Hayata Başarısız Olmak İçin Gelmişim, Hep Dışlandım

Her türlü eleştiriye açığım arkadaşlar, belki de sorun bende…

Yazmaya başladığımda 06.45ti ve bütün gece uyuyamadım. Son bir kaç aydır da böyleyim. Neredeyse 27 yaşındayım, ve hayatta hiç sağlam ilişkiler kuramadım, kursam da yürütemedim.

İlkokulda aynı, lisede aynı. Çekingen bir çocuktum ve bu yüzden sevilmezdim. Hiç anlamak istemediler sanırım beni, dışlandım. Üniversite daha iyiydi gibi, ancak adına ilişki diyebileceğim—belki de diyemeyeceğim—kız arkadaşımla bazı sebeplerden ilişkim bitince, orada da yalnız kaldım, kötü bir davranışımdan dolayı bitmedi, bazı sebeplerden ortak kararla ayrılmaya karar verdik ve sonrasında sebebini anlayamadığım bir şekilde tüm sınıfa bana karşı cephe aldırdı. Sonrasında ben de zaten hepten özgüvenimi yitirdim.

Psikiyatriste de gittim ama ilaçların faydası pek olmuyor, belki en fazla 1 aylığına içimdeki acıyı söndürüyor, sonrası yine aynı.

İş hayatına gelirsek biri okuduğum bölümle alakalı biri alakasız iki işte çalıştım, ikisinde de iş arkadaşlarımla sıkı ilişkiler kuramadığım için ayrıldım. Çalıştığım işteki biri iyi niyet bahanesiyle sürekli işten ayrılmamı, daha iyi bir kariyer yolu seçmemi oranın imkanının iyi olmadığını söylüyordu ama amacı sadece benden kurtulmaktı diye düşünüyorum, çünkü kendisi halen orada çalışıyor. Bunu düşündükçe aşırı rahatsız oluyorum.

İşleri başından aşkın ve çok vakit geçiremediğimiz 1-2 arkadaşım dışında yalnızım, ailemle yaşıyorum ve hayatta hiçbir şeyi başaramadım. Kocaman bir sosyal fobim oldu, özgüvenimi kaybettim ve okul hayatımdan sevmeyenim çok. Keşke hiç doğmasaydım. Bazen ölmek tek çare gibi görünüyor. Tek ben böyleyim gibi hissediyorum. Hayatta ruhsal olarak benim kadar acı çekmiş biri var mıdır bilmiyorum. Her türlü tavsiyenize de eleştirinize de dalganıza da açığım… En azından birileri beni duysun istedim.

Çok teşekkürler cevabın için. Belki de tek değilimdir. “Çoğu ortamda, hep ikinci planda kaldım' insanlar dalga geçti. Hiç rahat olamadım.” mesajında kendimi okudum. Ben de seni anlıyorum dostum.Ve eminim ki hayatlarından geçip gittiğim ve beni sevmeyen her insan beni eziğin teki olarak hatırlıyorlar, bahsediyorlar. Hatta var ya ilkokuldan biriyle karşılaşmıştım, aramız kötü değildi pek, bir buluşma olmuş ve orda bile beni kötülemişler, işte o yalnız ezik tiple mi görüşüyorsunuz falan gibisinden. Ben daha çocuk yaştaydım en fazla 12-13 yaşıma kadar gördüler, ne yapmış olabilirim bunlara dedim o arkadaşa, bana ben seni savundum merak etme dedi ama ben yine de kahroldum sonradan. Bazen sorunlu olan ben değilim de bu acımasız insanlar olabilir diye de düşünüyorum. Aradan yıllar geçmiş, demekki beni takıntı yapmışlar ki hala beni kötülüyorlar…

Yurtdışında bizim gibiler daha kolay yaşıyor ama Türkiyede başarısız, içine kapanıksan ve işsizsen insanlar her şeyiyle seni ezmeye çalışıyor, ben bunu deneyimledim. Keşke bizim gibilerin imkanı olsa da yurtdışına çıkabilsek ama vize almayı bir kenara koy, oturma izni almak ondan iki kat daha zor, okuduğum bölüm orda kariyer yapabileceğim bir bölüm değil… Burda ölmeyi bekliyorum artık ben de, terapi falan pahalı geliyor bana bu ekonomide. Umarım bir işe girip orda tutunur ve terapiyi karşılayacak para kazanırım.

Tavsiyen için çok teşekkürler, iş yerindeki kişi konusunda da belki de haklısındır, bana farklı bir bakış açısı sundun, belki de art niyetli değildir.. yine de bilemiyorum…

Çok yetenekli sayılmam, yabancı diller öğrenmeye çalışıyorum, ve kitap okumayı çok severdim ama bir kaç aydır inan odaklanamıyorum o bahsettiğin tilkilerden dolayı. Günlerim yabancı dizilerle filmlerle geçiyor, boş boş belki de. Aslında insanların beni yargılayıp dışlamayacağı bir sosyal etkinliğe katılmak isterim, ama harekete geçemem, bir adım dahi atamam, çünkü geçmişte ya çok dışlandım, ya adam yerine koyulmadım…

+1 her türlü önerinize ya da eleştirinize açığım arkadaşlar...

Çekingenlik… tipimin kötü olduğunu söyleyen pek olmadı. Hep çekingendim. Ve ilkokulda aşırı derecede dışlandım. Sonra bir türlü özgüven sahibi olamadım. Nasıl düzeleceğime dair de umudum yok.

