Profil: YazarAhmetYüksel | DonanımHaber Forum

Y

YazarAhmetYüksel (Ahmet YÜKSEL) · Fotoğraf Ekipmanları Tavsiyeleri altına konu açtı. 7 yıl

parasoley hakkında bilgi verirmisinz

1 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

Y

YazarAhmetYüksel (Ahmet YÜKSEL) · Kitap Önerileri/Tavsiyeleri altına konu açtı. 7 yıl

Özgür Ruhlar Ülkesine ÇIKTI !!! Ahmet YÜKSEL

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

Y

YazarAhmetYüksel (Ahmet YÜKSEL) · Güncel altına konu açtı. 7 yıl

AYAK BAĞI SÜNNET (?) -3-

AYAK BAĞI SÜNNET (?)
-3-

Hiç kuşkusuz insanın bir modele; hayatın modellemeye ihtiyacı vardır.
Kaldı ki insanın bir eğitici bulma, müşahhas varlık görme ihtiyacı eğitim ve te'dib yasalarının zorunlu sonucudur.
Durup dururken demiyorlar:
Ağaç ağacın insan insanın gölgesinde... diye.

Hem aksi nasıl olacak ki!
Konu insan ve hayat olunca.
Bütün boyutlarıyla hayatın kuşatıldığı bir din vâzedilecek de iş, Kitap'ın getirilip bırakılmasıyla bitecek? Vahiy sadece Kur'an'dan ibaret kalacak? "Kur'an'dan başka vahiy yok" denilecek?

Oysa Kur'andan başka vahiy olduğunu bize en başta yine Kur'an-ı Kerim bildirir.

Tahrim Suresi'nin 3.ayetinde geçen konuyla ilgili Peygamberimiz (sav), eşlerinden birine gizli bir söz söylemişti. Fakat eşi o sözü ifşa edip Allah da bunu Peygamberimiz (sav)e haber verince Peygamberimiz (sav), bildirilenlerden bir kısmını eşine açıklamış bir kısmından da vazgeçmişti.
Açıklamadığı şey Kur'an mıdır? Hayır.
Nedir öyleyse ?
Allah'tan gelen ve ızhar edilmeyip vazgeçilen bir şeyin olduğu açık oysa.
Adını koyalım bunun. Nedir bu?
Vahiy değil de nedir?

Buyurun size bir detay daha:
Ayetleri getiren Cibrildi. Doğrusu Cibril her geldiğinde de ayet getirmiyordu. Bir başka zaman insan suretinde gelip sorduğu "İslam nedir? İman nedir? İhsan nedir?" Soruları da Kur'an'dan bir ayet değildi; ama dinden bir şeydi. Bu seferki gelişini yine Peygamberimiz,
"O Cibrîl'di. Size dininizi öğretmeye gelmişti." buyurarak açıklığa kavuşturmuştu. (Buhari, İman, 37; Müslim, İman, 1; Ebu Davut, Sünnet, 16; Tirmizi, İman,4.)
Demek ki din, bir tek Kitap'la tamamlanan bir şey değildi.

Bu durumda"Sadece Kur'an!" demeye devam edecek miyiz? Kitap'tan başka delil kaynağı görmemeye... Oysa bizim delil kaynağımız 4 ve daha fazlası değil miydi?
Olayı yerinde ve bağlamında anlayacaksak Peygamberimizin tatbikini; sahabe -i kiramın yolunu yordamını, anlama biçimini göz ardı edemeyiz sanıyorum.
İslam hukuk sisteminin temel taşlarından birisi olarak görülen meşhur MUAZ HADİSİNİ burada anmalıyız.
Peygamberimizin Yemen'e vali olarak göndereceği Muaz bin Cebel'e
"Sana bir dâva geldiği vakit nasıl hükmedeceksin?" sorusuna
"Allah’ın kitabıyla hükmedeceğim" der Muâz.
-(Meseleyi Kitabullah’ta) bulamazsan?
-Resûlullah’ın sünnetiyle hükmedeceğim.
-Ne Kitabullah’ta ve ne de Resûlullah’ın sünnetinde bulamazsan?
-Kendi re’yimle ictihad edeceğim, (hüküm vermekten) geri durmayacağım." (Ebu Dâvud, Akdiye 11, 3592, 3593); (Tirmizi, Ahkâm 3, 1327, 1328). Demesi üzerine
Peygamberimizin "onayını" alan bu durum, bir taraftan sahabenin hükme varmada değer hiyerarşisini ortaya koyarken bir yandan da ikinci kaynak olan Sünnetin te'yidini vermekteydi.

