Sadece iç dökmek için

hayat çok sıradan geliyor artık,günü açıp kapatıyorum ve yıllarım geçiyor. Gözümü açıp kapatıyorum ama sevdiklerim yaşlanıyor sanki küçükken sevincim %100 imiş büyüyünce de azalıyormuş gibi. Bi önceki günüm diğerinden genel olarak daha kötü geçiyor. Ölen sevdiklerimi özlediğimi hissediyorum yastığa kafamı koyunca ve bu özlem bitmiyor bu gelen hissi nasıl dindireceğimi de bilmiyorum. Anılar hep kafamda. Keza benim kendi hayat maceram çok yanlış gidiyor. İstediklerimi yapamayacak kadar korkak biriyim. Kimseyle tartışamam hatta kimseyle doğru dürüst konuşamam. Hep alay edildim fiziki güçsüzlüğümden vs. kaba davranmadığımdan ötürü bile alay edildim. Özgüvenim yerle bir oldu. Dışlandım. Ama dediğim gibi şuan canımı sıkan şey sevdiklerimin yaşlanması ve ölen sevdiklerimi özlemem. Belki bunun ardında dışlanmış olmam yatıyordur. Hayat zevk vermiyor. Gülüyorum ama içten değil. Şaşırıyorum ama gerçek değil. Bu ifadelerin çoğu maske gibi.