Kusura bakmayın arkadaşlar Temmuzdan bu yana antidepresan tedavisi gördüm evet ilaç sayesinde hissettiğim dönemler oldu ama sosyal açıdan daha da kötü oldum, 1-2 arkadaşım dışında demiştim onları da kaybettim. Tümüyle yalnızım. Halen iş de yok. Ailem dışında kimsem de yok.

Teşekkürler. Kesinlikle Param olsa özgüvenli olurdum. Vücudum fit değil ama öyle süper kaslı, bicepsli bi tip de değilim. Evde ağırlıklar var, hatta 2020de pandemide kendim çalışıyodum depresyona girdikçe bıraktım.

Fena değil. Kötü de değil. Davranışlarım ve ses tonum bazen çocukça olabiliyor. Ruhen olgunlaştığımı hissedemiyorum. Doğru dürüst çevrem olmadı, hayata atılamadım ki olgunlaşayım.

Pek çok insan senin yaşadığın sorunu yaşıyor. Bu durumun pke çok sebebi olabilir, internetten araştırarak daha detaylı yazılar bulabilirsin. Ben sana kısa bir şey söyleyeyim.

Dışlanmanın temelindeki en büyük sebep korkularının olması. Korktuğun için mücadeleden kaçıyorsun ve içine kapanıyorsun, içine kapandıkça insanlar senin alanının paylaşıp seni dışlıyorlar. Mücadeleden geri durma, hiçbir şeyden çekinme. Mücadele edip kazandıkça kendine alan açacaksın ve insanlar sana saygı duymaya başlayacak. Mesela yolda yürürken vucudunu büyüt, konuşurken daha sesi konuş, ilgi duyduğun alanlarda kendini geliştir ( böylece o alanda mücadele edebilirsin; böylece o alanla ilgili konularda seninle iyi geçinmek zorunda kalırlar), spor yaparak fiziki mücadele gücünü artır vs vs. Kısaca hep müsadeleye gir ve kazanmaya çalış.

Hayat bir mücadele doğru yazmışsın bende bu arkadaşla aynı durumdayım. Konfor alanından çıkman lazım ki bişeyler başarabilesin. Korkuların temeli geçmişte yaşadıkların akademik başarısızlık, gelecek kaygısı, sosyal fobi, geçmisteki travmalar ve para kazanmadığın için özgüvensizlik hissi. Eylemsizlik insanı depresyona sürükler.

Hayat şunu öğretti bu yaşıma kadar insan sevmediği şeyleri yaparak bişeyler elde edebilir. Ben bir yanlış yaptım zar zor astsubay olmuştum bir anlık psikolojiyle ani karar ayrıldım çıktım geldim. Tekrar kpss den saga sola yerlesirim,polis şu bu olurum umudum vardı olmadı yaş oldu 30. Hayatımdaki en büyük fırlama buydu şuan sıfırım. Özel sektörde düzgün iş bulamadım tecrübe istiyorlar. Dışarıda aranan adam olman lazım, pişman olacan, herşeye yeniden başlayacan... bunu diyen haklıymış dinlemedim. Uzun zamandır işsizim ne arkadaş ne sosyal hayat ne de gidecek bir yerim var.

Kendini ancak kendin kurtarırsın önce şağlığına şükret, sonra o evden çık evde durmak seni depresyona sokar git bir kahvehanede,belediye tesisinde çay iç gündemi takip et sonra yapabileceğin bir iş ara gerisi kendiliğinden gelir. Ben bir siyasi partiden iş kovaliyorum il baskanligina gittim ortamlarina girdim insanları dinliyorum gözlemliyorum çevre edinmeye çalışıyorum ağlamayan bebeğe meme vermezler sihirli kelime dedigin gibi

""Mücadele edip kazandıkça kendine alan açacaksın ve insanlar sana saygı duymaya başlayacak. ""

Teşekkürler evet konfor alanımdan çıkamıyorum, korku , kaygı, endişe yoğun. Ben spora gidersem bile ilk başta dalga geçerler, eğitmen falan küçümser diye endişeleniyorum. Ama bir gün aşar mıyım acaba..

Çok güzel yazmışsın... Ama bir yaştan sonra aranan adam olmak da zor... :/ bazen çok çaresiz hissediyorum. Çabalasam da insanlar beni aralarına katmazlar, dışlarlar gibi. Çekingenliğim, muhabbet kuramayışım yüzünden eskiden de çok zorbalık yaşamıştım, okul hayatımdan başlayarak kısa iş deneyimlerime, kurslara kadar her yerde.

eğer arkadaş edinmekten bahsediyorsan hocam, gerçekten belli bir yaştan sonra çok zorlaşıyor. Milletin arkadaş çevreleri oturudugu için pek aramıyorlar yeni insanlar, kendilerini arkadaş edinmeye kapatıyorlar adeta. Kiminle konuşsam hala lise arkadaşlarıyla yada çocukluk arkadaşlarıyla takılıyorlar, he bazıları nadir üniversite arkadaşlarıylada takılıyor ama çok nadir yani. İş arkadaşları ile yakın olanı hiç duymadım. E durum bu olunca bizim gibi genç yaşta çevre yapamamış insanlar dım dızlak ortada kalıyor