Profil: citroen_m | DonanımHaber Forum

C

citroen_m · Güncel altına konu açtı. 17 yıl

MOVED: BU DA BIZIZ ISTE...KIMSI BIZI ANLAYAMAZ.

Yanıt Yok

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

C

citroen_m · Konu Dışı altına konu açtı. 17 yıl

BU DA BIZIZ ISTE...KIMSI BIZI ANLAYAMAZ.

“TÜRKLERİ ANLAMA SANATI” ADLI K İTAPTAN..

Madde 7 : Hesap ödeyen erkek, hesabı ödemek için gereken işlemi masanın altında yapar. Türk erkeği ödediği hesabı masadakilerin görmesini istemez. Eğer görürlerse ayıp olacağını düşünür ve karşıdakilerin 'Ulan amma da görgüsüz herif, hem ısmarl ıyor hem de hesabı gözümüze sokuyor' demesinden çekinir. Böyle bir davranışa bir de Eskimo erkeklerinde rastlanılabilir.

Madde 11 : Türkiye'de ilk, orta, lise, üniversite, yüksek lisans, doktora fark etmez, sınav kağıtları dağıtılırken, bir öğrenci mutlaka 'Hocam istediğimiz sorudan başlayabilir miyiz?' sorusunu sorar. Aynı öğrenci, öğretmen haftaya sınav yapacağını bildirdiğinde kaçıncı sayfaya kadar sorumluyuz hocam' sorusunu soran ama yine de sınava çalışmayan öğrencidir.

Madde 25 : Tüm ısrarlara rağmen misafir 'Yemeyeceğim yeter!' diyorsa, Ev sahibi son kozunu değerlendirir ve ilahi gücü cümle içinde kullanıp Bak Allah'ın adını verdim' diyerek misafiri köşeye sıkıştırır. Misafir bunun üzerine midesi dolu olsa da, ilahi kudret korkusundan mıdır ka çış yolu kalmamasından mıdır, ne var ne yoksa bir çırpıda yer.

Madde 34 : Üzerinden araç geçsin ve temizlensin diye işyeri paspasları cadde ortasına fırlatılır. Sinek avlayan esnaf Türkiye'de temizlik hastası kesilir.Alır eline hortumu baştan aşağı dükkanının bulunduğu caddeyi, kaldırımları bir güzel sular. O da yetmez, yandaki caddeleri ve sokakları da sulamayı iş edinir. O arada paspaslar da temizlikten payını alır.

Madde 42 : Misafirlikte kolonya ikram edilirken büyüklerin ellerine çocukların kafasına dökülür.

Madde 46 : Durakta değil de, her el kaldıran yolcu gördüğünde duran otobüse halk otobüsü denir. Halk otobüsü halkı kırmaz, durur. Halk otobüsünün belediye otobüsünden tek farkı budur.

Madde 49 : Şehirlerarası otobüs yolculuklarında kan bağı yoksa (karı, koca, yeğen, yenge gibi) bayan yanına erkeğin oturması firma tarafından kabul edilmez. Türkiye'de en önemli namus bekçileri otobüs muavinleridir. Muavinlere göre birbirlerini hiç tanımayan iki karşı cinsin, mesafe olmaksızın seyahat etmesi, ateşle barutun birbirine bitişik iki koltuktan bilet alması gibi bir şeydir. Buna asla izin vermezler. Ancak gidilecek yol boyunca erkeğin yanına oturtmadıkları genç kızı kesmeyi de ihmal etmezler.

Madde 63 : Gelinin belinde yer alan kırmızı kuşak bekareti simgeler. Damadın elbisesi üzerinde renkli bir çaput parçası, herhangi bir işaret bulunmadığından cinsel geçmişi hakkında fikir yürütmek mümkün değildir. Aslında bu geçmişle pek ilgilenen de yoktur.

Madde 64 : Kafa bir yere çarptığında şişmesin diye çiğnenmiş ekmekle ovalanır. Türklerin 'Kendi kendine tedavi' yöntemleri sadece bunlarla bitmez.Ağrıyan yere sıcak tuğla konur. Isıtılmış çay bardakları ile sırt çekilir. Arpacık çıkmış göze sarımsak sürülür.Kesilen ve kanayan yere tütün basılır. Paslı çivi batan yer sopayla dövülür. Burkulan yere biftek bağlanır. Yanan yere diş macunu sürülür.