Sadece Kur'an diyeceksek ve bundan başka bir delil kaynağı da görmeyeceksek ahad bir haberle gelen ve "icma"ya da konu olan "Kadının halası ve teyzesi üzerine nikahlanamayacağını" (Buhârî, Nikah:27; Müslim, Nikah :37,39)
bildiren hadis ve hükmüne ne diyeceğiz? Kur'anda geçmiyor diye bu hükme kim karşı gelebilir, kim itiraz edebilir ki?

Hem neden -azizim- Peygamberin tavzih edici vasfı bize ağırlık verir, anlamsız gelir, yük olur, yok görünür? Bu durum, Kitabın -hâşâ- noksanlığına izafe edelir?
Üstad Bediuzzaman'ın teşbihi , "güneşle gündüz" zorunluluğu üzerine. Aklen, dinen ve tab'an bu böyle. Bunun üzerinden soralım: Güneşle gündüz bütünlüğünde/tamamlayıcılığında güneşe bir noksanlık mı gelmiştir?

Kitapta bulunacaklar listesini biz mi belirliyoruz ki -haşa- "bu kadarına tamam şu kadarı noksan" diyebilelim. Sonra Kur'an. O tam Kitap... Allahın üzerine hakemlik ettiği hak Kitap.. (En'am114) Ezeli hayat ve hidayet rehberimiz. Amenna!
Lakin O'nu açıklayan olmazsa kim hayatı bize pratize edecek? Kim öğretecek? Kim dinin uygulanabilirlik durumunu gösterecek?

Bunun bir makuliyeti var mı gerçekten?

Aç olan insanı yemeği yapıp sunanla değil de yemek kitabıyla mı karşılamak, doyurmak istiyoruz?

Basit bir hukuk davasında bile bir avukata can atarız. Bir şey tasarlarken, bir işlem yaparken, en basit günlük bir işte bile ne çok izahata ihtiyaç duyarız. Bir bilenden bir uzmandan yardım isteriz. Bir yerden bir yere giderken bile adres sorarız. O adresi bilene, en iyi bilene döne döne sormadan edemeyiz.

Anayasa vardır ve tamdır. Fakat o, ne savcıdır ne de hakim. Onu tatbik edecek bir hukuk insanına ihtiyaç vardır.
O Kitapla birlikte ayrıca yasaya yönetmeliğe yönergeye de ihtiyaç duyulur. Onların olması nasıl ki anayasaya bir eksiklik düşürmezse Kur'anın yanında Sünnetin varlığı da böyledir.

Gölge midir? Hayır! Ayak bağı mıdır?Hayır! Tersine O Mübarek Kitabın dayanağıdır, eli ayağıdır...
Sünnet, vahyi getirenin söz hakkıdır. Örnekliğindeki öncelik hakkıdır. Murad-ı ilahi üzere elimizdeki hayatı... önümüzdeki hayatı... bize açan çarşaf listedir. Kur'an'ı açıklayan birinci kaynaktır.

Birinci kaynağa varmayan bir tefsir, birinci ağızdan almadığımız bir bilgi, bir hüküm, bir karar, bir emir, bir talimat, bir izahat kırk çatal kazık, kırk sahte yüz ve bir yığın cüruf ortaya çıkarır da o zaman din tastamam komediye dönüşür.

Oysa Kur'anın beşer planındaki en mükemmel uygulayıcısı ve örneği olan Peygamberin devrede olması, ortaya çıkacak "ölçü krizini" ve "değer anarşisini" ortadan kaldırır.

On tazı bir aslan, kırk sahte bir gerçek, kırk bin yalan bir doğru etmeyeceğine göre... Kur'anın evrensel yorumu... en taze, en gerçek yorumu... mihveri... bir yığın cürufa karşı cevheri... demek olan Sünnet, sahtelikler cennetine karşı da tam bir teminattır.

