OLAYA GELİN | DonanımHaber Forum

OLAYA GELİN - Sayfa 2

Guest-874E38824 · 2017-11-08T10:16:44.0000000+03:00

Merhaba Arkadaşlar. Dün etkili iletişim dersinin vizesine çalışırken Tanrının bizimle olan iletişimini düşündüm ve ilk önce onun ne yaptığını düşündüm ardındanda ben ne yapardım diye düşündüm. Tanrının yaptığı : İlk önce bir din yolladı(Yahudilik) ve o dindekilerin sapıttıklarını düşününce bir elçi yolladı ve herkesin yeni yarattığını dine (Hristiyanlık ) geçmesini istedi.Ardından yeni yolladığı dinin insanları sapıtınca yeni bir elçiyle yeni bir din yolladı(islam) ve herkesin bu dine geçmelerini istedi yoksa cehennemde yakılacaklarını söyledi tabi böyle olunca insanlar nesiller boyunca hak dini olduğuna inandıkları dinlerini terk etmeyi reddettiler ve savaşmaya başladılar. Yıllar boyunca milyonlarca insan Tanrının yolladığı dinlere inandıkları için sebepsiz yere öldüler ve birbirlerinden nefret ettiler. Ben Tanrı olsaydım yapacağım: İnsanlara bir din yollardım o dinin bozulacağını fark ettiğim an bir elçi gönderirdim ve o dinin bozulmasını engellerdim. Böylece tek bir din oluşturmuş olurdum ve insanlar benim yüzünden (sürekli farklı din yaratmadığımdan dolayı) birbirlerinden nefret edip öldürmezlerdi. Benim gibi dinsiz biri bile böyle basit(iyi ya da kötü) bir çözüm bulurken sonsuz rahmet ve adalet sahibi Tanrı nasıl böyle bir şey yapar.Sürekli farklı din yollamış ve hep yeni yolladığı din bir önceki dine düşman olmuş minyonlarca insan katletmiş birbirini. Yolladığı dini korumak yerine yarattığı dine düşman olmakta ne demek ? Not:Lütfen arapçayla TÜRKÇEYİ birbirine harmanlayarak yazmayın TÜRKİYE'DE yaşıyoruz ve bu forumda herkesin arapça bildiğini zannetmiyorum.

HADO77

Yarbay

5876 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

ayet olarak cevaplamak gerekirse orada inzal olanın(nuzul edenin) hu denen eril öğenin özü olan dna olduğu anlaşılmalıdır.

kuran(guran) bir ayettir oradaki şahıslaşan zamir kitabı değil bizatihi kendisini beyan ediyor dersek hu en içten dua yuvarlak yazım içten duanın şekil kazanmış hali olarak okunur. şu an dna şeklinde tanımlanan husus. böylece dilediği kimseyi derken ki kasıt da ayetten ayrı değildir.

dna ve onun ayetleri de mevcut olduğundan buradaki hu kitaba hürmetsizlik değil.

..............................

insanın göremdiği ışık fazları duyamadığı frekanslar ve algı dışı olduğundan bu sürçleri akledemeyen yönleri var. körüz sağırız ve akledemiyoruz. şimdi ama ayette ilah bana körsün sağırsın akledemezsin diyor küstüm diyemez de denebilir, ancak denmeyedebilir.

toplam düşünüşte bir kısım hallerin anlamı bakımından kalpte örtü perde olması gibi dekoratif özelliklerimiz de var.(bu şakaydı az önce cemi seyrettim ondan kaldı)

örtü perde esasen gölge-siyahlık bir şekilde düşününce kalpteki kirli kan gibi düşünülmelidir. gerçeği anlamanıza engel örtü kirli yani oksijensiz kana misaldir. beyin oksijensiz kalınca fotosenteze başlarız( cem'den devam ettim)

........................

o esnada akledemezsiniz gibi düşünün. ilah hakkında illa ki negatif düşünüşe sebeb olamayacak nitelikte bir yaratılış devinimimiz vardır yani.

.......................

ebed ilminde dna suretinin sonradan goran yani arabi-ibrani karmasına uğramış bir versiyonu var. arapça guran olan yapı ibrani vurgusu ile(farsi-slav kökende dahil) hal değiştiriyor.

yani kitapta guran (goran) zaten sorumlu olan ayet-nesne bakımından hayat sahibi kılınmış şey olarka okunabiliyor. guran da inenden ayrıksı bir yapı şeklinde anlatılagelmiş.

.......................

sorunun özü şahısla ilgili değil denebilir. müşahhaslaşmayla ilgili. ayetlerin özünün müşahhaslaşmadığı ancak bir kısım sebeblerle indirlen inzal edilen dna nın bunu yaptığı apaçık biliniyor zaten.

bu apaçıklık ne demek? şimdi adama deseniz ki siz evladınıza ayetullah demişsiniz. adam da he ne olmuş kardeş dese ben tartışma bitmiştir der kaçarım. ama siz cesur bir insansınız ve dediniz ki bu ne ayettir ne ALLAHU dur teala. sözünüz ve olay apaçık. peki adam anlıyor mu? hayır hani apaçık ayetlerdi diyor musunuz?

diyemezsiniz. çünkü anlamıyor. türkiye de 2252 tane ayetullah isminde adam var. ismin analizini yapan bir sayfa var. ayetullah ismi kuranda geçiyor mu demiş cevaben hayır demiş? ayeh,ayetuke elle- allahu ...... onlarca ayet var. nasıl geçmez? ancak mantık şu; adamın adı elham olmasa da şakir olsa yırttı yani.

apaçık değildir. misli görülmemiş şekildedir. bu da ayrı bir konu.

..............................

yanlış anlama meselesi herkese yönelik bir şey. insanların büyük bir kısmı yanılgı içinde.