Madde 66 : Bütün ilaçlar buzdolabında saklanır. Buzdolabının kola, su, gazoz koyulan bölgesi ilaçlara yetmeyince, ilaçlar yumurtaların bulunduğu alanda, kurumuş yarım limonlara komşuluk yapar..

7 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

C

citroen_m · Güncel altına konu açtı. 17 yıl

Bu satirlari okuyupta AGLAMADIM DIYEN OLUR MU?

---------- Forwarded message ----------

> > Türk Subayı
> >
> > Güneydoğu''nun küçük bir ilçesinde görev yapan hakim; ilçe dışındaki
lojmanından görünen karakolun bir gecesini Hakan EVRENSEL kitabında
şöyle anlatır:
> > "Lojmanımızın balkonundan o karakol görünürdü. Yaklaşık bir aydır her
istihbarat kaynağından karakolun basılacağı haberi geliyordu. Üstelik
baskının şimdiye kadar yapılanlardan çok daha büyük olacağı söyleniyordu.
Yakın birliklerden timler getirildi, karakolun etrafına mayınlar
döşendi,ağır silahlarla takviyeler yapıldı ve baskın beklenmeye
başlandı."
> > "En son gelen istihbaratta baskının saati ve baskına katılacak terörist
sayısı bile veriliyordu. 22.10, beş yüz terörist. Karakol o gün basılmadı."
> > "Bir gün sonra, bildirilen saatte cehennem başladı. Balkonumuzdan izlediğim dehşet dolu manzarada, daire haline gelmiş teröristlerin, dairenin ortasına, gecenin karanlığında ateşleri parıldayan silahları ateşlediklerini
görüyordum. Karakolun, havan ve roket mermilerinin patladığı yerde
olduğunu biliyorduk. Tam anlamıyla çember içine almışlardı. Lojmandan
ayrılıp doğruca jandarmanın binasına gittik.
> > Karakolun merkezi, telsizle, sürekli timlerden durumlarını bildirmelerini
istiyor; dış emniyette bulunan timler de bu çağrılara cevap veriyor, havan
ve uçaksavar ateşi istedikleri yerleri de tarif ediyorlardı."
> > "Bir süre sonra telsiz konuşmaları, timlerden birinin üzerine yoğunlaştı.
> > Timden bir türlü cevap alınamıyordu. Üst üste, defalarca çağrı yapılıyor ancak bir türlü timle irtibata geçilemiyordu. Konuşmaları takip eden askerler timden ümitlerini kesmişlerdi. Ama bir yandan da çağrılar devam ediyordu.
Bir saat kadar sonra, telsizden bitkin bir ses duyuldu:
>- "Yaralılarım var, yaralılarımı alın." Tüylerimiz diken diken
olmuştu. Hemen cevap verildi.
-"Tamam Suat 3, sakin olun, az sonra birlik çıkacak."
> > İlk yaralı haberi, bu saatlerdir aranan timden gelmişti. Tim komutanı
konuşurken arkadan silah sesleri duyuluyordu. Herkes bu sözler üzerine
yorum yapıyordu. Telsizin başındaki tim komutanlarından biri, bu timde
şehit olduğundan emindi. Merkezden tekrar çağrı yapıldı.
-"Suat 3 , irtibatı kesme. Sakin olun!" Cevapta bir değişiklik olmadı :
-"Yaralılarım var. Kan kaybediyorlar. Yaralılarımı alın!" "Ve tam bir
buçuk saat, beşer dakika arayla Suat 3 kodlu timle muhabere aynen bu
sözlerle sürdü :
-"Yaralılarımı alın" , "Sakin olun, geliyoruz."Hepimiz o time kimsenin
yardıma gidemeyeceğini çok iyi biliyorduk. Karakola düşen mermi
sayısında azalma olmuyor, aksine, takviye alan teröristler baskının
şiddetini gittikçe artırıyorlardı. Kimsenin, değil karakolun dışına
çıkmak, mevzi değiştirebilecek fırsatı dahi olmadığı apaçıktı." "Bir
süre sonra, Suat 3''ün telsizinden hırs dolu kelimelerini işittik:
-"Hemen gelip yaralılarımı almazsanız, karakola dönüp bölüğü tarayacağım."
Hepimiz şok olmuştuk. Hemen tabur komutanı devreye girdi. Hemen hemen
aynı sözcüklerle tim komutanına sakin olma çağrısı yaptı. Ama işe
yaramıyordu. Tim komutanı
-"Yaralılarımı alın!" dışında başka bir şey demiyordu. Tabur
komutanının da telsizi bırakmasıyla, bir saat kadar daha tim
komutanından ses çıkmadı. Birer dakika arayla yapılan yoğun çağrılara
cevap vermedi. Hepimiz tim komutanının da şehit olduğunu
düşünüyorduk. İçim burkuluyor, başım dönüyor, tanık olduğum bu
anlardan nefret ediyordum. Telsizin başına tim komutanının okuldan
devre arkadaşı geldi. Son bir ümitle eline mikrofonu alıp, cevap
beklemeden, telsizin kodlarını da kullanmadan, konuşmaya başladı :
-"Devrem ben Hüseyin. Geçmiş olsun devrem. Biraz daha dayan olur mu?
Bak destek timleri yola çıktı. Sana doğru geliyorlar. Devrem aman pes
etme olur mu?"
> "Telsizin mandalını bırakıp beklemeye başladı. Hepimiz Motorola marka,
duvara monteli telsiz cihazının hoparlör kısmına gözlerimizi dikmiş
bekliyorduk. Ve konuştu :
-"Devrem, bölük komutanı nerde?" Hepimiz derin bir "Oh!" çektik. Telsizden,
-"İzinde devrem" yanıtı verildi. Suat 3 ,artık tükenen bir sesle
konuşmayı sürdürdü :
-"Ne olur yaralılarımı alın. Bende yaralıyım."
> > "O ana kadar kendisinin de yaralı olduğunu söylememişti. Hepimiz donup
kalmıştık. Telsizin başındaki devre arkadaşı da bu sözü üzerine mikrofonu
fırlattı ve odadan çıktı. Ben kapının hemen eşiğinde ayakta duruyor,
duyduklarım ve gördüklerimle bir tarihe tanıklık ettiğimi düşünüyordum.
>-"Ben de yaralıyım" dan sonra yine ses kesildi. Sabaha kadar hiç
konuşmadı Yüzlerce kez yapılan çağrılara cevap vermedi. Artık onun
şehit olduğuna ben de inanmıştım." "Gün ağarırken hepimiz yorgun
düşmüş, telsizden yapılan "Suat 3, "Konuşan Suat, Cevap ver!"
çağrısından bıkmış halde bir köşede yığılmışken, birden telsizin
mandalına basıldığını fark ettik. Telsizden silah sesleri geliyordu.
Ve on on beş saniye sonra hayatım boyunca unutamayacağım bir İstiklal
Marşı dinlemeye başladım. Mandala sürekli basıldığı için bütün
telsizlerin konuşma imkanı durmuştu."
"Çatışmanın altında yaralı bir tim komutanının, makamıyla söylediği
İstiklal Marşı'nı dinliyordum. Gözlerim dolmuştu. O ana kadar duyduğum
en güzel İstiklal Marşı''ydı. Birinci dörtlüğü bitirdi. İkinci
dörtlükte sesi çatallaştı. Kelimeler uzadı. Ama marşı söylemeyi
bırakmadı. Bozuk bir ses tonuyla, kendini zorlayarak okumaya devam
etti. Marşı bitirdiğinde, ben de bitmiştim. Hemen orayı terk ettim."
"Bir daha onun sesini hiç duymadım. Toplam 22 şehidin verildiği o
baskın gecesinde, vücuduna saplanmış 7 merminin acısıyla söylediği
İstiklal Marşı''nı ruhuma işleten tim komutanının ölmediğine ise hala
inanamıyorum. "
> > Hakimin anıları burada sona eriyor. İşte benim Türk subayından anladığım
budur.Vücudunda yedi mermi olduğu halde makamı ile istiklal Marşı
söyleyen adamdır.
> Vatan Toprağı Kutsaldır,Kaderine Terk Edilemez
> HEPİMİZ ALPARSLAN'IZ, FATİH'İZ, ATATÜRK'ÜZ İNADINA MÜSLÜMAN İNADINA TÜRKÜZ.
> > --

