanda ek işlerle uğraşıyorum malum ek işle uğraşmadan geçinmek zor

quote:

Orijinalden alıntı: enforcer90

Ben de özel guvenligim peki normalde bı mesleğiniz var mı? Ek iş falan dediniz ya

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: enforcer90

Kardeş çok güzel anlatmışsın da herkesin işi gücü yerinde değil, mesela ben yıllardır depresyon ve anksiyete hastasıyım bir mesleğim yok (meslek lisesi mezunu olduğum halde) şu an çalıştığım iş de güvenlik işi ve bunun da bir sonu yok, şimdiye kadar girmediğim sınav kalmadı tutunacak hiçbir dalım yok anneme babama birşey olsa ortada kalicam hiç olgun biri değilim çünkü şimdiye kadar çok acı çektim ama bu acılar hep boşa gitti ve beni olgunlastirmak yerine daha da zayiflatip beni sinirli bir insan haline getirdi. Daha anlatacağım çok şey var aslında ama anca bu kadar anlatabildim.

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: benalter

hgtfjhu

quote:

Orijinalden alıntı: Zendo

aile insanın hayatına büyük etki eder. olumlu ve olumsuz katkıları vardır. serzenişinde haklısın şüphem yok. fakat belli bir yaştan sonra insan kendini düzeltmesi gerek. suçu başkalarına atıp kurtulmak kolay. birazda mücadeleyi ortaya koymak gerek.

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: enforcer90

Yazdiklariniz için sağolun bu konuda yalnız olmadigimi bilmek bir nebze rahatlatıyor beni, ama kendimi sürekli azınlıkta hissediyorum sanki herkes bir şekilde tutunmuş yolunu çizmiş de ben cizememisim gibi geliyor sürekli başkalarıyla karsilastiriyorum kendimi, ayrıca kendimde belirgin anlamda iyi bir özellik görmediğimden de kaynaklanıyor bu durum...

Alıntıları Göster

quote:

Orijinalden alıntı: benalter

gnvggtvjy

Alıntıları Göster