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi HADO77 -- 10 Kasım 2017; 18:10:0 >

az önce başka bir konuda da aynı meseleler olduğu için kopyala yapıştır yapıyorum

Kur'an- Kerim'de ''müteşabih'in bulunması

Allah-u Teala bir ayet-i kerimede şöyle buyuruyor.'' sana kitabı indiren O'dur. Onun bir kısım ayetleri muhkem olup kitabın esasını teşkil ederler. Bir kısım ayetleri de müteşabihtir. Kalplerinde hastalık olan kimseler, fitne çıkarmak ve onları te'vil etmek arzusuyla kitabın müteşabih olanına tabi olurlar. İlimde ilerlemiş olanlar ise, biz kitaba iman ettik, tümü Rabbimizden gelmedir, derler. Bunları ancak akıl sahipleri düşünür.'' Al-i İmran 7

Ben çelişki olarak olarak görmüyorum. Kurana bütünüyle inanmak gerekir. Direkt mealine bakarak yorumda bulunmak yanlış anlaşılmalara yol açabilir.. Tefsir denilen bir şey var. Ayetin iniş zamanı-iniş sebebi, vs. bunları öğrenmek gerekir.

Kimisi mesela Kur'an size yeter ayetini alıp sünneti terk ediyor. Ama Kuran da Peygamber'e de itaat edin yazıyor. Sizin ki de bu hesap gibi.

Mezhep kelime olarak gidilecek yol, görüş manasına geliyor.

Dini konularda da itikadi mezhepler-siyasi mezhepler-fıkhi mezhepler var. Görüş olarak birisi mantıklı gelip seçersin, tamamen farklı olanı seçersen de kendi mezhebini oluşturmuş olmaz mısın?

//Müslümanların İhtilaf Etmesinin Sebeplerine gelelim:( Fıkhi konularda )

Müslümanlar itikat, siyaset ve fıkıh konusunda bir takım mezheplere ayrılmışlardır. Bu ayrılmanın sebeplerini açıklamaya geçmeden önce. şu iki hususu belirtelim
1- Bu ihtilaf, dinin özüne yönelmemiştir. Örneğin. Allah'u Teala'nınbirliği, Muhammed (s.a.v.)'in Allah'ın elçisi olduğu, Kur'an Allah tarafından indirildiği ve Hz. Peygamberin en büyük mucizesi olduğu, Kur'an'ın Müslümanlar tarafından kuşaktan kuşağa mütevatir olarak aktarıldığı hakkında; bir de beş vakit namaz,zekat,oruç, hac gibi temel farzlarda ve bunların ifa ediliş şekilleri hakkında ihtilaf olmamıştır.

Genel bir ifade ile, dinin temel prensiplerinden biri hakkında veya din bilgisinin zorunlu olarak ortaya koyduğu içki,domuz ve hayvan leşi yasağı, mirasın temel kaideleri gibi konularda ihtilaf olmamıştır. İhtilaf, dinin rükünleri ve genel prensipleri dışında kalan konularda olmuştur.

Hakkında kitap ve sünnetten bir nass bulunmayan konu üzerinde yapılan fıkhi ihtilafın şer olmadığını belirtmeliyiz. Tersine bu ihtilaflar, kitap ve sünnetten çıkan manalar ve bunlardan çıkarılan ölçüler üzerinde derin çalışmalar yapılmasına vesile olmuştur.Bu tür ihtilaf bölünmeye neden olmamış yalnızca görüş ayrılığı olarak kalmıştır. ( Mezhepler Tarihi Kitabından alıntıdır )//

Ayrıca bahsettiğim mezhep imamları da ben bu mezhebi oluşturdum benim görüşümden gelin diye kimseyi zorlamamıştır. Ebu Hanife'nin kendi öğrencilerinin bile bazı konularda farklı fikirler ortaya koyduğu görülmüştür.İmam Şafii sahih bir hadis bulursanız o benim mezhebimdir demiştir.. Bu uğurda işkenceler görmelerine rağmen doğru bildikleri yoldan sapmamışlardır. Öyle iki kitap okuyup görüş bildirmemişler. Hayatlarını bu uğurda geçirmişlerdir, ders almışlardır vs vs.

Kaldı ki ateistler de bir çok konuda birbirleriyle uyuşmuyor. Daha yeni ensest ilişkiyi normal gören ve karşı çıkan iki ateist birbirleriyle yazıştı.İnsanların hepsinin aynı şeye inanmasını bekleyemeyiz.

Siz istiyorsunuz ki herkes aynı şeye inansın. Öyle olsaydı cennet cehennem neden olsun ki diye düşünüyorum. Sadece cennet olduğunu düşündüğümde ise bu dünya da yaşamaya ne gerek var sorusu ortaya çıkar. Hadi doğdun diyelim yaptığın kötülükler ne olacak. Nasıl olsa bi cezası yok. Ve yahut iyi insan oldun sana kötülük yapıldı dünya da bu kötülüğü kimin yaptığını bilemiyorsun ya da kötülük yapana ceza verecek güçte değilsin. Sormayacak mısın o zaman yaratıcı niye bu şekilde yarattı diye. Kim bilir belki sende o zaman nasıl olsa bi cezası yok bende bu yoldan giderim o zaman diyeceksin.

Kötülüğün olmadığını da düşündüğüm de iyiliğin olmayacağını düşünüyorum. Ya da iyiyi bulamayız, anlayamayız.Direkt cennette gitsek bu sefer orda hepimiz aynı şeyleri yaşamış olacağız. O zaman oraya da cennet dememiz ne kadar doğru bilemedim.
Bana bu dünya da yaptıklarımdan dolayı cenneti kazanmak daha mantıklı geliyor.