Nurgül Durakoğlu

14 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0

C

citroen_m · Güncel altına konu açtı. 17 yıl

Bir satilmisin yazisi ve ona cevap

Cevabı mutlaka okuyun

Ahmet HAKAN
ahmethakan@hurriyet.com.tr

Emekli generallere rahatlama kılavuzu

DEĞERLİ paşalarım...
Muvazzaflık bitip, emeklilik başa gelince...
Önce kendi kendinize "Vatanın bağrına düşman dayamış hançerini / Yok mudur kurtaracak bahtı kara maderini " dizelerini okuyorsunuz...
Sonra da...
Şiirde sorulan soruya bütün gücünüzle "Var! " diye haykırarak yanıt veriyorsunuz...
Sevr'i hortlatmak isteyenlere...
Lozan'ın intikamını almak için çırpınanlara...
Dahili ve harici bedhahlara...
Satılık ve kiralık aydınlara...
Holding medyasına...
Amerika'ya... Avrupa Birliği'ne...
Yani bütün "Düşman kuvvetler"e karşı, "İman dolu göğüslerinizi siper ederek " büyük bir savaşım başlatıyorsunuz...
Mücadeleniz için platform bulma sıkıntısı da çekmiyorsunuz...
"Fedakar bir Türk çocuğu" olan ulusalcı Sinan Aygün evladımız ne güne duruyor?
Atıyorsunuz kendinizi ATO'nun geniş salonlarına...
Başlıyorsunuz saydırmaya:
"Kiralık aydınlar! Satılık gazeteciler! Vatan hainleri! "
* * *
Sayın paşalarım...
Heyecanınızı anlıyorum, özverinizi takdirle karşılıyorum.
Ancak...
Eğer bu memleket, "Yandı / Bitti / Kül oldu " durumunda ise...
Siz çok daha iyi bilirsiniz ki, memleketimizin güçlü, çok güçlü bir ordusu vardır...
Her daim uyanık olan şanlı Türk Silahlı Kuvvetleri, bu vatanın bağrına dayanan hançeri söküp atabilecek kudrette değil midir?
Yani...
Sizin emekli olmanız, ordumuzdaki duyarlılığın rafa kalktığı anlamına gelmeyeceğine göre...
Bu güvensizlik duygusu da neyin nesidir?
Yani telaşa mahal yok sayın paşalarım, lütfen biraz rahatlayın!
Ayrıca...
Unutmayın ki:
Bu ülkede aydınlar, ne kadar satılırlarsa satılsınlar, pek de para etmiyorlar...
Satılarak lüks ve refaha kavuşmuş tek bir aydın bile gösteremezsiniz...
En "liboş" aydınlar bile üç kuruş maaşa talim ediyorlar, daha ne olsun?
Yani bu "satış edebiyatı"nı da fazla abartmamakta büyük yarar var...
Ve yine unutmayın ki:
Amerika'yı "Büyük şeytan" ilan etmenizin de, maalesef pek tutarlı bir tarafı yok...
Kendi kendinize lütfen şu soruları sorun:
Eğer Amerika, "Büyük şeytan" ise...
Türk Ordusu'nun en başındaki komutan, "Büyük şeytan"ın ordusunun başındaki mevkidaşlarıyla neden işbirliği zemini arıyor?
Şeytanla işbirliği mi olurmuş?
* * *
Sayın paşalarım...
Demem o ki:
Biraz rahatlayın lütfen...
Şu emeklilik günlerinizde Sinan kardeşimiz gibilerin gazına gelerek kendinizi perişan etmeyin...
Gidip bir kıyı kasabasına yerleşin...
Resim yapın...
Sinemaya gidip, sevgili Apo kardeşin Zülfü Livaneli'nin romanından çektiği " Mutluluk" filmini görün...
Bir öğle vakti, paşaların paşası Evren Paşamız gibi, Papermoon'a uğrayıp bir ziyafet çekin kendinize...
Sergi gezin, konserlere takılın...
Torun gezdirin...
Unutmayın:
1950'de, 1960'ta, 1970'te, 1980'de, 1990'da...
Yani her daim...
Bu memleketin bağrında hançer olduğu varsayımı hep geçerli olmuştur...
Bu nedenle yeni bir durumla karşı karşıya değiliz...
Siz en iyisi "Vardır kurtaracak bahtı kara maderini " deyin ve emekliliğin keyfini çıkarın...

