Arkadaşlar öncelikle 27 yaşında çalışmayan biriyim ki zaten işe girmeye bile çekiniyorum (sosyal fobi ve çekingenlik var) ama bu yaşadığımız üzücü olaylardan sonra İstanbuldan AFAD'a gönüllü olarak başvurmak istemiştim, tüm kaygılarımı da yoksayarak... Fakat yoğunluktan dolayı doluymuş.

Keşke hayatta hiçbir işe yaramayan biri olarak ben ölseydim. (intihar et diyenler çıkabilir, evet düşündüm) Önceden açtığım 2 konuda kendime hiç değer vermediğimi, reelde arkadaşımın da olmadığını görebilirsiniz. Burdaki arkadaşların çoğu destek oldular kendilerince ama ben kendimin bir işe yaramadığına ve yaramayacağına inancım tam.

Ailemden aldığım harçlığın bir kısmını bile Afad ve Ahbap Derneğine yatırdım. Ben bir işe yaramak istiyorum, bu depremle ilgili ne yapabilirim daha fazla?

Bu konu silinebilir.

Merak ediyorum çünkü devamında bana bu olacak gibi. Ben 2 yerde çalıştım ve tutunamadım. Ailemin evinde yaşıyorumm. Toplum baskısı olmasa böyle devam ederim. Niye nasıl yaşadığımız veya yaşamak istediğimiz konusunda yargılanıyor ve dışlanıyoruz anlamıyorum... Böyle yaşamanın saygın olmadığını düşünüyorum, ama neden saygın değil?.. Bazen intihar etmek istiyorum. Harekete geçemiyorum. Devlet hastanesi psikiyatristinden de pek bir fayda da göremedim. Önceki iki işte tutunamadıysam, iş arkadaşlarımla geçinemediysem, bir sonrakinde de geçinemem herhalde..

Her türlü eleştiriye açığım arkadaşlar, belki de sorun bende…

Yazmaya başladığımda 06.45ti ve bütün gece uyuyamadım. Son bir kaç aydır da böyleyim. Neredeyse 27 yaşındayım, ve hayatta hiç sağlam ilişkiler kuramadım, kursam da yürütemedim.

İlkokulda aynı, lisede aynı. Çekingen bir çocuktum ve bu yüzden sevilmezdim. Hiç anlamak istemediler sanırım beni, dışlandım. Üniversite daha iyiydi gibi, ancak adına ilişki diyebileceğim—belki de diyemeyeceğim—kız arkadaşımla bazı sebeplerden ilişkim bitince, orada da yalnız kaldım, kötü bir davranışımdan dolayı bitmedi, bazı sebeplerden ortak kararla ayrılmaya karar verdik ve sonrasında sebebini anlayamadığım bir şekilde tüm sınıfa bana karşı cephe aldırdı. Sonrasında ben de zaten hepten özgüvenimi yitirdim.

Psikiyatriste de gittim ama ilaçların faydası pek olmuyor, belki en fazla 1 aylığına içimdeki acıyı söndürüyor, sonrası yine aynı.

İş hayatına gelirsek biri okuduğum bölümle alakalı biri alakasız iki işte çalıştım, ikisinde de iş arkadaşlarımla sıkı ilişkiler kuramadığım için ayrıldım. Çalıştığım işteki biri iyi niyet bahanesiyle sürekli işten ayrılmamı, daha iyi bir kariyer yolu seçmemi oranın imkanının iyi olmadığını söylüyordu ama amacı sadece benden kurtulmaktı diye düşünüyorum, çünkü kendisi halen orada çalışıyor. Bunu düşündükçe aşırı rahatsız oluyorum.

İşleri başından aşkın ve çok vakit geçiremediğimiz 1-2 arkadaşım dışında yalnızım, ailemle yaşıyorum ve hayatta hiçbir şeyi başaramadım. Kocaman bir sosyal fobim oldu, özgüvenimi kaybettim ve okul hayatımdan sevmeyenim çok. Keşke hiç doğmasaydım. Bazen ölmek tek çare gibi görünüyor. Tek ben böyleyim gibi hissediyorum. Hayatta ruhsal olarak benim kadar acı çekmiş biri var mıdır bilmiyorum. Her türlü tavsiyenize de eleştirinize de dalganıza da açığım… En azından birileri beni duysun istedim.