Şu kötülük olmasaydı, şu hastalık olmasaydı, şu ibadet olmasaydı gibi yaşamı insan için düşünemiyorum. Ağaçlar için olabilir mesela. Sorumlu değiller. Özgür iradeleri yok. Büyüyorlar yazın yeşerip kışın dökülüyorlar , bazıları meyve veriyor zamanı gelince yanıyorlar,kesiliyorlar,yakılıyorlar.

mesajım burda bitmişti.

buna ilaveten: yukarda bahsettiğin okuyan herkes inanmalı yazmışsın. İslamı araştırıp müslümanlığı tercih eden bi dünya insan var. Bütün insanlar aynı olamaz ki. bunda insanların bu dünyaya aşırı bağlanmaları, eskiden kopamayışları,inatları, cimriliği vs bir sürü etken var.

maddeler halinde yazdıklarına ise araştırıp daha sonra yazacağım inşallah.

HADO77

kullanıcısına yanıt

dnakres D kullanıcısına yanıt

HADO77

Yarbay

5876 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

dnakres D kullanıcısına yanıt

kingman29

Yarbay

3437 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

dnakres D kullanıcısına yanıt

Merhaba hocam.

Şimdi başlayalım isterseniz.

Paylaştıklarımı sonuna kadar okuyun kaynakları felan vardır.Yok bu yalan böyle bişey yok felan demeyin kabul etmem kaynağı var.

Okuduğum kitaplardan alıntılıyorum....

Kölelik :

