Amca çocuğunu gördüm. Yaşı 4 ama kişiliği şimdiden tepeden yuvarlanıyor. Onun yaşlarındayken efendi biriydim onun aşırı şımartılmış halini görünce acıdım. Herkes neden çocuğunu sorun yaratacak birey gibi yetiştiriyor? Saygı ve sevginin önemi yok. Anne ve babasına bile bence köpek muamelesi yapıyor. Bunu kendimize neden yapıyoruz hiç bilmiyorum. Bu tarz yetişen çocukların sayısı hayli fazla. Çocukları pitbull tarzı yetiştirmenin bi yararı yok. Sorsan hakkını savunsun diye böyle yetiştiriyorlar. Kusura bakmayın ama bu tipleri görünce bırak hakkını almayı hakkı olanı bile vermeye içim gider. Bunlar insan gibi yetiştirilmiyor.

Her bölüm kan kaybediyor. Konu dışında şu an 8 kişi var. Eskiden 30 kişi vardı en düşüğü.

1960 lardaki filmler çok iyi. Genel olarak eskiye gidince senaryolar iyileşiyor. Başrolü değil de filmin senaryosu ön plana çıkıyor. Filmin kalitesi kendini gösteriyor. Aradan 60 sene geçmiş o filmlerde aldığım tadı bu zamanda yapılan filmlerde alamadım.

Az önce yine japonic youtube kanalına baktım. Lüx araçlar, gezmeler tozmalar. Bir de bana bak daha normal biri gibi bile değilim. Bim de şeftali tanecikleri olan yoğurt fiyatına bakıp alamıyorum. Aramızda dünyalar kadar fark var ama benden kötü olanlar da var. Bu hayat çok zor geliyor bana

Hava derecesi artacak malum yaz mevsimi yaklaşıyor. Dışarı çıkınca kol kıllarım çok diye kolumu örtecek kıyafetlerle çıkıyorum. Hava çok sıcak değilken bile terliyorum sıcak olurkenki halimi düşünemiyorum. Velhasıl konuya geleyim. Kol kılım uzun,tişört giysem kötü durur ne tavsiye edersiniz. Kol kıllarını kesmek haricinde sarartma yapacam diyorum ama bu kılları besler yazıyorlar daha çok kıl çıkarmış ne yapayım??

hayat çok sıradan geliyor artık,günü açıp kapatıyorum ve yıllarım geçiyor. Gözümü açıp kapatıyorum ama sevdiklerim yaşlanıyor sanki küçükken sevincim %100 imiş büyüyünce de azalıyormuş gibi. Bi önceki günüm diğerinden genel olarak daha kötü geçiyor. Ölen sevdiklerimi özlediğimi hissediyorum yastığa kafamı koyunca ve bu özlem bitmiyor bu gelen hissi nasıl dindireceğimi de bilmiyorum. Anılar hep kafamda. Keza benim kendi hayat maceram çok yanlış gidiyor. İstediklerimi yapamayacak kadar korkak biriyim. Kimseyle tartışamam hatta kimseyle doğru dürüst konuşamam. Hep alay edildim fiziki güçsüzlüğümden vs. kaba davranmadığımdan ötürü bile alay edildim. Özgüvenim yerle bir oldu. Dışlandım. Ama dediğim gibi şuan canımı sıkan şey sevdiklerimin yaşlanması ve ölen sevdiklerimi özlemem. Belki bunun ardında dışlanmış olmam yatıyordur. Hayat zevk vermiyor. Gülüyorum ama içten değil. Şaşırıyorum ama gerçek değil. Bu ifadelerin çoğu maske gibi.

Sosyal anksiyetem var. Mesela eve biri mi geldi hemen kendimi başka bi odaya atarım hep kendimi insanlardan uzaklaştırıyorum. Çünkü onlarla karşı karşıya gelirsem saçma el kol hareketi yapacam elim kolum nerede belli olmayacak. Konuşurken hüzel konuşamayacam aynı hanza filmindeki hebe hebe gibi kelimeler kelime yanlışları çıkarabilirim yani yerin dibine girme ihtimalim yüksek. 1 aylık tek sohbetim kasiyerlerle o da 1 poşet lütfen ve temassız ödeyeceğim lafı. Hayattaki diyaloğum bu sözcükler arasında sefer yapıyor.

yav az önce interstalleri izledim sonra Türkiye ne zaman bu kalitede filmler çekecek dedim kendi kendime. Hadi imkanları sal gitsin ne zaman hikayesi mantıklı, sürükleyici olan bi senaryo yazacak.

kaç kezdir girmem diyorum. Kendimi instagram gezerken görüyorum sonra aklıma geliyor girmeyecektim diye :(

bildirime tıklıyorum ama hala bildirimdeki sayı sıfırlanmıyor. Bu durum belki 1 senedir var. Şu olaya bi el atın