Rahatlayan bir emekli generalden…
Sayın Ahmet Hakan, gerek TV programlarınızda gerekse gazete köşenizde değindiğiniz konular, topluma sunduğunuz yararlı ve insanın düşünce yapısını geliştiren değerlendirmeleriniz gerçekten ilgi çekici. Bu arada zaman içindeki değişim ve gelişimlerinizi görmek de bir o kadar enteresan ve birçoğuna örnek olacak nitelikte. Bu özelliklerinizle size hayranlık duymamak mümkün değil. Bir türlü tamamlanamayan "aydınlanma" sürecimize olan katkılarınız eminim büyük takdir toplamaktadır.
Özellikle, bildiğim kadarıyla esas altyapınız din ve İslam üzerine olduğu için bu konularda getirdiğiniz yorumlar, yaklaşımlar ve kendinize has düşünce tarzınız her türlü takdirin üstünde.
Bu özelliklerinizle yüce meclisimizin bu yılki üstün hizmet ödüllüleri listesinde yer almamış olmanız benim için bir hayal kırıklığı oldu doğrusu.
Değerli düşüncelerinizden birisini de birkaç gün önceki köşenizde "emekli generallere rahatlama kılavuzu" başlığı altında açıklamışsınız. Ben özellikle bu değerlendirmelerinize teşekkür etmek için size yazmayı uygun buldum. Emekli bir general olarak gerçekten de bu yazınızı okuduktan sonra kendimi daha rahat hissetmeye başladım. Bugüne değin ne kadar gereksiz konularla uğraşmış, ne kadar gereksiz emek harcamışım.
Askeri ortaokuldan başlayan, 38 yılı üniforma içinde 33 yılı fiilen hizmette geçen meslek hayatımı ne boş hayallerle harcamışım, ne gereksiz idealler için kendimi yıpratmışım, doğrusu hayretler içinde kaldım. Keşke daha önce örneğin en azından emekli olduğum 1999 yılında böyle bir yazı yazsaydınız, en azından son 8 yılımı kurtarmış olurdunuz diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
Vatan kurtarmak, ülke gerçeklerine duyarlı olmak, ettiğimiz yemine sahip çıkmak için çaba harcamak benim neyimeydi anlamadım doğrusu. Üstelik bu gibi konularla uğraşacak birçok aydın, medya kuruluşu, holding çalışanı varken ve onların üniformasız siviller olarak gerçek görev ve sorumlulukları bu iken, benim neyimeydi bu gibi konularla uğraşmak. Onlara güvenip, vatan, millet ve cumhuriyet tehlikeye düşse bile onlar tarafından gereken kurtarıcı işlemin yapılacağından emin olarak ben sadece kendi asli görevimi yapmalıydım. Sizinde vurguladığınız gibi nasıl olsa "bulunurdu kurtaracak bahtı kara maderini".
Belki de resim, müzik gibi konulara ilgim olmadığı için, özel ve pahalı lokantalar yerine kendi evimi ve en fazla orduma ait bir evi tercih ettiğim için, gezdirecek bir torunum da henüz olmadığı için bu yollara düştüm, bilemiyorum.
Belki de TSK'ni yanlış değerlendirdim. Sizin de vurguladığınızın aksine, ben emekli olduktan sonra onların benim değer verdiklerime sahip çıkamayacakları gibi bir hisse kapıldım. TSK'nin görevdekiyle ve emeklisiyle hatta ona gönül veren sivilleriyle bir bütün olduğu, bu bütünün ilkelerinde , şartlar ne olursa olsun bazı çevrelerce beklendiği ve arzu edildiği gibi "vatan ve millet çıkarlarına aykırı düşünce ve eylemlerin" olamayacağı düşüncesine olan güvenim sarsıldı !!!