İSLAM ŞERİATI, KÖLELİĞİ KALDIRMAK DEĞİL, SÜRDÜRMEK
AMACINA DAYALIDIR

Hemen belirtelim ki bu yukardaki iddialar, baştan aşağı yalandan
ibarettir. Çünkü ne Kur’an "özgür" insan tipi yaratmak istemiştir, ne
Muhammed köleliği yok etmeyi kendisine amaç edinmiştir ve ne de kölelik
kurulusu Türkler yüzünden sürüp gitmiştir. Aksine köleliğin Tanrısal (ve
dolayışıyla doğal) bir kuruluş olarak iş görmesine ve 1400 yıl boyunca hiç
kalkmamacasına sürüp gitmesine sebep olan, doğrudan doğruya İslam şeriatı
olmuştur. Bu düzenin kurucusu olan Muhammed, biraz ilerde örnekleriyle
göreceğimiz gibi, ömrü boyunca köleler edinmiş, savaşlarda ele geçirilen
esirlerin paylaşılması sırasında kendi payına düşen kölelere sahip olmuş,
kendi hizmetinde ve arazilerinde köleler çalıştırmış, köle satın almış, köle
satmış, ona buna köleler hediye etmiştir. Söylendiğine göre sahip bulunduğu
kölelerin sayısı 60 ilâ 80 arasında olmuştur. Öldüğü zaman, mallar,
hurmalıklar ve araziler yanında, hizmetinde tuttuğu köleleri de ailesi
efradına miras bırakmıştır. Bu itibarla sorulmak gereken soru sudur:
köleliğin kaldırılmasını kendisine amaç edinen bir din hiç köleliği “doğal” bir
kuruluş olarak yerleştirir mi? Ya da kendisini böyle bir dinin “peygamberi”
olarak tanıtan bir kimse hiç köle edinerek, ya da kullanarak başkalarına kötü
örnek olma yolunu tutar mı?
Gerçek şu ki, İslam şeriatı, köleliği kötü gözle görmek ve kaldırmak
şöyle dursun fakat doğal bir kuruluş bilmiş ve genel olarak insan varlığını
"özgür" değil "kul" olarak görmüş ve kulların da kendilerine ait kulları
bulunduğunu kabul ederek köleliğin hiç kalkmamacasına sürüp gelmesine
vesile olmuştur.
Gerçekten de Kur’an’a göre insanlar "hür" ve "köle" olmak üzere yasam
sürerler. "Köle" insan, başkasının mülkü sayılan, onun hizmetinde olan, onun
tarafından yönetilen, alınıp satılabilen insan demektir (dişi köleye "cariye"
denir). Köle olmayan, ya da kölelere efendilik yapanlar ise “hür” sayılırlar.
Ancak ne var ki Kur’an’ın "hür" olarak tanımladığı insanlar dahi aslında
gerçek anlamda hür (özgür) olmaktan uzaktırlar: gökten indiği söylenen
buyrukların uygulayıcısıdırlar; yani özgür iradeye sahip olarak is görme
olasılığından yoksundurlar. Çünkü Kur’an’a göre Tanrı insanları (ve cinleri)
esas itibariyle kul diye yaratmıştır. "Kul" sözcüğü Kur'an'da "abd" olarak
geçer ki esas itibariyle "köle" anlamındadır. Her insan Tanrı’nın kölesi olmak
üzere yaratılmıştır, şu bakımdan ki Tanrı’nın buyruklarına göre "güdülüp
yönetilir". Zariyat Suresi’nde şöyle yazılı:
"Cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etmeleri için yaratmışımdır." (K.
Zariyat 56)
"Bana kulluk etmeleri için yaratmışımdır" sözlerini: "Buyruklarımı
yerine getirmeleri için yaratmışımdır" şeklinde anlamak gerekir. Nitekim
Bakara Suresi’nde şu var:
"Ey insanlar! Sizi ve sizden öncekileri yaratan Rabbinize kulluk edin! Ki
'Ona karsı gelmekten korunmuş olabilesiniz." (K. Bakara 21)
Sayısız denecek kadar çok bu buyruklar arasında Tanrı’ya tapmak ve
ibadet etmek, gibi olanlar yanında kişinin ve toplumun (devletin) tüm
yaşantılarını, en ince noktasına varıncaya kadar düzenleyen hükümler vardır.
Fakat Tanrı’nın bu “kul”ları arasında, kullara “kulluk” (kölelik) edecek
olanlar da vardır; çünkü Tanrı, o sinirsiz keyfiliği içerisinde, istemiştir ki
insanlardan bir kısmı, diğer bir kısmına kölelik etsin. Nitekim Kur’an’da,
köleliğin doğal bir kuruluş olduğunu ortaya vuran hükümler vardır ki
(örneğin Nahl 75) birazdan özetleyeceğiz. Fakat şimdilik şeriatçının kölelik
konusundaki diğer iddialarındaki isabetsizliklere değinelim.
Bu iddialardan biri şöyle: “Kölelik Araplar arasında yerleşik bir kuruluş
idi. Eğer Tanrı köleliği bir anda kaldırmış olsaydı, halk ayaklanır, kargaşalık
olurdu.”
Söylemeye gerek yoktur ki böyle bir iddia, Tanrı’yı “acz” içerisinde,
“güçsüz” bir “Yaratan” imiş gibi gösterip Tanrı fikrini zedelemekten başka bir
ise yaramaz. Zira iktidarına sinir bulunmayan ve her şeyi dilediği gibi yaratıp
dilediği sekle sokabilen bir Tanrı’nın, kölelik gibi kötü bir kurulusu, sırf halk
ayaklanır endişesi ile yasaklamadığını söylemek, O'nun iktidarını ve
yüceliğini inkâr demek olur
Öte yandan toplum düzenini sağlamak üzere en sert ve amansız cezaları
öngörmekten geri kalmayan (örneğin şarap içimini yasaklatan, ya da hırsızın
bileklerinin kesilmesini emreden) bir Tanrı’yı: “Köleliği yasaklarsam
toplumda kargaşalık çıkar" mazeretine sığınmış gibi göstermek, Tanrı fikrini
küçültmekten başka bir şey değildir.
Yine aynı şekilde: “Tanrı köleliği savaş esirleri sistemiyle sınırlamak
istedi, bu nedenle tüm olarak yasaklamadı. Amacı devrim (niteliğini) taşıyan
düsturlar koyarak kökten kaldırmaktı” şeklindeki iddianın da tutar bir yönü
yoktur, çünkü Kur’an’da kölelik, ne savaş esirlerine münhasır bir kuruluş
olarak ele alınmıştır ve ne de ortadan kaldırılmak amacına dayatılmıştır.
Kur’an’a göre Tanrı, insanlardan bir kısmını "efendi" ve bir kısmını da "köle"
şeklinde tutmuş olmakla övünür (K. Nahl Süresi, ayet 75)
Şeriatçının: “İslam köleliği, insanlık haysiyetini çiğnetici bir kuruluş
olmaktan çıkardı” şeklindeki iddiasına gelince, bu da yalandan ibarettir, zira
İslami emirlere göre köleler, köle olmayanlara oranla pek çok hususlarda
aşağı kılınmışlardır. Örneğin kölelerin (ve cariyelerin) ibadet hakları ve
hukukî sorumlulukları az olduktan gayri efendilerinin onlara karsı cezai
sorumlulukları da pek sinirlidir. Cinayet isleyen birisine karsı kısas
uygulandığı halde, cariyesini öldüren kişiye uygulanmaz ve bu kişi kısas
olarak öldürülemez; zira Kur’an’a göre kısas: “Hür ile hür, köle ile köle ve
kadın ile kadın'dır." (K. Bakara 178; Maide 45). Köle (ya da cariye) öldüren
kimseye "ta'zir" (azarlama) cezası uygulanır.
Yine bunun gibi hür kadınlara zina isnat eden kimse, bu isnadını dört
tanık ile ispatlayamazsa kamçı dayağı cezasına çarptırıldığı halde, cariyeye
zina isnat eden kimse, ispat edemediği takdirde böyle bir cezaya uğramaz,
sadece azarlanır, ve ahiret cezasını bekler. Öte yandan cariyesine hâksiz yere
zina isnat eden kimse, bu yeryüzünde ceza görmez; sadece kıyamet gününde
dövülür.
6
Bundan başka cariyeler haccetmekle zorunlu değillerdir; yabancı
erkekler önünde örtünmekle, “cilbab” giyinmekle de yükümlü değillerdir.
Sosyal durumlar bakımından da aşağı kılınmışlardır. Örneğin hür bir
kadınla evli olan erkek cariye edinebilir fakat onunla evlenemez. Cariyeye
gelince o da sahibinin izni olmadan evlenemez.
Yine bunun gibi, bir kaç kadınla evli bulunan bir erkek, kadınlarını
nöbet sırasına göre dolaşmakla görevlidir. Ancak gecelemede “Hür kadına
kuma olan cariyenin hakkı, hür katinin yarısıdır.” 7
Öte yandan köleler, tıpkı ergenlik çağına girmemiş kimseler gibi,
efendilerinin yanına girebilmek için üç kez izin isteme durumundadırlar.
Kur’an’da şöyle yazılı:
“Ey müminler! Ellerinizin altında bulunan (köle ve cariyeleriniz), ve
içinizde henüz ergenlik çağına girmemiş olanlar, sabah namazından önce,
öğleyin soyunduğunuz vakit ve yatsı namazından sonra (yanınıza
gireceklerinde) sizden üç defa izin istesinler. Bunlar,
mahrem (kapanmamış) halde bulunabileceğiniz üç vakittir...” (K 24 Nur 58).
Söylendiğine göre bu ayet şu vesileyle inmiştir: Bir öğle vakti
Muhammed, bazı hususlarda Ömer b. Hattâb ile görüşmek ister. “Müdlic”
adındaki bir sahabe ile haber göndererek Ömer’i huzuruna” çağırtır. O sırada
Ömer öğle uykusuna yatmıştır; muhtemelen üstü de açıktır; yani orası burası
görünmektedir. Müdlic odaya girince uykuda bulunan Ömer’i uyandırır.
Fakat Ömer bundan hoşlanmaz ve kendi kendine: “Keşke böyle zamanlarda
izinsiz girmek yasaklansa!” diye mırıldanır; ya da gönlünden böyle bir şey
geçirir. Uykudan uyandırılmanın verdiği hoşnutsuzlukla kalkar Muhammedin
yanına varır. Fakat bir de görür ki az önce gönlünden geçirdiği temenniye
uygun olmak üzere Tanrı, Muhammed'e yukardaki ayeti göndermiştir.
Anlaşılan o ki Tanrı, Ömer’in uykudan uyandırılması olayı vesilesiyle
kölelerin izinsiz olarak efendilerinin yanına girmelerini sakıncalı bulmuş, ve
Ömer’in temennisi doğrultusunda iş görmüştür.