Sözün özü :

Kitabın yanında ikinci hüküm kaynağı olmazsa O Din sadece bir romantizm olmaktan; KİTAP da sadece bir Kitap olarak kalmaktan öteye gitmez. Vesselam..

Ahmet Yüksel (2018)

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

Y

YazarAhmetYüksel (Ahmet YÜKSEL) · Güncel altına konu açtı. 7 yıl

AYAK BAĞI SÜNNET (?) -2-

AYAK BAĞI SÜNNET (?)

-2-

Düşünmek: Hepimiz için ortak bir davet. Modası da tarihi de geçmeyen bir davet. Hayat, onsuz olmuyor elbette. Doğruya onsuz varılmıyor. Aksi durum, başımıza "pislik" yağdıracak kadar bir belayı ve karanlığı celbediyor.

Sıkıntı şu ki: Kur'an'a çağıran kadar, karşı olan da aynı şeyi kullanıyor.
"Akıl varken ne gerek!" diyor mesela. Sanıyorum burada kavramları kendi bağlamında ele almak gerekiyor. Meseleleri de öyle. Ayetleri de öyle. Eğip bükemeyiz yani. Allah'tan başka hakem yok çünkü. (En'am114)
Bağlamından kopararak, keyfimize göre biçimlendirdiğimiz bir söz ya da fiille sadece "rics" (Yunus100) almakla kalmaz, hesabı da zorlaştırırız.

Hem niye? Gerçeği sükûnetle, olduğu gibi kabul etmek varken eğip bükmek de niye? Her şeyi bağlamından koparmaya mecbur muyuz? Her şeyi ters yüz etmeye, çarpıtmaya mecbur muyuz gerçekten? Akıl dediğimiz şeyden kastımız Batının pozitivist aklı mıdır? Akıl diye diye aklı doğru kullanmış mı oluyoruz yoksa? Müslüman aklı nerede?

Sünnet üzerinden koparılan fırtınada durum aynı. Ismarlama akılla ve ithal heveslerle yola çıkılmış ve böylece inananlar, temel kaynakları üzerinden kendi gerçekleriyle hesaplaşmaya sokulmuşlarsa şu ilahi uyarılar, sanıyorum onlara bir şeyler söyleyecektir:

-"Allah ve Rasulü, bir şeye hükmettiği zaman inanan erkek ve kadına işlerinde artık başka yolu seçmek yaraşmaz." (Ahzab 36)

-"Onun emrine muhalefet edenler, başlarına bir bela gelmesinden veya kendilerine elem verici bir azap isabet etmesinden sakınsınlar" (Nur 63)

-“(Rasulüm!) De ki : Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. ” (Âli-İmrân: 31)

-"De ki : Allah’a ve Rasulüne itâat edin; yüz çevirecek olurlarsa, muhakkak ki Allah kâfirleri sevmez” (Âli-İmrân: 32)

-"Kim Rasûle itaat ederse Allaha itaat etmiş olur"(Nisa 80)

-"Biz her Peygamberi -Allah'ın izniyle- ancak kendisine itaat edilmesi için gönderdik." (Nisa 64)

-"Hayır! Rabbine andolsun ki aralarında çıkan anlaşmazlıklarda seni hakem kılıp verdiğin hükümden dolayı içlerinde hiçbir sıkıntı duymadan tamamen kabul etmedikçe iman etmiş olmazlar” (Nisâ: 65)

-“Peygamber size ne verdiyse onu alın, neyi yasakladıysa ondan da sakının.” (Haşr: 7).

Durum bu! Buradaki mesaj ve ne istediği, gün gibi ortadayken; sonra bu gerçek, "güneşle gündüzün bütünleşmesi" kadar açıkken dostlar, dikkat etmemiz gereken şey belli değil mi?

