Sifu {PC ANA KONU} {Çıktı/2022} {Türkçe}

Oyunu bitirdim, yakından takip ettiğim bir oyun değildi ama çıktığı zaman gördüklerim hoşuma gidince şans vermek istedim ve memnun kaldım. Oyunu normal sonuyla, herhangi bir yaşı hedeflemeden bitirmem 10 saati buldu. Sonrasında bir 6 saat kadar daha oynayarak 25 yaş altında ve gerçek sonu görecek şekilde iki defa daha bitirdim. Uzun süredir bu kadar sinir bozucu olan ama bir o kadar da oynaması keyifli olan, başından kaldırmayan bir oyun oynamamıştım. Sifu bana göre zor bir oyundan ziyade acımasız bir oyundu, bazı şeylerin işleyiş biçiminin yetersizliği de bununla birleşince oyun zor hissettiriyor ama alışınca aslında çok da zor bir oyun olmadığını fark ediyorsunuz. Sabredildiğinde karşılığını veren bir oyun bence, oynamaya alışınca gerçekten keyif alıyorsunuz. Hata yapıldığında pek affetmeyen bir yapısı var, yaş sistemindeki artış biçimi de bu konuda pek yardımcı olmuyor ve oyunu diken üstünde oynuyorsunuz çoğu zaman. Bu durum insana ciddi anlamda adrenalin salgılatıyor, heyecanlı bir oynanış deneyimi sunuyor. Oyunun bu yapısını genel olarak beğendiğimi söyleyebilirim, kaliteli bir oyundu bence.

Oyun tam bir roguelite gerçekten, kendine has yaşlandırma sistemi ve Sekiro tarzındaki dövüş mantığı ile türün diğer oyunlardan sıyrılıyor. Oyunda karakteri 3 farklı değer üzerinden geliştirebiliyorsunuz. Tecrübe puanı düşmanları alt ettikçe kazandığınız ve bir sonraki bölüme de aktardığınız bir puan. Bununla jade heykelciğinde 2 farklı geliştirme yapabiliyorsunuz. Kalıcı yetenekler de bu puan ile açılıyor. Oyunda yetenekleri açmanın iki farklı biçimi var. Bir yeteneği ilk defa açtığınızda sadece o sefer de kullanma hakkınız oluyor, yetenek açıldıktan sonra ona yatırdığınız her tecrübe puanı yeteneği daha da kalıcılaştırıyor. Bir yetenek açıldıktan sonra 5 defa kalıcılaştırmak için yatırım yaptığınızda hangi bölümden başlarsanız başlayın o yetenek sizin oluyor. Kalıcılaştırma konusunda yaptığınız tecrübe puanı yatırımları da boşa gitmiyor, 2 defa kalıcılaştırma işlemi yaptığınızda sonraki denemelerde 3 defa daha yapmanız yeterli oluyor. Karakteri geliştiren ikinci değer skor, bu her bölüm sonunda sıfırlanıyor ve o bölüm içerisinde ne kadar iyi oynadığınız, ne kadar çok düşmanı patakladığınıza göre değişiyor. Bununla yapılan geliştirmeler jade heykelcikleri aracılığıyla oluyor. Bölüm sonuna kadar topladığınız skorlarla yapabildiğinizi yapıyorsunuz, sonraki bölümde bu değer sıfırlanıyor. Karakteri geliştirmek için kullanılan son değer ise yaş, karakterin bulunduğu yaşa göre jade heykelciklerinden 3 farklı geliştirme yapabiliyorsunuz. Karakterin yaşı açabildiğiniz yetenekleri ve jade heykelciklerinden yapılan geliştirmeleri de etkiliyor, yaşlandıkça açabildiğiniz yetenek sayısı düşüyor, jade heykelciğindeki geliştirmeler kapanabiliyor. Yaş ilerledikçe açılmamış olan yetenekler ve geliştirmeler erişilmez hale geliyor. Şöyle bir baktığımızda oyun yetenek ve geliştirme olarak aslında fena olmayan bir yelpaze sunuyor ama bana sorarsanız Sifu'daki asıl ilerleyiş değerler ve sayılar üzerinden olmuyor, oyunu ne kadar iyi öğrenebildiğiniz ile doğru orantılı oluyor. Oyunu iyi oynamaya başladığınızda gerçekten ilerlediğinizi hissediyorsunuz. Elbette bahsettiğim geliştirmeleri yapmak ve yetenekleri açmak önemli fakat bunlar iyi oynamadığınız takdirde hiçbir işinize yaramıyor. Bu yetenekler size sadece biraz daha fazla hata yapma lüksü sunuyor. Diğer roguelite'lardaki gibi bir yere kadar karakteri geliştirip sonrasında çok iyi oynamadan da oyunu tamamlamak söz konusu değil. Oyunu bitirmek istiyorsanız oyunun dövüş sistemi iyice kavrayıp patır patır ölmemeniz lazım.