< Bu mesaj bu kişi tarafından değiştirildi Guest-874E38824 -- 13 Kasım 2017; 13:30:58 >

dnakres D kullanıcısına yanıt

Kölelik (Cariyelik):

ŞERİAT SİSTEMİNDE KÖLE (VE CARİYE), EFENDİSİNİN
MUTLAK TASARRUFU ALTINDA BİR “MAL”, BİR “EŞYA”
NİTELİĞİNDE
Kur’an’ın çeşitli ayetlerinde köle'den (ya da cariye'den) söz edilirken
çoğu kez "mal", "eşya", "alınıp satılabilen şey" anlamlarına gelen deyimler
kullanılmıştır; köle sahibi kimseler ise "mal/eşya sahibi kimseler" olarak
gösterilmişlerdir. Örneğin Rum Suresinde "Milku'l-yemin" yani “sağ elin satın
aldığı, sahip olduğu köleler" diye yazılıdır (Bkz. . Rum 28; Ayrıca bkz. Nur 31,
33, 58; Ahzab 55; Nahl 71). Nahl Suresi’nde "memlûk" yani "Birinin malı olan
köle" deyimi yer alır (K. Nahl 75). Nisâ Suresinde "Rakabe" yani "sahibi
bulunduğu köle" diye yazılıdır (Nisa 92; Ayrıca bkz. Maide 89; Mücadele 3;
Beled 13). Bakara Suresinde "Rikâb" yani "sahip bulunduğu köleler" diye
geçer.
Bundan anlaşılan şu: köle (cariye), öyle bir yaratıktır ki efendisinin
mutlak tasarrufu altındadır. Efendisi onu dilerse ömrü boyunca köle olarak
hizmetinde kullanır, dilerse bir mal gibi satar, ya da dilerse ömrü boyunca
kendisine hizmette bulunmak üzere azat eder.
Öte yandan Muhammed, iman sahibi erkeklere, köle kadınları "cariye"
(odalık) olarak şehvet aracı şeklinde kullanma olasılığını sağlamıştır.
Arapların kadına ne kadar düşkün olduklarını bildiği için, şu veya bu nedenle
kadınsız kalmasınlar diye bu yolu düşünmüştür. Gazali bu konuda şöyle der:
"Arap kavminde şehvet galip olduğu için, sâlih olanları da daha çok
evlenme ihtiyacı duyarlar... Kalbin huzurunu sağlamak ve zinayı önlemek için
cariye ile evlenmek mubah olmuştur..."
11
Bundan dolayıdır ki Muhammed Kur’an’a bu olasılığı sağlayacak
hükümler koymuştur. Örneğin Nisâ suresinde, "imanlı hür" kadınlarla
evlenmeye gücü yetmeyen Müslüman erkeklerin, kendi elleri altında
bulundurdukları cariyeleri alabilecekleri yazılıdır:
"İçinizden, hür mümin kadınlarla evlenmeye güç yetiremeyen kimse,
ellerinizin altında bulunan imanlı genç kızlarınız (sayılan) cariyelerinizden
alsın..." (K. Nisâ 25).
Yine bunun gibi, birden fazla kadınla aynı zamanda evlenemeyecek
durumda olan erkeklere, bir kadın ve ayrıca diledikleri sayıda cariye alabilme
olanağını sağlamıştır. Kur’an’ın Nisâ suresinde şöyle yazılı:

11 Gazali, İhyâu ‘Ulumi’d-Din, Bedir Yayınevi, İstanbul, 1975, c. II, s. 79.
“...beğendiğiniz (veya size helâl olan) kadınlardan ikişer, üçer, dörder alın.
Haksızlık yapmaktan korkarsanız bir tane alın; yahut da sahip olduğunuz
cariyeler ile yetinin...” (K. Nisâ 3).
Şehvet ihtiyacını gidermek üzere cariye alma olasılığını Muhammed,
sadece başka erkekler bakımından değil fakat kendi ihtiyacı bakımından da
öngörmüş ve Kur’an’a bu doğrultuda ayetler koymuştur. Örneğin on bir
kadınla aynı zamanda evli bulunduğu sırada artık başkaca kadın almaması
için (velev ki güzelliği hoşuna gitmiş olsun) Tanrı’dan vahiy indiğini
söylerken cariyelerin bu sınırlama dışında bırakıldığını eklemiştir. Ayet
şöyle:
“(Ey Muhammed!). Sağ elinin satın aldığı cariyeler hariç, bundan böyle
(şimdiye kadar aldığın kadınlardan) başka hiçbir kadın, güzellikleri hoşuna
gitse bile, sana helâl olmaz. Karılarını başka karılarla değiştirmen de
(öyle)....” (K. 33 Ahzâb 52)
Bundan başka bir de erkeklere evli kadınlarla evlenme yasağını
koyarken evli cariyelerle evlenme olasılığını tanımıştır: çünkü cariye her
hususta kullanılabilecek bir maldır. Nisâ suresindeki ayet şöyle:
“Sahip olduğunuz cariyeler müstesna, evli kadınlar da size haram
kılınmıştır..." (K. Nisâ 24).
Her ne kadar bu ayette sözü edilen cariyelerin savaş esiri olarak ele
geçirilmiş kadınlar olduğu ve bu kadınların evliliklerinin kendiliğinden,
tutsaklık nedeniyle, kendiliğinden bozulmuş sayılacağı belirtilirse de,
söylemeye gerek yoktur ki insan haklarına ve ahlakiliğe terslik bakımından
cariyenin savaş esiri olup olmamasının fark yaratmaması gerekir. Tutsak
alınan bir katini, sırf kocası düşman kesimindedir diye, bir başka erkeğin
koynuna sokmanın ne adâletle ve ne de insafla ilgisi vardır.
Yine her ne kadar cariyelerin fuhşa zorlanmasını önlemek için
Muhammed’in: “cariyelerinizi fuhşa zorlamayın” (Bkz. K. Nisâ 33) şeklinde
hükümler yerleştirdiği kabul edilirse de, bu hükümlerin uygulama gücünden
yoksun bulunduğu anlaşılmaktadır. Örneğin cariyesini fuhşa zorlayan ve
bundan kazanç sağlayan kimseye belirli bir ceza getirmemiştir. Getirmek
şöyle dursun fakat efendisinin isteği üzerine cariyenin böyle bir ise gönüllü
olarak katlanması halinde bu davranışın bağışlanabilir sayılacağını
bildirmiştir. Nisâ suresine koyduğu ayet söyle:
“Dünya hayatinin geçici menfaatini elde etmek için, iffetli olmak isteyen
cariyelerinizi fuhşa zorlamayın. Kim onları buna zorlarsa, bilsin ki Allah hiç
şüphesiz onu değil, zorlanan kadınları bağışlar...” (K. Nisâ 33)
Görülüyor ki cariye sahibi kimse "iffetli kalmak isteyen" cariyesini fuhşa
zorlayacak olursa, belli her hangi bir dünyevî cezaya çarptırılmayacaktır.
Sadece gelecek dünyada Tanrı onu bağışlamayacaktır. Fakat eğer cariye
"iffetli" kalmak istemez ise, onu fuhşa sürükleyen efendisi için,
bağışlanmamak dahi söz konusu olmayacaktır.

quote:

Orijinalden alıntı: dnakres

2. madde ye bu şekilde açıklama yapılmış. Hz.Aişe nin hayatını anlatan kitapları okuduğumda da bu konuşmayı hatırlıyor gibiyim ama sizin gibi düşünmeme neden olacak bir şey hatırlamıyorum. Belki aşağıdaki linkte ki gibi açıklama olmuştur. Bir de Hz. Aişe de bir insan onu Peygamberler gibi görmemeniz lazım.

https://sorularlaislamiyet.com/hz-aise-peygamberimize-hitaben-vallahi-rabbin-senin-arzunu-hemen-yerine-getirdigini-goruyorum-dedigi

Allah HZ. Aişe ve Muhammedin diğer eşlerini müminlerin annesi olarak adlandırmıştır :

33/AHZÂB-6: Peygamber, mü’minlere kendi canlarından daha önce gelir. Onun eşleri de mü’minlerin analarıdır. Aralarında akrabalık bağı olanlar, Allah’ın Kitab’ına göre, (miras konusunda) birbirleri için (diğer) mü’minlerden ve muhacirlerden daha önceliklidirler. Ancak dostlarınıza bir iyilik yapmanız başka. Bu (hüküm) Kitap’ta yazılıdır.

Hz aişe'nin bu sözünü anlatan yazı :

Karılarından Aişe, Muhammed'e şöyle diyor:

-"Ma era rabbeke illa yüsariu hevake" (Bkz. Buhari, e's-Sahih, Kitabu't-Tefsir/33/7,Kitabu'n-Nikah/29;Diyanet yayınlarından Tecrid, hadis no:1721;Müslim, e's-Sahih, Kitabu'r-Rıda/49,hadis no:1464;İbn Mace Sünen, Kitabu'No:-Nikah/57, hadis No: 200; Ahmed İbn Hanbel,6/134,158)

Nedir bu sözün Türkçesi?

"Vallahi Rabbinin, senin arzunu hemen yerine getirdiğini görüyorum." (Ahmed Davudoğlu, Sahih-i Müslim Terceme ve Şerhi. 7/402)

"Rabbin Teala (kadınlarının değil) ancak senin arzunun tahakkuna müsaraat ediyor. (Çeviri: Kamil Miras, Diyanet Yayınlarından)

Aişe'nin sözü dilimize şöyle de çevrilebilir:

"Bakıyorum da, senin Efendi Tanrın , yalnızca senin şeyinin keyfini (hevanı) yerine getirmek için koşuyor."

Hadiste, efendi tanrının yalnızca Muhammed'in hevası için koştuğu açıkça belirtiliyor.

Heva: İnsanın arzusu, isteği. Ama buradaki herhangi bir arzu, istek değil; cinsel istektir söz konusu olan. Çünkü buradaki konu, cinsel isteğin üzerinde durulduğu bir konu. Ayrıca "heva" söylendiğinde ilkin bu kavramda kullanılır. Rağıp da, heva için : "Meylun'nefsi ile'eş-şehveti" (Bkz. Müfredat, Heva) diyor. Yani "nefsin şehvete eğilimi."