-"Dikkat edin bana bir kitap verildi. Onunla beraber bir benzeri daha verildi" (Ebû Dâvûd, Sünnet,6 (4604)

-"Size iki şey bıraktım. Onlara sımsıkı sarıldığınız sürece asla sapıtmazsınız. Allah’ın kitabı ve benim sünnetim. "(Muvatta, Kader, 3)

-"Yakındır, bir adama benim hadisim ulaşacak ve o koltuğuna kurularak şöyle diyecektir: "Bizimle sizin aranızda Allah'ın kitabı vardır. Onun içinde helal olarak bulduğumuzu helal sayar; haram olarak gördüğümüzü de haram sayarız. Oysa (O zavallı bilmiyor ki) Allah Rasülünün, haram kıldığı şey de Allah'ın haram kıldığı şey gibidir." (Tirmizî, İlim,10 (2664)

Değerli Okurum! Görüldüğü gibi bugünün düşüncesizlik ve dertsizliğine asırlar öncesinden bir ilahi uyarıyla dokunuluyor olması çok düşündürücü!

Bu, yeni bir hastalık değil elbette. Ancak bugün bu tezi işleyenler, düne göre çok daha ilkesiz ve sorumsuz.
Bilirsiniz onları! Ne söylerseniz söyleyin dinlemezler. Aslandan korkup kaçanlar gibi gerçeği duymaktan ve hakikatle yüzleşmekten de alabildiğine kaçarlar. Görürsünüz onları! Kıyı köşe delil arar da zan ve vehimlerini Kur'an'a onaylatmayı ; şahsi kanaatlarini perçinlemek için İslam'ı konuş/tur/mayı pek severler. Sesleri de iştahları da bir hayli yüksektir.

Bin dört yüz yıllık kültürün ne bulursa harcamaya hazır mirasyedisine "akıllı ol!" demekten daha akıllıca ne söyleyebilirim bilmiyorum.
Koltuğuna kurulmuş haldeki o karnı tok öfkesi çok ağzı yüksek ekran malzemesi nifak makinesine gerçekten ne diyebilirim bilmiyorum.

Şunu diyebilirim belki:

Akıl zaviyesinden Efendimiz (sav) e biçilen rol insaflı görünmüyor.
Ağzı bantlı bir insanın tahayyülü kadar bile değil O'na biçilen rol.
O rolü peygamberlere biz vermiyoruz ki! Bu görev, Yüce Kitabında itaati peygamberine teşmil edene (Nisa 80); kendi öz sevgisini Peygamberine itaat şartına bağlayana (Âli-İmrân 31, 32); ismini ismiyle birlikte (Nisa 68 ) yazana râcîdir.

Bu rol, terbiyesini alemlerin Rabbinden almış bir rahmet elçinin (Enbiya 107) çok yönlü, zorlu bir te'dib sürecidir.

"Beni gördüğünüz gibi..." (Buhârî, Ezân, 18) şartı dahilinde.

Kaldı ki peygamberlik, "tebliğin" yanında "tebyini" de (Nahl 44) kapsayan bir neticeye varmazsa tamamlanmış olmaz. Görev yapılmış olmaz.

Nerede ve ne kadar?

Açık ve net: Örneklik kadar...

Son davetçi, "örnekliği üzere" neyi ne kadar verdiyse o kadar!

Efendimiz (s.a.v.) in doğal insanî halleri ; delâil türünden hususiyetleri ; hususi tercih ve ictihadları da var olmakla beraber esas olan örnekliğidir. Bu en seçkin hayatta -masum ve mahfuzluğu üzere- örnekliğe konu olan bir yaşam biçimi ne kadarsa o kadar!

Kaldı ki işin ucunda insanın inşası var. Hayat ve toplumun dizaynı var. Sadece yaşadığı güne, döneme değil ; çağlara, dünyaya, aleme, alemlere denk bir mesaj var ortada.

Sadece ahirete ve ruhâniyete değil; dünyaya ahirete, bedene ruha, yere göğe, topyekün hayata söyleyecek sözü olan bir din var ortada.

Hal böyleyken İslam'a... Bu son evrensel dine.. ve Onun Muazzez Peygamberine giydirilen bu dar, seküler, boğucu, iğrenç gömleği patlatarak diyeceğiz:
Son davetçi, "örnekliği üzere" neyi ne kadar verdiyse o kadar!
Alemlerin Rabbinden bir buyruk ve Kur'anî hakikat üzere Peygamber neyi verdiyse ve alınması gereken ne varsa o kadar!