Yaşlandırma fikrini genel olarak beğendiğimi ve orijinal bulduğumu söyleyebilirim fakat oyunu acımasız hale getiren yegane aktörlerden de bir tanesi. Oyuna 20 yaşında başlıyorsunuz ve 70 yaşını aştığınız herhangi bir yaşa kadar dirilme hakkınız var. Yaş artışı ölüm sayınıza göre ilerliyor. Art ardına olan ölüm sayınız artarsa dirildiğinizde daha da yaşlı kalkıyorsunuz. Yani oyunda 20'den 70+'ya kadar 51 hak var fakat art ardına 10 kere ölürseniz oyun bitiyor. Yaş bu şekilde kümülatif olarak artış gösterdiği için her hata daha da yıkıcı oluyor ve oyuna alışma evresinde ciddi anlamda çok hata yapıyorsunuz. Alışma kısmına sabır gösterebilirseniz, oyunun düşündüğünüz kadar zor olmadığını görüyorsunuz. Benzettiğim Sekiro bunu çok kaliteli bir boss olan Genichiro ile yapıyordu. Genichiro çoğu kişi için Sekiro'nun kırılma noktası olmuştur çünkü asıl oyun onunla olan mücadeleniz ile başlıyor. O ana kadar gördüğünüz görmediğiniz, oyunda mümkün olan neredeyse her hareketi size karşı sergileyip bir anda üzerinize çöküyor. İyi oynayana kadar Genichiro'yu geçmeniz mümkün değil, geçebilirseniz de oyunun temel mantığını, dövüş mekaniğini çözüyorsunuz. Tasarım harikası bir boss gerçekten... Sifu bu konuda ciddi bir eksiklik çekiyor bence, sizi oyuna tam anlamıyla alıştıracak bir düşman veya unsur yok dayak yiye yiye oyunu oynamayı öğreniyorsunuz, oyun konsantre bir eğitim sunmuyor yerine her düşmanı ezberlemenizi istiyor. Dövüşmeyi değil düşmanınızı öğretiyor. Oyunda antrenman yaptığınız düşman da çok sıradan olunca ciddi düşmanların ve boss'ların sizi soktuğu durumu aktarma konusunda başarısız kalıyor. Bahsettiğim bu eksiklikten ötürü film ikinci boss'da kopuyor çoğu kişi için. Oyun o noktaya kadar alıştırmıyor ve ikinci boss çoğu kişiyi Oldboy'a çevirip sonra da tahtalı köye postalıyor. Bu durum alışma sürecini çoğu kişi için sancılı ve keyif alınmaz bir hale getiriyor haliyle de oyundan zevk almaya başlanan kısma gelmeden bırakmalarını sağlıyor. Yani oyunun acımasız yaşlandırma sistemi, yeterli olmayan alıştırma süreci ile birleşince ortaya suni bir zorluk çıkıyor bu da oyunun keyifli hale geldiği kısma ulaşmayı anlamsız bir biçimde zorlaştırıyor.

Dövüş mekaniği Sekiro'daki ile çok benzer bu yüzden keyifli bir yapısı var. Dövüştüğünüzü hissettiren bir oyun, heyecan çoğu zaman yüksek oluyor ve adrenalin dolu dakikalar geçiriyorsunuz. Bu olay beni oyuna ciddi anlamda bağlayan şey oldu, dibine kadar hissediyorsunuz dövüştüğünüzü. Oyunda hissedilen bu heyecan hem oynarken geriyor hem de oyunun sunduğu tecrübeyi özel kılıyor. Hata yapmanın oyundaki yıkıcı etkisi pata küte dalmanıza mani oluyor, düşünerek, planlayarak sanki öldüğünüzde kendiniz yaşlanacakmış gibi oynamanızı sağlıyor. Oyunun sunduğu bu heyecan dolu oynanış, en çok beğendiğim kısım oldu diyebilirim. Hata yapmanın yıkıcılığı ne kadar sinir bozucuysa da beraberinde getirdiği heyecan da oyuna bağlanmanızı sağlayan şey.