Rağıp, aynı yerde, hevanın "şehvete eğilimli olan nefsin kendisi için de söylenebileceği"ni belirtiyor.

Aişe neden böyle diyor?

Muhammed'in çok karısı var. Yaşlanmış olan Sevde Bint Zema'nın dışında hepsi genç, hepsi güzel. Ve hepsi de cinsel istekli. Adalet olsun diye, Muhammed'in bunlarla cinsel birleşmesi sıraya konmuştur. Sevde'nin dışında kimse, sırasını başkasına kaptırmak istemiyor. İşte bu böyleyken, "ayet" geliyor; durumu değiştiriyor:

Muhammed'in "heva"sı, "adalet"in önüne geçiyor:

Muhammed'in kadın seçimi, cinsel alandaki isteği, hadisteki sözcüğü ile hevası, adalete baskın geliyor ve sıra Muhammed'in isteği doğrultusunda, ayetle bozuluyor. Ahzap suresinin 51. Ayeti şu sözlerle başlıyor:

-"(Ey Muhammed!) Onlardan (yani karılarından) dilediğini geriye bırakır, dilediğini öne alabilirsin..."

Ne demek bu?

Hadis ve yorumlara göre şu demek:

-"Ey Muhammed! Artık nöbet, sıra zorunlu değil senin için. Nöbeti, sırası gelse bile, dilediğin karınla cinsel birleşmeyi erteleyebilir, ondan önce dilediğin karınla yatabilirsin."

Sözün özü: Kuran'ın tanrısı, Muhammed'in, karılarıyla olan cinsel ilişki düzenindeki işini kolaylaştırıyor. İlişkiyi sıraya koyma zorunluğunu kaldırıyor. "Hangi karınla ne zaman yatmak istersen özgürsün" diyor.

İşte bunun üzerine Aişe dayanamayıp o sözü söylüyor:

-"Görüyorum ki senin Efendi Tanrı'n, senin şeyinin keyfini ..."

Aişe, bu durumu daha sonra, Ahzap'ın 51. Ayeti gelince anladığını; 50. Ayet geldiğindeyse bunu pek anlayamadığını ve o nedenle, 50.ayette, Peygambere kendini (hem de mehirsiz olarak) verebilecek kadından söz edilince şu tepkiyi gösterdiğini belirtiyor:

-"Olacak şey mi? Bir kadın utanmaz mı ki, kendini bir erkeğe armağan etsin?" (Tecrid, hadis no:1721)

HADO77

Yarbay

5876 Mesaj

Tüm Başarılarını Gör

dnakres D kullanıcısına yanıt

Böyle ayet inerse tabi araları bozulur.

Hikayesi :

Zeyneb Bint Cahş, Muhammed'in oğulluğu Zeyd'in karısıdır. Zeyd'i Muhammed kcndisine "oğul" edindiği için herkes ondan "Muhammed'in Oğlu (Zeyd Ibn Muhammed)" diye söz eder.

Muhammed bir gün, Zeyd'i görmek için onun evine gider. Zeyd'i bulamaz, Zeyd'in karısı Zenneb'le karşılaşır. Birden tutulur Zeyneb'e. Bir kadına Muhammed'in ilgi duyması, o kadının başka erkeğe -bu erkek kocası da olsa- uygun olmaktan çıkması ve dolayısıyla Muhammed'in olması gerektiği sonucunu doğurmaktadır. Bu nedenle Zeyd durumu ögrenir öğrenmez Muhammed'e gidip konuşur.

Zeyd:

-Karımdan ayrılmak istiyorum.

Muhammed:

-Neden? Seni kuşkuya düşürecek bir şey mi yaptı?

Zeyd:

-Vallahi hayır. Beni kuşkuya düşürecek hiçbir şeyi olmadı.Onun iyilikten başka birşeyini görmedim. (Zeyd' in eşini boşamak istemesinin nedeninin Müslümanların dediği gibi geçimsizlik değil de Muhammed' in onu arzu etmesi olduğunu ispatlayan cümleler)

Muhammed:

- Öyleyse karını bırakma, Tanrı'dan kork!

Muhammed "karını bırakma" derken, gerçekte sevdiği Zeyneb'in boşanmasını istiyordu. İstiyordu ki Zeyd onu boşasın da kendisi alsın.

Ama bu isteğini ve sevgisini içinde gizliyordu.

İşte bunun üzerine, Ahzab Suresinin 37. ayeti gelir. (Bkz. Taberi, Camiu'l-Beyân, 22/10-II.) "Tabakatu İbn Sa'd"da daha geniş olarak yer alan bu aktarmayı, doğubilimciler ele alıp eleştiri konusu yapıyorlar diye, gerçekleri örtme ya da ters yüz etme pahasına da olsa İslam'ı kurtarma çabasına girişmiş görünenler "iftira" diye niteliyorlar. Bu öykü, yüzyıllar boyu "hadis" kitaplarında ve tefsirlerde yer ala gelmiş olduğu halde. Şimdi ayete bakalım. Ayetin anlamı şöyle: (Çeviri, Diyânet'in)

"Ey Muhammed! Allahın nimet verdiği ve seninde nimetlendirdiğin kimseye: "Eşini bırakma, Allah'tan sakın!' diyor; Allah'ın açığa vuracağı şeyi içinde saklıyordun. İnsanlardan çekiniyordun. Oysa Allah'tan çekinmen daha uygundu. Sonunda Zeyd, eşiyle ilgisini kesti- ğinde onu seninle evlendirdik. Ki, evlatlıkları eşleriyle ilgilerini kestiklerinde onlarla evlenmek konusunda müminlere bir sorumluluk olmadığı bilinsin. Allah'ın buyruğu yerine gelecektir." (Ahzâb, ayet: 37.)