Dine konu olan her şeyde... Sadece namazda, imanda, ibadette değil her şeyde...
Nefs terbiyesinden toplumların ıslahına ; ahlak yasalarından medeniyetlerin inkişafına kadar geniş bir yelpazede sünnet, bir yaşam biçimidir...
Günübirlik tercihlerimizden çok daha fazlasını kapsayan bir yaşam biçimi.

Aile hukuku, ceza hukuku, uluslararası hukuk da dahil olmak üzere; iş ahlakından savaş stratejisine, saç biçiminden şehir planlamasına kadar her noktadan kayda giren bir örnekliktir bu.

"Şu küçük şeyler de mi?" Dediğimiz konular da dahil olmak üzere...Bir duruşla.. bir bakışla.. bir tutuşla.. bir tuşla her şeyin olabildiği bir dünyada..
Deveyi hendeğe düşürenin "bir tutam ot" ; kaleyi ele geçirmenin "bir küçük gedik" olduğunun temkin ve teyakkuzunda, nefs batağına karşı... insanın ruh güzelliğine ve fıtraten iyiliğine ait bir ilahi biçim ve kontroldür sünnet.

Kısaca sünnet, "doğumdan ölüme" her karenin kapsamında olduğu bir bilinç, diri duruş ve tazelenmeye mahsus bir biçimdir.

Bu dediğimiz bir "yaşam biçimi" olmasaydı Allah elçisi -haşa- bir postacı gibi gelir, dinden imandan bir iki şey söyler giderdi. Bunu Yüce Allah (c.c.) bir melekle de tamamlayabilirdi. Davranışlarda "rol model" oluşuna, hayatın bütün boyutlarında örnekliğine (Ahzab 21) ihtiyaç kalmazdı.

Yok eğer insan ve onun hayat gerçeğinden söz ediyorsak 63 yıllık bir pratiği göz ardı edemeyiz.

devam edecek...

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

Y

YazarAhmetYüksel (Ahmet YÜKSEL) · Güncel altına konu açtı. 7 yıl

AYAK BAĞI SÜNNET (?) -1-

Oysa bugün hayatımızda bize "yaşam biçimleri" sunan ne çok şey var. Yeme içmeden giyim kuşama kadar ; ev, araba, eşya, tatil, sinema, spor ve müzik tercihlerimizden mizah anlayışımıza kadar bir yığın şey hayatımıza davetsiz girerken bir artistin bizi ilgilendirdiği kadar bile Peygambere hayatımızda yer açmayız. Bugün popüler kültürün etkisindeki önemli bir kesim için sünnete bağlılık, ayakkabı çanta tutkunluğunun üstünde değildir. Bir modacının tarzı, giyinişi, bakışı, duruşu ve yürüyüşünden aldıkları kadar bile değildir. Böyleyken biz Sünnetin ne kadar bağlayıcı olduğunu sorup dururuz da -zor günler dışında- bu bağlılık, bizi ayakkabı bağı kadar bile bağlamaz.

İşin doğrusu seküler tercihlerimiz bize sünnetin hayatımızda belirleyici olmasına izin vermemektedir. Bu soğukluk, büzme ve kasma hali, bizi dinin dışına çekmekte ya da en azından bir kısmına yöneltmekte (Nisa 150) ; sorup sorgulatmakta ve böylece bir çok şey Allah ve Rasulünün önüne geçmektedir. (Hucurat1)

Durum bu iken biz Sünnetin bağlayıcılığına mı yoksa sünnetin kuşatıcılığına, kurtarıcılığına mı yoğunlaşmamız gerekir lütfen düşünün.

Oysa sünnetin kaybı, insanın ve insanlığın kaybıydı. Sünnetle fıtrat mayalanıyor; saadet ve güzellik yeniden farkediliyordu. Sahabe-i kiram, Allah ve Rasulünün kutlu çağrısındaki "Hayat veren şeyler"le dirilmişti. (Enfal 24)
Sünnet, ayak bağı değildi. Zincirlerin indirilmesi (Araf 157), karanlıkların aydınlığa inkılabı demekti. (Maide 16)

Sünnet, bu bağlamda hayat damarlarını açmak içindi. Insanın kendine varması içindi. Zahmetle değil rahmetle ; güzel ahlakı tamamlamak (Ahmed b. Hanbel, 2/381) iyiyi, güzeli göstermek için gönderildim diyen bir elçinin ortaya koyduklarıydı...