Kullanıcı dostu bir kayıt sistemine sahip oyun. Returnal bu konuda ciddi anlamda eleştirilmişti, Sifu bu konuda işleri zorlaştırmamış. Bahsettiğim kalıcı özelliklerin her an kaydediliyor olması güzel, bir bölümü erken yaşta bitirirseniz oyunun onu varsayması da iyi düşünülmüş. Öğrenilen ipuçlarının, edinilen anahtarların ve açtığı kestirmelerin Deathloop'dakine benzer bir biçimde kaydedilmesi de hoş olmuş. Oyun bu anlamda Returnal'daki gibi suni bir zorluk yaratmamış ve iyi işleyen bir kayıt sistemi sunmuş.

Toparlamak gerekirse oyunu sevdiğimi ve alışma süreci sonrası ciddi anlamda keyif aldığımı söyleyebilirim. Oyun, dövüş mekaniğini iyi tasarlanmış bir düşman, eğitim veya unsur üzerinden öğretmek yerine döve döve öğretiyor. Bu olay kümülatif bir biçimde ilerleyen yıkıcı yaş artışı sistemiyle birleşince sancılı bir alışma süreci geçiriyorsunuz ama oyunu kavrayıp iyi oynamaya başladığınızda, gerçek anlamda ilerleyiş gösterdiğinizde de oyunun keyfi ve heyecanı da bir başka oluyor ve dövüştüğünüzü sonuna kadar hissediyorsunuz. Mücadeleci yapıda bir oyun, heyecan dolu bir oynanış, sıra dışı bir roguelite arıyorsanız tavsiye ederim.

Öldükten sonra yaşlanma muhabbeti çok canımı sıktı, bildiğimiz oyunlar gibi öldükten sonra geriden başlatsa daha iyi olurmuş. Özellikle boss fight'lar da en ufak hatada affetmiyorlar. Ama oyunun dövüş sistemine bayıldım uzun zamandır Batman oyunundan sonra bu kadar keyif aldığım dövüş sistemi yok cidden, müzikler özellikle ilerledikçe harika oluyor techno house vari müzikler çok yakışmış.

Oyunu bitirdim şimdi 25 altı bitirmeye çalışıyorum. Bu oyuna benzer bildiğim Sekiro var ve onun combatı bundan çok daha iyi. Öncelikle parry yapmanın hiçbir mantığı yok, parry demek rakibin duruşa ciddi hasar vermeli ama burada ha parry yapmışsın ha kaçınmışsın (savunma tuşuna basılı tutup analogu çekmek). Parry yapınca yaptım mı onu bile anlamıyorum. Tek keyif aldığım boss savaşı 3. boss'un ikinci phase'i oldu çünkü orada düzgün parry yapabiliyorsan rakip sana ne zaman nereden saldırıyor anlaşılıyor.

Daha sonra şu kırmızı, bloklanamayan saldırılarda keşke tuşları değiştirme seçeneği olsaymış. Ben aşağıdan gelen saldırıdan analogu yukarı çekerek değil aşağı çekerek kaçınmak istiyorum. Bunun ayarı yok gerçekten oyunu hiç oyuncuya oynatmadınız mı.

25 yaş altı bitirdikten sonra öbür sona ulaşmaya çalışacağım şimdilik notum: 6.5/10

Sonunda bitirebildim. Son boss da fena değildi aslında onu parrylemek lazım kaçınırsanız rakip yorulmuyor. Bahsetmeyi unutmuşum, oyunda boss'a gitmeyi kısaltmışsınız ama aradakiler yine de sinir bozucu olabiliyor. Tamamen vakit kaybı. Özellikle bölümü tekrar başlatınca bölümün uzaktan manzaralı görünüşü her seferinde görmek acayip sinirimi bozdu. Sonuç olarak oyun zor olabilir önemli değil ama bu tür QoL şeylerin eksik olması sinir bozucu.

Son olarak, müze bölümü gerçekten çok iyi. Sanat tasarımı kısmı vs. çok başarılı tek başına oyunun puanına 1 ekletir.  

Abartmayın oyunda collectible toplamayacaksanız backtracking yok. Aktif video oyunları oynayan biriyseniz de 15-20 saatte tüm achievementları açabilirsiniz. Aşırı zor bir oyun da değil biraz sabır istiyor.