Bu ayette anlatılanlar:
1- Muhammed, Zeyd'e "karısını boşamamasını" söylerken içinde bir şey saklıyordu. Bunu da sonradan Tanrı açığa çıkaracaktı. Muhammet'in içinde sakladığı neydi?

Yukarıdaki öyküye göre, bu sorunun iki karşılığı olabilir:

1- Muhammed'in içinde sakladığı şey, Zeyneb'e olan aşkıyla birlikte, Zeyd'in onu boşaması ve kendisini almasına olanak sağlamasını istemesiydi. Yukarıdaki öyküyü "uydurma ve iftira" diye niteleyenlerse; Muhammed'in içinde sakladığı ayette bildirilen şey için şu karşılığı veriyorlar: Onun sakladıgı şey, yalnızca, Zeyd'in karısının boşanması ve onunla kendisinin evlenmesi isteğiydi.
Oysa bunlar hep iç içe şeyler. Çünkü Muhammed Zeyneb'e tutulmuşsa, kocasının onu boşamasını ve kendisinin almasını istemesi doğaldı. Bu yoldaki isteğini gizlemesiyle aşkını da gizlemiş oluyordu.
2- Muhammed'in içindekini gizlemesine, insanlardan korkup çekinmesine yol açıyordu.

Peki bu korkuya, çekinmeye yol açan neydi? Yani Muhammed, içindekini açığa vurduğu zaman insanların ne yapacaklarını düşünüyordu ki, onun korkusunu taşıyordu? Bu soruya şu karşılık veriliyor: Muhammed, oğulluğunun karısını almaya kalkıyor diye dedikodu yapılmasından çekiniyordu. Çünkü gelenek, böyle bir duruma elverişli değildi. Oğulluğun karısıyla evlenmek çirkin karşılanırdı. (Bkz. Muhammed Ali Sabuni, Safvetu't-Tefasir, 2/527-528 ve öteki tefsirler.)
Öyküye göre şu karşılık da verilebilir: Muhammed, hem Zeyd'den, hem de öteki insanlardan çekiniyordu. Başkasının, üstelik de "oğulluğu"nun karısına göz koyduğu için... Bir süre bu nedenle durumu açığa vurmamıştı. Ama sonra, "ayetin gelişi" sorunu çözmüştü.

3 - Muhammed'in, oğulluğundan boşanan Zeyneb'i alması bu yönde herkese bir kapı açmasına yöneliktir.

Ayette ileri sürülen gerekçe bu.Yani, herkes oğulluğunun boşanan karısıyla rahat evlenebilsin diye Muhammed'in Zeyneb'le evlendirildiğini açıklıyor.' Bu açıklama karşısında da bir soru beliriyor:

- Bu evlilik olmadan da soruna çözüm getirilemez miydi? Örneğin, bir ayetle, herkese böyle bir yola gitmenin "helal" olduğu bildirilirdi; sorun kalmazdı. Neden bu çözüm yolu seçilmedi de, ille de Muhammed'in Zeyneb'le evlendirilmesi gerekli görüldü? Bu sorunun karşılığı yok.

(Admin' in Notu: Turan Dursun'un buraya kadar anlattığı öykünün devamını Arif Tekin' in "Kuran'ın Kökeni" adlı kitabın 166. sayfasından itibaren görelim:

".. Muhammed, Zeyd' i çağırıp bu ayeti (ahzap, 37) anlattıktan sonra ona şu görevi veriyor: "Git Zeynep' e bu olayları anlat ve onu bana iste.. Zeyd, kapıya varınca içeri giremiyor ve yüzünü çevirerek, -kendi anlatımına göre-ter içinde, sanki dünya başına yıkılmış gibi bir ruh hali içinde kendisinin Muhammed'in elçisi olduğunu ve onu istemeye geldiğini söylüyor. Zeynep ise o sırada hamur işi yapmaktadır. Zeyd'i dinledikten sonra olumlu yanıt vermiyor ve "düşünmem lazım" diyerek ibadet odasına çekiliyor. Zeyd, bu olumsuz haberi Muhammed' e bildirince Muhammed artık buna dayanamıyor ve doğruca Zeyneb'in evine giderek ona el koyuyor. Gerekçe, o sırada inen Ahzab Suresi'nin 37. ayetindeki "Ey Habibim, Zeyneb'i biz sana nikahladık" cümlesidir. Artık bu ayete dayanarak ne Zeynep'e mehir ücretini veriyor, ne evlenme için şahit tutuyor ve ne de Zeynep'in akrabasından izin alıyor. Bu sırada Muhammed 58 yaşında Zeynep ise 35 yaşında idi. Üstelik Muhammed'in yanında şu hanımları vardı:

1)Aişe (12 yaşında)
2)Hafsa (23 yaşında)
3)Ümmü Seleme (30 yaşlarında)

Olay burada da bitmiyor. Muhammed'in Zeyneble evlenmesinden kısa bir süre sonra (Hicri 6. yıl) Zeyd, Muhammed tarafından üst üste 6 küçük savaşa-baskına gönderiliyor. Bunlar şunlardır:

1) Beni Süleym 2) İys 3) Taraf 4) Hisma 5) Vadi'l Kura 6) Ümmü Kirfe.

Zeyd, bunların hiç birinde vurulmayarak başarıyla dönüyor. Sonunda Muhammed Zeyd'i tarihte "Mute Savaşı" olarak bilinen savaşta 3000 kişilik Müslüman ordusuyla yaklaşık 100.000 kişilik Rum ordusunun karşısına çıkarıyor. Üstelik Halit Bin Velid gibi daha usta bir komutan var iken. Zeyd bu sefer öldürülüyor.

OLAYA GELİN (2. sayfa)