Buyurun size sahabe gönlünde ve sonraki medeniyet yıllarında hayat damarlarını açan iki nüfuz alanı:

Derinliğinde➡Allah ve Rasulüne sevgi ve itaat. Kusursuz bağlılık. Bu, insana canından daha çok sevdireceği derecede kendini kaybettiren akıl. (Kökleşmeden saçaklanamazsın)

Genişliğinde➡Tefekkür,tezekkür,ilim,hikmet, infak, selam, azim, cehd ve sa'y-ü gayretle insana kendini yeniden bulduran akıl!
(Gürleşmezsen kökleşemezsin)

Hz. Hubeyb'e darağacına giderken
"Ey Hubeyb! Gel sana son bir şans verelim. Şu kadar insanın huzurunda "Yerimde Muhammed olsun" de, seni serbest bırakalım" teklifine Hz. Hubeyb'in : "Vallahi! Değil benim yerimde olması, O’nun ayağına bir tek diken batmasına dahi gönlüm razı olmaz.” diye cevap vermesi ;
açlık yıllarında Hz. Osman'ın 1000 deveyi yükleriyle birlikte Medine fakirlerine bağışlaması;
Uhud Savaşında Hz.Talha b.Ubeydullah'ın Peygamberimize gelen bir oka kolunu siper edip çolak olma pahasına kendini feda etmesi gibi örnekler, "mutluluk çağı"ndaki tutunma ya da köke bağlanmanın işaretini bize verir. Ancak Batının seküler anlayışı böylesi bir bağlanmayı anlayamaz. Batı virüslü bünyelere de bunu anlatamazsınız. Biz Kur'andan söyleyelim:
Bu kadar sevgiyi fazla görene, muhakemesini çok iyi kullanan, fıtrat peygamberi Hz. İbrahim'in dilinden "Ölümüm ve yaşamım âlemlerin Rabbi Allah içindir" (En'am 162) ayeti ne söyler?

Kökleşmenin ihtişamı :

Bu kaynaktan beslenen nice seçkin topluluklarda... "Eyyam'ül arus" diye anılan düğün günlerinde...
yıllar geçtiği halde doğru dürüst bir adli vakıaya rastlanmadığı o sulh-u sükûn beldelerinde... dilencisi olmayan şehirlerde...
Endülüs tecrübesi de dahil olmak üzere -ki bugün İspanya'da bazı çiçekler hala arapça ismiyle anılır- ayrı bir incelik, bedii zevk ve zerafet üzere kristalleşen güzelliklerde...
bilgi, hikmet ve marifetle yaşamada... yaşatma idealinde... batının "ben merkezciliğine" karşı "fütüvvet ruhu ve bilinci"nde... hep bu kökün çiçeklenişi vardı.

Gören, duyan, bilen aklın meyveleriydi bunlar. Bizi akla davet edene deriz ki davetimiz ortaktır.
Allah ve Rasulüne varmaktan başka çare yok, aklını kullanmayacak mısın?
Jacques Lacan'ın tesbitiyle "Tanrı inancının yitirilip de her şeyin tanrısallaştığı" bir dünyada insan yok!
Örneğini kaybeden toplumlarda huzur yok, hayat yok! Yunus'un deyişiyle "Enbiyâya uğramazsa yolun..." bu kervanda sana yer yok, düşünmeyecek misin?

"Kim Allah ve Rasulüne itaat ederse büyük bir kurtuluşa ermiş olur."(Ahzab S.71)

Aksi durum, başımıza "pislik" (Yunus100) yağdıracak kadar bir belayı ve karanlığı celbediyor. Endülüs örneğinde olduğu gibi çok iyi günler görüp de zamanla köküyle ters düşen gövdenin; referansını kaybeden toplulukların ne duruma düştükleri bunun açık delili değil mi?

devam edecek...

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0