Oysa hem sizin önerdiğiniz tarzda bir yaşam sürebilir, hem de değerli dış dostlarımızın ve ülkemdeki bazı kesimlerin arzu ettiği gibi başka çıkarlara hizmet edebilirdim. Yapmadım ve yapamadım işte. Ne Atamın emanetine ihanet edebildim, ne tehlike olarak gördüğüm gelişmelere duyarsız kalabildim ve böylece koca bir hayatı kendime zehir ettim !!!
Siz yazınızda vurguladığınız şiirin sonunda hep bir ağızdan "var "diye bağırmamızı örnek göstermişsiniz, bizim bir de her 13 Martta "içimizde " şeklinde ve bekli de daha yüksek sesle haykırmamız var. İnanır mısınız ben onun da bazı kesimleri rahatsız edebileceğini düşünmeden o bağırışlara da katıldım. Ben ülkesini seven her Türk vatandaşı gibi çaresiz kaldığım durumlarda Anıtkabir ziyaretleri de yaptım. Hiçbir işe yaramayacağını düşünmeden bazı sempozyum, seminer, miting gibi sosyal faaliyetlere katılıp boş yere duygusallaştım, bazı şehit cenaze törenlerine katılıp ağladım. Ben neler yapmışım, meğer ne boş şeylerle ömrümü harcamışım !!!
Tüm geçmişimle bu hesaplaşmayı yapabilme fırsatını bana verdiğiniz için, benim bunca yıl sonra da olsa gerçekleri görmeme yardımcı olduğunuz için, beni "gerçek ülke gerçeklerine" yaklaştırdığınız için size ne kadar teşekkür etsem azdır.
Ancak bu arada bazı şeyleri de merak etmiyor değilim. Örneğin siz hayatınızda hangi kutsal değerler için yemin ettiniz, sizin hiç asker dostunuz oldu mu, onların paylaştığı ortamlarda bulunabildiniz mi, mutlaka yapmış olduğunuz askerlik hizmetiniz sırasında sizin de benim bugün ve sayenizde yaptığım muhasebe ve değerlendirmeyi yapmaya ayırdığınız zamanınız oldu mu, boşuna telaşlandığımı vurguladığınız ve her şeye rağmen hala güvenilirlikteki yerini koruyan bu kitlenin duygu ve düşüncelerini, hassasiyet nedenlerini anlamaya çalıştınız mı hiç…
Eminim bunları yapabilseydiniz eğer, geçmişte bazı dönemlerde olduğu gibi bugün de benim duyduğum endişeleri siz de duyardınız ve tarzınızı tekrar değiştirirdiniz. Daha da önemlisi "vatan" denilen toprağın endişelenecek ve gerekirse "uğrunda ölünecek" bir değer olduğunu ve bu değerin, sizin yazınızda" bize göre düşman kuvvetler" olarak alaycı bir ifadeyle sıraladığınız, benim ise "var" olduğuna inandığım; Sevr'i hortlatmak isteyenlere, Lozan'ın intikamını almak için çırpınanlara, dahili ve harici bedhahlara, satılık ve kiralık aydınlara, holding medyasına, Amerika'ya ve Avrupa Birliği'ne emanet edilemeyecek kadar hayati önemde olduğunu belki öğrenirdiniz.
Yine de geç kalmış sayılmazsınız, çünkü ve maalesef ülkemizde bu endişeleri duymamız için uygun ortam ilgili ve yetkililerce her zaman oluşturulabiliyor. Bir gün mutlaka lazım olur.
Önemli olan "TEHLİKENİN FARKINDA OLMAK" …

Celal GÜRKAN
Emekli General

4 Yanıt

Yanıtla

Favorilere Ekle

0